دوست شــ❤ـهـید من
#پارت126 جلوی آینه ایستادم و به صدف گفتم: –پاشو کم‌کم بریم دیگه. صدف بلند شد. –باشه، فقط اُسوه اگر
#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰
#نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور
#پارت127
حرفی نداشتم بزنم فقط نگاهش می‌کردم.لبخند زد و ادامه داد:
–اُسوه من واقعا خوشحالم که امیرمحسن رو پیدا کردم. به نظرم اون معجزه‌ی زندگی منه، خندیدم.
–مطمئنی؟ الان تازه اولشه‌ها،سختیهاش مونده‌ها. بند کیفش را که روی پایش بودبه بازی گرفت و آهی کشید.
–می‌دونم، همه رو خودش برام توضیح داده، به نظرم اگر سختی‌نداشت عجیب بود. خدا مفت و مجانی به کسی چیزی نمیده، از یکی بچش رو می‌گیره، از یکی خانواده، به یکی مریضی میده به یکی فقر، حتی به بعضیها پول و امکانات تا ببینه مغرو میشن یا نه، همه‌ی اینارومیدونم. از این خوشحالم که خدا من رو هم بعد از این همه سال آدم حساب کرده.
به این جمله‌اش که رسید بغض کردودیگر سکوت کرد و حرفی نزد.روبروی آقای صارمی نشسته بودم و به فنجان چایی روی میز زل زده بودم.چایی‌اش را سر کشید و گفت:
–من از اولم فکر می‌کردم شما بالاخره خودت رو می‌کشی بالا و سری تو سرا درمیاری. حالا برنامه شرکتتون برای مناقصه چیه؟به صدف که کنارم نشسته بود نگاهی انداختم و گفتم:
–والله من یه حسابدار ساده و معمولی هستم. مدیر شرکت یه نفر دیگس.
صدف با لبخند گفت:
–چه جالب، آقای براتی برادر خانمتون هستن؟ من فکر کردم از دوستانتون هستن.آقای صارمی دستی به سر بدون مویش کشید و گفت:
–آره اول رفیق بودیم، بعد دیگه فامیل شدیم. این آقای براتی اون موقع درس میخوند و کار و باری نداشت، یهو یه آشنا پیدا شد و کم‌کم همه‌کاره‌ی اون شرکت شد. یعنی یه جورایی شانس آورد. بعد جوری که انگار می‌خواست مرا ازسرش باز کند گفت:
–حالا من یه زنگی بهش میزنم. صدف گفت:
–نمی‌تونن یه روز بعد از ساعت کاری بیان اینجا یا هر جایی که راحت‌تر هستن با خانم مزینی و مدیر شرکتشون صحبت کنن؟آقای صارمی نگاهی به من انداخت و لبهایش را بیرون داد و گفت:
–فکر نمی‌کنم وقتش رو داشته باشه.صدف فوری گفت:
–اگر این کار انجام بشه شما هم درصدی توی سودش شریک میشیدا. چشم‌های صارمی برق زد. از حرف صدف شوکه شدم. بی‌هماهنگی چیزی پراند و من ماندم چه بگویم.صارمی کمی روی صندلی‌اش جابجا شد و با انرژی گفت:
–من امروز باهاش تماس می‌گیرم ببینم کی وقت داره. بهتون خبر میدم.
بعد از خداحافظی از صارمی رو به صدف گفتم:
–چرا بهش وعده دادی؟ من اول باید با راستین مشورت کنم.صدف چشمکی زد و گفت:
–این راستین خان حتما می‌دونه هیچ کس الکی واسه کسی کاری انجام نمیده.
به طرف در فروشگاه راه افتادیم. گفتم:
–دعا کن به خیر بگذره، حالا برو سرکارت
منم دیگه برم.
–باشه، تا دم در باهات میام.تا خواستم پایم را از در فروشگاه بیرون بگذارم با یک صورت سیاه روبرو شدم. صورت زشتی که برایم نا‌آشنا نبود. انگار قبلا دیده بودم.
•┈┈••✾•🌷🍃🌸🍃🌷•✾••┈┈•
@dosteshahideman
•┈┈••✾•🌷🍃🌸🍃🌷•✾••┈┈•