می گفت به هادی ز تبار حسنم خواهم محکی بهر مرامم بزنم افتد چو قبولت همه تایید کنی اصلاح کنی یا که خطای سخنم قائل به یکی بودن خالق هستم نافی خداوند ز جسم و بدنم او مثل ندارد، عرض و جوهر نیست او خالق جسم است و رخ هر چه صنم او خالق و هم مالک هر چیز بود بیرون نشود حرف جز این از دهنم پیغمبرم احمد بود آن ختم رسل او راست علی نائب و عشق علنم باشد ولی امر و امام است علی از بعد علی پیرو راه حسنم بعد از حسن آقام حسین است و علیش هم مفتخر شیعه ی باقر شدنم برصادق و کاظم وَ رضا، نیز جواد هم بر تو مریدم که نمایی وطنم فرمود حسن باشد و مهدی ز پِیَش بر شیعه ی ما از پی هادی که منم مهدی است نهان تا که بگوید روزی من هیمنه اهل ستم می شکنم عاشق به خدا گفت بود عاشقشان باشم چو عدوشان به خدا اهرمنم حق است جنان نار ، صراط و میزان این است مرا فرض ز عهد کهنم باور به حشور و هم قیامت دارم این جسم در آن محشر کبری فکنم فرمود که نیکوست بر این راه بمان «این گونه تویی یار و اویس قرنم» ای عسکری این عبد العظیم حسنی است زائر به حسینم چو به او سر بزنم #سید_عسکر_رئیس_السادات ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۲ #عبد_العظیم_حسنی