💐 ذکر آغاز سال در لحظات ناب تحویل سال، حرف‌های زیادی از خاطرم می‌گذرد و از میان آنها یکی را برای صحبت‌ کوتاهم بین نماز مغرب و عشا در مسجد امام هادی علیه‌السّلام انتخاب می‌کنم؛ سخنی که ریشه در نام زیبای "محوّل الحول و الاحوال" دارد؛ همیشه در این فکر بودم که راز کنار هم قرار گرفتن دو کلمه حول (: سال) و احوال (: جمع حال) در این اسم زیبای خدا را بی‌شک می‌توان با بیانی شیوا به تصویر کشید و با قلم تاویل آن را نقاشی کرد.‌ اما چه تصویری و چه تاویلی؟؟ تا بالأخره از نظرم گذشت که در آیین اسلام به نمادها و نمایه‌های حقیقت‌نما که یادآور مطلبی ارزنده باشد، توجه ویژه‌ای می‌شود و با پرهیز از باطن‌گراییِ صِرف و اکتفا کردن به حقایق معرفتی، قالب‌های ظاهری هم مورد توجه قرار گرفته تا مثل تابلوی زیبا و نفیسی بتواند نقش راهنمایی و بیدارگری را برای دل‌های افتاده در گرداب غفلت ایفا کند. مثلا در وقت نماز خواندن، بر استفاده از خاک و چشم‌دوختن به آن تاکید شده تا از پسِ این ظاهر، معلوم شود که سرآغاز و سرانجام آدمی همین ذره خاک است، و اگر بر استفاده از خاک تربت حسینی سفارش شده به این‌خاطر است که به او یادآور شود حیات فرهنگ نماز جز در پرتو صاحب این خاک مطهر امکان‌پذیر نبوده و همراهی با اوست که فاصله بی‌پایان بنده تا خدا را به حداقل ممکن می‌رساند. حال، تماشای فصل بهار و گردش سال و درآمدن‌ سالی از پی سالی و قرنی به‌دنبال قرنی دیگر، اتفاقی است به‌ظاهر ساده اما یادآور اینکه خداوند بزرگ که با گردش زمین و خورشید و ماه، زمان و سال و قرن را دگرگون می‌کند، هم او قادر است که به دست توانایی‌اش "حال" بندگان را به نیکویی دگرگون سازد. کافی است فقط زمینه این اتفاق را بنده هوشیار و بیدار فراهم نماید؛ دل شکسته‌ای را به بند تفقد و دلجویی وصله کند، دورافتاده از نظری را به چشم محبت و ارادت بنگرد، دستان مهربانش را به یاری زمین‌افتاده‌ای بسپارد، نان‌آور گرسنه‌ای و غم‌خوار به غم‌نشسته‌ای باشد و ... و بقیه را به خدای محوّل الحول بسپارد. و با اتکا و اعتماد به اراده و قدرت بی‌پایان پروردگار، این‌گونه بتواند خویش را از همان آغازین روزهای سال نو در زیر سایه نام شریف "محوّل الحول و الاحوال" قرار دهد. اول فروردین ۱۴۰۱ دیار تدین و تمدن مصطفی ترابی @damghan220

