✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_آخر #بخش_اول ❀✿ پتورا دور شانہ هایم میڪشم و با فنجان ڪوچڪ گل گاوزبان ڪہ نزدیڪ سینہ ام نگہ داشتہ ام بہ ایوان مے روم.شاید بخارش قلبم را گرم ڪند.سرفہ هاے ڪوتاه و گلوسوزم ڪلافہ ام ڪرده. پرده ے حریر گلبهے را ڪنار میزنم و دراستانہ ے درشیشہ اے ڪہ رو بہ شهرے بس ڪوچڪ باز میشود، مے ایستم.باشانہ ے راست بہ در تڪیہ میدهم و لبہ ے ظریف فنجان سرامیڪے را روے لب پایینم میگذارم.شهر ڪہ هیچ! بعداز دل ڪندش، زمین و اسمان ڪوچڪ شد..اصلا زندگے برایم بہ قدر سپرے شدن روزهاے تڪرارے تنگ شد. بہ قدر بالا نیامدن نفس دربعضے شبها... یڪ جرعہ ازجوشانده را میبلعم.بہ لطف نبات دیگر گس و تلخ نیست.با یڪ دست دولبہ ے پتو را مقابل سینه ام درمشت میگیرم و پادر ایوان میگذارم.نگاهم بہ لانہ ے یاڪریمے ڪہ ڪنارنرده ها چندسالیست جاخشڪ ڪرده، خیره مے ماند.روے صندلے چوبے مے نشینم و جرعہ اے دیگر را فرو میبرم.یاڪریم روے جوجہ هاے تازه متولد شده اش جا بہ جا میشود و دوبالش را باز میڪند. او ڪہ رفت این پرنده امد!..عجیب است!نہ؟سرم را بہ پشتے صندلے تڪیہ میدهم و بہ ابرهاے پنبہ اے ڪہ درهم فرو رفتہ اند نگاه میڪنم...ان روز...چقدر اذر بہ صورتش ناخن ڪشید...عمو..خوب یادم است ڪہ درچندساعت...چندین سال پیرشد..گرد سفید بیش از پیش روے محاسنش نشست!چقدر ازما دلگیر شدند ڪہ چرا زودتر خبرشان نڪردیم هرچہ گفتند ڪہ خودش قبل از بیهوشے خواستہ بود ڪسے را مطلع نڪنند...گوش ندادند ... همہ را خوب یادم است...همہ چیز...اوراز همہ بیشتر!چهره اش...زخمهایش التیام یافتہ بود...خوب بود! انقدر ڪہ جگرم را میسوزاند!. اما...خودم را فراموش ڪرده ام.تنها...میدانم ڪہ...بااولین سنگ لحد...من هم تمام شدم... اشڪ گوشہ ے پلڪم را خیس میڪند.چشمانم را میبندم...ڪاش شب قبلش تاصبح بیدار میماندم...ڪاش ان خواب را نمیدیدم! چہ تعبیر تلخے!... یحیے در بے نهایت گم شد....درحالیڪہ دخترچندماهہ ام را دراغوش داشت!...دستم راروے شڪمم میگذارم...هنوز جایش درد میڪند!...تمام رویاهایم...رویایے ڪہ برایش لباس گلبهے خریده بودم...از وجودم پربست! تبسمے تلخ گوشہ لبم مے نشیند..راست میگویند، دخترها بابایے اند!....حسنا نیامده بہ او دل و جانش را داد و رفت! ... اصلا چہ شد!...نمیدانم!! دست دراز میڪنم و دفتررا از روے میز ڪوچڪ گردویے ڪنارصندلے ام برمیدارم.صفحہ ے اخر را باز میڪنم. دستم میلرزد..تعجبے نیست!مثل همیشہ! اشڪ هایم روے ڪلمات میریزند...دیگر چیزے براے نوشتن نمیماند.باپشت دست روے اشڪهایم میڪشم تاپاڪ شوند.اما همراهشان ڪلمات ڪج و ڪوله میشوند...انها هم گریه میڪنند!! دراخرین سطح مینویسم:تو رفتے و خاڪ برسر خاطراتم نشست!... خودڪار رنگے را از میان برگہ هایش بیرون میڪشم.دفتررا میبندم و سمت لبهایم مے اورم...میبوسمش. میبویمش! چندبار نامش را دراین دفتر نوشتہ ام؟!...چندبار قربانے نگاهش شده ام!؟..چشمانم را میبندم و باز هم فرو ریختن عشق از میان مژه هایم... صداے ملیح حسنا را مے شنوم...درست پشت سرم... _ ماما؟ تموم شد؟ چندبارے پلڪ میزنم و باپشت دست اشڪ روے گونہ ام را میگیرم _ اره ماما! خودڪار را سمتش میگیرم.پبراهن عروسڪے شیرے رنگے را تنش ڪرده.چشمان ابے رنگش میخندند. درست است! اسمان من همین دونگاه ارام است!خودڪار را پس میزند و دستے ڪة پشت سرش پنهان ڪرده بیرون مے اورد.یڪ بستہ ے جدید ازخودڪارهاے رنگے! _ اینو ببین! بابابرام خرید! بغضم را فرو میبرم _ تشڪر ڪردے؟! _ اوهوم!اوهوم! سرش را ڪہ بہ بالا و پایین تکان میدهد.موج لخت موهایش روے پیشانے مےریزد. ورجہ وورجہ ڪنان داخل ایوان میپرد و مقابلم مے ایستد.یڪ طورخاص نگاهم میڪند باتعجب مے پرسم:عزیزدل؟چرا اینجور نگام میڪنے؟ یڪ دفعہ بہ سمت جلو خم میشود و ڪنار لبم را میبوسد.و بعد ڪودڪانہ درحالیڪہ بہ سمت در برمیگردد میخندد و میگوید:بابایے گفت بجاےاون بوست ڪنم! دستم راجلوے دهانم میگیرم و بہ دنبالش ازجا بلند میشوم.دخترڪ شش سالہ ام بہ اتاق نشیمن میدود و درحالیڪہ قهقهہ ے دلنشینن درفضا میپیچد مقابل چشمانم محو میشود...روے دوزانو مے افتم و فرش را چنگ میزنم...بغضم را رها میڪنم و ازتہ دل زجہ میزنم.شش سال است دخترم را اینچنین بزرگ ڪرده ام!مادرم میگوید خیال! مردم میگویند دیوانگے!..من اما میگویم وجود!حسنا بزرگ شده...مقابل چشمانم قد ڪشیده...گاها همینطور بہ من سرمیزند و دلم را باخود میبرد...دستم راروے قلبم میگذارم و سینہ ام را چنگ میزنم.جاے بوسہ ے حسنا روے صورتم میسوزد... درگوشے هاے مردم چہ اهمیتے دارد.. _ میگہ روح بچہ و شوهرش میان پیشش!! _ بیچاره! دلم براش میسوزه _ دیوونہ شده! _ خطرناڪ نباشہ یوقت؟! 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی @dokhtaranchadorii

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_آخر #بخش_دوم ❀✿ پیشانے ام را روے فرش میگذارم... روح؟!...روح را مگر میشود لمس ڪرد؟! بویید و بوسید؟پس من چطور شش سال تمام غروب هرجمعہ حسنا را دراغوش میڪشم...چطور موهایش را شانہ میزنم.چطور بادستهاے ڪوچڪش اشڪهایم را پاڪ میڪند؟! اینها هیچ!!! از جا بلند میشوم و دیوانہ وار بہ سمت اشپزخانہ میروم....برگہ هاے آچهار با اهن ربا بہ درب یخچال چسبیده اند... هربرگہ یڪ داستان است!...یڪ نقاشے رنگارنگ....از من و حسنا و یحیے...مگر روح نقاشے هم میڪشد؟! پس چطور هربار ڪہ بہ من سر میزند باخود یڪے ازین هارا مے اورد! بہ تازگي هم حسین را گاها در اغوش من یا یحیے طرح میزند!... اصلا ڪہ گفتہ تنهایے عقلم را بہ تاراج برده!!؟... یحیے از دنیاے ڪوچڪ و دلگیرش دل ڪند! اما از من نہ!...حسنا را باخود برد اما...هردو هنوزهم بعضے اوقات در یڪے اراتاق ها پیدایشان مے شود...درحالیڪہ حسنا نشستہ و یحیے برایش لاڪ میزند.انوقت بادیدن من هر دو میخندد....خنده هایے ڪہ ار صدبغض و اشڪ دلگیر تراست!...پراست از دلتنگے. اخرین بار یڪ ماه پیش بود...یحیے روے تخت حسنا نشستہ بود و انگشتان پاے دخترمان را لاڪ قرمز میزد.من را ڪہ دید ازجا بلند شد و دستهایش را باز ڪرد.مگر میشود سر روے سینہ ے وهم و خیال گذاشت!؟ یحیے خیال نیست!...او بہ من سر میزند!.. دستم را گرفت و ناخنهای بلندم را بادقت لاڪ زد...هرانگشت را ڪہ تمام میڪرد یڪ قطره اشڪ هم ازچشمانش روے دستم میچڪید...وقتے مے اید...خیلی حرف نمیزند.تنها نگاهم میڪند.... حسین هم ...پسرڪ شیرین معصومم!...طبق ارزوهایم بہ زندگے ام اضافہ اش ڪردم...بہ سڪوت مرگبار خانہ ام ڪہ...هراز چندگاهے بوے تپیدن میگیرد...اشڪم را پاڪ میڪنم و بہ ساعت چشم میدوزم.راستے امروز تولد یحیے است...باید برایش ڪیڪ بپزم! ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_آخر #بخش_سوم _ما رو قابل نمے دونے؟! دستپخت مهین خانم حرف ندارہ. بہ زور توے اون حال بد لبخند زدم! _جسارت نباشہ اما...اما عادت ندارم با ڪسے ڪہ نمے شناسم هم سفرہ بشم! لبخند رو توے چشم هاش دیدم اما برعڪس چشم هاش روے لب هاش لبخند نبود! _یادم نمیاد لقمہ ے حروم سر سفرہ م آوردہ باشم! _جسارت نڪردم! _اما ڪردے! _عذر میخوام! بیشتر از این مزاحمتون نمیشم. با اجازہ اے گفتم و از پشت میز بلند شدم،مهین خانم بہ صورتم زل زد. اشڪ توے چشم هاش جمع شدہ بود. بہ زور بہ روش لبخند زدم و گفتم:از شما هم ممنونم. حتما خیلے بهتون زحمت زدم! خواستم قدم بردارم ڪہ صداے محڪم حاجے نذاشت! _بہ نظر آدم حسابے میاے! لحن حرف زدن و نگاہ ڪردنت ڪہ اینو میگہ!  بہ سمتش برگشتم:شما لطف دارید شاید اینطور باشہ! پوزخند زد:شاید؟! یعنے تو از خودت مطمئن نیستے؟! _از هیچے مطمئن نیستم! با اخم بہ صورتم خیرہ شد:دیشب تو خواب و بیدارے یہ چیزایے گفتے! _خب! _اگہ میخواے برے پیش خانوادہ ت صبر ڪن ناهارم رو بخورم بریم! متعجب پرسیدم:بریم؟! مشغول غذا خوردن شد:بلہ! گنگ نگاهش ڪردم:شما براے چے تشریف میارید؟! بدون توجہ مشغول غذا خوردنش شد و چیزے نگفت! از آشپزخونہ خارج شدم و بہ سمت در راہ افتادم،خواستم در رو باز ڪنم ڪہ دیدم در قفلہ! عصبے داد ڪشیدم:چرا این در قفلہ؟! هیچ جوابے نشنیدم،هرچے تقلا ڪردم در باز نشد! چند دقیقہ بعد حاجے اومد و گفت تا خیالش ازم راحت نشہ نمیذارہ جایے برم! داد و بیداد ڪردم،باهاش بحث ڪردم اما فقط سڪوت ڪرد! همین بیشتر عصبیم میڪرد! هرڪارے ڪردم فایدہ اے نداشت،هرچے پرسیدم دلیل این رفتارش چیہ؟ هیچ جوابے نداد! هر راهے رو امتحان ڪردم اما نتونستم از خونہ بیرون برم،مهین خانم زیاد دور و ورم نمے اومد! خستہ رفتم توے اتاقے ڪہ توش بودم و روے تخت نشستم،براے شام صدام ڪردن اما نرفتم. از روے تخت بلند شدم و سرگردون روے زمین نشستم و بہ اتفاقاتے ڪہ بین مون افتادہ بود فڪر ڪردم و آدماے غریبہ اے ڪہ توے خونہ شون حبسم ڪردہ بودن! نمیدونم چقدر گذشت تا خوابم برد،فردا شد و دوبارہ حرف هاے حاجے همون بود! چند روز گذشت،هر روز من داد و بیداد میڪردم و حاجے سڪوت! توے اون چند روز فهمیدم مرد مذهبے و معتقدیہ. نماز اول وقت میخوند،قرآن تلاوت میڪرد و مدام ذڪر میگفت. اسمش رو از زبون مهین خانم شنیدم بهش میگفت حاج حسن! از اون روز برام شد حاجے! هر روز ازش مے پرسیدم دلیل این ڪارهاش چیہ ولے بهم جواب نمیداد نویسنده:لیلے سلطانے @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_آخر #بخش_اول نگاهے بہ گهوارہ ے امید مے اندازد،لبخندش پر رنگ تر مے شود! _خب! مے شنوم! بہ سمتم سر بر مے گرداند،همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:از ڪجا شروع ڪنم؟! _اون...اونے ڪہ دفن ڪردن ڪیہ؟! جدے بہ صورتم زل میزند:نمیدونم! با چشم هاے گرد شدہ نگاهش میڪنم،شانہ اے بالا مے اندازد:نمے شناسمش! _پس چطور بہ جاے تو دفن شدہ؟! نفس عمیقے مے ڪشد،دستش را بالا مے آورد و انگشت شصتش را گوشہ ے لبم‌ مے گذارد! _نباید بهت سیلے میزدم! نوازش وار انگشتش را گوشہ ے لبم مے ڪشد! _آیہ! منو بابت حماقتم مے بخشے؟! نگاهم را بہ موڪت مے دوزم. _اول نگفتہ ها رو بگو! آرام‌‌ انگشتش را از روے لبم برمیدارد:چشم! سرم را بلند میڪنم و ڪنجڪاو بہ لب هایش خیرہ مے شوم. _شبے ڪہ بحثمون شد،یڪے دو ساعت بعد از تو،با عصبانیت از خونہ زدم بیرون. سوار ماشین شدم و راہ افتادم سمت ویلاے بابا تو ڪردان! حلقہ مو درآوردم،موبایلم رو خاموش ڪردم و توے داشبورد ماشین گذاشتمشون. میخواستم چند روز تنها باشم! جادہ تقریبا خلوت بود،خودم متوجہ نبودم اما با سرعت زیاد رانندگے مے ڪردم‌! یهو یہ چیزے جلوے ماشینم افتاد! سریع ترمز ڪردم و از ماشین پیادہ شدم،دیدم یہ پسر جوون جلوے ماشین افتادہ و نالہ میڪنہ! خم شدم ڪمڪ ڪنم بلند بشہ اما یقہ مو گرفت و چاقو گذاشت زیر گلوم! بہ این جا ڪہ مے رسد سرش را ڪمے بالا مے گیرد،رد باریڪ زخمے زیر چانہ اش ڪشیدہ شدہ! با خندہ مے گوید:زیر گلوم یادگارے ڪشید ڪہ حساب ڪار دستم بیاد! سرش را صاف میڪند و ادامہ میدهد:باهم درگیر شدیم،نفهمیدم چطور سرم رو بہ ڪاپوت ماشین ڪوبید! گیج و منگ شدم،سریع سوار ماشین شد و رفت! سرگیجہ ے شدیدے داشتم،نمیدونم چند دقیقہ یا شاید چند ساعت توے جادہ تنها بودم ڪہ نور چراغاے یہ ماشین بہ چشمم خورد! بے اختیار براش دست تڪون دادم و تلو تلو خورون بہ سمتش رفتم. سریع