💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۹۹
متفڪر بہ سوالِ آخر زل زدہ ام،پوفے میڪنم و ڪمے سرم را بلند.
خانم نادرے دست بہ سینہ در فاصلہ ے دو سہ مترے ام ایستادہ.
ڪلافہ دوبارہ سرم را پایین مے اندازم،امروز بیستم دے ماہ؛سر جلسہ ے آخرین امتحانم.
دو روز پیش فرزانہ با مادرم تماس گرفت و گفت آقاے عسگرے و پدرم روز خواستگارے را تعین ڪردہ اند!
اول فڪر ڪردم شوخے میڪنند اما وقتے با پدرم صحبت ڪردم دیدم نہ جدیِ جدیست!
با اخم نگاهش ڪردم و بعد حرف زدم اما توجهے نڪرد!
بے اختیار مثلِ ابر بهار برایش اشڪ ریختم،اما باز هم انگار نہ انگار!
در عمقِ چشمانش ناراحتے را میدیدم اما سعے داشت نشان بدهد همان مردِ جدے و دیڪتاتور همیشگے ست!
هق هق ڪردم و گفتم راضے نیستم! گفتم حاضرم درس نخوانم اما زیر بارِ این ازدواج نروم!
چند قدم بہ من نزدیڪ شد،سعے میڪرد بہ چشمانم نگاہ نڪند!
ڪلافہ دستش را میان موهایش برد و صدایم ڪرد:آیہ!
سپس با دو دست صورتم را قاب ڪرد و با حسرت بہ چشمانم زل زد.
سعے ڪردم نگاهم را از چشمانش بگیرم تا بفهمد چقدر دلخورم اما صورتم را محڪم تر گرفت.
_صلاحتو میخوام!
انگار با این جملہ آتشم بزنند با حرص گفتم:با زور؟! نہ من اینطور صلاح خواستنو نمیخوام بابا! نمیخوام!
عصبے صورتم را رها ڪرد و با تحڪم گفت:همین ڪہ گفتم!
دو روز است چیزے نمیخورم،حس و حالِ درس خواندن هم پریدہ.
براے امتحان امروز بہ زور یڪ ساعت درس خواندم!
زیر لب میگویم:گندت بزنن آیہ! ترم اولے فلسفہ رو میوفتے!
نگاهے بہ سوال ها مے اندازم و مرورشان میڪنم،تقریبا نصف سوال ها را جواب ندادم!
نفس عمیقے میڪشم و سرم را روے میز میگذارم.
صدایے آرام مے خواندم:آیہ!
سرم را بلند میڪنم،مطهرہ لب میزند:خوبے؟!
سرم را بہ نشانہ منفے تڪان میدهم و نگاهِ تبدارم را دوبارہ بہ سوال میدوزم.
نہ!
هرچہ فڪر میڪنم چیزے براے نوشتن ندارم!
ڪلافہ برگہ ام را برمیدارم و بہ سمت خانم نادرے میروم.
آرام میگویم:خستہ نباشید!
سپس برگہ را بہ سمتش میگیرم،سرے بہ نشانہ ے تشڪر تڪان میدهد و برگہ را میگیرد.
بے حال از ڪلاس خارج میشوم،چادر دانشجویے ام را مرتب میڪنم و از پلہ ها بہ سمت طبقہ ے هم ڪف میروم.
بدون توجہ بہ همهمہ ے اڪثر دانش آموزان از میانشان میگذرم و از مدرسہ خارج میشوم.
ڪش و قوسے بہ گردن و بدنم میدهم و هم زمان خودم را سرزنش میڪنم:آرہ خستگے در ڪن! نہ ڪہ گُل ڪاشتے!
چند لحظہ جلوے در مے ایستم،دو دلم صبر ڪنم مطهرہ هم بیاید یا نہ!
بادِ دے ماہ،تبِ بدنم را تسڪین میدهد اما تبِ دلم را نہ!
این روزها ڪم طاقت و حوصلہ شدہ ام،همانطور ڪہ بہ سمت ڪوچہ ے مدرسہ راہ مے افتم فڪر میڪنم ڪہ بہ مطهرہ بگویم حالم خوب نبود و سریع برگشتم خانہ.
