🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_431 #بخش_دوم صداے تبریڪ گفتن بلند میشود،بنفشہ مهسا را در آغوش میڪشد و گونہ هایش را بوسہ باران میڪند. لبخند جان دارے روے لبان روزبہ نقش بستہ،از جا بلند میشود و بہ سمت مجید مے رود. دستے بہ ڪمر ساسان میزند:پاشو! نوبت بہ منم برسہ! ساسان سریع خودش را از مجید جدا میڪند:نمیدونستم انقدر احساساتے ام! روزبہ مردانہ مجید را در آغوش میڪشد و مے گوید:تبریڪ میگم رفیق! بابا شدن اصلا بهت نمیاد! همہ مے خندند،مجید سریع از آغوش روزبہ بیرون مے آید. _اصلا نمیخوام شما تبریڪ بگید! روزبہ سر جایش بر مے گردد و شانہ اے بالا مے اندازد. _جنبہ ندارے! دریا با خندہ مے گوید:پس پا قدمم خوب بودہ! نمیدانم چرا نمیتوانم زبانم را ڪنترل ڪنم و چیزے نگویم! _البتہ مهسا جون چهار ماهہ باردارہ! نگاہ دریا سرد میشود،همہ متعجب از ڪلام و لحنم نگاهے بہ هم مے اندازند. سنگینے نگاہ روزبہ آزارم میدهد،بے توجہ نگاهم را بہ ڪیڪ مے دوزم‌. مجید سریع مے گوید:الان ڪیڪ آب میشہ! مهسا جان ببرش! مهسا بہ خودش مے آید و ڪاردے برمیدارد،میخواهد ڪیڪ را برش بزند ڪہ صداے زنگ موبایلم بلند میشود‌. ببخشیدے مے گویم و بلند میشوم،همین ڪہ سر پا مے ایستم دوبارہ رمق و حس از تنم مے رود! براے این ڪہ نقش زمین نشوم با سرعت بہ سمت اتاق مے روم. در اتاق را باز میڪنم دیگر نمیتوانم روے پا بایستم و زانوهایم خم میشوند‌. بہ زور خودم را داخل اتاق پرت میڪنم و در را مے بندم. نفس آسودہ اے میڪشم و روے زمین مے نشینم. حتے توان این را ندارم ڪہ موبایل را از روے میز عسلے بردارم. چشمانم را مے بندم و سرم را بہ دیوار تڪیہ میدهم،چند ثانیہ ڪہ میگذرد صداے زنگ موبایل قطع میشود. چند دقیقہ اے میگذرد و در همان حالت مے مانم،صداے بشاش مهسا از پذیرایے بہ گوشم مے رسد:آیہ! نمیاے؟! ناے جواب دادن هم ندارم،هر زمان استرس میگیرم تنم از رمق مے افتد! یادگارے اے ڪہ از استرس ها و غصہ هاے چند سال قبل بہ جا ماندہ... گوشہ ے چادرم را در مشت مے فشارم:الان وقتش نیست! الان نہ! اما تنم قفل شدہ! اولین بار این ڪرختے و ضعف زمانے ڪہ یاس سادات بہ خانہ مان آمد و خبر شهادت هادے را آورد بہ جانم افتاد! همان زمانے ڪہ مبهوت حلقہ ے در گردنم را نوازش ڪردم و چیزے گفت هادے دیگر در این دنیا نیست! تنم از پا در آمد و روے زمین پهن شد! بعد از آن این ڪرختے و ضعف براے هر ناراحتے اے مهمان تنم شد! هنوز جسمم هم در گذشتہ ماندہ بود...