جلوے پام ترمز ڪرد،فقط تونستم زمزمہ وار بگم یڪے ماشینم رو دزیدہ و ڪتڪ ڪارے ڪردیم! خواستم برسوننم تهران! دیگہ چیزے متوجہ نشدم و از حال رفتم،وقتے چشمامو باز ڪردم حاجے رو بالاے سرم دیدم! تو یہ اتاق نسبتا بزرگ روے تخت دراز ڪشیدہ بودم،هوا روشن بود. سرم خیلے درد میڪرد،حاجے ڪنارم نشستہ بود. ازم پرسید ڪے ام؟! بے اختیار گفتم یہ آدمے ڪہ از همہ جا بریدم! بہ جاے این ڪہ حواسم بہ حاجے باشہ اتفاقات شب قبل جلوے چشمام رژہ میرفت! قسمے ڪہ آیہ میخواست بخورہ تو گوشم زنگ میخورد! نویسنده:لیلے سلطانے https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

#نیمه_پنهان_ماه #همسر_شهید_مصطفی_صدرزاده #قسمت_آخر ✿↝.. @dokhtaranchadorii ..↜✿

#رهایی_از_شب #قسمت_آخر #ف_مقیمی گفتم :صبر کن یک کم نفس تازه کنم با هم میریم از مغازه آب میخریم. آقامهدی دست از بهانه گیری برنمیداشت. دختر جوان دستش رو سمت کیفش برد.حدس زدم بخاطر سروصدای ما قصد داره نیمکت رو ترک کنه.ما خلوت او را به هم زده بودیم. او از کیفش بطری آبی بیرون آورد و رو به آقا مهدی گفت:بیا عزیزم.اینم آب.مامامت گناه داره نمیتونه زیاد راه بره. آقا مهدی نگاهی به من انداخت! من از اون دختر خانوم تشکر کردم و لیوانی از کیفم در آوردم و به آقا مهدی دادم. دختر جوان با لبخند سخاوتمندانه ای برای او آب ریخت و سرش رو نوازش کرد. نتونستم خودم رو کنترل کنم دستش رو گرفتم. جا خورد آب دهانم رو قورت دادم و با لبخندی دوستانه پرسیدم: اگه ما مزاحم خلوتت هستیم میریم یک جای دیگه. .انگار احتیاج داری تنها باشی.. او لبخند تلخی زد و به همراه لبخند، چشمهاش خیس شد.نه مهم نیست. من به اندازه ی کافی تنها هستم! دلم میخواد از تنهایی فرار کنم. چقدر دلش پر بود.کلمات رو با اندوه و بغض ادا میکردپرسیدم:چرا تنها عزیزم؟ حتما مادری پدری خواهرو برادری داری که باهاشون بگی بخندی. درد دل کنی.. او با پوزخند تلخی حرفم رو قطع کرد! _حتما نباید خونواده داشته باشی تا بی غصه باشی.من در کنار اونها تنهاوغصه دارم. دستهای سرد و لرزونش رو در دستم گرفتم و با مهربونی نگاهش کردم.گفتم:نمیدونم دلت چرا پره.حتما دلیل موجهی داری..ولی یادت باشه همه ی مشکلات یه روزی تموم میشه. پس زیاد خودتو درگیرشون نکن و فقط نگاه کن!! شش سال پیش یکی یه حرف قشنگ بهم زد زندگیم و متحول کرد.حالا همونو من بهت میگم!اگه تو بحر حرف بری حال تو هم خوب میشه.اون اشکش رو پاک کرد و منتظر شنیدن اون جمله بود.گفتم:ما تو آغوش خداییم.وقتی جای به این امنی داریم دیگه چرا ترس؟! چرا نا امیدی؟! چرا گلایه و تنهایی؟! ازمن میشنوی تو این آغوش مطمئن فقط اتفاقات وحوادث ناگوار رو تماشا کن و با اعتماد به اونی که بغلت کرده برو جلو! او نگاهش رو روی زمین انداخت و با بغض گفت:این حرفها خیلی قشنگه!