چند قدم بیشتر برنداشتہ ام ڪہ ماشین آشنایے بہ چشمم میخورد!
دویست و ششِ آبے رنگ!
لب میزنم:شهاب!
نفسم را با حرص بیرون میدهم،حوصلہ ے این یڪے را اصلا ندارم!
میخواهم راهم را ڪج ڪنم ڪہ در ماشین باز میشود!
خودم را بہ ندیدن میزنم و با قدم هاے بلند از ڪنارِ مدرسہ میگذرم.
ڪمے ڪہ از مدرسہ فاصلہ میگیرم،احساس میڪنم ڪسے با فاصلہ ے ڪم پشت سرم مے آید!
مُردد سر بر میگردانم،اولین چیزے ڪہ میبینم چشمان سبزِ آشناست!
شلوار ڪتانِ تنگ سورمہ اے پوشیدہ با ڪتانے هاے مشڪی.
همانطور ڪہ دستانش را داخلِ جیب هاے ڪاپشن هم رنگ ڪتانے اش میبرد میگوید:سلام!
سرم را برمیگردانم و سرعتم را بیشتر میڪنم.
صدایش را میشنوم:امروز چقدر سردہ! تو سردت نیست؟!
همانطور ڪہ تقریبا مے دوم میگویم:خواهش میڪنم! اینطورے دنبالم میاید برام بدہ!
با پررویے جواب میدهد:خودت اینطورے میخواے! اگہ نمیخواے برات بد بشہ وایسا!
جوابے نمیدهم،تنها خودڪارم را میان انگشتانم میفشارم.
_فڪر ڪنم فشارت افتادہ! قدماتو سست و بہ زور برمیدارے!
مڪثے میڪند و ادامہ میدهد:بهتر نیست بہ حال خودت رحم ڪنیو انقدر تند نرے؟! وگرنہ من میتونم باهات تا اون سرِ شهر مسابقہ ے دو بذارم!
با حرص بہ سمتش برمیگردم،نفس نفس میزنم:شما دڪترے؟!
نچے میگوید و از آن لبخندهاے عجیبش میزند:ولے اطلاعات پزشڪیم بد نیست.
با سر بہ سمت عقب اشارہ میڪند و ادامہ میدهد:تو ماشین شڪلات و آبمیوہ دارم! براے فشارت خوبہ.
با اخم نگاهش میڪنم و دندان هایم روے هم میسابم:بہ عمہ ت بدہ!
بہ چشمانم زل میزند و جدے میگوید:عمہ ندارم!
سپس میخندد:یعنے فڪر ڪردے من میخوام با شڪلات یا آبمیوہ ے مسموم تو خرسِ گندہ رو بدزدم؟!
_مراقب حرف زدنت باش!
نگاهش را از پا تا سرم بالا مے آورد:اوم...خب نہ گندہ نیستے!
دستم را مشت میڪنم و نفسم را بیرون میدهم:اونطورے بهم نگاہ نڪن!
سبزے چشمانش را بہ صورتم مے دوزد:خب باشہ! ولے باور ڪن چیز جذابے ندارے ڪہ بخوام نگاہ ڪنم،من با لباس راحتے ام تو رو دیدم.
#ادامہ_دارد...
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۰۰
گُر میگیرم،میخواهم دستم را براے سیلے زدم بالا بیاورم ڪہ پشیمان میشوم.
باد چندتار موے طلایے اش را بہ بازے گرفتہ،لبخند ڪم رنگے رو لبانش نقش بستہ.
با حرص میگویم:تو یہ آشغالے!
_وَ توام رفتگرے!
سپس میخندد!
با حرص روے برمیگردانم و چند قدم بہ سمت جلو میروم.
_دختر جون! من هشت نُہ سال ازت بزرگترم و اصلا حوصلہ ڪل ڪل باهاتو ندارم،اومدم حرف بزنیم.
بدون اینڪہ روے برگردانم میگویم:لابد راجع بہ آب و هوا و اطلاعات پزشڪے!
با شیطنت اضافہ میڪند:وَ شهردارے!
سرم را بے حال تڪان میدهدم و مے ایستم،پاهایم توان ندارد!
سنگینے نگاهش را حس میڪنم،چشمانم را روے هم میفشارم و آب دهانم را قورت میدهم.
انگار تنم میسوزد و دست و پاهایم حسے ندارند.
خیابان خلوت است،در فاصلہ ے چند قدمے ام مے ایستد و بدون حرف نگاهے بہ اطراف مے اندازد.
سڪوت را میشڪند:بهترہ زودتر برے خونہ،یہ خبرایے برات دارن.
سرش را تڪان میدهد:نمیدونم برات خوبہ یا بد!
ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:چہ خبرایے؟!
چند قدم بہ سمت عقب برمیدارد:ترجیح میدم سوپرایز بشے!
با ترس نگاهش میڪنم و ملتمس میگویم:من تو رو نمیشناسم ولے میدونم برام دردسر درست میڪنے!
با ژست خاصے بہ سمت عقب برمیگردد و همانطور ڪہ میرود میگوید:خب منو بشناس!
سپس ڪمے سرش را بہ سمتم برمیگرداند،زل میزند بہ عمقِ چشمانم.
و باز آن لبخندهاے عجیب ڪہ معنے اش را نمیفهمی:من شهابم! شهاب فراهانے، وَ تو آیہ نیازے!
از آشنایے باهات خوشوقتم.
دستے برایم تڪان میدهد:اینم از شروع آشنایے!
سپس بدون خداحافظے بہ راهش ادامہ میدهد،گیج بہ رفتنش نگاہ میڪنم.
تازہ شروعش بود...
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️
اسڪناس دوهزار تومانے را بہ سمت رانندہ میگیرم و آهستہ ڪلمہ ے "ممنونم" را ادا میڪنم.
سرے برایم تڪان میدهد،همانطور ڪہ از تاڪسے پیادہ میشوم چادرم را با دست جمع میڪنم.
خدا را شڪر میڪنم ڪہ این دو تومنے را داشتم! وگرنہ پیادہ جنازہ ام بہ خانہ میرسید.
در حالے ڪہ آرام بہ سمت خانہ میروم بہ خودم میگویم باید همینطور بہ سمت آشپزخانہ حملہ ڪنم و هر چیزے ڪہ دیدم بخورم!
اما ڪسے نهیب میزند:تمام مقاومت و نمیخوام نمیخوامت همین بود؟!
ڪلید را در قفل مے چرخانم و وارد حیاط میشوم،صداے ضعیف تلویزیون بہ گوش میرسد.
با عجلہ ڪتانے هایم را شلختہ درمے آورم و خودم را داخل خانہ پرت میڪنم.
یاسین روے مبل دراز شدہ و ڪارتون مے بیند.
بہ سمتم برمیگردد و پر انرژے میگوید: سلام خستہ نباشے!
میخواهم لب باز ڪنم ڪہ نگاهم بہ بستہ ے بیسڪوییتے ڪہ در دست دارد میخورد!
بستہ ے بیسڪوییت را جلو میگیرد:میخورے؟!
همانطور ڪہ بہ زور آب دهانم را قورت میدهم و نگاهم را از بیسڪوییت میگیرم میگویم:نہ!
تا حالا یڪ بیسڪوییت بے مزہ بہ نظرم انقدر لذید نیامدہ بود.
خودڪارم را روے اُپن آشپزخانہ میگذارم،مادرم مشغول شستن یڪ بشقاب سرامیڪے سفید است.
آرام میگویم:سلام!
سرش را بلند میڪند و نگران نگاهم میڪند:سلام! خوبے؟!
سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم.
با سر بہ صورتم اشارہ میڪند و ادامہ میدهد:آرہ میبینم چقدر خوبے!
شیر آب را میبندد:مامان جان بهتر نیست یہ چیزے بخورے؟! بابات ڪہ اینجا نیست!
چادرم را درمے آورم:مگہ بخاطرہ بابا غذا نمیخورم؟
دستانش را با ڪنارہ ے پیراهنش پاڪ میڪند و میگوید:پس براے چے نمیخورے؟!
ژاڪتم را هم در مے آورم:براے اینڪہ بہ هدفم برسم!
پوفے میڪند و بہ سمت یخچال میرود،یڪ لحظہ وسوسہ میشوم اما سریع چادر و ژاڪت بہ دست وارد اتاقم میشوم.
ادامه دارد...
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
❄️❄️❄️
❄️❄️ ﴾﷽﴿
❄️
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۰۱
هر ڪدام را گوشہ اے مے اندازم و مقنعہ ام را با عجلہ در مے آورم:دارم آتیش میگیرم!
در اتاق باز میشود و مادرم سینے بہ دست وارد،نگاهے بہ محتویات داخل سینے مے اندازم.
یڪ لیوان آب و چند برشِ ڪوچڪ ڪیڪ ڪشمشے خانگے.
نگاهم را از آن ها میگیرم و مشغول باز ڪردن دڪمہ هاے مانتویم میشوم.
مادرم سینے را روے تخت میگذارد.
انگشت اشارہ اش را بہ سمت لیوان آب میگیرد:توش یڪم نمڪ و شڪر ریختم،براے فشارت خوبہ!
چیزے نمیگویم،مانتویم را در مے آورم و دستے بہ موهایم میڪشم.
چشمانِ نگرانش را بہ صورتم میدوزد:حالت اصلا خوب نیست!
روے تخت مے نشینم و ڪشم را باز میڪنم.
با شڪ میگوید:آیہ! تو فراهانے میشناسے؟!
چشمانم از فرتِ تعجب گشاد میشود،بہ زور میگویم:ڪے؟!
همہ ے وجودم گوش شدہ و منتظر جواب مادرم!
_صبح یہ خانمے زنگ زد گفت فردا میاد اینجا راجع بہ خواستگارے صحبت ڪنہ! گفت فراهانے ان!
ڪمے فڪر میڪند و ادامہ میدهد:اسم پسرہ ام گفتا! شهاب...!
#ادامہ_دارد...
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
_ا❣ا_
شک نکن #شهید بعدی تویی!!
🔹میانبر رسیدن به خدا"نیت"است.
کار خاصی لازم نیست بکنیم.
کافی است کار های روزمره مان را...
👈به خاطر "خدا" انجام دهیم.
🔸اگر تو این کار زرنگ باشی
شک نکن شهید بعدی تویی..😇
#شهید_محمد_ابراهیم_همت
🌹 http://eitaa.com/golestanekhaterat
هدایت شده از خاکریز افسران جنگ نرم🏴🌷
🌹❤🌹❤🌹❤
طاعات وعبادات موردقبول درگاه احدیت
دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ إنّی أسْألُکَ فیه ما یُرْضیکَ وأعوذُ بِکَ ممّا یؤذیک وأسألُکَ التّوفیقَ فیهِ لأنْ أطیعَکَ ولا أعْصیکَ یا جَوادَ السّائلین.
خدایا من از تو میخواهم در آن آنچه تو را خوشنود کند و پناه می برم بتو از آنچه تو را بیازارد واز تو خواهم توفیق در آن برای اینکه فرمانت برم ونافرمانی تو ننمایم ای بخشنده سائلان
*التماس دعا*
🌹❤🌹❤🌹❤
💠 به رسانه مردم بپیوندید👇
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
درنشر لینک حذف نشود
هدایت شده از خاکریز افسران جنگ نرم🏴🌷
AUD-20180609-WA0000.mp3
3.94M
🔷گلستان خاطرات شهـــدا🏴🔷
خاکریز افسران جنگ نرم:
📖جزء خوانی روزانه ماه مهربانی 🌙
🌹جزء بیست وچهارم 24
🎤استاد معتز آقایے
🌷هدیه به شهیدان #عملیات رمضان ...
❣شادی روح شهدای اسلام صلواات
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۰۲
گیج و مضطر بہ مادرم زل میزنم.
با نگرانے مے پرسد:چت شد؟!
_هان؟!
با دست بہ صورتم اشارہ میڪند و میگوید:رنگت پریدہ!
لب میزنم:هیچے!
قلبم دیوانہ وار بہ قفسہ ے سینہ ام میڪوبد.
با جملہ ے بعدے مادرم حالم بدتر میشود:میشناسیش نہ؟!
سپس با دقت بہ چشمانم زل میزند،آب دهانم را فرو میدهم:نہ اونجور ڪہ تو فڪر میڪنے!
نگاهم را از چشمانش میگیرم و دستم را روے پیشانے ام میگذارم،ادامہ میدهم:واے خدا هم دارم میسوزم هم یخ میزنم!
مادرم با لحن جدے میگوید:منو نگا!
ڪنارم مے نشیند:دوسش دارے؟!
با چشمان گشاد شدہ نگاهش میڪنم و میگویم:مامان!
_جواب سوالم مامان نبود!
_از تو توقع نداشتم راجع بہ من اینطورے فڪر ڪنے!
سرفہ اے میڪند و میگوید:من فڪرے نڪردم! گفتم شاید ڪم و بیش میشناسیش ازش خوشت....
اجازہ نمیدهم ادامہ بدهد:من همچین آدمے ام؟!
نفسش را بیرون میدهد و از روے تخت بلند میشود:اگہ چیزے بود حتما بهم میگفتے! این روزا تو و بابات یہ جورے اید،دیگہ مخم نمیڪشہ بہ خدا!
بہ سینے اشارہ میڪند و میگوید:اونارم بخور!
نمیدانم ڪارے ڪہ میڪنم درست است یا غلط اما قبل از اینڪہ پشیمان بشوم صدایش میزنم:مامان!
سرش را برمیگرداند،چند لحظہ مڪث میڪنم و سپس میگویم:همون پسرہ س ڪہ اومدہ بود خونہ مون!
چینے بہ پیشانے اش میدهد و ڪنجڪاو نگاهم میڪند.
ادامہ میدهم:همون ڪہ بابا جلو مدرسہ دیدتش! خودتم دیدیش!
متعجب میگوید:دیدمش؟!
لبم را بہ دندان میگیرم و میگویم:آرہ! براے بابا نامہ آوردہ بود!
ڪمے فڪر میڪند،چند لحظہ بعد انگار چیزے یادش بیاید:خب این آدم چرا باید دور و برِ تو باشہ؟! اصلا چرا این ڪارا رو میڪنہ؟!
دستم را روے پیشانے ام میگذارم و بے حال میگویم:نمیدونم!
نگرانے در مردمڪ هاے چشمانش موج میزند،لبش را بہ دندان میگیرد و متفڪر میگوید:از دست شماها خل نشم خوبہ! وایسا بابات بیاد ببینم قضیہ چیہ!
مُردد از اتاق خارج میشود،نگاهے بہ سینے خوراڪے ها مے اندازم و لیوان آب را برمیدارم.
یڪ نفس آب را سر میڪشم و چشمانم را روے هم میفشارم.
چرا بہ نظرم خطرناڪ و بد نیست،
جنگلِ چشمانش را میگویم...
❄️❄️❄️❄️❄️❄️
یاسین روے شڪم دراز شدہ،امیرمهدے هم ڪنارش.
بے حال روے تخت نشستہ ام،صداے حسام و خندہ هاے مریم و نساء اذیتم میڪند.
امیرمهدے ڪنجڪاو و مشتاق مشق نوشتن یاسین را تماشا میڪند.
سرش را بلند میڪند و با لحن بانمڪش صدایم میزند:خالہ!
آرام میگویم:جانم!
چند لحظہ مبهوت بہ صورتم خیرہ میشود و با ترس میگوید:مَییض شدے؟!
لبخند بے جانم را نثارش میڪنم:آرہ جیگرِ خالہ!
سریع از روے زمین بلند میشود،نزدیڪ تختم میشود،دستانش را روے تشڪ تخت میگذارد و روے پنجہ هاے پا مے ایستد.
