🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت430/بخش اول #سورہ_یازدهم #بخش_دوم بہ زور چشمانم را بہ سمت صورتش ڪشیدم! شروع ڪرد بہ نوازش ڪردن صورتم! _اتفاقے افتادہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم. لبخند بانمڪے زد:فڪر ڪنم دلت براے من تنگ شدہ بودہ الان از شدت هیجان زبونت بند اومدہ! با این جملہ اش بیشتر گر میگیرم! بہ زور خودم را ڪنترل میڪنم تا هق هق نڪنم! خودش را نزدیڪ تر میڪند،آنقدر نزدیڪ ڪہ صداے ضربان بے قرار قلبش را مے شنوم! سرم را بہ سینہ اش چسباندہ و انگشتانش میان موهایم مے رقصند! عطر تلخش بینے ام را نوازش میڪند،آرام فڪش را بہ سرم مے چسباند و عاشقانہ مے گوید:از صبح صداتو نشیندم! نمیگے دلم براے صدات تنگ شدہ؟! نمیخواے قلبمو آروم ڪنے؟! سرفہ اے میڪنم و بہ زور صداے لرزانم را آزاد میڪنم:مے...میشہ...بعدا راجع... بهش... حرف بزنیم؟! آرام جواب میدهد:آرہ عزیزم! فقط خیالمو راحت ڪن خوبے و اتفاق بدے نیوفتادہ؟! آرام زمزمہ میڪنم:اتفاق خاصے نیوفتادہ! _خب خدا رو شڪر! راستے سلام! خستہ نباشم! بے اختیار سر بلند میڪنم و شرم زدہ نگاهش میڪنم. لبم را میگزم:ببخش اصلا حالم تو خودم نبود! مے خندد و چشمانش زیباتر مے شوند! _نہ دیگہ قبول نیست! سپس پر انرژے ادامہ میدهد:خانم ڪوچولوم چطورہ؟! بے اختیار لبخند میزنم:حالا ڪہ تو هستے خوبہ! با اجازہ اے مے گوید و از روے تخت بلند میشود،همانطور ڪہ بہ سمت ڪمد مے رود مے گوید:تا تو برے یہ دستے بہ سر و صورتت بزنے و یہ شربت خنڪ‌ درست ڪنے منم لباس عوض میڪنم! سپس مشغول باز ڪردن دڪمہ هاے پیراهنش میشود،سریع از روے تخت بلند میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے مے روم. این اخلاق روزبہ را دوست داشتم! این طور مواقع پافشارے نمیڪرد و اجازہ میداد راحت با مسائل ڪنار بیایے و حالت بهتر بشود و خودت بخواهے برایش حرف بزنے! همین ڪہ وارد سرویس میشوم نگاهم بہ آینہ مے افتد. موهایم پریشان اند و چشمانم بارانے! رنگ بہ رو ندارم! بغض گلویم را مے فشارد و لبانم مے لرزند. شیر آب را باز میڪنم و زمزمہ میڪنم:این زندگے حقش نیست...نہ! حقش نیست... سپس مشتے آب روے صورتم مے پاشم،خنڪے آب ڪمے حالم را جا مے آورد! البتہ حال جسمم را! چند ثانیہ بعد براے فرار از خودم و آشفتگے هایم از سرویس بهداشتے خارج میشوم و بہ سمت آشپزخانہ میروم. مشغول درست ڪردن شربت بهار نارنج میشوم،پارچ را بہ سمت لیوان ڪج میڪنم ڪہ بوے عطرش مے پیچد. حضورش را پشت سرم احساس میڪنم،لیوان شربت را برمیدارم و بہ سمتش میگیرم. _خدمت شما! لبخندے میزند و لیوان را از دستم میگیرد:ممنون عزیزم! همانطور ڪہ صندلے ڪوچڪ چوبے را از پشت میز بیرون مے ڪشد مے پرسد:شام خوردے؟! براے خودم هم لیوانے شربت مے ریزم‌. _نہ! پشت میز مے نشیند:میگم چرا غذا بهم نچسبید! مهربان نگاهش میڪنم:شبت چطور بود؟! سرے تڪان میدهد:تقریبا خوب! ساسانو میشناسے دیگہ یڪم سبڪ و بچہ ست! از لحنش خندہ ام میگیرد. رو بہ رویش مے نشینم،جرعہ اے از شربتش مے نوشد. _بخور خنڪہ حالتو جا میارہ! نگاهے بہ لیوانم مے اندازم و بہ زور جرعہ اے مے نوشم! خنڪے و شیرینے شربت حالم را جا مے آورد! ڪمے تب داشتم و فشارم پایین بود،از ظهر تا بہ حالا چیزے نخوردہ بودم! سنگینے نگاہ روزبہ را احساس میڪنم،لیوان را از لب هایم جدا مے ڪنم. نگاہ پرسشگرش را بہ لب هایم دوختہ. سرفہ اے میڪنم و گلویم را صاف. من من ڪنان لب باز میڪنم:خب...خبر شهادت یڪے از آشناها پریشونم ڪرد...رفتم خونہ شون جو اونجا اذیتم ڪرد...همین! جدے مے پرسد:ڪدوم آشناتون؟! سڪوت میڪنم،دوست نداشتم نامے از هادے بہ میان بیاورم! دستے بہ صورتم میڪشم:هَم...همسر دوستم... سرے تڪان میدهد:روحش شاد! براشون آرزوے آرامش و صبر میڪنم! از پشت میز بلند میشوم،بہ سمت یخچال مے روم و درش را باز میڪنم. تا بستہ ے مسڪن را برمیدارم صداے روزبہ مے پیچد:چہ قرصے میخورے؟! سرم را بہ سمتش بر مے گردانم:مسڪن! یڪم سرم درد میڪنہ! _لطفا بذارش تو یخچال! جدیدا براے هر دردے مسڪن میخورے. خوب نیست عادت ڪنے! بستہ ے قرص را سر جایش بر مے گردانم و بہ سمت روزبہ قدم بر میدارم. لبانم را بہ لبخند باز میڪنم:راست میگے بہ مسڪن عادت ڪردم! مسڪن من تویے! جدے نگاهم میڪند:ولے خوب نیست! ابروهایم را بالا مے اندازم و مقابلش مے ایستم:این ڪہ بهت عادت ڪردم؟! بلند میشود:نہ! این ڪہ من برات مسڪنم! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:خیلے بدہ خیلے بد! دستش را پشت ڪمرم میگذارد:بریم بخوابیم ڪہ حسابے چشمات پف ڪردہ و رنگت پریدہ! دنبالش بہ سمت اتاق خواب ڪشیدہ میشوم. _روزبہ! _جانم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے