اگر خدا يك لحظه ، عقل را به حال خود رها كند مورچه‌ای كوچك ديد كه قلمی روی كاغذ حركت می‌كند و نقش‌های زيبا رسم می‌ كند . به مور ديگری گفت اين قلم #نقش‌ های زيبا و عجيبی رسم می‌كند. نقش‌ هایی كه مانند گل ياسمن و سوسن است. آن مور گفت: اين كار قلم نيست ، فاعل اصلی انگشتان هستند كه قلم را به نگارش وا می‌دارند. مور سوم گفت: نه فاعل اصلی انگشت نيست؛ بلكه بازو است. زيرا انگشت از نيروی بازو كمك می گيرد مورچه‌ ها همچنان بحث و گفتگو می كردند و بحث به بالا و بالاتر كشيده شد. هر مورچة نظر عالمانه‌ تری می داد تا اينكه مسأله به بزرگ #مورچگان رسيد. او بسيار دانا و باهوش بود گفت: اين هنر از عالم مادی صورت و ظاهر نيست. اين كار عقل است. تن مادی انسان با آمدن خواب و مرگ بی هوش و بی خبر می‌ شود. تن لباس است. اين نقش‌ ها را عقل آن مرد رسم می كند. مولوی در ادامه حکایت می گويد: آن مورچه عاقل هم ، حقيقت را نمی دانست. عقل بدون خواست خداوند مثل سنگ است. اگر خدا يك لحظه، #عقل را به حال خود رها كند همين عقل زيرك بزرگ، نادانی‌ها و خطاهای دردناكی انجام می دهد