تقلا میڪند تا روے تخت بیاید،نفس عمیقے میڪشد و میگوید:اووووووف!
خندہ ام میگیرد،میخواهم ڪمڪش ڪنم ڪہ با یڪ حرڪت خودش را بالا میڪشد.
لبخند ڪجے نثارم میڪند،انگار قلہ ے اورست را فتح ڪردہ!
چقدر دنیاے او ڪوچڪ و شیرین است...
موهایش از پسران همسن و سالش ڪمے بلند تر است،تڪہ اے از موهایش جلوے چشمانش ریختہ با دست ڪنارشان میزند و رو بہ روے من مے ایستد.
بدون حرف محڪم گونہ ام را میبوسد و با دقت نگاهم میڪند.
لبخند دندان نمایے میزند:خوف شدے خالہ ے جیگر؟!
بے اختیار قهقهہ میزنم،دستانش را میگیرم و بہ سمت خودم میڪشمش.
همانطور ڪہ یڪ بوسہ ے جانانہ از گونہ اش میگیرم میگویم:مرسے آقاے دڪتر! شما نبودے من مے مردم ڪہ!
با خوشحالے میگوید:خواهش میڪنم!
دوبارہ چند تار مو جلوے دیدش را میگیرد با حرص ڪنارشان میزند،نگاهے بہ یاسین مے اندازد،سپس آرام و محتاط میگوید:خالہ!
مثل خودش جواب میدهم:جونہ خالہ!
لبش را بہ دندان میگیرد و ڪمے فڪر میڪند،مردمڪ هاے چشمانش در حال گردشند.
لب باز میڪند:میخوام براے شیرین ڪادو بخلم!
ڪنجڪاو میپرسم:شیرین ڪیہ؟!
سرش را پایین مے اندازد و با خجالت جواب میدهد:دخترِ خالہ نساء دیگہ!
تازہ یادم مے افتد نساء چند هفتہ دیگر زایمان میڪند،مادرم گفتہ بود براے خرید سیسمونے ڪمڪش ڪنیم.
_تو از ڪجا میدونے اسمش شیرینہ؟!
سرش را تڪان میدهد:خودِ خالہ بهم گف! گفتش شیرین مالہ توئہ!
قیافہ ے حق بہ جانبے میگیرد و ادامہ میدهد:مگہ نشنیدے همہ ژا میگہ امیرمهدے دومادمہ؟!
هم زمان با من یاسین میزند زیر خندہ.
یاسین مدادش را بہ سمت امیرمهدے میگیرد:دلت خوشہ ها بچہ!
در مقابل امیرمهدے احساس بزرگے میڪند،اگر روزهاے دیگر بود سر بہ سرشان میگذاشتم اما امروز اصلا حال و حوصلہ ندارم.
از صبح منتظر بودم تا پدرم بیاید و واڪنشش را ببینم اما مریم و نساء بے خبر براے شب نشینے آمدند.
#ادامہ_دارد...
نویسنده این متن👆:
#لیلی_سلطانی
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
❄️❄️❄️
❄️❄️ ﴾﷽﴿
❄️
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۰۳
فڪر ڪنم تدارڪ سیسمونے همہ چیز را از یادِ مادرم ببرد!
امیرمهدے تا آخرین حدِ ممڪن سرش را پایین انداختہ،ساڪت بہ نقش هاے روے ملحفہ خیرہ شدہ.
دستم را روے معدہ ام میگذارم،ڪمے درد میڪند.
بخاطرہ این حالم از جمع فاصلہ گرفتم،بدتر از همہ حسام!
هیچوقت حسِ خوبے بہ او نداشتم.
صداے خندہ هاے مریم و نساء اوج میگیرد؛امیرمهدے بدون حرف از روے تخت بلند میشود و بہ سمت در میرود.
همین ڪہ در را باز میڪند نساء نگاهش بہ من مے افتد،پر انرژے میگوید:چرا نمیاے پیش ما؟
قبل از نورا پر انرژے ترین بمب خونہ بود!
صدایم را ڪمے بلند میڪنم تا بشنود:یڪم مریضم!
