✅ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی، موضوع اهانت به مقدسات اسلامی در صورتی که جرم ارتکابی مشمول حکم سب النبی (توهین شدید به پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم و امامان علیهم السلام و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و...) باشد اعدام و در غیر این صورت مشمول مجازات حبس از یک تا پنج سال خواهد بود
https://www.yjc.news/fa/news/7542677/%D9%85%D8%AC%D8%A7%D8%B2%D8%A7%D8%AA-%D9%82%D8%A7%D9%86%D9%88%D9%86%DB%8C-%D9%88-%D9%81%D9%82%D9%87%DB%8C-%D8%A7%D9%87%D8%A7%D9%86%D8%AA-%D8%A8%D9%87-%D9%BE%D8%A8%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%DA%A9%D8%B1%D9%85-%D8%B5-%DA%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA
http://ensani.ir/fa/article/58730/%D8%AD%DA%A9%D9%85-%D9%81%D9%82%D9%87%DB%8C-%D8%AF%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85-%D8%AF%D9%87%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D9%87-%D9%BE%DB%8C%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1
مجازات #ساب‌النبی از لحاظ فقهی و قانونی، قتل و #اعدام است، حتی فقها کسی را که به یکى از دوازده امام علیهم السلام دشنام دهد، یا با آنان دشمنى داشته باشد، کافر دانسته و حکم به نجاست او داده،[۱] قتلش را جایز یا واجب می‌دانند.[۲]
👈اما گفته‌اند؛ اگر از روی #جهالت یا بر اثر #غضب و #خشم شدید دشنام دهد، حکم به #ارتداد یا #کفرش داده نمی‌شود و بر او #حد‌ساب جاری نخواهد شد.[۳]
👈در ماده ۲۶۲ قانون مجازات اسلامی و تبصره آن نیز به پیروی از فقه چنین آمده است:
هر کس #پیامبر اعظم(ص) و یا هریک از انبیاء عظام الهی را دشنام دهد یا قذف کند #ساب‌النبی است و به اعدام محکوم می‌شود. همچنین #قذف هر یک از ائمه معصومین(ع) و یا حضرت فاطمه زهرا(س) یا دشنام به ایشان در حکم سب نبی است.👈 اما #صدق ساب النبی و حکم اعدام و قتل برای ساب النبی یا امامان معصوم و حضرت فاطمه(س) از لحاظ فقهی و حتی قانونی دارای #شرایطی است که اگر آن شرایط فراهم نباشند در برخی از موارد بر فرد، اطلاق ساب النبی نمی‌شود و در برخی از موارد نیز با وجود صدق این عنوان، اعدام و قتلش جایز نیست که اینک به برخی از آن شرایط از دیدگاه فقه و حقوق اشاره می‌کنیم.
در ماده ۲۶۳ قانون مجازات و تبصره آن افرادی که ادعا نمایند ((اظهاراتشان از روی #اکراه، #غفلت، #سهو یا در حالت مستی یا #غضب یا #سبق لسان یا #بدون توجه به معانی کلمات و یا #نقل قول از دیگری بوده است)) #ساب‌النبی محسوب نمی‌شود.
از نظر فقهی نیز حتی در جایی که عنوان ساب النبی صادق باشد قتل و کشتن فرد زمانی تجویز شده است که اجرای چنین حکمی برای اجرا کننده و یا افراد منتسب به او خطر جانی، آبرویی یا مالی نداشته باشد.[۴] در غیر این صورت اجرای حکم و کشتن ساب النبی یا امامان(ع) نه تنها مصلحت نیست، بلکه مصلحت در سکوت و در برخی از موارد در مدارا کردن است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منابع👆👇
1⃣. خمینى، موسوی، سید روح اللّٰه، توضیح المسائل( محشّٰى)، گرد آورنده، خمینی بنى هاشمى، سید محمد حسین، ج 1، ص 79، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ هشتم، 1424ق.
2⃣. تبریزى، جواد بن على، أسس الحدود و التعزیرات، ص 257 - 259، قم، دفتر مؤلف، چاپ اول، 1417ق.
3⃣. لنکرانى، موحدی، محمد فاضل، جامع المسائل عربی، ص 490، قم، امیر قلم، چاپ اول، 1425ق.
4⃣. أسس الحدود و التعزیرات، ص 258 – 259؛ مازندرانى، محمد صالح بن احمد، شرح الکافی- الأصول و الروضة، محقق و مصحح، شعرانى، ابوالحسن، ج 10، ص 40، تهران، المکتبة الإسلامیة، چاپ اول، 1382ق]]]
✍ #یاسریع‌الرضا 🔵🔴🔵
ابرگروه( براهین )پاسخگویی به شبهات‌مذهبی وسیاسی روز در ایتاء👇
http://eitaa.com/joinchat/925368339Ca1732dd521
کانال《 براهین 》👈 @barahin
﷽
♦️سوال
لا اکراه في الدين در دين اجباري نيست پس چرا ما نبايد از دين خارج بشيم واگه خارج شديم بايد کشته بشيم ؟
❇️پاسخ:
🔺 در جمله «لا اکراه فی الدین» دین اجباری نفی شده است، 👈چون دین عبارت است از یک سلسله معارف علمی که برنامه های عملی را بدنبال دارد و در واقع دین عبارت است از ”اعتقادات“ و اعتقاد و ایمان هم از امور قلبی است که اکراه و اجبار در آن راه ندارد چون کاربرد اکراه در اعمال ظاهری است و اما اعتقاد قلبی برای خود، علل و اسبابی از سنخ خود اعتقاد و ادراک دارد و محال است که مثلاً جهل، علم را نتیجه دهد، و یا مقدمات غیر علمی، تصدیقی علمی را بزاید.👈 با مراجعه به تفاسیر مربوط به این آیه روشن می شود که این آیه در مورد کسانی است که هنوز اسلام را نپذیرفته اند. زیرا شأن نزول آیه در مورد مردی است که غلامی داشت و او را به #اسلام آوردن اکراه می نمود، وقتی خبر به حضرت رسول اکرم (ص) رسید حضرت او را نهی کرد و اسلام هم در مورد این افراد سخت گیری نمی کند، بلکه با دعوت و تبلیغات اگر اسلام را پذیرفتند که بسیار خوب و الا می توانند با شرایط، همزیستی مسالمت آمیز با مسلمانان داشته باشند که نمونه آنرا شما هم اکنون در کشورمان می بینید. 📌ولی در مورد کسانی که اسلام را پذیرا شوند سپس عدول کنند فوق العاده سختگیر است. چرا که این عمل موجب تزلزل اعتقادی جامعه اسلامی شده و یک نوع #قیام بر ضد اسلام محسوب می شود و غالباً دلیل بر سوء نیت است.
🔺لذا اگر کسی #مسلمان زاده باشد و از اسلام برگردد و آشکارا از این بازگشت سخن گوید و در دادگاه اسلامی به ثبوت رسد، اسلام خونش را مباح می شمرد، اموال او باید در میان وارثان مسلمانش تقسیم گردد و همسرش از او جدا می شود و توبه او در ظاهر پذیرفته نیست. ولی اگر واقعاً پشیمان گردد در پیشگاه خدا پذیرفته خواهد بود (البته اگر مرتد زن باشد توبه اش مطلقاً پذیرفته و حکم اعدام ندارد) و اگر پیشمان نشود و توبه نکند ولی در ظاهر سخنی که دلیل بر #ارتداد او باشد نگوید کسی به او کاری ندارد. چنین حکمی برای آنها که از محتوای آن آگاه نیستند ممکن است یکنوع خشونت و تحمیل عقیده و سلب آزادی اندیشه تلقی گردد، ولی اگر به واقعیت توجه کنیم که این احکام مربوط به کسی نیست که اعتقادی در درون دارد 👈👈و در مقام اظهار آن بر نیامده بلکه تنها کسی را شامل می شود که به اظهار یا به تبلیغ بپردازد و در حقیقت قیام بر ضد اسلام کند، روشن می شود که این خشونت، بی دلیل نیست و با مسأله آزادی اندیشه نیز منافات ندارد و شبیه این قانون در بسیاری از کشورهای شرق و غرب با تفاوتهایی وجود دارد که خون افرادی که قیام بر ضد رژیم آنها کنند مباح شمرده می شود.
☑️خلاصه اینکه:
🔻1. این حکم مخصوص کسانی است که مرد و مسلمان زاده بوده باشند.
🔻2. کسانی که در حال تحقیق باشند مشمول این حکم نیستند. حتی اگر نتیجه تحقیق آنها بازگشت از اسلام و گرایش به آئین دیگری باشد مشروط بر اینکه سخنی بر خلاف اسلام نگویند و علناً اظهار نظر نکنند.
🔻3. هر گاه دربرابر کسی که علناً اظهار مخالفت می کند سکوت شود بیم آن می رود که هر روز گروهی مانند #یهودیان در آغاز اسلام به توطئه ای بر ضد مسلمین برخیزند و برای در هم ریختن اعتقادات مردم و قیام بر ضد حکومت اسلامی از طریق اظهار ارتداد وارد شوند و اینجاست که هرج و مرج عظیمی در داخل جوامع اسلامی روی می دهد. به خصوص که کارهای تخریبی معمولاً آثار سریعی دارد. اسلام در برابر این کار ایستاده و عکس العملی شدیدی نشان داده است.
.
سلام بزرگوار
منظور شما از ادلۀ عقل رو متوجه نمی‌شم!
مثل اینکه بگیم ادلۀ عقلی اینکه "دروغ بستن به خدا و پیغمبر موجب باطل شدن روزه است" چیست؟
اما به‌طور اجمالی عرض می‌کنم که منابع عالمان دینی برای استنباط احکام که به ادلۀ اربعه مشهور است، عبارت‌اند از:
قرآن، سنت، عقل، اجماع
ازنظر فقهی دشنام دادن و اهانت به پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله را #سَبّ_النبی می‌گویند.
به کسی که به پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله دشنام دهد یا چیزی به آن حضرت نسبت دهد که موجب تحقیر و نقص او شود نیز #سابّ_النبی گفته می‌شود.
سَب‌ّالنبی شامل هر نوع دشنام و ناسزا به پیامبر می‌شود، و بدگویی، زشت‌گویی، مسخره کردن یا اهانت به آن حضرت را دربر می‌گیرد.
فقیهان شیعه حکم سابّ‌النبی را #قتل می‌دانند. مبنای شرعی حکم سبّالنبی روایات متواتر و اجماع است.
برخی از فقیهان شیعه سبّالنبی را موجب #ارتداد و خارج شدن از دین می‌دانند و به دلیل ارتداد، سابّ‌النبی را مستحق قتل می‌دانند؛
اما بسیاری از فقهای شیعه صرفِ سبّ کردن پیامبر را برای حکم قتل کافی می‌دانند و معتقدند حکم آن وابسته به عناوین دیگر مانند ارتداد نیست.
برخی از فقیهان شیعه سب حضرت فاطمۀ زهرا و امامان شیعه علیهم‌صلوات‌الله را نیز در حکم سبّالنبی می‌دانند.
مادّۀ ۲۶۲ قانون مجازات اسلامی، حکم جرم سبّالنبی را اعدام می‌داند و حتی، اگر شخصی دربارۀ ائمۀ اطهار یا حضرت زهرا، مرتکب قذف یا دشنام شده باشد نیز، اعدام خواهد شد؛ چراکه توهین به این اشخاص والامقام نیز در حکم سبّالنبی بوده و قانون‌گذار در تبصرۀ مادّۀ ۲۶۲، به آن تصریح کرده است.
سابقۀ اجرای این حکم نیز به زمان اهل‌بیت علیهم‌السلام بازمی‌گردد.
دراین‌باره مقالات متعددی نوشته شده و حکم ساب‌النبی را از ابعاد گوناگون فقهی بررسی کرده‌اند؛ برای مطالعۀ بیشتر می‌توانید به آنها مراجعه کنید؛ ازجمله:
ــ استنباط حکم سابّ‌النبی از ابعاد سه‌گانۀ سنت اسلامی، نوشتۀ محمدرضا جواهری، نشریۀ مطالعات فقه اسلامی و مبانی حقوق
ــ بررسی قرآنی فقهی حکم مجازات سبّالنبی، نوشتۀ مجید مجرد و سیدرضا مؤدب، نشریۀ قرآن شناخت
ــ بررسی حکم قتل ساب‌النبی و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام، نوشتۀ ابوالحسن شاکری و یاسر غلام‌نژاد، نشریۀ فقه و مبانی حقوق اسلامی
اللهم اهدنا الصراط المستقیم
واجعل عواقب امورنا خیرا
یا حق