‏‎برگی زرین از #چهل_حدیث امام خمینی(۱۵۰) ‏‎  فصل در نتیجه استغفار ‏‏از اموری که برای شخص تائب لازم است بدان اقدام کند پناه بردن به مقام غفّاریت حق تعالی و تحصیل حالت استغفار است. از حضرت حق جلّ جلاله و مقام غفّاریت آن ذات مقدس با زبان قال و حال و سرّ و علن در خلوات، با عجز و ناله و تضرع و زاری، طلب کند که بر او ستر کند ذنوب و تبعات آن را. البته مقام غفّاریت و ستّاریت ذات مقدس اقتضا می کند ستر عیوب و غفران تبعات ذنوب را. چون که صور ملکوتیه اعمال به منزله ولیده انسان، بلکه بالاتر از آن، است..... و هر یک از موجودات که اطلاع بر حال انسان پیدا کردند، چه از ملائکه و کتّاب صحائف جرائم، و چه از زمان و مکان و اعضا و جوارح خود او، آنها را از آن گناه محجوب می فرماید، و همه را انساء می فرماید. چنانچه در حدیث شریف اشاره به آن شده است که می فرماید: ینسی ملکیه ما کتبا علیه من الذّنوب. و ممکن است وحی حضرت حق تعالی به اعضا و جوارح و بقاع ارض به کتمان معاصی، که در حدیث شریف است، همین انساء آنها باشد، چنانچه ممکن است فرمان به عدم شهادت باشد. و شاید مراد رفع آثار معاصی از اعضا باشد که به واسطه آن شهادت تکوینی حاصل آید، چنانچه اگر توبه نکند، هر یک از اعضایش ممکن است به لسان قال یا حال شهادت دهند بر کرده های او. در هر حال. چنانچه مقام غفّاریت و ستّاریت حق اقتضا کرده است که الآن که در این عالم هستیم، اعضای ما شهادتی بر اعمال ما ندهند، و زمان و مکان کرده های ما را مستور دارند، همین طور در عوالم دیگر، اگر با توبه صحیحه و استغفار خالص از دنیا برویم، اعمال ما را مستور می دارند، یا آنکه از اعمال ما بکلی محجوب ‏‎‏می شوند. و شاید مقتضای کرامت حق جلّ جلاله دومی باشد که انسان تائب پیش احدی سر افکنده نباشد و خجلت زدگی نداشته باشد. و الله العالم.‏ @nyaz_ir

#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۲۵۹) وَمَنِ اقْتَحَمَ اللُّجَجَ غَرِقَ،  حکمت ۳۴۹ نهج البلاغه و هركس خود را در گرداب هاى خطرناك بيفكند غرق مى شود. بخش پنجم: سپس امام علیه السلام به نكته پنجم كه از جهاتى شباهت با نكته چهارم دارد، هر چند با آن متفاوت است، اشاره كرده مى فرمايد: «هركس خود را در گردابهاى خطرناك بيفكند، غرق مى شود»؛ (وَمَنِ اقْتَحَمَ اللُّجَجَ غَرِقَ). اشاره به اينكه كسى كه بى مطالعه خودش را در امور خطرناك بيندازد، سرانجام غرق خواهد شد. البته شجاعت صفت بسيار پسنديده اى است؛ ولى تهوّر صفت زشت و ناپسندى است، چراكه شجاعت را در غير مورد، صرف كرده است و اين به كار كوهنوردانى شبيه است كه از نقاط خطرناك به سوى قله پيش مى روند، اين كار عاقلانه نيست، بايد راههاى مطمئن تر را پيدا كرد و از آن طريق به قله صعود نمود. يا مثلا هنگام زمستان به كسى مى گويند مسيرى كه مى روى خطر سقوط بهمن در آن است و او مى گويد من شجاعت مى كنم و پيش مى روم، و يا از نقاطى كه احتمال وجود ميدان مين باشد بى مطالعه عبور مى كند. در مسائل اجتماعى، سياسى و اقتصادى نيز همين معنا متصور است كه انسان دست به كارهاى خطرناك بزند و فكر عاقبت آن را نكند. عاقل كسى است كه با تدبير و شجاعت كارها را دنبال كند. در فقه اسلامى نيز طبق حديث معروف: «نَهَى النَّبِىُّ عَنِ الْغَرَرِ «يا» نَهَى النَّبِىُّ عَنْ بَيْعِ الْغَرَرِ» پيغمبر اكرم صلی الله علیه و آله از انجام كارهاى مجهول و خطرناك ومعاملاتى كه اينگونه باشد نهى كرده است. بسيارند كسانى كه در معاملاتى كه يا ثمن مجهول است يا مثمن و يا شرايط مبهم يا وضع بازار تيره و تار است وارد مى شوند وتمام سرمايه خود را از كف داده، به فقر مبتلا مى گردند. شاعر عرب مى گويد: مَنْ حارَبَ الاْيّامَ أَصْبَحَ رُمْحُه قَصِدآ وَأَصْبَحَ سَيْفُهُ مَفْلولا كسى كه به جنگ حوادث روز، بى مطالعه برود نيزه اش مى شكند و شمشير او كند مى شود. @nahj_ir

