#عارفانه #پارت_سی_دو شرایط محل بسیار روی بچه ها تاثیر داشت. روحیه ی لات بازی و... اما عجیب بود که همه بچه ها احمدآقا را به عنوان یک استاد قبول داشتند. شب ها بعد از نماز داخل مسجد دور هم جمع می شدیم و احمدآقا برای ما احکام می گفت. بعد هم کمی صحبت و نصیحت و بعد از هم جدا می شدیم. احمدآقا یک استاد کامل و یک راهنمای راه خدا بود. ما در مسجد دیده بودیم که بارها آیت الله حق شناس ایشان را صدا می زد و آهسته و به طور خصوصی او را نصیحت میکرد. ندیده بودم که احمدآقا کسی را در جمع نصحیت کند. به جای این کار کاغذ کوچکی بر می داشت و معایب اخلاقی ما را داخل آن می نوشت. بعد آن را به طور مخفیانه به شاگردانش تحویل می داد. روز به روز روحات معنوی احمدآقا تغییر می کرد. هر چه جلوتر می رفتیم نمازهای او معنوی تر می شد. کار به جایی رسید که موقع نماز سعی می کرد از بقیه فاصله بگیرد! در انتهای مسجد امین الدوله یک فرورفتگی در دیوار وجود داشت که از دید نمازگزاران دور بود. انجا یک نفر می توانست نماز بخواند. احمدآقا بیشتر به آنجا می¬رفت و از همان جا به جماعت متصل می شد. یک بار وقتی احمدآقا نماز را شروع کرد به آنجا رفتم و درکنارش مشغول نماز شدم. دقایقی بعد از کار خودم پشیمان شدم! احمدآقا بعد از اینکه نماز را شروع کرد به شدت منقلب شد. بدنش می لرزید. گویی یک بنده حقیر در مقابل یک سلطان با عظمت قرار گرفته.