رمان آنلاین #الهه_بانوی_من 📿 به قلم #مرضیه‌‌یگانه #پارت3 صدای زن عموی بزرگم ، مادر آرش بلند شد . -خوش آمدید منیژه جون ... بعد نگاهش به من افتاد .خودم را در جلدخانوم ترین خانوم ها فرو بردم و سرم را پایین انداختم که زن عمو ثریا جلو آمد و صورتمو بوسید وگفت : -به به بالاخره روی این الهه خانوم رو دیدیم! کجایی عزیزم؟نیستی چند وقته . مادر با افتخار بلند گفت : _درس می خونه واسه کنکور. خنده ی تیز و تند نازنین ونازلی را شنیدم .نگاهم چپ چپ ،خنده هاشونو هدف گرفت .سریع جمعش کردن ولی زن عمو فرنگیس بلند گفت : -خب نازنین ونازلی هم می خونن ولی خودشونو حبس ابد نکردند. ابروهام بالا رفت .از تعجب بود وکمی چندش ! آخه دو مغز فندقی رو بامن مقایسه می کرد ! خواستم چیزی بگم که مادر فوری بلند وحرصی گفت : -سلام فرنگیس جان ...چه خبر؟ زن عمو،قری به گردنش داد وناخن های جدید و بلند کاشته شده اش را طوری کنار صورتش گرفت که اصلا معلوم نشد که می خواست فرم وحالت ناخن هایش را به نمایش بگذارد. نگاهم باز یه لحظه رفت سمت آرش .سر خم کرده بود وبی هدف کف سالن را می پایید. از آن سلام واحوالپرسی پر کنایه که گذشتیم ، رفتم سمت زن عمو محبوبه ، مادر علیرضا و آرام نجوا کردم: -علیرضا کجاست ؟ -با آرین رفتن توی باغ آقا جون میوه بچینن . همه دور تا دور سالن بزرگ خونه ی آقاجون ، نشستند .تعمیرات اخیر خونه ی آقاجون ،باعث شده بود که خونه ی قدیمی وکلنگی آقاجون به روز و شیک شود.کف پوش های قهوه ای پررنگ سالن خیلی به ست مبلمان چوبی سالن می آمد و زیر نور پنجره های بزرگ که رو به باغ بود، سالن را زیباتر می کرد . راهرویی که قبلا تنها راه جدایی سالن از پله ها بود،حالا کنار سالن با پله هایی مارپیچ وچوبی و نرده ای فلزی و زیبا به طبقه ی دوم می رفت . هنوز خبری از آقا جون نبود.البته عموها هم نبودند .نگاهم که خوب چرخید ، متوجه ی نبود پدر هم شدم .نگاهم نامحسوس روی گزینه های سالن چرخید.زن عمو فرنگیس که طرف مقابل مبل من و زن عمو محبوبه نشسته بود و برای من خود شیفتگی ،قربان صدقه ی ناخن هایش می رفت .ثریا خانم ، مادر آرش هم که داشت با نازلی صحبت می کرد .نازنین ونازلی دوقلوهای زن عمو فرنگیس بودند که تنها زیبایی چهره اشان به نظر من ، آن چشمان خمار بادامی بود وگرنه با آن بینی تابلوی برجسته و کشیده ، شبیه پینوکیو بودند تا نازنین !نازلی هم کپی برابر با اصل نازنین بود با یک شانس برتر که بینی اش در صورت تپل وگونه های برجسته اش کمتر خونمایی میکرد . لبان کشیده ی مثل نخ هردویشان مرا به خنده وادار کرد که مجبور شدم انگشتان دستم را برای مهار لبخندم ، حصار لبانم کنم . واقعا قابل مقایسه با آن ها نبودم .نمی خوام بگم زیبا بودم و هستم ولی خیلی بی نقص تر از آن دماغ دراز و کشیده ی توی صورت نازنین و نازلی که از مادرشان به ارث رسیده بود ، توی صورتم جا خوش کرده بود. چشمای قهوه ای روشنم به مادر رفته بود ،لبان درشت ولی کوچکم به خانواده ی پدری ، و چشمان درشتم به هر دو. ترکیب صورتم را دوست داشتم .گاهی که یاد دوران کودکیم می افتادم ،خنده ام می گرفت .گه گاهی یک سبیل مردانه را هم پشت لبم ، با ماژیک مشکی می کشیدم که بیچاره مادر برای پاک کردنش با لیف وصابون به جون پشت لبم می افتاد. هنوز هم گاهی مادر کنایه می زد که : این خط لب دور لبت ،ازهمون ریش وسیبیله که توی بچگی واسه خودت می کشیدی . همه گرم کاری بودند . بعضی ها صحبت ،بعضی هامجله ،بعضی ها هم تلویزیون و من درگیر حس بی تاب خواهشی که وادارم می کرد به آرش خیره شوم . لحظه ای سرش بالا آمد و نگاهم را شکار کرد. لبخند پهنی روی صورتش نمایان شد . من هم لبخند زدم و باز مثلا خانومی کردم . با نوار باریک لبه ی مانتویم بازی می کردم وفکرهایم را ردیف ، در مورد تحلیل نگاه آرش ، یک به یک یا خط می زدم یا تایید می کردم که صدای عصای آقاجون با کف پوش های سالن ،نگاه همه را سمت خودش خرید . ❌کپی ممنوع مییاشد و دین شرعی دارد❌ 📝📝📝

رمان جدید 😍 از نویسنده محبوب و مشهور #مرضیه_یگانه رمان آنلاین #اوهام #پارت3 چشم بسته صدای مهربون خانومی رو شنیدم : _ عزیز دلم ، چی شده گلم ؟ چرا گریه میکنی خوشگل خانوم ؟ _مامانم رو آمبولانس برده ، من مامان دارم ، اما بچه ها میگن اگه مامان داشتی اینجا نمیاوردنت ، ولی من مامان دارم ، دلم براش تنگ شده. دستی روی موهام کشید و گفت : _دختر نازم... چه موهای بلند و قشنگی داری ... میخوای برات ببافمش ؟ اشکام بند اومد. نگاهم به لبخند قشنگ روی صورت خانومه بود که نشست لبه ی تختم و بعد سر انگشتان ظریفش رو توی موهام فرو برد و گره های کوچکشو باز کرد. نوازش دستش منو یاد مادرم انداخت. آروم گرفتم و به صدای آرامش بخشش گوش سپردم : _چه موهای نرم و لطیفی... چه دختر نازی... دیگه نبینم گریه کنی دخترم. چنگک های نرم دستانش لا به لای موهام رقصید. یکی زیر و یکی رو ، موهام رو بافت و بعد دست برد زیر مقنعه اش و کش سرش رو باز کرد و با کش سر خودش موهام رو بست . آروم گرفته بودم که سرش رو از کنار گونه ام جلو کشید و گفت : _آفرین دختر نازم... اسمت چیه عزیزم ؟ _ نسیم. _ جانم... چه اسم قشنگی! ... اسم منم میناست. یه پسر دارم اسمش هومنه . _ هومن! ... هومن یعنی چی ؟! _ یعنی پسری با فکر خوب. به نظرم اسمش مسخره اومد و بی رو در بایستی گفتم : _ولی اسم من قشنگتره... نه پسر با فکر خوب. خندید. بلند و بی ممانعت : _وای منوچهر... این دختره خیلی بامزه است. مرد با یه لبخند به نشانه ی تائید جلو اومد و آروم زمزمه کرد: _ولی هومن داداش میخواست ها. فوری گفتم : _من خودمم یه آبجی کوچولو دارم که با آمبولانس رفته ، مامانم میاد دنبالم ، میدونم. نگاه میناخانم و آقا منوچهر توی صورتم چرخید و با یه حس پر غم بهم خیره موند. اونروز هیچ یک از بچه ها باهام حرف نزدن. همه قهر کردند و گفتن که من الکی زدم زیر گریه تا توجه جلب کنم. اصلا من تا اونروز ، نمیدونستم که ، توجه جلب کردن یعنی چی ؟ و واقعا هم اینطور نبود. دلتنگیم باعث گریه ام شد. مینا خانم و آقا منوچهر رفتند و من موندم و شبی پر از سکوت ، و خاموشی ساعت 8 و قانون خواب اجباری پرورشگاه و این سوال که مادرم کی دنبالم میاد ؟ 🍂🍁🍂🍁 #کــپـــی_حرام است نویسنده راضی به کپی حتی با اسم نیستن🌷🙏 🌸🌼🌸🌼🌸 🌿✾ • • • • • ╔═════════🌸🕊══╗ •●❥ @be_sharteasheghi‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎ ╚══🌸🕊═════════╝