#شعر دربارۀ حضرت #امام_حسین (علیه السّلام) کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟ در دل دریای دشمن، بی‌مُحابا ایستاده؟ (مُحابا: ترس.) لرزه می‌افتد به جان خیْل دشمن از خُروشش وز نَهیبش قلبِ هستی، نبض دنیا ایستاده (خیْل: گروه. خروش: بانگ، فریاد. نهیب: تشر، صدای سهمگین.) می‌گذارد پای بر فرق شَط از دریادلی‌ها وَه! چه بِشکوه و تماشایی‌ است دریا، ایستاده! (شط: رودی که به دریا می ریزد. دریادلی: بخشندگی. وه: واژه‌ای است که بر تعجّب و تحسین دلالت می‌کند. بشکوه: باشُکوه، باعظمت.) گرچه زینب زیر بار داغ‌ها از پا نشسته تکیه کرده بر عمود خیمه‌ها، تا ایستاده او که دارد فطرتی نازک‌تر از آیینه حتّی در مَصاف خَصم چون کوهی ز خارا، ایستاده (مصاف: میدان. خصم: دشمن. خارا: گرانیت، نوعی سنگ سخت.) با غَریو «ما رَاَیتُ فِی البَلا اِلّا جَمیلا» پیش‌ِ روی آن‌همه زشتی چه زیبا ایستاده! (غریو: فریاد. ما رأیت...: در بلا جز [خدای] زیبا را ندیدم.) از قیام کربلا این درس را آموخت باید: ظلم را نتْوان ز پا انداخت، الّا ایستاده (نتوان: نمی‌توان.) این، پیام تک‌سوار ظهر عاشورا است یاران!: مرگ در فرهنگ ما زیبا است، امّا ایستاده از: استاد محمّدعلی مجاهدی (پروانه). #بلا، #حضرت_زینب (علیها السّلام)، #ظلم‌ستیزی، #مرگ @ghatreghatre 🌷