#آیه‌های‌_سبز ۴۲ ✅ ابوتراب ما امروز ابن‌الدنيا هستيم، ولى مى‌توانيم ابوتراب شويم. آنچه داريم اگر به كار نگيريم و از آن كام نستانيم، از دست مى‌رود و حسرتش بر دل مى‌ماند. اين است كه به سادگى مى‌توانى همين‌ها را بدهى و كام بگيرى. وقتى غذاى زياد دارى و نمى‌توانى نگاه بدارى، سخاوت پيدا مى‌كنى و حاتم مى‌شوى. تو بايد با تركيبى كه در خودت ايجاد مى‌كنى، همان نيروهاى نفس را، تبديل كنى و از همان مانع‌ها، وسيله بسازى. همان ترس‌ها و بخل‌ها و كينه‌ها و هوس‌ها را، همان عقده‌هاى متراكم را، با تركيب شناخت‌هاى تازه‌اى كه از خودت و از دنيا بدست آورده‌اى و با تركيب مقايسه‌هايى كه مدام همراه دارى و با تركيب عشق بزرگترى كه در اين مقايسه‌ها در خودت كاشته‌اى، تبديل كنى و از اين نيرويى كه اسير خاك مى‌شود و از اين وجودى كه فرزند خاك است، پدر خاك بسازى و ابو تراب، بيرون بياورى. برادرم انگشترى داشت، آن را از او طلب كردم و نداد، كه خودم چوب نيستم و براى دستشويى بيرون رفت. وقتى كه آمد مى‌خنديد كه به دستشويى دادم. و مى‌خنديد كه اگر ندهى براى هميشه نخواهى داشت، پس خودت بده كه با اين دهش چيزى بدست آورده باشى. 📚 آیه‌های سبز، صفحه ۱۵۲ ✍ استاد علی صفایی حائری ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄ 🍀 @EinSadTehran 🌐 Einsadtehran.ir