🇮🇷#دولت_جوان_حزب_اللهی 🇮🇷 دعدغه رهبر انقلاب جهت تشکیل دولت #جوان و استفاده از نیروهای #مجرب و #باتجربه

فرزندان آگاه (۷) برترى مقام مادر: در مورد مقام ارجمند مادر، مطالب فراوانى در سيره و سخن اهل بيت عليهم السلام مى توان يافت. در اين جا به چند مورد اشاره مى كنيم: امام صادق عليه السلام فرمود: مردى به حضور پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده عرضه داشت: يا رسول الله! به كدام يك از بستگانم نيكى كنم؟ فرمود: به مادرت. مرد پرسيد: بعد از آن؟ فرمود: به مادرت. براى بار سوم پرسيد. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: مادرت. در نوبت چهارم پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: به پدرت! از امام سجاد عليه السلام روايت شده است كه فرمود: مردى به حضور پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده و اظهار داشت: اى رسول خدا! من مردى معصيت كار هستم و از انجام هيچ گناهى فرو گذارى نكرده ام، آيا اميد آمرزش برايم هست؟ رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيد: آيا پدر و مادرت زنده هستند؟ مرد گفت: فقط پدرم زنده است. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: برو با او خوش ‍ رفتارى كن. آن مرد رفت و پيامبر صلى الله عليه و آله زير لب زمزمه كرد: اى كاش مادرش زنده بود! @amn_org

درس دویست و یکم تفسیر آیه ۱۸۵ سوره #بقره از تفسیر نور شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدیً لِلنّاسِ وَ بَیِّناتٍ مِنَ الْهُدی وَ الْفُرْقانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَ مَنْ کانَ مَرِیضاً أَوْ عَلی سَفَرٍ فَعِدَّهٌ مِنْ أَیّامٍ أُخَرَ یُرِیدُ اللّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَ لا یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْرَ وَ لِتُکْمِلُوا الْعِدَّهَ وَ لِتُکَبِّرُوا اللّهَ عَلی ما هَداکُمْ وَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ (۱۸۵) (روزه در)ماه رمضان،ماهی است که قرآن در آن نازل شده است.(و قرآن کتابی است که)هدایتگر مردم همراه با دلائل روشنِ هدایت و وسیله تشخیص حقّ از باطل است،پس هر کس از شما که این ماه را دریابد،باید روزه بگیرد.و آنکس که بیمار یا در سفر باشد،روزهای دیگری را به همان تعداد روزه بگیرد.خداوند برای شما آسانی می خواهد و برای شما دشواری نمی خواهد(این قضای روزه)برای آن است که شماره مقرّر روزها را تکمیل کنید و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده،به بزرگی یاد کنید،باشد که شکرگزار گردید. نکته ها: * «رمضان»از ماده«رَمض»به معنای سوزاندن است.البتّه سوزاندنی که دود و خاکستر به همراه نداشته باشد.وجه تسمیه این ماه از آن روست که در ماه رمضان،گناهان انسان سوزانده می شود. * ماه رمضان،ماه نزول قرآن می باشد و تنها ماهی است که نامش در قرآن آمده و شب قدر نیز در این ماه است. در تفسیر برهان از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است که فرمودند: تمام کتاب های آسمانی،در ماه رمضان نازل شده اند.ماه رمضان، بهترین ماه خدا است.آن حضرت در جمعه آخر ماه شعبان،خطبه مفصلی در عظمت ماه رمضان ایراد کرده اند که در بعضی از تفاسیر وکتب روایی آمده است. همچنین در صحیفه سجادیه،امام سجاد علیه السلام دروداع ماه رمضان مناجات جان سوزی دارند. اسلام دین آسان و بنای آن بر سهولت و عدم سخت گیری است.هر کس مریض یا مسافر بود روزه نگیرد و قضای آن را انجام دهد.اگر وضو گرفتن مشکل است،تیمّم را جایگزین می کند.اگر ایستادن در نماز مشکل است،اجازه ی نشسته نماز خواندن را می دهد.که این قانون به نام«قاعده لاحرج»در فقه مشهور است. @alquran_ir

#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۹) ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺳﻌﺎﺩﺕ: ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪ‌ﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ، ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻧﺪ؛ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺟﺎﺑﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﻃﺒﻌﺎ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻨﺎﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻧﭙﻴﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻤﺎﻟﺎﺗﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩﻥ، ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮﯼ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ: ﺍﻧﺎ ﻟﺎ ﻧﻀﻴﻊ ﺃﺟﺮ ﻣﻦ ﺃﺣﺴﻦ ﻋﻤﻠﺎ. ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ «ﺗﻘﺼﻴﺮ» ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺼﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭘﺎﺩﺍﺷﺸﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﯽ ﻃﺮﻳﻖ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ - (ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ) ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﻋﻤﻞ، ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﻫﺪﻑ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﻣﺮﺍﺗﺒﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺷﻴﻌﻪ ﺷﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﺑﻌﺎﺩﺵ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ، ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺘﺒﻊ ﺍﺯ ﺩﺭﮎ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. @nazz_ir