#حظ_از_حافظ به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند در این بیت، حافظ به زیبایی از استعاره و تشبیه بهره می‌گیرد. فتراک به تسمه یا حلقه‌ای گفته می‌شود که به‌وسیلۀ آن شکار را به پشت زین اسب می‌بندند. در اینجا، حافظ جفا و بی‌مهری یار را به فتراک تشبیه می‌کند و می‌گوید که دل‌های عاشقان را همچون شکار به این فتراک می‌بندند. وقتی دل عاشقان اسیر جفای معشوق شد، دیگر هیچ راه گریزی برایشان باقی نمی‌ماند و هرگز از بند آن رها نخواهند شد. همچنین در مصراع دوم، حافظ به گیسوی معطر معشوق اشاره دارد و آن را به «عنبر» تشبیه می‌کند. عنبر ماده‌ای معطر است که از شکم نوعی ماهی به دست می‌آید. وقتی گیسوی معشوق که مانند عنبر خوشبوست باز می‌شود، عاشقان چنان محو و مسحور آن می‌شوند که جان‌های خود را بر پای او می‌ریزند یا فدای آن گیسو می‌کنند. این بیت در نهایت نشان‌دهندۀ اسارت عاشق در جفای معشوق و همچنین جان‌سپاری عاشق در مقابل زیبایی و دل‌فریبی او است. به‌قلم #امیرحسین_نصیرپور #درست_نویسی