🔸«بهترین عیدی» 🔹حجت‌الاسلام و المسلمین حاج ‌سید علی شاهچراغی دامغانی -امام جمعه محترم شهرری- نوروز، فصل شکفتن درخت پر ثمر صله‌ی رحم و پراکنده شدن عطر دل‌انگیز گل‌های زیبای آن در خانه‌هاست؛ سنت پسندیده‌ای که قدرش را باید بیش‌تر از این‌ها دانست و مراقبش بود. خدا را شکر این کار در خانه‌ی ما از گذشته‌های دور به عنوان مهم‌ترین رکن نوروز جای خودش را پیدا کرده و از آفات روزگار نیز در امان مانده است. از همان لحظات آغاز سال جدید، بستگان، آشنایان و همسایگان به سبب موقعیت اجتماعی پدرم - مرحوم کربلایی سید طاهر - و عمویم، مرحوم آقا سید مسیح به منزل ما وارد می‌شدند تا اولین خانه‌ای که در سال نو به آن قدم می‌گذارند، این خانه باشد. به‌همین خاطر مرحوم عمویم، آقا سید مسیح در خانه می‌ماندند تا کار خوش‌آمدگویی و تبریک به مهمانان را انجام دهند. در این بین مسئولیت پذیرایی از مهمان‌ها نیز به دوش من و شهید سید حسن می‌افتاد؛ یادم هست بعضی وقت‌ها چنان سرمان شلوغ می‌شد که نمی‌دانستیم کارمان را چگونه انجام دهیم. وضعیت سفره عید هم معمولا بستگی داشت به این که در سال گذشته از دوستان و بستگان، کسی از دار دنیا کوچ کرده باشد یا نه؛ چون در فرض اول، پذیرایی با نُقل و خرما و چای صورت می‌گرفت و سفره‌ی خاصی در کار نبود. به موازات این برنامه که با گرمی خاص خودش در جریان بود، برنامه‌ی دیگری در خارج از خانه توسط پدرم دنبال می‌شد که گهگاه ساعت‌ها به طول می‌انجامید. در آن سال‌ها و بر طبق رسمی که در شهر دامغان رواج داشت، مردم با این اعتقاد که حضور فرزندان پیامبر صلوات‌الله علیه و آله در لحظات شروع سال جدید باعث برکت، خیر و سلامتی برای خانواده و زندگی‌شان، می‌شود درب منزل خود را به روی کسی نمی‌گشودند تا اولین فردی که وارد آن می‌شود، از سادات باشد؛ و از آن‌جا که پدرم علاوه بر سیادت، شخصیتی روحانی و مذهبی داشت، اصرار می‌کردند، برای یک لحظه هم شده به منزل‌شان داخل شود. ایشان هم برای این که به درخواست بندگان خدا توجه کرده باشد، اول صبح روز عید از منزل خارج می شدند و به دیدن‌شان می‌شتافتند؛ اگرچه مدت حضورش در هر خانه کوتاه بود و بعضی وقت‌ها با برداشتن یک نُقل از خانه‌ای خارج شده و به سوی منزلی دیگر به راه می‌افتادند. @damghan220

🔸آید بهار جان‌ها... 🔹به قلم: حجت‌الاسلام والمسلمین شیخ محمدعلی معلی دامغانی، مدیرمسئول قبلی ماهنامه‌ی کیهان فرهنگی و سردبیر سابق روزنامه‌ی کیهان بر طبق احادیث و روایات بسیار که بخشی از آنها را مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح‌الجنان نقل کرده است، «نوروز» روز آغاز آفرینش، نخستین تابش خورشید و بارش باران، رویش گیاه، پیدایش و پیمان ازلی انسان نخستین با آفریدگار است. همچنین روز به ساحل رسیدن کشتی نوح، بت‌شکنی ابراهیم، فرود فرشته وحی آسمانی بر پیامبر اسلام، انتخاب پدر امت امیرالمؤمنین علی«ع» به ولایت و روز غدیر و در پایان، روز ظهور نجات‌بخش بزرگ، قائم آل محمد«ص» است. جالب این است که بر اساس آموزه‌های دینی، چنین نیست که یکی از پادشاهان از بین روزهای سال، نوروز را برای جشن پارسیان برگزیده و اسلام نیز برای تحبیب قلوب، تسلیم آن شده باشد! خیر؛ آهنگ روایات و احادیث چنین برداشتی را روانمی‌دارد. نوروز در گفتار بزرگان دین، بسان روزهای فطر، غدیر و قربان، عیدی فرا ملّی و متعلق به همگان است. اهل بیت«ع» نوروز را گاهی همسان ماه مبارک رمضان و با همان واژگان ستوده‌اند. حضرت صادق «ع» در میانۀ یک نیایش، نوروز را به فضیلت، کرامت، شرافت و عظمت توصیف کرده و فرموده‌اند: «بارِک لَنا فی یَومِنا هذا، ألّذی فَضَّلتَهُ وَ کَرَّمتَهُ وَ شَرَّفتَهُ وَ عَظَّمتَ خَطَرَهُ». همانند تعابیر دعای مشهور ماه مبارک رمضان: «هذا شَهرٌ عَظَّمتَهُ وَ کَرَّمتَهُ وَ شَرَّفتَهُ وَ فَضَّلتَهُ عَلی الشُّهور». در اینجا به نقل سخن دیگری از امام صادق«ع» به نقل از جلد چهاردهم بحارالأنوار بسنده می‌کنیم که گزینش نوروز را مربوط به پیش از آفرینش انسان می‌دانند. گویی نوروز شروع جهان است و با هستی آغاز شده است. این در حالی است که هنوز راز نوروز آشکار نشده، همه پیامبران آسمانی و رهبران الهی چشم امید به نوروز داشته‌اند. نوروز روز چیرگی روشنایی بر تاریکی، روز رهایی بشر، روز پیروزی انسان و روز ظهور امام زمان«عج» است. این است که مردم بر اساس یک رسم خوب فطری، خانه‌ها را به انتظار قدوم کسی که خواهد آمد، می‌تکانند و بر سر راه او سبزه‌ می‌گذارند، بهترین لباس‌های خود را می‌پوشند، معطر می‌شوند، لبخند می‌زنند و شادند، حتی اگر این سخن امام صادق«ع» را نشنیده باشند که: - ما مِن یَوم نیروز اِلّا وَ نَحنُ نَتَوَقَعُ فیهِ الفَرَجَ لِأنّهُ مِن أیّامنا وَ أیّام شیعَتُنا؛ حَفَظَتهُ العَجَم وَ ضَیّعتُموهُ أنتُم؛ نوروز که می‌آید، ما منتظر فرج آل محمد«ص» هستیم، زیرا نوروز از روزهای ما و روزهای شیعیان ماست؛ شما آن را از دست دادید و پارسیان آن را نگه داشتند. در زیارت حضرت مهدی«عج» هم می‌خوانیم: «السلامُ علیکَ یا رَبیعَ الأنام وَ نَضرَۀ الأیام؛ سلام بر تو که چون باران بهاری هستی که بر همه موجودات می‌باری و سرسبزی و خرّمی روزگارانی». شاید کمتر کسی بداند که برای اولین بار، علی «ع» در این روز به ایرانیانی که شیرینی و پالوده‌ی مخصوص به او تقدیم کردند، فرمود: «هر روزتان نوروز باد!» 📚 نشریه حرم شماره ۶۳۹، چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۳۹۷ . صفحه ۵ @damghan220

▪️انّا لله و انا الیه راجعون در آغازین روزهای سال ۱۴۰۱ شمسی، یکی دیگر از عالمان راستین و یاوران صدیق امام و رهبری چشم از جهان فروبست تا حوزه علمیه و میهن اسلامی‌مان را بار دیگر در سوگ بنشاند: آیت‌الله محمد محمدی ری‌شهری رضوان‌الله علیه. با شنیدن خبر ارتحال معظم له، بی‌درنگ، کتاب‌های حدیثی پر تعدادی که پژوهشگرانه تحت اشراف ایشان به زیور طبع آراسته شده و نیز کتاب‌های کیمیای محبت و زمزم عرفان -در شرح حال بزرگانی از اهل معرفت- را که مورد استفاده قرار داده بودم و نیز خاطراتی از استماع درس‌های شرح زیارت جامعه کبیره ایشان از طریق سیمای جمهوری اسلامی را به یاد آوردم. اگرچه از خاطرات روزهای مسندنشینی ایشان بر کرسی وزارت اطلاعات و دیگر مسانید سیاسی خاطراتی در ذهن ندارم، اما فراموش نمی‌کنم که در دهه هشتاد، شبی در هنگام ورود به مسجد اعظم قم جهت شرکت در مراسم یادبود یکی از علما، با مرحوم آیت‌الله ری‌شهری مصادف شدم و از نزدیک شاهد بودم که یک روحانی با دیدن امیرالحاجّ ایران اسلامی به سرعت جلو آمد و با اصرار از ایشان خواست تا در جهت سفرش به مکه مکرمه تسریع کند و چون با پاسخ آن مرحوم روبه‌رو شد، دست از اصرار برداشت و پا پس کشید، چراکه معظم له به او گفت: "همسر خودم [فرزند مرحوم آیت‌الله مشکینی] سه سال است که ثبت نام کرده و منتظر است تا نوبتش شود". روح بلند آن عالم وارسته و محلّا به زیور علم و اخلاق در جوار رحمت پروردگار مهربان همنشین با اهل‌بیت علیهم‌السّلام باد. ۲ فروردین ۱۴۰۱ دیار تدین و تمدن مصطفی ترابی @damghan220

