#628 با صدای صحبت امیر بیدار شدم. لباس پوشیده و آماده ی رفتن بود و با فرزانه حرف می زد. نگاهش سمت من کشیده شد _به به خانم، بیدار شدی؟ با صدای گرفته از خواب لب زدم _آره، جایی میری؟ _من باید برم بیرون کار دارم، از صبح فروشگاه هم نرفتم برم اونجا هم یه سر بزنم. فرزانه اینجا میمونه، اگه با منم کاری داشتی بهم زنگ بزن. بلافاصله فرزانه جلو اومد با لبخند گفت _خیالت راحت خان داداش، نمیذارم آب تو دلش تکون بخوره، برو به سلامت امیر بند ساعتش رو توی دستش محکم کرد _پس دیگه سفارش نکنم فرزانه، اگه لازم شد که از جاش بلند بشه، حتما یکی رو صدا بزن کمکت کنه باشه؟ _چشم، گفتم که خیالت راحت امیر به سمت در رفت و باز نگاهش رو به من داد _کاری نداری؟ کمی نگاهش کردم و آروم و غصه دار لب زدم _میری بیمارستان؟ چند لحظه چیزی نگفت. می دونست چقدر دلم بی قرار بچه هاست و چقدر دور بودن ازشون برام سخته. _آره، اول میرم یه سر به بچه ها میزنم، بعد میرم فروشگاه _باشه، برو به سلامت لبخندی زود وسری تکون داد و رفت. دل من هم دنبال امیر رفت تا به بچه هام برسه. نگاه غصه دارم رو از در برداشتم و به سقف سفید بالای سرم خیره شدم. کاش من هم میتونستم مثل اون مادرها کنار بچه هام تو اون اتاق بمونم، حدداقل اینجوری نزدیکشون بودم و خیالم راحت بود. با صدای فرزانه از افکارم بیرون اومدم. کنارم نشسته بود. دو تا سیب توی بشقاب گذاشته بود و پوست می کند. _کجایی تو؟ نفس عمیقم رو آه مانند بیرون دادم _خودم اینجام، دلم پیش بچه هاست. خوشبحال امیر که میتونه روزی دو بار اونا رو ببینه. من که معلوم نیست تا کی ... _ای بابا راحله چته تو؟ چرا اینجوری عزا گرفتی؟ چند روز تحمل کن بچه ها رو هم میارند پیشت. باور کن همه مون دلمون میخواد هر چی زود تر حالشون خوب بشه و مرخص بشند ولی با غصه خوردن که چیزی حل نمیشه باز نگاهم رو به سقف دادم و نا امیدانه لب زدم _مگه غیر از غصه خوردن کاری ازم بر میاد؟ چاقو رو تو بشقاب رها کرد معترضانه لب زد _ای بابا ، ما رو باش می خوایم رو دیوار کی یادگاری بنویسیم. می خواستم یه چیزی بگم که اصلا پشیمونم کردی

سر چرخوندم و سوالی نگاهش کردم _چیزی شده؟ لبهاش رو جلو داد و نگاهش رو به نشونه ی قهر ازم گرفت _نه ولش کن ، بیخیال اصلا نمی گم _لوس نشو دیگه بگو ببینم چی شده نگاه چپی بهم انداخت _اول اون قیافت رو باز کن تا بگم لبخند نمایشی زدم _خب بگو، مردم از نگرانی _نگرانی نداره که، ازت یه کمک میخوام _چه کمکی؟ سرش رو پایین انداخت و لبهاش رو روی هم فشار داد _راستش یه مسله ایه که چند وقته می خوام بگم شاید بتونی کمکم کنی ولی این ماجراها پیش اومد و نشد دیگه _چه مسله ای فرزانه، حرف بزن دیگه سر بلند کرد و نگاهم کرد _قول میدی نخندی؟ _وا، دیوونه خب بگو دیگه پشت چشمی برام نازک کرد و قری به گردنش داد _دیوونه تویی که اینجا داری غصه میخوری. _فرزانه، حرف میزنی یا نه _خیلی خب بابا، راستش... می خوام در مورد یه مسله ای با داداش حرف بزنی. می دونم که داداش از تو حرف شنوی داره _خب ماجرا چیه؟ لبی خیس کرد نیم نگاهی به من انداخت و خودش رو با پوست سیبهای تو بشقاب مشغول کرد _ماجرا اینه که...مونا دوستم... یعنی همکلاسیم...یه پسر عمو‌داره که... اونم همکلاسیمه... اون پسر عموهه چند وقته در مورد من با مونا حرف زده... مونا هم گیر داده که بیاند خاستگاری فرزانه می گفت و هر لحظه لبخند من پهن تر می شد. _من که نمتونم به مامان و بابا بگم.... رگ خواب بابا هم دست داداشه... گفتم یه جوری با داذاش حرف بزنی اونم به بابا بگه ... خنده ای کردم و چشم غره ای بهش رفتم _اخه دختر عاقل الان وقت این حرفاست؟ الان به داداشت بگم که منو با همین تخت از پنجره پرت می کنه پایین سریع سر بلند کرد و نگاهش رو به من داد. هول شده بود _نه... نه... الان نمی خوام بگی فقط می خواستم در جریان باشی و بجای اینکه غصه بخوری، به فکر آینده ی من باشی. این رو گفت و خنده ی شیطنت آمیزی کرد. سری تکون دادم _خیلی بد جنسی، باشه صحبت می کنم خبرش رو میدم بهت _الهی فدات بشم زن داداش جونم بوسه ای محکم از صورتم برداشت. اون روز تا غروب که مامان اومد با فرزانه سرگرم بودم و بعد از چند روز، یکی دو ساعتی از فکر غم هام بیرون اومدم. #کپی_حرام_نویسنده_ققنوس

#629 مامان اون شب تا صبح پیشم بود. از اون روز قرار شد صبح تا عصر گوهر خانوم یا مادر و خواهر های امیر کنارم باشند و نزدیک های غروب مامان از کارگاه با رضا میومد و تا صبح کنارم بودند. فریبا هم چند روزی بود که به تهران برگشته بود روزها و شب هام می گذشت. چقدر سخت بود که برای هر کاری باید از دیگران کمک می گرفتم و این وضعیت، تو حال روحیم هم خیلی تاثیر گذاشته بود. بی حوصله شده بودم و به محض اینکه تنها می شدم به گریه پناه می بردم. گاهی این بی حوصلگیم باعث می شد بی اختیار با امیر تندی کنم و بعد پشیمون و شرمنده می شدم. اصلا این حال من دست خودم نبود. امیر هم بهتر از من نبود می فهمیدم که نسبت به قبل کمتر حرف میزنه و بیشتر تو فکر فرو میره ولی تا جایی که می تونست حواسش به من بود و سعی می کرد فضای خونه رو شاد و آروم نگه داره. از طرفی مراقب من بود و از طرفی به فکر بچه ها. از طرفی هم دنبال کارهای شکایت از نسترن اما در این مورد حرفی به من نمیزد. کمی که توی خونه می موند، دلش طاقت نمی آورد و روزی دو بار می رفت و به بچه ها سر می زد. حدود دو هفته از مرخص شدن من گذشته بود. تو این مدت یک بار برای وضعیت کمرم به مطب دکتر صافی مراجعه کردم و همون روز که از خونه بیرون رفتیم، امیر رو راضی کردم تا من رو برای دیدن بچه ها ببره. هنوز تو همون اتاق بودند و هنوز تو همون وضعیت. در عرض چند دقیقه خیلی کوتاه اجازه ملاقات به ما دادند، بچه ها را دیدم و با دلتنگی بیشتری برگشتم.

سه روز از آخرین دیدار من با بچه ها می گذشت. فریده و فرزانه و گوهر خانوم طبقه ی بالا مشغول مرتب کردن و عوض کردن ملافه های روی تخت بودند. وسط روز بود که امیر با عجله به خونه اومد. سلامی به اهل خونه داد و رو به خواهرش کرد _فریده میتونی با من بیای بریم بیمارستان ؟ _آره داداش، ولی چرا با این عجله؟ دلیل هیجان و عجله ی امیر را نمی دونستم. دلم به شور افتاد و نگران لب زدم _چی شده امیر؟ بچه ها خوبند؟ لبخندی روی لبش نشست و به من نزدیک شد _ آره خوبند، هدا حالش بهتر شده و میخواند از اون اتاق منتقلش کنند. گفتند الان دیگه نیاز به همراه داره. اگه همینجوری پیش بره تا چند روز دیگه مرخص میشه‌. از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدم. بعد از این مدت دل نگرانی و تحمل بستر بیماری، این خبر جون تازه ای به من داد، اما هنوز امیر حرفی در مورد حسنا نزده بود. _ امیرجان حسنا چی؟ اون هم منتقل میشه؟ با لبخند نگاهم کرد اما چشمهاش یه حرف دیگه ای داشت که من نمی فهمیدم _نه عزیزم، اون چند روز بیشتر باید بمونه. ان‌شاءالله وضعیت اونم خوب میشه و با هم مرخص می شند. چند دقیقه بعد فریده حاضر شد و به همراه برادرش به بیمارستان رفتند و من باز دست به دعا شدم و خدا را به خاطر بهبود حال هدا شکر کردم و سلامتی کامل بچه‌هام را ازش طلب می کردم. از اون روز خاله گوهر و مامان برنامه ریخته بودند و به نوبت پیش هدا می موندند. از طرفی خوشحال بودیم که حال هدا هر روز داره بهتر میشه و از طرفی شرایط برای بقیه سخت تر شده بود. مدام تو راه خونه و بیمارستان بودند و تو این شرایط من هنوز روی تخت خوابیده بودم و نمیتونستم همراهیشون کنم. تمام ساعاتم با انتظار می گذشت و فقط چشم به در می دوختم تا یکی از بیمارستان برگرده و خبر جدیدی برام بیاره. خبر های هر روز هم از بهبودی هدا بود و همان وضعیت قبلی حسنا. تا می خواستم دل خوش به خبرهای خوب درباره ی هدا بشم، نگرانی حسنا سراغم میومد و همین دلخوشی کوچیک رو ازم می گرفت. هر وقت هم جویای حال حسنا می شدم امیر طفره می رفت و حرفهای همیشگی رو می زد و من تو این برزخ بیخبری عذاب می کشیدم. #کپی_حرام_نویسنده_ققنوس

#630 بیست روز از منتقل شدن هدا به بخش می گذشت و هنوز روند گذشته ادامه داشت. باز نوبت مراجعه من به دکتر شده بود و قبل از رفتن از امیر قول گرفتم که حتماً برای ملاقات بچه‌ها بریم. کارم تو مطب دکتر صافی تمام شد و اون هم از روند درمانم راضی بود. توصیه های جدیدی کرد و می‌بایست از این به بعد چند دقیقه ی کوتاه با کمک بقیه تو خونه راه برم. بعد از اتمام کارمون به سمت بیمارستان رفتیم. امیر با پرسنل بخش هماهنگی کرد و مثل همیشه اول به دیدن هدا رفتیم. گوهر خانوم اونجا با یه سرنگ انسولین مشغول شیر دادن به هدا بود.هنو ز لوله داخل بینیش بود و از این طریق شیر می خورد. امیر ویلچر را به جلو هدایت کرد و کنارتختش قرار گرفتم. کار گوهر تموم شد و هدا شیرش را خورد. آروم دستم را جلو بردم و دستهای کوچولوش رو نوازش کردم. یک لحظه انگشت های ظریفش رو باز کرد و محکم دستم را گرفت. اولین باری بود که این اتفاق می‌افتاد و قلبم به تکاپو درآمد. چشمم پر از اشک شد و با خنده نگاهی به امیر کردم و ذوق زده لب زدم _ امیر نگاه کن ،دستمو گرفته امیر هم می خندید و به این صحنه نگاه می کرد. شاید برای مادری که همیشه بچش کنارش بوده این اتفاق خیلی عادی باشه ولی برای من که نزدیک به یک ماه و نیمه از بچه هام دورم قشنگترین اتفاق بود و انگار حس مادری را به من منتقل می‌کرد . چند دقیقه‌ای کنار هدا موندم و به دستور پرستار از اتاق بیرون اومدیم و به سمت اتاق حسنا رفتیم. همون اتاق قبلی. تا به پشت در رسیدیم، در باز شد و یه آقای نسبتاً جوان با لباس سفید از اتاق بیرون اومد. امیر که این آقا رو میشناخت سریع جلو رفت و با هم دست دادند و بعد رو به من کرد _ایشون آقای دکتر سلیمی متخصص اطفال هستند، تو این مدت بچه ها تحت نظر ایشون بودند سری تکون دادم و نگاهم را به دکتر دادم _سلام آقای دکتر خسته نباشید، _ سلام خانم، بهترید؟ آقای مستوفی گفته بودند که زایمان سختی داشتید و الان نمیتونید کنار بچه ها باشید _ بله متأسفانه، الان هم بعد از چند روز اومدم ببینمشون. آقای دکتر حال دخترم چطوره ؟هنوز هیچ تغییری نکرده ؟ دکتر لبخندی زد و نگاهی به من و امیر کرد _همین الان پیشش بودم. ریتم تنفس و تپش قلبش به حالت طبیعی رسیده و فعلا شیلنگ اکسیژن را برداشتیم. اگه وضعیتش ثابت بمونه و دیگه نیازی به اکسیژن پیدا نکنه، خیلی زود میره پیشه خواهرش امروز روز بهترین خبرها و بهترین اتفاقات بود. هنوز جای انگشت های کوچولوی هدا رو روی دستم حس میکردم و حالا خبر بهبودی حال حسنا بهم رسید.

فقط به امیر نگاه می‌کردم و لبخند از لبم پاک نمی‌شد. دکتر به ما اجازه ملاقات خیلی کوتاه را داد و رفت. در عرض چند دقیقه حسنا رو دیدم و با یه دنیا خوشحالی از بیمارستان بیرون رفتیم. امیر هم خوشحال بود و تا خونه مدام باهام حرف میزد و شوخی میکرد. به خانه رسیدیم و امیر تا بعد از ظهر کنارم موند و مثل همیشه قبل از ساعت ملاقات آماده رفتن به بیمارستان شد _راحله جان من باید مامانت رو ببرم و خاله گوهر رو برگردونم، فریده پایینه الان میاد پیشت _ باشه برو به سلامت امیر رفت و چند دقیقه بعد فریده اومد. اون روز نسبت به روزهای قبل تحرک بیشتری داشتم و از مطب تا بیمارستان را به سختی رفته بودم و حسابی خسته بودم. به توصیه فریده سعی کردم چند ساعتی بخوابم. نمی دونم چقدر گذشت که با صدای صحبت ارومی که از پشت در هال، توی راه پله میومد بیدار شدم _خاله آخه یه دفعه چی شد؟ صبح که داداش می‌گفت حال بچه خوب بوده ؟ با شنیدن اسم بچه از زبان فریده خواب از سرم پرید و تمام حواسم را به اون طرف در دادم که صدای نگران خاله گوهر تمام جونم رو ازم گرفت _نمیدونم والا امروز وضعیتش بهتر بود، شلینگ اکسیژنش را قطع کرده بودند ولی اینجور که دکتر داشت به آقا می گفت انگار طفلک نتونسته طاقت بیاره و باز حالش بد شده و مجبور شدند بهش اکسیژن وصل کنند _ ای بابا الان حالش چطوره؟ _ من که اونجا بودم یه دکتر دیگه اومد که انگار متخصص مغز و اعصاب بود. یه حرفهایی زد که قلبم داشت از جا کنده می‌شد _چرا خاله مگه چی می گفت؟ _ اینجوری که من متوجه شدم انگار موقع زایمان چند لحظه نفس این بچه قطع میشه و دوباره برش میگردونند. حالا دکتر مغز و اعصاب می گفت تو همون چند لحظه که اکسیژن به مغز نرسیده، مغز دچار مشکل شده و حتی اگه خطر رفع بشه و بتونه بدون اکسیژن نفس بکشه باز هم مشکل داره. دکتر می گفت حرکات بچه طبیعی نیست و به احتمال زیاد از گردن به پایین فلجه... نفسم بند اومد، تمام تنم یخ کرده بود و مثل یه مرده بی حرکت موندم. حتی توان پلک زدن هم نداشتم. دیگه بقیه حرف هاشون را نمی شنیدم و فقط جمله ی آخر گوهر خانم توی گوشم اکو می شد بچه از گردن به پایین فلجه... #کپی_حرام_نویسنده_ققنوس

#631 حال خرابی داشتم. بغض کرده بودم اما نمی تونستم گریه کنم. دست و پاهام می لرزید .هنوز صدای صحبت فریده و گوهر رو از پشت در نیمه باز هال می شنیدم اما متوجه حرف هاشون نمی‌شدم. چهره ی معصوم و نازنین حسنا جلوی چشمم بود و با تصور حرفهای گوهر در مورد حسنا قلبم تیر می کشید. از شدت بغض محکم دندونهام روی هم فشرده می شد اما دریغ از قطره اشکی که خنکای دلم بشه. نمی دونم چقدر تو اون حال موندم ولی دیگه موندن را جایز نمی دونستم . من بچه هام رو می خوام. این همه دوری بسه! بچه هام الان به من نیاز دارند. دیگه وضعیت خودم و درد کمرم برام مهم نبود و برای اولین بار بعد از این مدت خودم سعی کردم از جام بلند بشم. پتو رو کنار زدم و با همه ی دردی که توی ستون فقراتم حس می کردم روی تخت نشستم. پاهام را از تخت آویزون کردم و دست به دیوار از جا بلند شدم. مدتی بود بدون کمکی کسی راه نرفته بودم و حالا حس می کردم تعادل ندارم ولی اهمیتی ندادم و به سمت کمد لباس‌ها رفتم. مانتو و روسریم رو پوشیدم و دست دراز کردم که چادرم رو از چوب لباسی بردارم که درد نفس‌گیری توی کمرم پیچید و دیگه نتونستم حرکتی بکنم. ولی نمی خواستم به این سادگی‌ها از تصمیمم منصرف بشم. بیشتر از یک ماهه که از بچه‌هام دورم تا به توصیه ی دکتر استراحت کنم و مشکلی برام پیش نیاد تا بتونم از بچه هام مراقبت کنم، اما اگر قراره دخترم مشکل حرکتی داشته باشه و نتونه راه بره، پس دیگه مهم نیست چه اتفاقی برای من بیفته. هنوز تو اون حال بودم که صدای باز شدن در را از پشت سرم شنیدم ولی نمی تونستم برگردم. بلافاصله صدای مضطرب و نگران فرید به گوشم رسید _راحله تو چرا بلند شدی؟ داری چه کار می‌کنی؟ جلو آمد و دستم رو گرفت .تیز نگاهش کردم و محکم دستم را از دستش کشیدم. بغض گلوم اجازه حرف زدن هم به من نمی‌داد و فقط با غضب به فریده نگاه میکردم. از کارم متعجب شد _چی شده راحله جان؟ خوبی؟ چرا لباس پوشیدی؟ جواب من فقط نگاه بود. باز تلاش کردم چادرم را بردارم و باز نتونستم. این بار فریده محکمتر دستم رو گرفت _ داری چه کار می کنی؟ بیا ببینم، اصلا نباید از جات بلند می شدی بیا بخواب این رو گفت و من رو به سمت تخت می برد. درد شدید کمرم از یک طرف و سنگینی بغض گلوم و غصه ی حسنا روی قلبم از طرف دیگه تمام توانم را از من گرفت و با دومین قدم پاهام سست شد و روی زمین رها شدم. فریده که حسابی ترسیده بود، هینی می کشید و کنارم نشست _ وای چی شد راحله؟ بلند شد تو رو خدا

و بعد با صدای بلند خاله گوهر و مادرش رو خبر کرد. سرگیجه داشتمو تمام تنم یخ کرده بود. با سر و صدایی که بلند شد متوجه حضور خاله گوهر و فخری خانم شدم. سه نفری زیر بازوم را گرفتند و من را روی تخت خوابم بردند. فخری خانم نگران بود و باهام حرف میزد ولی من اصلا نمی فهمیدم چی میگه. فقط چهره ی دختر کوچولوی معصومم رو تصور می کردم و حرفهای گوهر رو تو ذهنم مرور می کردم. بغض گلوم داشت خفم میکرد ولی چرا نمی تونستم گریه کنم؟ چرا نمی تونستم فریاد بزنم؟ گوهر تلاش می کرد آبِ لیوانی که توی دستش بود رو به خورد به من بده ولی فشار بی اختیار دندون هام اجازه این کار را بهش نمی داد. سر و صدای اطرافم را می شنیدم ولی من هنوز توی اتاق حسنا سیر میکردم. اصلاً متوجه گذر زمان نشده بودم یکباره در هال به ضرب باز شد و چهره مضطرب امیر جلوی در پدیدار شد. با دیدن امیر دلم به جوش و خروش درامد. نگاهی به بقیه کرد و چیزی نگفت و خودش را با چند قدم بلند به من رسوند. دستم رو که گرفت، انگار تمام گرمای تنش رو به بدن سرد و بی روح من انتقال داد. مضطرب و نگران نگاهم کرد و لب زد _راحله چی شده؟ فریده چی میگه؟ چرا از جات بلند شده بودی؟ کجا می خواستی بری؟ شنیدن صداش، بالاخره بغضم رو تحریک کردو غده های اشکم فعال شد. چشمهام پر آب شد و به آنی تمام صورتم را خیس کرد. امیر مات و نگران هنوز نگاهم می کرد _ چرا گریه می کنی؟ بگو چی شده، حرف بزن چونه ام لرزید و به سختی لبهام رو از هم باز کردم و با صدایی که از ته حنجره ام به زور بالا میومد لب زدم _امیر _جانم ، حرف بزن، بگو راحله _ب.. بچم...اینا میگند... بچم ...ف...فلجه ...حسنای من.... دختر کوچولوی نازنین من... من گفتم و اخم های امیر درهم شد و صورتش به سرخی میرفت سر چرخوند و نگاه تند ش گوهر را هدف گرفت. گوهر که تازه فهمیده بود چی شده آروم با دستش توی صورتش زد و لب گزید. #کپی_حرام_نویسنده_ققنوس