رمان لبخندی مملو از عشق به قلم ریحانه بانو #Part_60 - بفرمایید ملیحه جون سینی قهوه رو به سمتش می‌گیرم اشکاشو پاک می‌کنه و یکی از لیوان هارو بر می‌داره که اسما با خنده میگه : - این اسرا همین طور شر و شلخته‌است. آخه کی تو لیوان قهوه‌ میخوره؟ و بلند قهقهه میزنه و میکوبه روی پای ملیحه. متوجه میشم که میخواد احوال ملیحه‌ رو خوب کنه پس باهاش همراهی میکنم: - من! بعد چشم هامو براش نازک می‌کنم، ملیحه لیوان رو روی میز می‌ذاره و بلند بلند می‌خنده، میون خنده هاش دستش می‌خوره و لیوان چپ میشه و قهوه اش می‌ریزه روی میز، ملیحه با هول میگه: - وایی توروخدا ببخشید بلند می‌شم تا برم دستمال بیارم و جواب اسمارو نمیشنوم. از کنار کشوی میز چندتا دستمال و شیشه پاک کن رو در می آرم، از جام بلند میشم که ناگهانی صدای اسما رو می شنوم: - آقا محمد رضا چش بود ملیحه؟تابحال اینطور ندیده بودمش. پشت ستون پناه میگیرم که، ملیحه با صدای خیلی آرومی بهش تشر می‌زنه : - هیس! اسرا میشنوه‌ها، فعلا همینو بدون که... با سرعت و بی اراده خودم رو از پشت ستون بیرون میندازم، اصلا دوست نداشتم بشنوم،مطمئنم که خبر جالبی نیست و به من ربط داشته که ملیحه نخواسته من بدونم. چون حرکتم یهویی پام به لبه‌ی فرش گیر می‌کنه و می افتم‌زمین. - چیشده؟ چرا اینطوری نگاه می‌کنید؟ شماها زمین نمیخورید؟ اسما- نه! مگه بچه‌ایم - مامان بزرگ اسما، بیا کمکم کن پاشم. #ادامه‌دارد...