بہ امید ڪدام آیندہ وارد زندگے روزبہ شدہ بودم؟! محڪم تر مشتم را مے فشارم و زیر لب یاعلے اے مے گویم،دستم را حوالہ ب دیوار میڪنم و پاهایم را تڪان میدهم. نفسے میڪشم و قد راست میڪنم،با ضعف قدم برمیدارم. بدون این ڪہ موبایلم را چڪ ڪنم چہ ڪسے تماس گرفتہ بود! در اتاق را باز میڪنم و خارج میشوم،همین ڪہ نزدیڪ پذیرایے مے رسم صداے مهسا بلند میشود! _اے بابا ڪجایے پس؟! بہ زور لبخند میزنم:انقدر غر نزن! دخترمونم غر غرو میشہ! گونہ هاے مهسا رنگ مے گیرند،سعے میڪنم عادے قدم بردارم. همین ڪہ بہ مبل مے رسم انگار قلہ ے ڪوہ را فتح ڪردہ باشم،سریع روے مبلع مے نشینم. روزبہ پیش دستے اے ڪہ تڪہ ے بزرگے ڪیڪ درونش قرار گرفتہ بہ دستم مے دهد. زیر لب تشڪر میڪنم و ڪیڪ را از دستش میگیرم. مجید همانطور ڪہ با ولع تڪہ اے ڪیڪ داخل دهانش میگذارد از ساسان مے پرسد:تو ڪے خبر بابا شدنتو میدے؟! ساسان بیخیال شانہ اے بالا مے اندازد:فعلا تڪلیفمون مشخص نیست! مهسا ڪنجڪاو نگاهش میڪند:یعنے چے؟! ساسان جواب میدهد:شاید بخوایم براے همیشہ از ایران بریم! بنفشہ سریع با لحن دلخورے اضافہ میڪند:ڪہ پیش خانوادہ ے ساسان تو آلمان باشیم! ساسان با لحن ملایمے نامش را میخواند:بنفشہ جان! بنفشہ سرے تڪان میدهد:عزیزم من ڪہ چیزے نگفتم! دلیل بلاتڪلیفیمونو گفتم! مشخص است خانوادہ ے ساسان بیش از حد در زندگے ساسان و بنفشہ تاثیر دارند و بنفشہ را بہ تنگ آوردہ اند! ساسان نفس عمیقے میڪشد:بہ هر حال فعلا تڪلیفمون مشخص نیست! اگہ بخوایم بریم آلمان ترجیح میدیم اونجا بچہ دار بشیم. مجید بہ شوخے مثل زن ها مے گوید:واہ واہ! خیلے غربتے شدیا! از لحنش خندہ ام مے گیرد،ادامہ میدهد:والا یہ ذرہ ارق ملے ندارہ! سپس رو بہ روزبہ و من مے پرسد:شما دوتا چے؟! چهرہ ام گرفتہ میشود،روزبہ خونسرد جواب میدهد:ما تازہ عروس و دوماد جمعیم! فعلا میخوایم تازہ عروس و دوماد بمونیم! مجید بہ شوخے مے پرسد:یعنے میخواے سر چل چلے بابا بشے؟! روزبہ با خندہ جواب میدهد:توام همسن منیا! _ولے حداقل سر چل چلیم بچہ مو میفرستم مدرسہ! مهسا تشر میزند:مجید جان! شوخے زیادم خوب نیست! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_431 #بخش_سوم مجید مظلوم مهسا را نگاہ میڪند. _من ڪہ چیزے نگفتم! دارم نصیحتش میڪنم چون دوستش دارم! ساسان چشمڪے نثارش میڪند:شایدم از الان بہ فڪرے یہ پسر دست و پا ڪنے دخترت رو دستت نمونہ! مجید آرام با آرنج بہ پهلویش میزند. _دفعہ اول و آخرت باشہ راجع بہ دختر من حرف میزنے! بہ ڪس ڪسونش نمیدم! بہ همہ نشونش نمیدم! ساسان اداے عُق زدن را در مے آورد،مجید چشم غرہ اے نثارش میڪند. بنفشہ نگاهے بہ دریا مے اندازد و مے پرسد:دریا جان! شما چے؟! ازدواج ڪردید؟ دریا نگاهے بہ جمع مے اندازد و خندہ ے ڪجے ڪنج لبش مے نشیند. _بلہ! ولے سہ سال پیش جدا شدیم! مهسا مهربان نگاهش میڪند:بچہ ندارید؟ دریا سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد:نہ! بنفشہ همانطور ڪہ با چنگال تڪہ اے ڪیڪ برمیدارد نگاهم میڪند. _برنامہ ت چیہ آیہ جان؟! براے ڪار منظورمہ! گلویم را صاف میڪنم:نمیدونم! شاید بخوام بین ڪارشناسے و ارشد وقفہ نندازم و براے ڪنڪور ارشد آمادہ بشم! _اگہ براے ڪار خواستے چند تا از دوستام هستن ڪہ مشاور حقوقے میخوان! روزبہ سریع مے گوید:آیہ اگہ بخواد ڪار ڪنہ میاد شرڪت! مجید مے گوید:اوہ اوہ! خودت چسبیدے بہ شرڪت دل از مال دنیا نمیڪنے بقیہ رم میخواے آلودہ ڪنے؟! جمع ڪم ڪم بہ سمت خاطرہ گویے مے رود،بیشتر راجع بہ خاطرات دانشجویے شان صحبت میڪنند. من هم در سڪوت نگاهشان مے ڪنم،اگر بخواهم خاطرہ تعریف ڪنم باید از دوران دبستانم ڪہ با دوران دانشجویے شان تقارن داشتہ صحبت ڪنم! بیشتر سرگرم تدارڪات پذیرایے و شام مے شوم،بنفشہ هم بہ ڪمڪم مے آید. بعد از صرف شام و ڪمے صحبت،همہ باهم خداحافظے میڪنند و مے روند. روزبہ هم بعد از جمع ڪردن ظرف ها و مسواڪ زدن،بدون حرفے روے تخت دراز میڪشد و مے خوابد! متعجب و عصبے از رفتارش واڪنشے نشان نمیدهم و در لاڪ سردم بیشتر فرو مے روم‌... روزها بہ سرعت و ڪاملا عادے مے گذشتند،گاهے هم با بحث و ڪشمڪش هاے ڪوچڪے ڪہ آزاردهندہ و تڪرارے شدہ بودند! بحث بر سر هر چیز ڪوچیڪے! از نوع پوشش! صحبت ڪردن! جمع هاے دوستانہ و هر چیز دیگرے! دنبال بهانہ اے بودم تا ناراحتے ام را بر سر روزبہ خالے ڪنم ڪہ شاید متوجہ بشود و مثل سابق رفتار ڪند! اما فایدہ اے نداشت... روزبہ غرق شرڪت و ڪارهایش بود و من درگیر درس خواندن و شرڪت در فعالیت هاے فرهنگے و مذهبے! راهمان ڪامل جدا شدہ بود! ڪمتر براے هم وقت میگذاشتیم. بیشتر از همہ نبودِ نگاهِ گرمش آزارم مے داد... غافل از این ڪہ سرنوشت برایمان فرصت ڪوتاهے را در نظر گرفتہ! دہ ماہ با اختلاف و سردے و دورے مثل برق و باد گذشت. بہ اواخر مرداد ماہ رسیدہ بودیم،نزدیڪ سومین سالگرد ازدواجمان. چند روزے میشد ڪہ مدام دچار معدہ درد و حالت تهوع میشدم. روزبہ چند پروژہ ے هم زمان گرفتہ بود و علاوہ بر شرڪت،باید بہ ساختمان ها هم سرڪشے میڪرد. هفتہ ے قبل توانستہ بودیم پول خرید خانہ را جور ڪنیم و خانہ ے نقلے مان را براے همیشہ صاحب شویم اما هنوز جشن نگرفتہ بودیم! فڪر میڪردم دچار ناراحتے معدہ شدہ ام ڪہ بروز علائم دیگرے باعث شد بہ این ڪہ ناراحتے معدہ داشتہ باشم شڪ ڪنم! شڪ ڪردہ بودم ڪہ باردارم! این شڪ داشت جانم را میگرفت! برعڪس چند ماہ قبل