شنیده‌ام نقل کرده‌اند از مولی الموحدین، امیرالمؤمنین، امام الاتقیاء و اسوة الاوصیاء که هنگام سخن، کلمات در برابرم صف می‌بندند و خود را به من می‌نمایانند تا هر یک را برگزینم و من از میان آنان آنچه را به خواست خویش نزدیک‌ترند برمی‌آورم و باقی را فرومی‌گذارم. این حاشیه را تقدیم نگاه مخاطبان کردم تا بدانند در نوشتن بی‌وفا نیستم. سعی من کامل و شامل و کافی و وافی نوشتن است؛ اما گاه زنجیره کلمات تسلیم رأی من نیستند و قلم رام نمی‌شود و آرام نمی‌گیرد. آنگاه ناچاریم سکوت کنم تا راهی نو برای آشکار کردن معنی پیدا کنم که چارچوب ادب و حرمت مقام حفظ شود.

حروفی که در اختیار ماست، فرقی با هم نداره. هر کدوم از ما بر اساس چیزی که توی ذهنمون و توی شاکله‌مون هست، کلمات رو می‌یابیم و باهاش جمله و متن می‌سازیم. ما هر کدوم زندگی خودمون رو از بین تجربه‌های مشترک و مشابه، متفاوت می‌سازیم. خودمون رو دست کم نگیریم.

اگر کسی بیاد این کلمات رو پیدا کنه و به ما بگه. احتمال اینکه ما خلاقانه دنبال کلمات دیگه بگردیم پایین میاد.

تقریبا هر روز می‌دیدمش. بیمار و نزار بود. سوء مصرف دنیا دچارش کرده بود و سلامت و سادگی‌اش را ربوده بود. این اواخر بر تن تکیده‌اش سنگینی می‌کرد و به سختی قدم برمی‌داشت. پلک‌هایش هم بی‌جان بر تیرگی نگاهش سایه افکنده بود. دلم هر بار بی‌اختیار می‌رنجید. عاجزانه نگاهش می‌کردن و امید و التماس‌هایم به رویش بدون هیچ آشنایی معروف و معمولی سو سو میزد. اما حالا چند روزی هست که او را فارغ از قیل و قال جهان بر بالای دیوار، نشسته بر گوشه عکسی می‌بینم. إنا لله و إنا إلیه راجعون.. خداوند او را از رنج‌ها و حسرت‌های آن جهانی در امان دارد و با نظر مهر و رحمتش از کم و کاست او بگذرد و در آغوش کرمش گرم بفشارد.

پس از پدر رحمت الله علیه که گاه در نگاهم جاریست و گاه در نفسم می‌وزد و گاه در روحم روان است، هیچ صورتی را به اندازه او جستجو نکرده‌ام. هر روز بارها و بارها مهربانی‌هایش را از اینجا و آنجا می‌جویم و می‌بویم و رسم خال و خط خواهرانه‌هایش را به هزار ترفند می‌پایم و می‌یابم؛ اما بار پروردگار هیچ گاه او را آشکارتر از آن دو نگار یادگار تکرار نکرد. چشمانم تشنه دیدارشان و قلبم بی‌قرار قرارشان. نزدیک بادا...

تقرب به خدا یکی از عوامل قوت‌بخش انسان است. تقرب توحیدی در مرتبه اول باعث کسب و جمع صفات انسانی است و دوم باعث یکپارچه شدن و یگانه شدن این صفات و یافتن حقیقت متعالی و مترقی است و سوم باعث جمع و اتحاد تمام آدم‌ها و عواملی است که دارای آن صفاتند. صفاتی که تنازل یافته از صفات احد واحد صمد هستند. این یعنی فرایند تقرب توحیدی باعث تقریب و وحدت می‌شود و پیوستگی و همبستگی فعال نیز باعث قوت درونی و پایداری عملیاتی می‌گردد. #انسان_قوی لاجرم موحد و وحدت‌جوست. او از پراکندگی قلبی و عقلی و عملی دور می‌شود و به انسجام و هماهنگی حداکثری می‌رسد. همین مانع ضعف او و باعث قوت اوست. پس دعوت مقام معظم رهبری برای انسجام و اتحاد همه ایرانیان و مسلمانان و آزادگان جهان در واقع قوت‌بخش آنان است تا از عهده موانع و مشکلات پیش رو برآیند. اتحاد یک ارزش ذاتی دارد. البته هر عقل عملگری می‌داند که در مورد امکان‌ها سخن می‌گوییم و هیچ گاه نگاه آرمانی به عرصه مقدورات عملی نداریم. بلکه با در نظر گرفتن اتحاد توحیدی و عملیات تقربی فردی و تقریبی اجتماعی تمام عوامل را جمع و تمام موانع را برطرف می‌کنیم. در واقع آن هدف باعث می‌شود از مسیر درست منحرف نشویم و به بهانه تقویت فردی و حزبی و گروهی و ملی، تفرقه و ضعف را در دیگر مجموعه‌ها و افراد، ترویج و توسعه ندهیم.

جلسه دیروز پرسش و پاسخ رئیس جمهور پرده‌ای از نمایش اصلاحات به بازیگری پزشکیان بود برای نظام و جهان. نمیشی که پزشکیان بازیچه آن و سایرین عروسک‌گردان آن و ما و دیگران مخاطبان آن هستیم.

اصلاحات می‌داند که مشکل اصلی مردم، گشت ارشاد نیست. او به دنبال حل مسئله خود است. جمع‌بندی اصلاحات این است که اجتماعی شدن فحش و فحشا می‌تواند فرصت قدرت گرفتن دوباره آنان باشد. مصرف بی‌محابای پزشکیان برای رساندن فرهنگ به نقطه بی‌بازگشت است.

اگر فرصت عمل رو باختی، یه فرصت دیگه هنوز داری. عکس العمل‌هات رو بساز. کسی که عزادار باختش میشه، فرصت عکس العمل رو هم از دست میده.

📹 نماهنگ | شهریار دوران‌ها 🔹️بخش‌هایی از دیدار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با آقای سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار شاعر گران‌قدر در شهر تبریز. ۱۳۶۶/۴/۲۹ 🗓 ۲۷شهریور، سالروز درگذشت استاد شهریار و روز شعر و ادب فارسی 💻 Farsi.Khamenei.ir

یه جمله انگیزشی که به نظر درست می‌رسه: شرایط سخت، #انسان_قوی می‌سازند. انسان‌های قوی شرایط آسان می‌سازند. شرایط آسان آدم‌های ضعیف می‌سازند. آدم‌های ضعیف شرایط سخت می‌سازند. اما آیا این زنجیره درست است؟!

اما درست نیست...