رمان انلاین #الهه_بانوی_من 📿 #پارت48 جلوی تلوزیون نشسته بودم که مادر با اخم نگاهم کرد: _تو که میگی کار داری واسه چی پس اینجا نشستی؟! _مادر من ، قرار نیست خودکشی کنم... سرم درد میکرد، نشستم سرم کمی بهتر بشه. مادر باز با همان اخم جوابم رو داد: _حالا میومدی عروسی چی میشد؟ صدای عصبی هستی رو شنیدم: _مامان!! ولش کن ... سرش درد میکنه... دیرمون شد ... الان عروس و داماد میرسن تالار ، ما هنوز تو خونه ایم. مادر چادرش رو سر کرد و گفت: _غذا توی یخچال هست. حتما میخوردم. اونقدر غصه و بغض داشتم که اشتهام باز شده بود واسه غذا !! فقط واسه خیال راحت مادر گفتم: _باشه. مادر و هستی رفتند که روی مبل ولو شدم. نفسم توی سینه سنگین بود و حالم خراب. نگاهم به قاب خطاطی شده ی روی دیوار افتاد . همان بیت مشهوری که در وصف حالم نوشته بودم. " مجنون شدم بیا که تو لیلای من شوی تصویر عاشقانه ی صحرای من شوی " زیر قاب با خطی شکسته اسم الهه رو به عنوان امضام حک کردم. هیچ کس جز هستی راز اون خط های شکسته رو نفهمید. هیچ کس حتی نپرسید امضای هنری ات چیه؟ تا بگم ، تا راز سر به مهر قلبم رو فاش کنم و بگم " الهه " . از وقتی یادم میآد ، دوستش داشتم. از همون دوران بچگی . همون وقتی که من دوست داشتم کنار خاله بازی های الهه و هستی باشم و الهه دوست داشت همراه پسر عمو هایش پا به توپ باشه . بزرگتر که شدیم او رفیق گل کوچیک پسر عموهایش شد و من تنها ناظر تنهایی خودم. دلم میخواست او را از جمع پسر عموهایش بدزدم . گاهی تذکری میدادم ولی پشت گوش میانداخت و گاهی نگاهی ، چشم غره ای ، توبیخی ولی فایده نداشت . الهه مرا نمیدید و در عوض خوب میدیدم که چطور دور آرش میچرخه. همان روزها حس کردم که چقدر اسم آرش را از زبانش میشنوم و اسم خودم را نه ! بهانه ای جور کردم تا خط و خطاطی رو به او بیاموزم اما نشد. شاگردی داشتم که حتی از پشت ابیات عاشقانه ای که به اسم آموزش ، حرف دلم را میزد ، حال قلبم را نمی دید. " شباهت تو و من هر چه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل ، تنهایی ست " " این چیست که چون دلهره افتاد به جانم حال همه خوب است اما من نگرانم " " آه بی تاب شدن ، عادت کم حوصله هاست بی قرار تو ام و در دل تنگم گله هاست " همه ی این ابیات رو نوشتم. و پای کشیده شدن قلمش روی کاغذ ، حرف به حرف ، با صدای قرچ قرچ کشیده شدن قلم روی کاغذ. حالمو برایش صرف کردم. نگاهش کرد. لرزش خفیف دستم را زیر نگاهش دید ولی نفهمید حال قلبی که خون پر استرس به رگ دستم جاری کرد. همه ی این ابیات قاب شد اما به دست خودم روی دیوار دلتنگی اتاقم ... خرابترم کرد. خرابتر از اینکه نفهمید چطوری دلم را ربوده و با من عتاب کرد. لقب " متحجر " را نثارم کرد و ازم به قدر فاصله ی زمین تا ماه دور شد و دور شد ... و راز قلبم همچنین مسکوت ماند و ماند. 📝 به قلم نویسنده محبوب #مرضیه‌یگانه 🌸🌼🌸🌼🌸 #کــپـــی_حـرام است نویسنده راضی به کپی حتی با اسم نیستن🌷🙏 🌸🌼🌸🌼🌸