امیرمهدے از اتاق خارج میشود،یاسین با نگرانے میپرسد:برات میوہ بیارم؟
سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم.
ادامہ میدهد:یواڪشے میارم!
_نہ داداشے نمیخوام!
دیگر چیزے نمیگوید،دفترش را مے بندد و داخل ڪیفش میگذارد.
نگاهم را از یاسین میگیرم و بہ پنجرہ مے دوزم.
چند تقہ بہ در میخورد یاسین میگوید:بفرمایید.
سرم را بہ سمت در برمیگردانم،مادرم با لبخند وارد میشود.
رو بہ من میگوید:پاشو یہ چیزے بخور داریم میریم خرید.
ڪش و قوسے بہ بدنم میدهم و میگویم:چہ خریدے؟!
با ذوق میگوید:مریم و نساء پاشونو تو یہ ڪفش ڪردن بریم یڪم وسایل بچہ ببینیم.
دلم لڪ میزند براے این ڪار!
اما الان زمان مناسبے نیست!
ادامہ میدهد:باباتم امشب دیر میاد پاشو آمادہ شو.
همانطور ڪہ از روے تخت بلند میشوم میگویم:من جون ندارم بیام،خودتون برید!
اخم میڪند:بچہ بازیاتو تموم ڪن!
حق بہ جانب میگویم:من یا بابا؟!
از روے میز مقابل آینہ گلِ سرے برمیدارم و شروع میڪنم بہ بستن موهایم.
مادرم میخواهد راضے ام ڪند:تنها میمونیا! نورام رفتہ خونہ ے مادرشوهرش.
شانہ اے بہ نشانہ ے مهم نیست بالا مے اندازم و چیزے نمیگویم.
_بیا بریم! حسامم یڪم حال ندارہ میخواد بمونہ،خودت اذیت میشے.
ابروانم را در هم میڪشم و با حرص میگویم:بخاطرہ راحتیِ اون من از خونہ ے بابام برم بیرون؟! حال ندارہ برہ خونہ ے خودش بمونہ!
با حرص لبش را میگزد و آرام میگوید:آروم! زشتہ!
دوبارہ خودم را روے تخت ولو میڪنم:زشت اونہ!
_باشہ لج ڪن ببینم بہ ڪجا میرسے!
رو بہ یاسین ادامہ میدهد:پسرم تو پاشو آمادہ شو بریم!
یاسین با ذوق بہ سمت ڪمد میرود،در عرض چند دقیقہ هر پنج نفرشان آمادہ شدند.
مریم و نساء هم اصرار داشتند بروم اما قبول نڪردم،حسام هم خواست بہ خانہ برگردد اما مادرم تعارف زد بماند تا من هم این موقع شب تنها نمانم.
خواستم اعتراض ڪنم ڪہ مادرم اجازہ نداد،بخاطرہ وجود حسام پیراهن بلندے پوشیدم و روسرے سر ڪردم.
با صداے بستہ شدن در بہ خودم آمدم،همگے رفتند.
سڪوت بدے خانہ را فرا گرفتہ،تنها صداے اخبارِ تلویزیون در خانہ پیچیده.
#ادامہ_دارد...
نویسنده این متن👆:
#لیلی_سلطانی
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
❄️❄️❄️
❄️❄️ ﴾﷽﴿
❄️
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۰۴
زیر لب غر میزنم:این مردا تو اخبار چے دیدن ڪہ براشون عین داروئہ؟! زیپ ڪولہ ے مدرسہ ام را باز میڪنم و ادامہ میدهم:هر شیش ساعت یڪ بار! همہ شون یہ چیزو چندبار میگن دیگہ!
ڪتابِ ریاضے و دفترش را بیرون میڪشم،ڪولہ را سمتِ قفسہ هاے ڪتاب پرت میڪنم و روے زمین مینشینم.
همانطور ڪہ ڪتاب ریاضے را باز میڪنم بلند میگویم:آخہ ڪے گفتہ رشتہ ے انسانے ریاضے میخواد؟!
صفحہ ے مورد نظر را پیدا میڪنم،ڪتاب را روے زمین میگذارم.
