🔹🔶🔹🔶🔹🔶 🔶🔹🔶🔹🔶 🔹🔶🔹🔶 🔶🔹🔶 🔹🔶 🔶 🔸 #یا_رفیق_من_لا_رفیق_له 🔸 📓رمان امنیتی #رفیق 📓 🖋 به قلم: #فاطمه_شکیبا #پارت58 دندان‌های مرد روی هم ساییده می‌شدند و تندتر نفس می‌کشید. بشری که دید دقیقاً روی نقطه ضعف مرد دست گذاشته است، بیشتر عصبانی‌اش کرد: - شماها یه مشت بدبختِ ترسویید. انقدر بدبخت که عرضه ندارید رو در رو بجنگید، یواشکی میاین می‌کُشین و درمیرین. حتی به همفکرهای خودتون هم رحم نمی‌کنین! از روی نفس کشیدن مرد می‌فهمید چقدر عصبانی‌ست؛ حتی دستش هم می‌لرزید و بشری این را از لرزش لوله اسلحه تشخیص می‌داد. وقتی این لرزش را احساس کرد، فهمید زمان ضربه است. حتی وقت برای گفتن ذکر هم نداشت، در ثانیه‌ای با پاشنه پایش به ساق پای مرد کوبید. نیم‌پوتین‌های نظامی بشری انقدر سنگین بودند که مرد از درد به خودش بپیچد و بشری وقت داشته باشد دستش را بر اسلحه مرد بگذارد و با تمام قدرتی که داشت، اسلحه را بکشد و سرش را به عقب پرت کند. قد بلند بشری با قد مرد برابری می‌کرد و وقتی سرش از پشت به صورت مرد خورد، دهان و بینی مرد پر از خون شد. ناله مرد به هوا رفت و جری‌تر از قبل به بشری حمله کرد؛ اما این بار نه سلاح داشت و نه حواسِ جمع، برعکس بشری. بشری که دید مرد با قدم‌هایی نامتعادل به طرفش برگشته، لگد دیگری نثار سینه مرد کرد و مرد به عقب راند. حالا دیگر برای فرار کردن هم وقت نبود؛ بشری باید تا آخر می‌ایستاد. مرد دوباره هجوم آورد و دستش را بالا برد؛ اما بشری دست مرد را در هوا گرفت و پیچ داد، انقدر فشار آورد و دست مرد را به سمت عقب چرخاند که مرد خم شد و فریاد زد. بشری از فرصت استفاده کرد و با زانو چند ضربه مهلک به شکم مرد زد، طوری که مرد نتوانست راست بایستد. بشری به زدن ادامه داد؛ انقدر که مرد بیفتد. خود بشری هم خسته شده بود؛ ضربه زدن به جثه سنگین مرد انرژی زیادی می‌خواست. وقتی مرد بر زمین رها شد، بشری طوری نوک پوتینش را به گیجگاه مرد زد که مرد بیهوش شد. نفس عمیقی کشید و به درخت پشت سرش تکیه داد. چندبار سرفه کرد و خم شد. از گوشه دهانش خون بیرون ریخت. وقت نداشت به درد کمر و قفسه سینه‌اش فکر کند، دستان مرد را با دستبند بست و به حسین بی‌سیم زد: - قربان... ضارب رو... گرفتم... الان بیهوشه... زودتر... یکی رو... بفرستید... ببردش... . و در امتداد بلوار قدم برداشت. نباید شیدا و صدف را از دست می‌داد. دیگر خودروشان را نمی‌دید. حسین پرسید: - دخترها چی؟ دنبالشون رفتی؟ بشری: مزاحم داشتم... قربان... همون ضارب... درگیر شدم... نشد... دنبالشون... برم... . حالا بشری داشت تلوتلوخوران می‌دوید؛ بی‌توجه به درد و تنگی نفس و سرفه‌های خونی. حسین از روی صندلی‌اش بلند شد و به تصویر تمام دوربین‌ها نگاه کرد. ناامیدانه دنبال خودروی شیدا و صدف می‌گشت که ناگاه امید گفت: - قربان، تو کوی اساتید پارک کردن. از دانشگاه خارج نشدن، فکر کنم می‌خوان صبر کنن بگیر و ببند گارد ویژه تموم بشه! حسین زیر لب گفت: - پس این کمیل کدوم گوریه؟ صدایش را بالاتر برد که بشری بشنود: - خانم صابری، برگرد موقعیت ضارب، کمیل میاد ضارب رو تحویل بگیره. بشری: چشم قربان. بشری راه رفته را برگشت؛ بی‌آن که گله کند. مرد هنوز بی‌هوش بود. نور چراغ خودرویی که از انتهای بلوار به سمتش می‌آمد، چشمانش را زد. راننده را تشخیص نمی‌داد؛ درنتیجه اسلحه‌اش را آماده شلیک کرد و پشت درخت پنهان شد. #ادامه_دارد #کپی_در_شان_شما_نیست #فاطمه_شکیبا رفتن به پارت اول: https://eitaa.com/forsatezendegi/2937 〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰 https://eitaa.com/joinchat/727449683C9f081a5739 🔶 🔹🔶 🔶🔹🔶 🔹🔶🔹🔶 🔶🔹🔶🔹🔶 🔹🔶🔹🔶🔹🔶