هوا هوای زمستان چشم‌های تو بود حواس پنجره پرت برو بیای تو بود اگرچه آینه دلتنگ عشوه‌هایت نیست بهانه‌گیری گلدان ولی برای تو بود چقدر دل نبریدیم از هم آهسته چقدر طاقت من طاق ماجرای تو بود  ببند روسری‌ام را که موی مشکی من اسیر وسوسهٔ لمس دست‌های تو بود کنار هر غزل از منزوی که می‌خواندم خیال خام منِ ساده مبتلای تو بود بخوان دوباره برایم که خوب می‌فهمم تب مدام غمی را که در صدای تو بود #معصومه_سادات_اسدیان