خیلی ولی تو واقعیت اینطوری نیست. بعد سرش رو بالا آورد و پرسید:شما خودت چقدر این حرفتو قبول داری؟ من با اطمینان گفتم:من با این اعتقاد دارم زندگی میکنم!! با همین اعتقاد شاهد معجزات بودم. مشکل ما سر همین بی اعتقادیمونه.از یک طرف میگیم الله اکبر از طرف دیگه بهش اعتماد نمیکنیم.اگر اعتماد کنی هیچ وقت غم درخونت رو نمیزنه.هیچ وقت نا امید نمیشی.به جرات میگم حتی هیچ کدوم از دعاهات بی جواب نمیمونه. او مثل مسخ شده ها به لبهای من خیره بود.زیر لب نجوا کرد:شما..چقدر..ماهید! خندیدم.گفت:حرفهاتون دل آدم رو میلرزونه.مشخصه از ته دلتون میگید..خوش بحالتون.این ایمان و از کجا آوردید؟کمی بهش نزدیک ترشدم وگفتم:منم اولها این ایمان رو نداشتم.خدا خودش از روی محبت و مهربانی ش این ایمان و به دلم انداخت.حالا هر امتحان و ابتلایی سر راهم قرار میگیره با علم به اینکه میدونم آخرش حتما برام خیره صبر میکنم. او دستم رو رها نمیکرد. با نگاهی مشتاق صورتم رو تماشا میکرد.خوش به سعادتتون..چقدر ایمانتون قویه که وقتی دارید حرف میزنید احساس میکنم حالم رفته رفته بهتر میشه..لطفا بهم بگید چطور به این منطق رسیدید.من با تعجب خندیدم:وای نه خیلی مفصله.ولی مطمئن باش سختیهایی که من کشیدم یک صدمش هم در زندگی شما نیست! و اصلا به همین دلیله که الان به این اعتقاد رسیدم.هرچی بیشتر سختی بکشی آب دیده تر وناب تر میشی.من و او تا غروب روی نیمکت حرف زدیم و او با اعتمادی وصف ناپذیر از دغدغه ها ومشکلاتش گفت.از دعواهای مکرر پدرو مادرش..از بی معرفتی و بد رفتاریهای دوستانش و چیزی که آخرش گفت و دلم رو به درد آورد این بود که به تازگی فهمیده که مادرش بیماری صعب العلاجی داره و میترسه که او را از دست بده. او با بغض و اشک گفت:شما که اینقدر اعتقادتون قویه برامون دعا کنید. دیگه تحمل ندارم.دستش رو نوازش کردم. صدای اذان از مناره ها بلند بود.با چشمی اشکبار برای سلامتی مادرش و برطرف شدن مشکلاتش دعا کردم و او هم آهسته گفت:آمین!آقا مهدی دوید سمتم. مامان مامان اذان میگن..بریم مسجد الان بابایی میاد.. من از روی نیمکت بلند شدم و با لبخندی دوستانه به دختر جوان گفتم:یادت نره بهت چی گفتم!!تو در آغوش خدایی!! به آغوشش اعتماد کن او لبخندی زد:حتما ممنونم چقدر حالم بهتره از او خداحافظی کردمهنوز چند قدمی دور نشده بودم که تصمیم گرفتم دوباره به عقب برگردم او با تعجب نگاهم کرد. گفتم:مسجد نمیای بریم؟! امشب دعای کمیل داره.برق عجیب و امیدوارانه ای در چشمش نشست از جا بلند شد و با دودلی گفت:خیلی دوست دارم ولی من چادری نیستم دستش رو گرفتم و سمت خودم کشوندم. نگران نباش.من چادر همراهم هست.وتاریخ دوباره تکرار شد... پـایـان @dokhtaranchadorii