—◇— 🍃🌺🌸🌹🌸🌺🍃—◇— #کلام_امیر #نهج_البلاغه 🌷غَيْرَةُ الْمَرْأَةِ کُفْرٌ، وَغَيْرَةُ الرَّجُلِ إِيمَانٌ. #حکمت_شماره_124 ✍ شرح و تفسير امام(عليه السلام) در اين گفتار حکيمانه خود تفاوت ميان غيرت مرد و زن را بيان مى کند و مى فرمايد: «غيرت زن کفر است و غيرت مرد ايمان» اشاره به اين که زن اگر نسبت به همسر ديگرى براى شوهرش حسادت بورزد و عکس العمل تندى نشان دهد در واقع مخالفت با فرمان خدا کرده است، زيرا خداوند روى مصالح متعددى که در جاى خود گفته ايم تعدد زوجات را با شرايطى مجاز شمرده است; ولى اگر مرد نسبت به ارتباط همسرش با مرد بيگانه اى حسادت بورزد و از گام نهادن او در زندگى خانواده اش ناراحت گردد و عکس العمل نشان دهد در واقع اطاعت فرمان خدا کرده و در مسير نهى از منکر گام برداشته است. در حالى که زن اگر چنين کند در مسير نهى از معروف قرار گرفته است. البته انکار نمى کنيم که تعدد زوجات نيز شرايطى دارد و نبايد وسيله اى براى هوسرانى مردان گردد; ولى در صورتى که آن شرايط جمع گردد زن بايد آن را تحمل کند و به فرمان خدا تن در دهد. «غيرت» حالتى است که انسان را وادار مى کند از ورود ديگران در حريم زندگى شخصى او جلوگيرى کند، افتخارات او را سلب ننمايد، مواهبش را از دستش نگيرد و متعرض نواميس او نشود و منظور از «غيرت زن» در کلام حکيمانه بالا همان حسادتى است که نسبت به زوجه ديگر همسرش پيدا مى کند و منظور از «غيرت مرد» در کلام بالا ممانعتى است که مرد از ورود ديگرى به حريم خانواده و ناموس خود به عمل مى آورد. ⭕️تعبير به «کفر» در اين کلام حکمت آميز اشاره به کفر عملى است، زيرا کفر و ايمان معانى متعددى دارد که در آيات قرآن نيز منعکس است. اين واژه کراراً در قرآن مجيد به بت پرستان اطلاق شده که کفرشان، کفر اعتقادى است; ولى در آيه 97 سوره آل عمران به کسانى که حج را ترک کنند و نسبت به آن بى اعتنا باشند واژه «کفر» به کار رفته، مى فرمايد: (وَللهِِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلا وَمَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللهَ غَنِىٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ)و اين کفر عملى است نه اعتقادى که آثار خاص خود را داشته باشد. کفر زن در اينجا همان بى اعتنايى به دستور خدا يعنى جواز تعدد زوجات در موارد لازم است. 🌼درباره اهميت «غيرت» در موارد مجاز روايات متعددى از پيغمبر اکرم و ساير معصومان(عليهم السلام) وارد شده است; در حديثى از پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله)مى خوانيم: «کانَ إبْراهيمُ أبي غَيُوراً وَأنا اَغْيَرُ مِنْهُ وَأرْغَمَ اللهُ أنْفَ مَنْ لا يُغارُ مِنَ الْمُؤْمِنينَ; پدر من ابراهيم غيرت مند بود و من از او غيرت مندترم. خداوند بينى کسانى از مؤمنين را که غيرت ندارند بر خاک بمالد».(1) البته در عرف ما گرچه واژه «غيرت» معمولاً در غيرت ناموسى به کار مى رود ولى مفهوم آن گسترده است و تمام مواهب و ارزش هاى الهى را که بايد از آن دفاع کرد شامل مى شود، بنابراين دفاع از وطن و آبرو و حيثيت و از آن مهم تر دفاع از دين و آيين نيز از مصاديق غيرت است. اين نکته نيز شايان دقت است که گاهى افراد در مسائل ناموسى و غير آن گرفتار وسواس مى شوند و به نام «غيرت» به هر کسى بدبين شده و عکس العمل نشان مى دهند. در روايات اسلام از اين حالت نهى شده است. رسول خدا(صلى الله عليه وآله)مى فرمايد: «مِنَ الغيرَةِ ما يُحِبُّ اللهُ وَمِنْها ما يُبْغِضُ اللهُ; فَالْغيرَةُ الَّتي يُحِبُّ اللهُ الْغيرَةُ فِي الرَّيْبَةِ وَالْغيرَةُ الّتي يُبْغِضُ اللهُ الْغيرَةُ في غَيْرَ رَيْبَة; نوعى از غيرت را خدا دوست دارد و نوعى را دشمن مى دارد اما آنچه را دوست دارد اعمال غيرت در مواردى است که آثار شک و ترديد و انحراف نمايان مى شود و اما غيرتى را که خدا دشمن مى دارد آن است که در غير اين موارد (فقط با سوء ظن آميخته به وسواس) انجام مى شود».(2) ☀️در نامه 31 نهج البلاغه در وصيت مولا امير مؤمنان به فرزندش امام حسن(ع) نيز به همين موضوع اشاره شده که غيرت بيجا گاه سبب مى شود انسان هاى درست کار به نادرستى کشيده شوند. آنجا که مى فرمايد: «وَإِيَّاکَ وَالتَّغَايُرَ فِي غَيْرِ مَوْضِعِ غَيْرَة، فَإِنَّ ذَلِکَ يَدْعُو الصَّحِيحَةَ إِلَى السَّقَمِ، وَالْبَرِيئَةَ إِلَى الرِّيَبِ; برحذر باش از اين که در جايى که نبايد غيرت به خرج دهى اظهار غيرت کنى (و کار به سوء ظن ناروا بينجامد) زيرا اين غيرت بى جا و سوء ظن نادرست، زن پاک دامن را به ناپاکى و بى گناه را به آلودگى ها سوق مى دهد» شرح بيشتر را در ذيل همان نامه مطالعه فرماييد. (1). بحارالانوار، ج 100، ص 248، ح 33. (2). سنن دارمى، ج 2، ص 149. —◇—🍃🌺🌸🌹🌸🌺🍃 —◇— @beytonoor