نگاهے بہ سوالات مے اندازم و باز غر میزنم:لوگارتیم بہ من چہ؟! چہ دردے از زندگیم میخواد دوا ڪنہ؟!
خدا نڪند شاڪے شوم،دیگر عالم و آدم از تیرِ غرهایم در امان نمے مانند!
شروع میڪنم بہ نوشتن سوال اول،صداے زنگ موبایلِ حسام بلند میشود.
همانطور ڪہ ڪلمہ ے آخر را مینویسم میگویم:جمع ڪن برو خونہ ت دیگہ! مخمون رفت با اون اخبار دیدنت صداش ڪل ڪوچہ رو برداشتہ!
چند لحظہ میگذارد،خودم را مشغول حل تمرین ها ڪردہ ام درِ اتاق باز میشود.
متعجب سرم را بلند میڪنم،حسام با لبخند عجیبے میانِ چهارچوب در ایستادہ.
همانطور ڪہ بلند میشوم عصبے میگویم:بزرگتراتون یاد ندادن در بزنید؟!
وارد اتاق میشود،در را مے بندد و بہ آن تڪیہ میدهد.
گیج بہ ڪارهایش نگاہ میڪنم، با اخم میگویم:گوشاتونم ڪہ خدا رو شڪر مشڪل دارہ! بیرون!
بد نگاهم میڪند!
خیلے بد...
دستے بہ ریش مشڪے اش میڪشد،مردمڪ چشمانش روے من ثابت میشوند.
چند قدم بہ سمتم برمیدارد،آب دهانم را قورت میدهم.
سخت نیست فهمیدن معنے حرڪاتش...
حسام را در ذهنم همہ جورہ بد تصور میڪردم،ولے نہ اینطور بد!
فاصلہ یمان دو سہ قدم میشود،سعے دارم خودم را ڪمے آرام ڪنم همانطور ڪہ میخواهم از ڪنارش بگذرم میگویم:بهترہ من برم پیش دوستم! شما...
نمیگذارد حرفم تمام بشود،رو بہ رویم مے ایستد.
لبخند ڪجے روے لبانش نقش بستہ.
دو سہ تا از دڪمہ هاے پیرهن یقہ آخوندے اش را آزاد میڪند و میگوید:تنهایے حوصلہ م سر رفت...
صورتش را نزدیڪ صورتم مے آورد،
حس میڪنم...گرمے نفس هاے ڪثیفش را روے صورتم...
#ادامہ_دارد...
نویسنده این متن👆:
#لیلی_سلطانی 👉
پ.ن:حسام شوهر خواهر آیه(همسرِ مریم و پدرِ مهدی) تو قسمتای اول بود.(با آیه بحثش شد و حتی آیه از پدرش سیلی خورد)
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
#شهیدانـہ
همه ے ما ...
روزے !
غـروب خواهیم ڪرد
ڪاش آن غروب را
بنویسند : #شهادت
از #مـرگ فرار ڪن
#به_رسم_رفاقت_دعای_شهادت
http://eitaa.com/golestanekhaterat
من كـه لـايق نيستم
باشد جوابـم را نده
لـااقل از چشم من
خواب #شهادتـــ را نگير😔
http://eitaa.com/golestanekhaterat
🔷گلستان خاطرات شهـــدا🏴🔷
#به_رسم_رفاقت_دعای_شهادت http://eitaa.com/golestanekhaterat
قسمتی از وصیتنامه #شهیدغلامحسین (حمید ) عارف
خدایا من خجالت می کشم در روز قیامت سرور شهیدان بدنش پاره پاره باشد و من سالم باشم. بار پروردگارا از تو می خواهم هر زمان که صلاح دانستی شهید شوم ضمن این که به تمام مقربانت قسمت می دهم که مرگ در رختخواب را نصیبم نکنی و اگر شهادت را نصیبم گردانی بدنم را تکه تکه شود که در صحرای محشر شرمنده نباشم.
#به_رسم_رفاقت_دعای_شهادت
http://eitaa.com/golestanekhaterat