خب خب بریم سراغ زندگینامه. من برادر شهیدم🥹😭 روزتون شهدایی بسم الله👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/525140762Cb1b488f25a

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت نود و دوم...シ︎ بابکی را که این همه برای رفتن تلاش کرد و همه ی دغدغه اش نجات سوریه و ریشه کن کردن داعش بود ، در عقبه نگه داشت ؟ * * * نیروها ، بعد از هفتصد کیلومتر ، به تدمر می رسند . شب را در مسجد ابوذر غفاری می خوابند . یادشان نمی آید آخرین بار کی غذای گرم خورده اند . گاهی به شوخی می گویند ( پلد چه مزه ای بود ؟ ) کنسرو های مرغ و ماهی که روز های اول ، وعده هایی دلچسب محسوب می شد ، حالا کم کم طعم شان تکراری شده . داوود و علی رضایی و رضا علی پور ، فکرشان پیش بابک و حسین نظری است که در بوحوس مانده اند . قیافه غمگین و بغ کرده ی بابک ، لحظه ای از جلوی چشم مهرورز کنار نمی رود . بابک ، او را سفت در آغوش گرفته و صورتش را بارها بوسیده بود . با بغض خندیده بود که ( حاج داوود ، خیلی مواظب خودت باش!) لابد الان بابک مثل این چند شبی که با هم بوده اند ، نشسته روی سجاده و مشغول نماز شب خواندن است . حتما باز هم وقت مناجات ، دستش را گرفته جلوی چشمان خیسش و لب می لرزاند . همین دو شب پیش بیدار شده بود برود دست شویی که بابک را دیده بود که روی سجاده زانو زده و توی نور کم اتاق قرآن می خواند . زده بود به شانه اش ، و گفته بود ( آقا ، بسه دیگه ! چقدر نماز شب می خونی ، تو !؟ این قدر خوب ای شهید می شی ها ! ) و بابک سرش را بالا برده و دست کشیده بود به موهای شقیقه اش ، و فقط خندیده بود . همین . چشم هایش را روی هم می گذارد ؛ فردا صبح زود باید دوباره سوار ماشین شوند و به سمت حمیمه بروند . * * * سرهنگ یعقوب پور نیرو ها را به حمیمه و بعد به منطقه ی ( تی ، دو ) برد و در آنجا اسکان داد ‌ـ

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت نود و سوم...シ︎ _آقا، همه دوستام اومده بودن جلو . ما اونجا تنها بودیم ، می خواستیم پیش شون باشیم . یعقوب پور دست هایش را در جیب شلوارش فرو می برد و پاهایش را به عرض شانه باز می کند . نفس عمیقی می کشد و می گوید : باشه ؛ اما باید همین جا باشی . اگه هدفت از اومدن کمک رسانی به نیروهاست . همین جا بمون ؛ چون تمام تجهیزات خط اینجاست و بودن تو می تونه مفید باشه . بابک ( چشم ) می گوید و لبخندش را چاشنی آن می کند . فرمانده ، وقت رد شدن از کنار بابک ، نگاهی به سر و وضع او می اندازد انگار نه انگار ده دوازده روز از آمدن شان به سوریه و بر و بیابان گذشته . سر و روی هر کسی را که نگاه می کرد ،گرد و خاکی بود و لباس هایش نا مرتب . کم خوابی و مدام در جاده بودن ، رمق پاکیزه ، بودن را از بچه ها گرفته بود ، اما بابک انگار همین حالا از هواپیما پیاده شده بود و چند دقیقه ای از آمدنش به سوریه نمی گذشت ! چقدر این جوان در ذهنش رنگ می گرفت و ماندگار می شد . این ادب آمیخته با حجب ، و این خوش رویی و کمک حال بودن ، برایش خوشایند بود . * * * روستای حمیمه ، خالی از سکنه است . همه ی روستا ها ، خانه و کاشانه را رها کرده اند . خانه ها را گذاشته اند برای نظامی ها . فرقی هم نمی کند کدام نظامی، جان شان را در دست گرفته و رفته اند . نیروهای فاطمیون و زینبیون ، بین نیروهای ایرانی می چرخند و تک و توکی هم سرباز روس پیدا می شود . قبل از آمدن این ها ، داعش اینجا سکنی داشته است ؛ این را از رد اشیایی می شود فهمید که برجا گذاشته و شعارهایی که روی دیوار با رنگ مشکی نوشته اند . خانه ها از جنس کاه گل است ، و محکم بودنشان ، از خمپاره ای پیداست که پشت یک خانه ترکیده و فقط باعث سوختگی اش شده و ترک های ریزی روی دیوار هایش به وجود آورده است . بابک و دوستانش ، در همان خانه ساکن اند . بر پنجره فرو ریخته ، پتویی نصب کرده اند . سیاهی روی در و دیوار ، تا حدودی با دستمال های نم دار پاک شده ‌. دور حفره ای که خمپاره به وجود آورده ، صفحه ای گذاشته اند که رویش نوشته شده : دست شویی . روستای آرام ، اینک شکل و شمایل شهرک نظامی کوچکی را به خود گرفته است . صدای خمپاره و خبر درگیری ها در خط جلو ، بابک را ناراحت می کند . در هر فرصت و موقعیت به فکر . . .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت نود و چهارم...シ︎ در هر موقعیتی ، به فکر جلو رفتن است . همه متوجه بی قراری های این جوان اند . این روزها، بابک ، بعد ایفای مسئولیت هایی که بر عهده دارد ، بیشتر وقتش را با خواندن نماز و دعا پر می کند . خط عملیات ، بعد از چند روز جلو کشیده می شود . حالا نیروها از منطقه ی تی ، چهار به تی ، پنج رسیده اند . پیشروی امیدوار کننده ای ست . فرمانده برای سرکشی به عقبه ، یعنی تی ، دو ، می آید . پستی و بلندی های جاده و آفتاب داغی که قصدش سوزاندن است . باعث کلافگی سرنشینان ماشین شده . جای خواب مناسب و نبود مکان برای استحمام ، ناخواسته خُلق ها را تنگ کرده . یعقوب پور از ماشین پیاده می شود . این بار ، سرهنگ زارع هم همراهش است . یعقوب پور روی لباس هایش دست می کشد و خاک روی صورت و ریشش را تکان می دهد . سر بالا می گیرد و رو به آفتاب ، کنار یکی از چادر ها بابک را می بیند . سایه اش کشیده شده تا ‌کنار چادر پشتیبانی . باورش نمی شود که بابک از حمیمه هم خارج شده است . این بار باید با این جوان جدی باشد . این طور که او در حال حرکت و پیشروی است ، هیچ بعید نیست که زودتر از فرمانده به بوکمال برسد ! بابک را صدا می زند . بابک ، باز با همان نگاه آمیخته با شرم و لب های کشیده و یونیفرم مرتب و سر و صورت و موهایی که از پاکیزگی برق می زند ، مقابلش می ایستد . قرار بود اخم کند و با تحکم یک فرمانده رو به رویش بایستد و او را برای سرپیچی از دستورش توبیخ کند ؛ اما حالا که بابک رو به رویش ایستاده ، کلماتش کمتر رنگ و بوی ملامت دارد : _ اقا بابک ، همین جوری داری با ما می آیی ها؟! چی شده ، آقا ؟! چرا به حرف ما گوش نمی کنی ؟ اگه حرفی هست ، به ما هم بگو . اگه هدفی داری ، بگو خوب ، ما هم بدونیم . . . سکوت بین شان ، با صدای خش خشی که بابک با نوک پوتینش در می آورد ، خدشه دار می شود . فرمانده ، دست های بلند و کشیده اش رد پشت هیکل ورزیده اش قفل می کند . شانه هایش را عقب می اندازد . خستگی این چند روز ، انگار یک کوله پشتی پر از سنگ شده و روی دوشش قرار گرفته . همچنان منتظر پاسخ می ماند . بابک سر بالا می گیرد . موهایش کجکی ریخته شده روی شقیقه ی چپش . می گوید : آقا ، ما اومده ایم بجنگیم ؛ نه این که بخوریم و بخوابیم . تو حمیمه ، همه اش دراز‌کش بودیم ! چرا وقتی می تونم اینجا مفید باشم ، تو عقبه بمونم ؟ یعقوب پور ، به جوانی که یک سر و گردن از او کوتاه تر است ، نگاه می کند . مانده چه بگوید . دست هایش گره خورده و هی سر انگشتانش باز و بسته می شود . نفسی می گیرد و به دور و برش نگاهی می اندازد . چقدر دلش برای دیدن دار و درخت و خش خش برگ ها توی هوا تنگ شده . به نزدیک شدن علیرضا نظری نگاه می کند . با ام دست می دهند . نظری ، همان جور که ریش های تُنُک و سفیدش را می خاراند ، به طرف سرهنگ زارع می رود که کنار ماشین با عده ای مشغول صحبت است . گروه موشکی تا حدودی سر و سامان گرفته و حالا برای پیشروی ، منتظر دستور فرمانده است . نظری ، اندام نحیف و لاغرش را تکیه می دهد به تویوتای کنار دستش ، حدود شصت سال دارد . باد ، با مشتی شن ، لای موهای سفیدش پیچ و تاب می خورد . آقای زارع ، جانشینش را صدا می زند . یعقوب پور ، قبل از رفتن ، نگاهی به بابک که همان طور سر به زیر مشغول ور رفتن با خاک و خل هاست ، می کند می گوید : دیگه از اینجا تکون نخور ، بابک ؛ بابک ، . ‌. .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت نود و پنجم...シ︎ بابک ، چشمی می گوید و لبخند می زند . صدایی از بیسم شنیده می شود . صدای بریده بریده مردی از آن ور بیسیم ، همه ی حواس زارع را به خود جمع می کند . نقشه ی سوریه در مشتش فشرده می شود . دیده بان , ماشینی انتحاری توی جاده دیده که به این سمت می آید . یکی از ماشین های نیرو هم که حامل قبضه بوده ، توی گودالی افتاده و در نمی آید . آن ور بیسیم یکی منتظر جواب فرمانده است . زارع رو می کند به جمعی که کم کم دورش حلقه زده اند می گوید . چند تا از بچه هایی ‌که قدرت بدنی خوبی دارند ، بپرن بالا ، بریم ماشین رو در بیاریم . بابک می پرد پشت ماشین . چفیه اش را دور دهانش می بندد و منتظر بالا امدن بچه ها ی دیگر می شود . زارع و یعقوب پور ، نگاهشان به بابک است که بچه ها را برای سریع تر سوار شدن تشویق می کند . چرخ جلو ، توی گودال کوچکی که زیر خرواری از شن پنهان شده ، گیر کرده . ماشین ، به علت حمل سلاح ، سنگین است . طنابی که برای کشیدن ماشین همراه دارند ، ضعیف است و احتمال دارد پاره شود . بچه ها ، دور ماشین جمع می شوند و هر کسی پیشنهادی می کند . تمام حواس زارع به بیسیم و اطلاع گرفتن از مسیری ست که ماشین انتحاری در آن دیده شده . بابک ، دست به کمر ، دور و برش را نگاه می کند . راننده خسته از تقلا کردن ، در سایه قبضه بر شن نقش انداخته ، نشسته است . گرمای آفتاب ، دانه های عرق را بر سر و صورت بچه ها می کارد . چند نفری ، جلوی ماشین را گرفته اند تا وزنش را تخمین بزنند . بابک می گوید : بچه ها چفیه هاتون رو بدید من ! زارع سر می چرخاند سمتش ؛ می خوای چیکار کنی ، پسر ؟ بابک جواب می دهد : می خوام دور طناب بپیچم و مقاومتش رو زیاد کنم . زارع ، زخم کهنه ی بالا ابرویش را می خاراند . یک قطره عرق سر می خورد پایین پنج شش چفیه ، دور طناب پیچیده و وصل می شود به تویوتایی که زارع در آن نشسته . راننده ، پشت فرمان می نشیند . همه ، جلوی ماشین ،دست به کاپوت و آماده ی فشار اوردن اند .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت نود و ششم...シ︎ بابک می گوید : بلند بگو یا ابوالفضل(علیه السّلام) صدایشان بلند می شود ، و ماشین به سختی و کندی تکانی می خورد ، چرخ آزاد می شود . صدای انفجاری از دور شنیده می شود . فرمانده پا تند می کند به سمت بیسیم . یکی آن ور خط ، با هیجانی که بریده بریده به گوش می رسد ، می گوید : هدف منهدم شد ، حاجی ! بچه ها زدنش ! زارع به ماشین تکیه می دهد و نفس عمیقی می کشد . زل می زند به پسری که در حال باز کردن گره چفیه هاست : _شما اسمت چیه ، آقا ؟ _بابک نوری هستم . تند و فرز بودنش ، نظر زارع را جلب کرده . در قسمت ادوات ، چنین نیروهایی نیاز است . _تو گروه موشکی هستی ؟ _ بله ، آقا ! _ خوبه ، بیا یکی دو روز دیگه ، گروه تون باید بیاد جلو . از برق نگاه بابک خوشحالی می بارد ؛ طوری که زارع هم متوجه می شود و با خودش می گوید : چرا این قدر خوشحال شد ؟ سرما ، جان آدم را نیش می زند . این جور وقت ها ، چشم باز نکرده هم می شود فهمید که نیمه های شب است . اینجا همان قدر که روز هایش متعادل است ، شب هایش سرد است . داوود تکانی به خود می دهد . پتو را بیشتر دور خودش می پیچد . کمی لای چشمانش را باز می کند ، سمت راستش خالی ست . دوباره پتو را روی خودش مرتب می کند تا وقت پهلو به پهلو شدن ، سرما به تنش نرسد . یادش است دیشب ، بابک ، سمت راستش خوابیده بود و حسین ، طرف چپش .حالا حسین هست و بابک نیست ، نیم خیز می شود ، بچه ها ، دور تا دور چادر خوابیده اند . کنار ورودی چادر ، انگار کپه ای از پتو چیده شده ؛ حسین بیدار می شود : _چی شده ؟ _ بابک نیست . توی جایش می نشیند تا مبادا حرکت دست یا پایش ، کنار دستی اش را بیدار کند . کپه ی پتو فرو می ریزد . _اونا هاش ، اونجاست . داوود گردن می چرخاند به سمت حسین ، و می پرسد : کو ؟ به جایی که حسین دست بلند کرده ، نگاه می کند ؛ کپه ی پتو ها . _شب ها نماز شب می خونه . _چرا رفته کنار در چادر ، تو اون سرما ؟ _ حتمانخواسته حرکتش ما رو بیدار کنه . به پهلو داراز می کشند روبه روی هم ؛ _این مدت که ما رو تو عقبه نگه داشته بودن ، خیلی غصه خورد بارها که گریه می کرد . همه ش می گفت ( اگه داوود و رضا علی پور شهید بشن ، من چی کار کنم ؟ ) خواب از چشمان مهرورز کوچ می کند : _ ما اون همه سعی کردیم پشت نگهش داریم ؛ چطور اومد جلو ؟ _ به هر کسی که فکر کنی ، رو انداخت شب تا صبح می نشست به نماز خوندن . گفتم( بابک . . . .

