﷽ 💠 بزرگ‌ترین مسئولیت #ایستگاه_مربی_ها (قسمت اول) 🔹 مسأله‏‌ى تربيت و سازندگى بزرگ‏ترين مسئوليت ما در اين قرن وحشى است. اين اولين مسأله است، زيرا هر بقالى، بنايى، نجارى، طبيبى و مهندسى، بايد قبلا تربيت شود و نه تنها تربيت، كه #مربى ديگران هم باشد. 🔹اين سازندگى اولين و بزرگ‏ترين وظيفه است و با ساير مشاغل و برنامه‏‌ها منافات ندارد. عطار هنگامى كه دارد چاى را در پاكت مى‏‌ريزد مى‏‌تواند شناختى در مغز و عشقى در دل و وسعتى در روحِ طرف(خریدار) بگذارد و چاى كشيدنش به او درس‏‌هايى بدهد. 🔹هر كس در هر كجا مى‏تواند مربى و سازنده باشد. چراغ روشن در هر كجا كه هست مى‏‌تواند #نور بپاشد و راه‏‌ها را روشن كند. هر كس افراد تحت اختيارش را براى محيطى كه در نظر دارد، #تربيت مى‏‌كند. من فرزندم را براى خانه‏‌ام، استاد شاگردش را براى جامعه‏‌ى محدودش و يك دانشمند، انسان را حداكثر براى اين زمين و براى هفتاد سال زندگى، تربيت مى‏‌كند و بر طبق شرايط موجود، بارور و شكوفايش مى‏‌سازد. 🔹 ولی انسان فرزند خانه و جامعه و حتی دنیای محدود و سرزمین خاکی نیست... 📚 مسئولیت و سازندگی | ص ۴۴ 📝 استاد علی صفایی حائری #⃣ #متن ‌ •═══••@Einsad•‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌•═‌‌‌‌‌‌══•‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

💠 انسان بزرگ‌تر از دنیا #ایستگاه_مربی_ها (قسمت دوم) 🔹 وقتى كه انسان محدود به هفتاد هشتاد سال شد، ناچار جورى #تربيت مى‏‌شود كه استعداد و سرمايه‏‌هايش در همين هفتاد سال كارگشا باشند. 🔹 اما در آن‏جا كه ما هستى را با وسعتى شناختيم كه‌تا بى‏‌نهايت راه دارد و انسان‌را به‌عظمتى شناختيم كه اين هستى را زير پا دارد، ناچار انسان به گونه‏‌اى تربيت مى‏‌شود كه با قانون‏‌هاى حاكم بر اين عوالم درگير نشود و به گونه‏‌اى تربيت مى‏‌شود كه استعداد و سرمايه‏‌هايش در تمام اين عوالم كارگشا باشند 🔹 و با قانون‏‌هايى دمخور مى‏‌شود كه در تمام اين عوالم تجربه‏ شده‏‌اند و شناخته شده‏‌اند و وضع شده‏‌اند و براى مسائلى مى‏‌كوشد كه در اين بى‏‌نهايت فرصت، آمد و شد دارند. 🔹 و ناچار #مربى اين انسان عظيم، در اين پهناى هستى و اين وسعت گسترده، وجودى مى‏‌تواند باشد عظيم‏تر و وسيع‏تر. وجودى محيط و آگاه و در عين حال مهربان و دلسوز. 📚 مسئولیت و سازندگی | ص ۵۰ 📝 استاد علی صفایی حائری #⃣ #متن ‌ •═══••@Einsad•‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌•═‌‌‌‌‌‌══•‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

💠 ضرورت مربـے 🔹 مى‏‌توان از حادثه‏‌ها درس گرفت و لقمان‏‌وار از بدها خوبى آموخت. مى‏‌توان از بند مربى آزاد شد و خودسر به راه افتاد. اين توانايى هست، اما بايد غرامت سنگينى پرداخت. 🔹 خودسرى و تك‏روى و تجربه و آزمايش، ناچار با شكست‏‌ها و يأس‏‌ها و خستگى‏‌ها و ناتوانى‏‌ها و از دست رفتن‏‌ها همراه است. #سلمان‏ وار در جست و جوى مربى رفتن، آسان‏‌تر و پربارتر از لقمان‏‌وار از بدها ادب آموختن است‏ 🔹 آن‏‌ها كه خودسر رانندگى ياد گرفته‏‌اند، اگر با آموزش و يا مربى همراه مى‏‌شدند، هم سريع‏‌تر و هم راحت‏‌تر، به نتيجه مى‏‌رسيدند و از خطرها مى‏‌رهيدند؛ چون خطرهاى شكست، يأس، خستگى، وازدگى و از دست رفتن در پيش هست. فقط آن‏‌جا كه درماندن خطر حتمى باشد، بايد به راه‏ افتاد چون در رفتن احتمال نجات هست. و احتمال نجات، مرگ قطعى را محكوم مى‏‌كند. 🔹 در اين سطح مى‏‌توان از بدها و بدى‏‌ها، بهره گرفت و مرگِ ماندن را با نجاتِ رفتن، كنار زد. در اين حدِّ ضرورت، از ضرورت مربى مى‏‌توان چشم شست و مى‏‌توان به راه افتاد. گرچه در اين حد، باز مربى، نفى نشده، كه شكل عوض كرده است. و انسان از مورچه‏‌ها و بى‏‌ادب‏‌ها، براى خود، مربى و آموزگار گرفته است. 📚 مسئولیت و سازندگی | ص ۵۶ و ۵۷ 📝 استاد علی صفایی حائری #⃣ #متن #مربی ‌ •═══••@Einsad•‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌•═‌‌‌‌‌‌══•‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