‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┈┈┈•••༶༓✤༓༶•••┈┈┈ ﷽ می‌گویند هر امتی را پرچم‌داری‌ست که با آن شناخته می‌شوند. چشم‌هایم را می‌بندم! به آن‌ لحظه‌ای فکر می‌کنم که در صحرایی که ابتدا و‌ انتهایش مشخص نیست، همه دست بر دهان به اطراف چشم می‌چرخانند. گروهی را پشت مردی می‌بینم، تمام شیران عالم گِردش را گرفته‌اند. خیل‌شان عجیب است، چنان همدیگر را در آغوش گرفته‌اند که بعید نیست گوشت و پوست‌شان به هم گره بخورد. صف‌های آخرشان عجیب‌تر است.آنهایی که از شدت گریه توان راه رفتن ندارند.انگار همه‌ی آب‌های خلقت، در چشم‌شان اشک شده. همان‌هایی هیچوقت علمدارشان را ندیده بودند، گرچه الان هم نمی‌توانند از جا برخیزند و خوب نهایت آرزوی‌شان را ببینند، گویی ندیده مجنون شدن بر پیشانی‌شان تا ابدالدهر حک شده بود. آری، هر امتی را امام‌یست و بهترین‌شان قسمت آنها شد. و چه خوشبخت‌ند..

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┈┈┈•••༶༓✤༓༶•••┈┈┈ ﷽ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنانِ زیادی را می‌شناسم که: در دانشگاه می‌گویند کاش در دوران نوجوانی مهارت‌هایی را یاد می‌گرفتیم؛ یا در دوران متاهلی می‌گویند کاش در مجردی برای یکسری مسائل بیشتر وقت می‌گذاشتیم؛ یا بعد از تولد اولین فرزندشان می‌گویند کاش در اوايل ازدواج، کتاب‌ها و مطالعات بیشتری داشتم. یا زمانی که چند فرزند دارند حسرت زمان‌های هدر رفته تک‌فرزندی را می‌خورند. انگار همه‌ی ما دوست داریم فقط یک‌قدم به عقب برگردیم تا جای پای‌مان را در گذشته‌ سفت‌تر کنیم. اما کمتر کسی‌ست که به «آن‌» فکر کند. به همین لحظاتِ کوچکی که حسرت گذشته نمی‌گذارد اهمیت‌شان را درک کنیم. حقیقت تلخ این است که ما آدم‌های معمولی، گذشته درخشانی نداریم. کارهایی کردیم که شاید فقط با استغفارِ واقعی بتوانیم ردش را از لباس‌مان پاک کنیم. ولی حقیقت دیگری هم وجود دارد که تا زمانی که جان‌ از بدن‌مان کوچ کند، وقت داریم! به‌قول استادِ عزیزی؛ رشد لزوما با کار‌های‌خاص و ویژه‌ای شروع نمی‌شود، بلکه تغییر از اتفاقات ساده‌ای رقم می‌خورد که ما باید در آن شرایطِ معمولی، کار واجبی را انجام می‌دادیم. خیلی وقت‌ها مشکل ما در ندیدن همین «ساده‌‌های آدم‌ساز» است. از همین الانِ ساده آینده خوب یا بد شکل می‌گیرد. گرچه تعریفم از آینده آنی نیست که لزوما در این دنیا لمس شود. #آخرین‌جمعه‌ماه‌رجب

_ خورشید داشت به انتهای آسمان می‌رسید و آدم‌ها تمام سنگفرش‌های صحن را پر کرده بودند. صدایش را از بین جمعیت شنیدم. _حاجی خوش‌به‌حالت...حاجی ... صدایش نه شورِ جوانی را داشت نه سنگینیِ پیری. کفش‌هایش را روی پیشخان کفشداری گذاشت و سرش را خم کرد تا خادم بهتر بشنود.(من که ندیدمش ولی قاعدتاً باید این کارها را کرده باشد!) _حاجی گفتم خوش‌به‌حالت..شاید امروز کفش‌های امام‌زمان(عج) رو جفت کرده باشی...حاجی... دیگر صدایش را نشنیدم... °

