خلاصه اين‌كه:⭕️شأن نزول، قانون كلّي را به خودش اختصاص نمي‌دهد.⭕️ از باب مثال، چهار آية نخست از شش آية آغازين سورة مجادله از صفحة 542 ، دربارة ظِهار است. ظهار اين است كه: مردي به همسر خودش بگويد: أنتِ عَلَيَّ كَظَهرِ اُمّي؛ تو براي من، به منزلة مادر من هستي! به اين عمل، ظهار مي‌گويند. در زمان قبل از اسلام، اين‌چنين بوده كه: اگر مردي به همسرش اين‌جمله را مي‌گفت، آن‌زن به او تا ابد حرام مي‌شد، به‌طوري‌كه نه ديگر براي آن مرد، در خانه‌اش همسر بود، و نه حقّ اتّخاذ شوهر ديگري داشت. بعد از ظهور دين مقدّس اسلام، زني به نام خوله، نزد پيامبر اكرم(ص) آمد و از شوهرش به نام اوسِ بنِ صامِت شكايت كرد كه: چنين كرده و به من اين جمله را گفته و من بي‌چاره شده‌ام؛ نه يك زن بي‌شوهرم، و نه شوهردار! در اين مورد، اين آيات نازل شد: «قَد سَمِعَ الله قَولَ الَّتي تُجادِلُكَ في زَوجِها وَ تَشتَكي إلَي الله، وَ الله يَسمَعُ تَحاوُرَكُما»؛ «خداوند، سخن آن زن را كه نزد تو آمده و با تو گفت‌وگو مي‌كند و از شوهرش شكايت دارد، شنيد». لینک کانال در محضر قرآن واهل بیت (علیهم السلام)👇👇 @ghjariafsane 🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

بعد، بيان حكم مي‌كند و مي‌فرمايد: «اَلَّذينَ يُظاهِرونَ مِنكُم مِن نِسائِهِم ما هُنَّ اُمَّهاتِهِم»؛ ⭕️«هرگاه، مردي زنش را ظهار مي‌كند، با گفتن اين حرف، او مادرش محسوب نمي‌شود»؛ «وَ إنَّهُم لَيَقولونَ مُنكَراً مِنَ القَولِ وَ زورا»؛ «و اين حرف زشت و ناپسندي است» و كيفري دارد و حلّيّت به اين سادگي باز نمي‌گردد. يا بايد زن خود را طلاق بدهد و مجدّداً عقدكند يا كفّاره بدهد تا حلّيّت بازگردد.⭕️ منتها، تحقّق ظهار شرايطي دارد و گفتن اين حرف در خلوت، تاثيري ندارد و مانند صيغة طلاق است كه بايد دو نفر شاهد عادل حاضر باشند و حرف او را بشنوند و آن زن هم، در حال حيض يا نفاس نباشد و در حال طُهر غير مُواقعه باشد. اگر با اين‌شرايط اين‌جمله را با قصد انشاء به همسرش‌گفت،آن‌وقت ظهار محقّق مي‌شود و نتيجتاً آن‌زن به اين مرد حرام مي‌گردد و نمي‌تواند با او رابطة زناشويي داشته‌باشد مگر اين‌كه او را طلاق بدهد و مجدّدا عقد كند يا كفّاره بدهد تا رابطة زناشويي حلال شود.@ghjariafsane

كفّارة آن نيز، در دو آية 3 و 4 آمده‌است: «وَ الَّذينَ يُظاهِرونَ مِن نِسائِهِم، ثُمَّ يَعودونَ لِما قالوا، فَتَحريرُ رَقَبَهٍ مِن قَبلِ أن يَتَماسّا»؛ «بنده‌اي آزاد كند»؛ «فَمَن لَم يَجِد، فَصِيامُ شَهرَينِ مُتَتابِعَين»؛ «اگر نتوانست، دو ماه متوالي روزه بگيرد». «فَمَن لَم يَستَطِع، فَإطعامُ سِتّينَ مِسكينا»؛ «اگر از اين هم عاجز شد، شصت مسكين را اطعام كند». اين، كفّارة ظهار است؛ كفّارة مُرَتَّبه هم هست، يعني «اوّل تَحرير رَقَبه. اگر نشد، دو ماه روزه بگيرد، و اگر نتوانست، شصت مسكين را اطعام كند». حال، چون شأن نزول آن مردي به‌نام اوسِ‌بنِ‌صامِت، همسر زني به‌نام خوله بوده است، آيا بايد بگوييم كه: مختصّ همان مورد خاصّ است و عموميّت ندارد؟ و اگر اكنون، در ميان ما، كسي اين كار را كرد، مشمول اين حكم نمي‌شود؟ روشن است كه مي‌شود و اگر اين‌گونه نباشد، قرآن كتاب قصّه مي‌شود كه مي گويد: در زمان سابق چنين بوده و حكمش نیز اين بوده و به ديگران مربوط نيست! ⭕️ در حالي كه قرآن كتاب قانون عمومي است و تا آخِرين روز عمر دنيا قانون همين است. يعني، در همه جا و در هر زمان، اگر از هر كسي، چنين كاري صادر شود، حكمش همين است.⭕️ @ghjariafsane

برخي از مفسّرين، مثال و شاهد ديگري آورده‌اند كه براي اين مطلب مناسب است و گفته‌اند: ما اين جمله را در سورة بقره داريم كه: لا تُكَلَّفُ نَفسٌ إلاّ وُسعَها؛ ⭕️هر كس، به مقدار توانايي‌اش در كار مكلّف است. اين، يك قانون كلّي است. يعني، از هر كسي به قدر توانايي‌اش كار خواسته‌اند؛ نماز به‌قدر وسعتان: اگر توانستيد بايستيد؛ اگر نتوانستيد بنشينيد. اگر نشد، به پهلوي راست بخوابيد. اگر نشد، به پهلوي چپ. اگر نشد، مُستَلقياً و به پشت بخوابيد و ركوع و سجود را با اشاره انجام بدهيد. چون ما تكليف حَرَجي نداريم. روزه به‌اندازة وسعتان: اگر توانستيد روزه بگيريد. اگر نتوانستيد افطار كنيد و قضا ي آن را بگيريد. اگر آن هم نشد، كفّاره بدهيد. حج هم به قدر وسعتان. خلاصه، تمام اعمال، از عبادات تا معاملات، به قدر وسع است. اين، يك قانون كلّي است.⭕️ @ghjariafsane

حال، اين قانون كلّي، در چه موردي نازل شده‌است؟ شأن نزول آن، اجرت زنان شيرده بوده‌است. آيه مي‌فرمايد: وَ الوالِدات يُرضِعنَ أولادَهُنَّ حَولَينِ‌كامِلَين لِمَن أرادَ أن يُتِمَّ الرَّضاعَه وَ عَلَي المَولودِ لَهُ رِزقُهُنَّ وَ كِسوَتُهُنَّ بِالمَعروف، لا تُكَلَّفُ نَفسٌ إلاّ وُسعَها؛ اگر شما براي نوزادتان زن شيرده اجير كرده‌ايد، وظيفه داريد اجرت او را به طور متعارف بپردازيد و خوراك و پوشاكش بر عهدة پدر نوزاد است، منتها هر كس به قدر توانايي‌اش بايد اجرت بدهد. آري! اين جمله در آن مورد نازل شده‌است. امّا⭕️آيا اين حكم مختصّ همان مورد است؟ يعني، تنها اجرت زنان شيرده بايد به قدر وسع و توانايي باشد؟ و در غير آن مورد، مثل نماز و روز و حجّ و جِهاد، وسع و توانايي ميزان نيست؟ روشن است كه اين‌گونه نيست. يعني، اين قانون، كلّي است، اگرچه شأن نزولش اجرت زنان شيرده بوده‌است.@ghjariafsane

🎥 آنچه در سال ۱۴۰۱ گذشت ✅کانال اخبار 20:20👇 http://eitaa.com/joinchat/1684144128C592f3e217d

🇮🇷ای صاحب کشور ما🇮🇷 🍃🌹صاحب بچه شیعه ها🍃🌹 🎙 جواد کنعانی 🌼‌‌📣امام مهدی منتظر ماست @ghjariafsane