اصلا انتظار و اشتیاقے براے مادر شدن نداشتم! سردے هاے روزبہ من را ڪامل از او جدا و بہ گذشتہ و حسرت خوردن هاے سابق برگرداندہ بود! نمیخواستم شڪم را بہ یقین تبدیل ڪنم،قید دڪتر رفتن و پیگیر ماجرا شدن را زدم! رفت و آمدهاے دوستان روزبہ بہ خانہ مان زیاد شدہ بود،دریا پاے ثابت همہ ے جمع ها بود! جمع هایے ڪہ خوب بودند و گرم اما براے من نہ! دیگر خبرے از آن مراعات ڪردن هاے روزبہ و فاصلہ گرفتن از دوستانش نبود! گاهے هم بہ مهمانے هایے ڪہ دعوتش میڪردند مے رفت. زیاد هم براے همراهے بہ من اصرار نمیڪرد! انگار بود و نبودم برایش فرقے نداشت‌! بہ قدرے از من دور شدہ بود ڪہ دیگر حتے گوشہ اے از قلبم براے آن "روزبہ مهربانِ خودم" تنگ نمیشد! دیگر براے پیشمانے ام بابت ازدواج با روزبہ عذاب وجدان و تردید نداشتم! بہ حتم رسیدہ بودم ڪہ پاے هادے نماندن و ازدواج ڪردنم انتخاب اشتباهے بودہ! هر هفتہ پنجشنبہ بہ مزار هادے میرفتم و برایش درد و دل میڪردم. طورے ڪہ روزبہ ڪمے بہ رفت و آمدهایم بہ بهشت زهرا حساس شدہ بود! پا گذاشتہ بودم بہ مرز نقطہ ے پایان زندگے مان... بہ نقطہ ے رفتن روزبہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_431 #بخش_چهارم ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ _آیہ جان! عزیزم! با صداے مادرم بہ خودم مے آیم و شوڪہ سربلند میڪنم! مادرم با چشمان نگران صورتم را مے ڪاود:خوبے مامان؟! بہ زور صدایم را از گلو خارج میڪنم:چے؟! چند قدم نزدیڪتر میشود و دست روے شانہ ام میگذارد. _یہ ساعتہ نشستے اینجا زل زدے بہ حیاط! هاج و واج نگاهش میڪنم،چند ثانیہ بعد تڪانے بہ گردنم میدهم و اطراف را مبهوت نگاہ میڪنم. تازہ یادم مے افتد در ڪجا و چہ موقعیتے قرار دارم! حال بابا محسن بد شدہ بود و بہ خانہ شان آمدیم! مادرم دوبارہ مے پرسد:خوبے؟! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد و سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم. مادرم سوال پیچم میڪند و نمیدانم چطور جوابش رل میدهم! بہ سورہ ے آخر رسیدہ ام... سورہ ے جنون... حالا ڪہ بہ این سورہ رسیدہ ام،دارد ڪم ڪم رفتن روزبہ باورم میشود... تمام این مدت بہ خودم گفتہ بودم همہ چیز خواب و خیال است! باورم بہ بودنش بود! بہ برگشتنش! اما حالا داشت همہ ے باورهایم از بین مے رفت! امان از لحظہ اے ڪہ امیدِ و باور محالت بِشڪند... ڪہ دیگر نتوانے بہ خودت دروغ بگویے...ڪہ ڪسے در گوشت بخواند:نبودنش واقعیست! دیگر "عشق" را ندارے... غرق میشوے در دنیاے سیاهے ڪہ برایت بہ جا گذاشتہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی