💠🔸کلام ناب🔸💠
✍پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله:
هرگاه کسی نماز صبح را نخواند، فرشته ای از آسمان او را صدا می‌کند: «ای زیانکار»
و هرگاه نماز ظهرش را نخواند، فرشته ای به او می‌گوید: «ای خیانتکار»
و هرگاه شخص نماز عصر خود را نخواند، گوید: «ای بی دین»
و اگر نماز مغرب خود را نخواند، گوید: «ای کافر»
و اگر شخص نماز عشاء را ترک کند، گوید: «وای برتو که در تو هیچ خیر و منفعتی نیست.»
🔥 در جهنم یک وادی است که از شدت عذاب آن، جهنمیان هر روز هفتاد مرتبه از آن می‌نالند و در وادی، خانه ای از آتش و در آن خانه چاهی قرار دارد که در آن چاه تابوتی است و در آن تابوت ماری است که هزار سر دارد و در هر سری هزار دهان و در هر دهان هزار نیش است و این جایگاه کسانی است که نماز نمی‌خوانند و شراب می‌نوشند
📚وسائل الشیعه،ج۳ ص۳۱
#کلام_ناب
#حدیث
#نماز
#تارک_الصلاه
#دعای_کمیل
#محفل_مناجاتی_فیض_سحر
#مزار_شهدای_سوم_خرداد
#بیت_الرضا_علیه_السلام
🌸https://eitaa.com/feyzesahar🌸
💠 قرآن کریم صفحه ۲۴ سوره بقره 💠
#قرآن_کریم
#قرائت_روزانه
#سوره_بقره
#صفحه۲۴_قرآن
#آیات_۱۵۴_الی_۱۶۳_بقره
#دعای_کمیل
#محفل_مناجاتی_فیض_سحر
#بیت_الرضا_علیه_السلام
🌸https://eitaa.com/feyzesahar🌸
💠🔸نکات تفسیری ص ۲۴ بقره🔸💠
۱- شهدا، نه تنها نامشان یا آثار کارهایشان زنده و باقی است؛ بلکه یک زندگی واقعی برزخی دارند؛
زندگی‌ای که در آن رزق و شادی و بشارت است؛ زندگی در جوار رحمت خدا که در آن حزن و ترس وجود ندارد.
مشخّصات این زندگی، در تفسیر آیات ۱۶۸ تا ۱۷۰ سوره آل عمران خواهد آمد.
۲-آزمایش و امتحان یک برنامه و سنّت حتمی الهی است.
«وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ»
۳- ناگواری‌ها، سبب مقاومت و رشد است. بسیاری از صفات انسان از قبیل صبر، رضا، تسلیم، قناعت، زهد، تقوا، حلم و ایثار، در سایه برخورد با تنگدستی‌ها است.
«وَ بَشِّرِ الصّٰابِرِینَ»
۴- خداوند، صابران را غرق در رحمت خاصّ خود می‌کند.
«عَلَیْهِمْ صَلَوٰاتٌ»
۵- تشویق صابران از طرف خداوند، به ما می‌آموزد که باید ایثارگران و صابران و مجاهدان، در جامعه از کرامت واحترام خاصّی برخوردار باشند.
«عَلَیْهِمْ صَلَوٰاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ... »
۶- صفا و مروه نام دو کوه در کنار مسجدالحرام است که با فاصله تقریبی ۴۲۸ متر، روبروی یکدیگر قرار دارند و امروزه به صورت خیابانی سرپوشیده در آمده است.
زائران خانه خدا، وظیفه دارند هفت مرتبه فاصله میان این دو کوه را طی کنند. این کار یادآور خاطره هاجر، همسر فداکار حضرت ابراهیم است که برای پیدا کردن جرعه آبی برای کودک خود اسماعیل، هفت بار فاصله این دو کوه را با اضطراب و نگرانی و بدون داشتن هیچ گونه یاور و همدمی طی کرد.
✨ امام صادق علیه السلام فرمود:
« در روی زمین، مکانی بهتر از میان این دو کوه وجود ندارد، زیرا هر متکبّری در آنجا سر برهنه و پابرهنه و کفن پوشیده بدون هیچ امتیاز و نشانه‌ای باید مسافت بین دو کوه را طی کند.»
۷- توجّه خاصّ خداوند به برخی مکان‌ها یا زمان‌ها یا اشخاص، موجب می‌شود که آنها از شعائر الهی گردند.
«إِنَّ الصَّفٰا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعٰائِرِ اللّٰهِ»
۸- نیّت، به کارها ارزش می‌دهد.
مشرکان برای لمس بت‌ها، سعی می‌کردند؛ ولی اسلام می‌فرماید:
«برای رضای خدا سعی کنید.»
«فَلاٰ جُنٰاحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِمٰا»
۹- ظلم فرهنگی، بدترین ظلم‌هاست که لعنت خالق و مخلوق را به دنبال دارد.
«یَکْتُمُونَ... یَلْعَنُهُمُ اللّٰهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللاّٰعِنُونَ»
۱۰- کتمان حقّ، ظلم به دین خدا و حقّ مردم نسبت به هدایت یافتن است؛
لذا کتمان کنندگان حقّ را، خدا و مردم لعنت می‌کنند.
«یَلْعَنُهُمُ اللّٰهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللاّٰعِنُونَ»
۱۱- نفرین و لعنت مردم، مؤثر است و باید از اهرم نفرت مردم برای نهی از منکر استفاده نمود.
«یَلْعَنُهُمُ اللاّٰعِنُونَ»
۱۲- خداوند، امکان توبه و بازگشت را برای خطاکاران، در هر شرایطی فراهم نموده است.
«یَلْعَنُهُمُ اللّٰهُ... إِلاَّ الَّذِینَ تٰابُوا»
۱۳- توبه هرگناه، متناسب با آن است. توبه کتمان، بیان حقایق است.
«تٰابُوا... وَ بَیَّنُوا»
۱۴- چون در مقام تهدید وتوبیخ، 👈 لعنت خداوند شامل حال کتمان کنندگان شد؛
در مقام مهربانی نیز👈 کلمات «انَا» و «توّاب» و «رحیم» بکار رفته تا بگوید:
من خودم با مهربانی مخصوصم، به شما باز می‌گردم.
«یَلْعَنُهُمُ اللّٰهُ... أَنَا التَّوّٰابُ الرَّحِیمُ»
۱۵- آنچه مهم است، پایان عمر انسان است؛ که آیا با ایمان می‌میرد یا بی‌ایمان.
«مٰاتُوا وَ هُمْ کُفّٰارٌ»
#قرآن_کریم
#قرائت_روزانه
#سوره_بقره
#نکات_تفسیری
#صفحه۲۴_قرآن
#آیات_۱۵۴_الی_۱۶۳_بقره
#دعای_کمیل
#محفل_مناجاتی_فیض_سحر
#بیت_الرضا_علیه_السلام
🌸https://eitaa.com/feyzesahar🌸
💠🔸نکته تفسیری صفحه ۲۴بقره🔸💠
🔹اِنّا لِلهِ وَ اِنّا اِلَیهِ راجِعون:
لباس من، کفش من، خانه ی من، اتومبیل من، دست من، قلب من، چشم من، فرزند من و ...، عباراتی است که ما از زمانی که معنای مالکیت را فهمیده ایم، صدها و هزاران بار به زبان آورده ایم. همه ی ما خود را صاحب چیزهایی می دانیم و اجازه نمی دهیم کسی آنها را از ما بگیرد؛ ولی در طول زندگی کمکم متوجّه می شویم که برخی از آن چیزها از دست ما می روند و ما نمی توانیم آنها را برای همیشه نزد خود نگه داریم؛ گویی قانونی بر جهان حاکم است که دارایی های افراد، کم کم یا یک جا از آنها گرفته می شود. در حادثه ای، محصولات کشاورزی یک نفر از بین می رود. پس از تصادفی، فرزند یک نفر کشته می شود. در زلزله ای، هزاران نفر از بین می روند؛ و این قانونیاست که هر یک از ما به نحوی با آن مواجه شده ایم یا خواهیم شد. امّا داستان چیست؟ آیا جهان، مرکب افسارگسیخته و بی صاحبی است که روزی به انسان سواری می دهد و روز دیگر او را به زمین می زند؟ یا اینکه قدرتی بزرگ آن را آفریده و همو خوشی و ناخوشی آن را رقم زده است؟ پیامبران خدا، پاسخ این پرسش را بیان کرده و راه و روش روبه رو شدن با مشکلات را به بشر آموخته اند.
آری، مشکلات و ناکامی ها، از دست دادن عزیزان، از بین رفتن دسترنج سالها کار و تلاش، جزئی از برنامه ی خدا در زندگی ماست؛ ولی نه برای آزار و اذیت ما، بلکه برای آزمایش و معلوم شدن ایمانمان به خدا. در حقیقت، این مشکلات، مانند راه های ناهموار و صعب العبوری هستند که گذر موفقیت آمیز از آن، انسان را به گنجی بزرگ می رساند. اگرچه سختی ها ظاهری تلخ و ناخوشایند دارند، در باطن، شیرین و گوارا هستند. آری، هدف خدا از گرفتن نعمتها، آزار و رنج بندگانش نیست؛ بلکه او می خواهد بدین وسیله، نعمت های بهتری را جایگزین آن نعمت ها کند، و این مطلب، تنها با صبر و شکیبایی بندگان در برابر سختیها به دست می آید. به همین سبب، امام صادق علیه السلام فرموده است:
«اگر خدا بنده ای را دوست داشته باشد، او را در مشکلات غوطه ور می‌کند.»[1]
این صبر و شکیبایی امّا با توجّه به این حقیقت مهم به دست می آید که تمام چیزهایی که ما برای خودمان می دانیم، برای ما نیستند، و در واقع، مالک حقیقی همه چیز، خداست. مال و ثروت، همسر و فرزند، سلامت و تندرستی، همه و همه، امانت های خدا هستند و او روزی آنها را از ما می گیرد. آیا اگر شما چیزی را که به دوستتان امانت داده اید، از او بگیرید، کار بدی کرده اید؟ این قانون قطعی خداست که همه ی ما را با گرفتن امانت هایش آزمایش می کند؟ ولی ما چگونه می توانیم از این آزمایش سربلند بیرون آییم؟ این آیه، پاسخ این پرسش را به ما می دهد. خدا می فرماید: کسانی از این آزمایش سربلند بیرون می آیند که هر گاه گرفتاری و مصیبتی به آنان برسد، صبر می کنند و می گویند: «اِنّا لِله وَ اِنّا اِلَیهِ رّْاجِعونَ»؛ یعنی ما و دارایی ما، برای خداست و خدا امانتش را از ما گرفته است و ما دیر یا زود به سوی خدا باز می گردیم. البته طبیعی است که انسان به سبب از دست دادن عزیزی اندوهگین شود و گریه کند؛ ولی نباید سخنانی بگوید که نزد خدای بزرگ، بی ادبی محسوب شود.
در تاریخ نقل شده که حضرت محمّد صلوات الله علیه پسری به نام ابراهیم داشت. او در دو سالگی به سبب بیماری از دنیا رفت. پیامبر صلوات الله علیه بر ابراهیم بسیار گریست؛ تا حدی که برخی از مردم تعجب کردند. پیامبر صلوات الله علیه در برابر تعجب آنان فرمود: «چشم، گریان است و دل، اندوهگین؛ ولی چیزی نمی گویم که خدا را به خشم آورد.» [2]
📚منابع:
[1] . اقتباس از المیزان فی تفسیر القرآن ، ج 1 ، ص 324
[2] . مسکن الفؤاد ، ص 101