ادامه بعد تبادلات میزارم☺️☺️☺️

خب بریم ادامشو بزارم

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت نود و هفتم...シ︎ گفتم ( بابک ، چرا انقدر خودت را اذیت می کنی ؟) گفت ( اومده ام بجنگم ؛ حتی اگه شهید هم بشم . نیومده ام این پشت بمونم که !) از وقتی در بوحوس گفتند پدر بابک سفارش کرده هوای پسرش را داشته باشند . داوود ، بارها و بارها اورا به هزار دلیل از ماشین پیاده کرده و برای شناسایی و کارهای دیگر جلو نبرده بود . بارها هم به شوخی گفته بود ( بابک ، به خدا اگه اینجا جوش بازوت بترکه ، بابات اونجا ما رو می ترکونه !) اگر هم خودش طاقت دیدن نگاه مظلوم بابک را نداشت ، یواشکی به فرمانده حمید تجسمی می رساند که بابک را از ماشین پیاده کنند . آن وقت ، آن ها در ماشین را باز می کردند و به بابک می گفتند ( بیا پایین .) و قبل از ان که بابک اعتراضی کند ، یک تفنگ می دادند دستش که شما اینجا بمان برای نگهبانی . و بابک بی این که حرفی بزند . فقط با حسرت نگاه شان کرده بود . داوود شاهد بود که امکانات نامناسب و خستگی و بی خوابی ، خیلی ها را عصبی و بی حوصله کرده ؛ آن قدری که سر یک پتو ید مربا با هم حرف شان می شد ؛ اما هیچ یک از این ها روی بابک تاثیر نذاشت . بابک ، هنوز همان بابکی بود که توی دوره ی آموزشی به او لبخند زده بود . بارها دیده بود که وقتی غذا می رسد ، همه برای گرفتن غذا از هم پیشی می گیرند ؛ اما بابک ، جزء آخرین نفرهایی بود که برای غذا گرفتن می رفت . اگر هم کسی سر می رسید و غذا تمام شده بود . بابک ، غذایش را به او می داد و خودش می رفت سمت چادر پشتیبانی ، و کنسرو لوبیا یا ماهی باز می کرد . کسی نمی دانست این پسر جوان چرا این قدر آرام و صبور است . _چرا بیداری ، حاج داوود ؟ _تو باز گفتی حاج داوود ؟! چرا تو آدم نمی شی آخه ، پسر ؟! بابک پتویش را کنار می زند . پیراهن نظامی اش از زیرش پهن کرده ! آستین هایش را مرتب می کند . داوود سر بالا می گیرد تا ببیند بابک مشغول چه کاری ست . با دیدن پیراهن می زند زیر خنده : _ این روچرا اونجا گذاشته ای ، پسر ؟ جای بابک ، حسین می گوید : کار هر شبشه ، همه ی لباس هاش رو می ذاره زیر پتو ، اتو بشه ! داوود می گوید : بابک جان ، تو دشت و بیابون ایم ها ! چرا این قدر به خودت می رسی آخه ، داداش ! حسین و بابک تو گلویی می خندند . بعد از چند روز دوری ، حالا این کنار هم بودن خوشحالشون کرده . بابک می پرسد : جلو چه خبره ؟ داوود ، در این چند روز همراه یک گروه دیگر به جایی رفت و آمد کرده که نیروی ادوات ، قبضه هایشان را کاشته اند . خبر خبرهایی درباره ی چگونگی عملیات می دهد . بابک ، سرش را نزدیک تر می برد : _ همه اش فکر می کردم شهید می شی ، دیگه نمی بینمت . بغض توی گلویش ، نای حرف زدن را از داوود می گیرد . _ یه کاری کن من هم بیام جلو ، حاج داوود ! اینجا برای چی نگهم داشته ان ، نمی ذارن برم جلو ؟ جواب داوود ، مثبت نیست ، و سکوت ، دوباره توی چادر حکم فرما می شود . * * * گروه موشکی ، با صلاح دید فرماندهان ، به سمت بو کمال حرکت می کند . از بین کسانی که داوطلب شده بودند . نه نفر انتخاب شده اند . ارجمندفر و میانجی ، از رسته ی دیده بانی به بخش موشکی منتقل . . .

مدیر ها لطفا داخل کانال تبادلات گسترده عضو باشید❤️‍🩹🙂 https://eitaa.com/nsnbsvs

🌷"بسم رب شهدا و صدیقین"🌷 سَلٰامْ بر آنانی که اَوَلْ از ســیم خاردار نَـفْسـْ گُذَشْتَنْـ و بَـعْد از سیم خار دار دشْمَنــــْ🥀 #سلام‌بـــَر‌شُهَـدآ... ✋💔 یه سلام از راه دور به حضرت عشق...❤️ به نیابت از شهید#سید_مهدی_خندان اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَعَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَعَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَعَلی اَصْحابِ الْحُسَیْن #ظهرتون_شهدایی📿 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┄┅┅┅❅شهدایی❅┅┅┅┄┄