#روایت_۲۳ ولی من نمیگم جاموندم... دل من الان داره بین زائرا ، تو مسیر مشایه ، همونجوری که آروم آروم «آقام حسین» میگه و اشک می‌ریزه ، به نیابت از شهید نوروزی قدم برمی‌داره. دل من الان بین بچه‌های عراقیِ مسیره که دارن عربی مداحی میخونن و سینه می‌زنن... دل من دوباره داره طعم ِ «شایِ عراقی» رو می‌چشه... دل من شوق دیدنِ اون گنبد طلایی ِ آخر مسیر رو داره ، همون لحظه که با خودش زمزمه می‌کنه؛ «سلام آقا، که الآن روبروتونم...» من نمیگم جاموندم... خودم اینجا ، کنار پسر یک‌ساله‌م.. نشستم‌و دارم براش از این روزا می‌گم.. اگرچه با بغض... اما انگار که واقعاً گاهی وظیفه به «نرفتنه»... انگار که همیشه هم رفتن باعث رشد آدم و رسیدن به هدف نیست ، گاهی باید «نرفت» و به مقصد رسید... که به قول آقای جوادی آملی : «جامانده کسی‌ست که عشق و شور و طلب زیارت اربعین ، به ذهنش هم نمی‌رسد و علاقه‌ای ندارد، اگر به هر دلیلی اشتیاق رفتن هست و شرایطش نیست ، خیری بوده ، #شاکر باشید و نگویید جامانده‌ایم...» + نصیبم شد غَمَت ، الحمدالله...:) 🖊هنگامه مؤیدی #برای_زینب #روایت_اربعین 🏷 #برای_زینب https://eitaa.com/barayezeinab