شنیده شده در حرم شاه‌عبدالعظیم در غروب جمعه ماه رجب°

همیشه بعد از انتشار متن‌ها، دوست دارم حسی رو که خواننده توی شیارهای مغز یا رگ‌های قلبش درک می‌کنه رو بدونم؛ چه در جهت موافق چه مخالف چه از لحاظ اصل حرفم چه از لحاظ نوع بیان حرفم... شنیدن و دیدن نوع نگاه آدم‌ها به موضوعات یکسان برای من خیلی جالبه پس بیاین بهم بگید روایت‌های شخصی‌تونو از متن‌ها🪴 #ناشناس‌‌

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┈┈┈•••༶༓✤༓༶•••┈┈┈ ﷽ سال‌هاست از ائمه در هیات و روضه‌هایمان فقط زندانی بودن‌شان را گفتیم. از اینکه چقدر آدم‌های خوبی بودند و ‌رو‌ به رویشان پر بود از آدم های بد. گرچه حتی در تبیین و توصیفِ درست از خوب‌بودن هم گاهی عاجز بوده‌ایم. دانه دانه زخم‌هایشان را شمردیم و برایشان اشک ریختیم و شعر سرودیم که گریه می‌کنیم تا زخم‌های تنشان التیام یابد. بعدش چه شد؟ رفتیم خانه‌یمان و چلو گوشت یا مرغی بر بدن زدیم و تخت خوابیدیم! البته از جنبه هنرمندانه این حرکت هم نباید غافل شد؛ تبدیل این همه پتانسیلِ حرکت به سکونِ تَر(سکونی که همراه با اشک باشد) خودش یک هنر است که ما قله‌هایشان را فتح کردیم. ما سال‌هاست برای امامان ضعیف و درمانده و غیرسیاسی گریه می‌کنیم! اما روزی خواهد آمد -ان‌شالله-که برای آن کوه‌های استوارتر از هر کوه، آن قدرت‌های عظیم، آنانی که نگذاشتند آب خوش از گلویِ حاکمانِ ظلم پایین برود، جور دیگری گریه خواهیم کرد. گریه‌های که خواب شب را از ما بگیرد تا بلکه راهی بیابیم که مثل آن‌ها شویم. کاش روزی نویسندگان و شاعرانِ ما آن چهارده نورِ عزیزکرده را طور دیگری روایت کنند. سخت است، می‌دانم.اما خوش‌به‌حال آن دستِ بر قلمی که این کار قسمت او شود. چه مبارک دستی ... چه زیبا قلمی... 📌بعد از خط‌خطی۱: خدا به‌حق باب‌الحوائج و صاحب امروز، به زندگی و زیست ما برکت دهد. 📌بعد از خط‌خطی۲: مثل همیشه منت بگذارید نظرتان را درباره متن اینجا یا اینجا برایم بنویسید. #امام‌کاظم‌ع🏴

🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃 🍃 🪴| ۶۶اُمین کتاب ۱۴۰۳ 📖| تفسیر سوره حمد 🖋|آیت‌الله خامنه‌ای 🍃 🌸🍃 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸🍃

══•✼🌸📖🌸✼•══ با این مجموعه بطور اتفاقی آشنا شدم. مجموعه تفسیرهای رهبرِ انقلاب در دهه ۵۰ از چند سوره قرآن کریم. مباحث کلیدی و مهم هر سوره به صورت ساده و روان بیان شده‌است که برای مخاطبی که تازه می‌خواهد با قرآن ارتباط برقرار کند بسیار کارگشاست. کتاب کم حجم است و مطالبش با وجود راحت بودن انسان را وادار به فکر کردن می‌کند حیف از ما که قرآن نخوانده و ندانسته از دنیا برویم... ══•✼🌸📖🌸✼•══

🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃 🍃 🪴| ۶۷ و ۶۸اُمین کتاب ۱۴۰۳ 📖| کلیدر(جلد ۱ و۲) 🖋|محمود دولت آبادی 🍃 🌸🍃 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸🍃