#هدیه‌اجباری👩‍⚖   #پارت‌صدچهل‌یکم🌷 ﷽ از حركتش خندهم گرفت كه دستم رو توي دستش گرفت و روي شكمش گذاشت. - حسش ميكني؟ - آخه مگه چيزي هم اون تو هست؟! يه ماهت كه بيشتر نيست. - يه ماه و يه هفته! الان ميدوني چه اندازه ايه؟ - چه اندازه؟ - اندازه ي يه دونه برنج. خنده ام رو به صورت خندونش پاشيدم و در چمدون رو بستم. احسان! سرم رو به سمتش چرخوندم. - بله؟ - هيچي. بيخيال شونه اي بالا انداختم و از روي تخت بلند شدم و كتوشلوارم رو برداشتم. مبينا از اتاق بيرون رفته بود. كتوشلوارم رو پوشيدم و چمدون به دست از اتاق بيرون اومدم. ساعت دو بود و و نيم ساعت ديگه از شركت دنبالم مياومدن. مبينا توي آشپزخونه بود. روي مبل نشستم و كانال تلويزيون رو برداشتم و به اخبار گوش دادم. سيني چاي روي ميز لبخند رضايت روي لبهام آورد. مبينا روبه روم نشست و ليوان چايش رو توي دست گرفت. - كي بايد بري؟ - بيست دقيقه ديگه. نگاهي به ساعت كرد و چاي رو به لبهاش نزديك كرد. كمي از چاي رو پايين دادم و با شنيدن صداي آيفون به سمتش رفتم و جواب دادم: - بله؟ - سلام آقاي ايراني. از شركت اومدم. بايد بريم فرودگاه. - قرار بود يه ربع ديگه بيايد. - آقاي صالحي اينطور دستور دادن. بسيار خبي گفتم و به مبينا كه چادر پوشيده بود و سيني حاوي كاسه آب و قرآن داخل دستش بود نگاه كردم. - نميخواد ديگه بياي، من ميرم. - تا فرودگاه كه نميذاري بيام، تا دم در هم نميتونم بيام؟! چشمهام رو بازوبسته كردم و سري تكون دادم كه با لبخند دنبالم اومد. توي حياط كنارم راه مياومد و مدام تذكر ميداد كه مواظب خودم باشم و اونجا خيلي خودم رو خسته نكنم و من فقط گوش ميدادم. دم در كه رسيدم، مجبورم كرد كه سه بار از زير قرآن رد بشم و بار آخر بـ*ـوسـه اي به جلدش زدم و نگاهم رو توي نگاه نگرانش دوختم. براي لحظه اي از رفتن پشيمون شدم، با خودم گفتم چطور ميتونم توي اين موقعيت تنهاش بذارم. دوباره به احسان واقعي برگشتم و چشم ازش گرفتم و آخرين قطره ي اشكش رو ناديده گرفتم. چمدون رو صندوق عقب ماشين گذاشتم، دستم رو براي نگاه منتظرش بالا آوردم و روي صندلي عقب ماشين جا گرفتم.🌹🌹🌹🌹🌹 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌دلنوشته‌وحدیث @delneveshte_hadis110 <====💠🔶🌹🔷💠====>