🔹جلوه‌ای از نام ربّ‌العالمین 🔸گزیده‌ای از آنچه در دومین شب بهار در مسجد امام هادی علیه‌السّلام دامغان بیان شد؛ فصل بهار، فصل رویش دوباره و جوشش حیات طبیعت، آینه‌ای شفاف برای به نمایش‌درآمدن نامی از اسامی زیبای خداوند است که در هنگام نماز پس از ذکر "الله" بیش از دیگر نام‌ها تکرار می‌شود: "ربّ". نخست باید دانست که این اسم نورانی دربرگیرنده سه معناست: پیش‌برنده، پرورش‌دهنده، پرستار. بذری که تازه همین چند روز پیش در دل خاک قرار گرفته: • چگونه تا سرافرازی و سربلندی پیش می‌رود؟ • چگونه استعداد نهفته در قلب کوچکش بارور می‌شود؛ جوانه‌ای می‌شود فرورونده در نهانِ خاک تا "ریشه" نام گیرد و جوانه دیگری سر از خاک بیرون می‌آورد تا "ساقه" شود؟ • چگونه آماج باد و طوفانی و سیلاب‌ها و ده‌ها مانع دیگر، لرزه بر اندامش نمی‌اندازد؟ • و آیا جز در سایه ربوبیت خداوند این امور سه‌گانه محقق شود؟ هرگز. آری، در بهار باید ربوبیت ربّ‌العالمین را به تماشا نشست و در لحظه نشستن پای سبزه‌زار طبیعت، اندیشید که خداوند چندبار، چند صد بار، اصلاً چند هزار بار • دست ما را گرفت و به‌سوی موفقیت‌های گوناگون زندگی پیش برد که بی‌مدد او جاده خوشبختی برای‌مان هموار نبود! • استعدادها و ظرفیت‌های ما را تا کجا به فعلیت رساند و بارور کرد! • و بالأخره از یکایک ما تا چه اندازه در پناه ربوبیش پرستاری کرد! آری، بهار، جلوه زیبای ربّ العالمین است. #مصطفی_ترابی #گزاره_های_دینی @damghan220

🌹دوم فروردین؛ سالروز عطرافشانی گل‌های "شهادت" در باغ "فتح‌المبین" گرامی باد‌. 🔹به ارواح مقدس شهیدان به‌ویژه گلگون‌کفنان عملیات فتح المبین صلواتی را اهدا نماییم. @damghan220

🔺پیام حجت‌الاسلام‌و المسلمین حاج شیخ محمد ترابی جهت تقدیر و تشکر از شرکت‌کنندگان در مراسم چهلمین روز درگذشت حجت‌الاسلام و المسلمین شیخ احمد ترابی رضوان الله علیه @damghan220

🔸فقدان استوانه‌های خیمه دین‌داری 🔹گزیده‌ای از آنچه در سومین شب بهار در مسجد امام هادی علیه السلام شهر دامغان بیان شد؛ در دومین روز از سال نو، خبر ارتحال سه فقیه فرزانه در ایران اسلامی، اندوهناک و تاثر برانگیز بود؛ حضرات آیات آقایان محمدی ری‌شهری -تولیت آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی-، رودباری -بزرگ‌عالم آستان گیلان- و نی‌ریزی -نماینده مردم استان فارس در مجلس خبرگان رهبری- رضوان‌الله علیهم. گذشته از تاثر و تسلیت، آنچه باید مد نظر قرار داد خطر فقدان استوانه‌های علمی و اخلاقی در جامعه و ضرورت جایگزین‌شدن افراد دیگری به‌جای آنهاست. وقتی هنوز مصیبت فقدان آیات عظام صافی گلپایگانی و علوی گرگانی رضوان‌الله علیهما تسکین نیافته است، چگونه می‌توان در برابر هجران ابدی مردانی الهی که سال‌ها عَلم هدایتگری را بر دوش خود گرفته و دستگیر جامعه بوده‌اند، ساکت بود و ابراز بی‌تفاوتی کرد؟! مگر نه این است که به فرموده بزرگانی هم‌چون محقق ثانی لازم است در هر محله - و نه در هر شهر- مجتهدی دین‌شناس حضور داشته و راهنمای مردم باشد؟! چنان‌که در ده‌ها سال‌ گذشته در شهری مانند دامغان چند عالم مجتهد زندگی می‌کرده‌اند که بی‌شک، استوانه‌های فقهی و اخلاقی خیمه دین‌داری این شهر به‌حساب می‌آمدند. و حالا آیا پدران و مادران، مدیران و مربیان، مسئولان و خیّران، دلسوزان و نیک‌اندیشان به وظیفه خود در ادامه‌یافتن راه ری‌شهری‌ها عمل می‌کنند و آیا دغدغه انجام این رسالت مهم در جان‌ها زنده و پویاست؟ #مصطفی_ترابی #گزاره_های_دینی @damghan220

🔺دیدار عیدانه عالمان نیک‌نام دامغانی، حضرات آیات حاج سیدمحمد شاهچراغی و حاج شیخ غلامعلی نعیم‌آبادی ۳ فروردین ۱۴۰۱ روستای حسن‌آباد دامغان با آرزوی سلامت و موفقیت روزافزون برای تمامی دانشمندان الهی @damghan220

🔸بهترین عبادت 🔹گزیده‌ای از آنچه در چهارمین شب بهار در مسجد امام هادی علیه‌السلام بیان شد؛ روزها و شب‌های پایانی ماه شریف شعبان، فرصتی است برای دوباره‌اندیشیدن درباره با فضیلت‌ترین عبادت در این ماه با فضیلت و با معنویت، تا با همتی دو چندان بتوان در فرصت باقی‌مانده ره‌توشه‌ای برای ورود به ضیافت الهی برداشت. اما در پاسخ به این پرسش که مهم‌ترین و پرثواب‌ترین عمل در ماه شعبان چیست؟، می‌توان فرازی از صلوات مخصوص ماه شعبان، این یادگاری ارزشمند امام سجاد علیه‌السّلام را مورد اشاره قرار داد که پس از درود و سلام بر پیامبر اکرم و خاندانش علیهم‌السّلام به پیشگاه خداوند عرضه می‌دارد: "و دلم را به اطاعت از خود آباد گردان و با ابتلا به خواری معصیت رسوایم مکن". آنگاه در ادامه، از باب قاعده "ذکر الخاص بعد العام" به بیان اهمیت یکی از مصادیق اطاعت و ترک معصیت پرداخته و از خداوند می‌خواهد تا توفیق انجام آن را نصیبش فرماید. و آن عمل بسیار مهم و سرنوشت‌ساز، دستگیری از آحاد جامعه و پرهیز از بی‌تفاوتی نسبت به گرفتاری‌ها و نگرانی‌های آنهاست؛ چنان‌که می‌فرماید: "و ارزُقنی مُواساتَ مَن قَتَّرتَ عَلَیه مِن رِزقِک". نکته بسیار مهم در این عبارت آموزنده آن است که در پی کلمه "مساوات" (به‌معنای دستگیری) واژه فراگیر "مَن" (به‌معنای هر کسی) به کار رفته تا بفهماند عمومیت یاری‌رساندن به بندگان نیازمند که به تنگنای رزق و روزی‌ گرفتار شده‌اند، خواه مسلمان باشند یا غیر مسلمان، شیعه باشند یا غیر شیعه، آشنا باشند یا غریب، ارزنده‌ترین عبادت در ماه شعبان، ماه ریزش شعبه‌های رحمت خداوندی است. حال نوبت به این پرسش می‌رسد که با کدامین داشته و سرمایه باید به دستگیری از بندگان خدا پرداخت و به دیگرسخن، این وظیفه متوجه چگونه افرادی است؟ آیا تنها ثروتمندان را شامل می‌شود یا دیگر آحاد مردم را هم در برمی‌گیرد؟ #مصطفی_ترابی #گزاره_های_دینی @damghan220

🔹آخرین فرصت... ماه پر فضیلت شعبان که به نام نامی حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله مزین گشته، روزهای پایانی خود را سپری می‌کند، ماهی که با برخورداری از اسباب طهارت و مغفرت همچون روزه داری، استغفار، اقامه نوافل و... فرصتی برای انسان سازی و تزکیه نفس و در نتیجه کسب شایستگی‌های لازم جهت استقبال از میهمانی با عظمت خداوند در ماه مبارک رمضان به شمار می‌رود. در این چند روز باقی‌مانده از این ماه، آدمی به خلوتی با پرودگار خویش نیازمند است تا در ساختار وجودی خود بنگرد و در اعمال و رفتار خویش بیاندیشد، فضائل اخلاقی بی‌شمار ماه مبارک رمضان را برشمرد و با استمداد از لطف بی‌پایان پروردگار منان، خود را در زمره میهمانان ضیافت الهی قرار دهد و در دهه پایانی ماه شعبان همنوا با بندگان صالح خدا پیوسته این دعای ماثور را زمزمه نماید: "اَللّهُمَّ اِن لَم تَکُن غَفَرتَ لَنا فِی ما مَضی مِن شَعبان فَاغفِر لَنا فِی ما بَقِی مِنه" [مفاتیح الجنان] "بارالها! اگر تا این لحظه از ماه شعبان ما را نیامرزیده ای پس در باقی‌مانده از این ماه ما را مورد غفران خویش قرار ده." آمین @damghan220

🌷جشن نوروز، از مظاهر و شعارهای شیعه [بخش‌هایی از مقاله ارزشمند فرهیخته گرامی دکتر احمد مهدوی دامغانی فرزند آیت الله شیخ محمد کاظم مهدوی دامغانی] 💠 جشن نوروز یا نوروز به عنوان آغاز سال پارسیان (= ایرانیان) برای مسلمانان آیین رسمی و شناخته شده‌ای در همان صدر اسلام به شمار می‌رفته است مسلّم می‌گردد تا بدانجا که فقیه بزرگ ابن ادریس، «صبّ الماء» را سنّت نوروزی شمرده است (کتاب السرائر). 💠 در دو قرون اولیّه یعنی سنوات ۲۰۰-۱ هجری نوروز کم و بیش در اسلام موضوعیت داشته است و شیعیان خصوصاً بدان اعتنا و توجه داشته‌اند. 💠 از اوایل قرن دوم به بعد یعنی در دوران اولیّه‌ی سلطنت عبّاسیان جشن گرفتن نوروز که در اواخر دوران امویان اگر نه متروک که محدود شده بود کم کم دوباره رونق گرفت و رسمیت یافت. اگر برامکه به سبب سیاست بازی‌شان رسماً به این عید ایرانی توجهی نمی‌کردند ولی خاندان جلیل «نوبختی» که اکثر آنان شیعه بودند به نوروز و مهرگان توجه می‌کردند. 💠 نوروز و مهرگان به عنوان دو عید رسمی از قرن سوم به بعد، شناخته می‌شد و همه‌ی مراسمی اعیاد در آن برگزار می‌شد و در جشن نوروز آب‌پاشی و آتش‌افروزی مرسوم بود. 💠 ظاهراً از آنجا که سنّت جشن گرفتن در نوروز و مهرگان در عراق و خصوصاً در بغداد آن چنان رواج یافته بود که احتمالاً با مراسم رسمی مذهبی اعیاد مذهبی و بویژه دو عید عظیم فطر و اضحی (قربان) در میان سکنه‌ی بغداد برابری می‌کرد، در سال ۲۸۲ المعتضد، پادشاه سفّاک بی باک عباسی، که خیلی هم تظاهر به دینداری می‌کرد نوروز معتضدی را برقرار کرد... 🔻برای مطالعه مشروح مقاله به آدرس ذیل مراجعه نمائید: https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=http://rasekhoon.net/article/show/1346590/%25D8%25AC%25D8%25B4%25D9%2586-%25D9%2586%25D9%2588%25D8%25B1%25D9%2588%25D8%25B2-%25D8%25A7%25D8%25B2-%25D9%2585%25D8%25B8%25D8%25A7%25D9%2587%25D8%25B1-%25D9%2588-%25D8%25B4%25D8%25B9%25D8%25A7%25D8%25B1%25D9%2587%25D8%25A7%25DB%258C-%25D8%25B4%25DB%258C%25D8%25B9%25D9%2587/&ved=2ahUKEwiV8JSL6f7ZAhUCnlkKHb96BeEQFjAAegQIBhAB&usg=AOvVaw1FGH5XZyRBzWr8XN9aGC6I @damghan220