*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_دهم با نماز جماعت و خوردن شام آغاز شد با سوال محمد رضا از آقای خرم دل که شما چند ساله اینجا هستید؟ _از سال ۵۴ دانشکده را تمام کردم شدم جذب سپاه دانش. یکی دوسال روزهای دیگر بودم و از امسال اومدم گود زاغ.روز اول گرفتم توی مدرسه کسی برای ثبت نام نیومد و محل من گذاشت فرداش هم همینطور رفتم جلوی مدرسه میز و صندلی گذاشتم قرآن بزرگی گذاشتم و شروع کردم به خوندن روز چهارم پیرمرد اومد و گفت:اینجا چه می‌کنی ؟گفتم: من معلم هستم اومدم درس بدم هیچ کسی نمیاد قضیه چیه؟! گفت :شب بیا خونه ما شام بخور برات میگم. شب برام تعریف کرد که قبلاً یک معلم کرمانی اینجا بوده که جوانهای ده رو معتاد کرده اینکه مردم از هرچی معلم دل زده شدند.گفتم :فردا کاری کن بچه ها بیان سر کلاس من درستش می کنم. فردا صبح ۳۸ نفر دانش آموز اول تا پنجم اومدن مدرسه دادم کلاس ها را آب و جارو زدن تقسیم شان کردم. دیدم دانش آموز سال پنجم اندازه کلاس اولی‌ها سواد نداره. رفتم آموزش و پرورش تقاضای یک معلم دیگه کردند و همین آقای برخان را آوردم که با کمک اون بچه ها را از کلاس اول شروع کردیم به تقویت بنیه کردن. محمدرضا گفت:عجب دوره زمونه ای شده معلم به جای این که درس یاد بچه‌ها به تریاک کشیدن یادشون میده چطور میخواد جواب خدا را بده؟ عبدالرحیم گفت: مملکتی که بی صاحب شده همینه دیگه. عبدالعلی گفت :امروز یک جوانی دیدم که توی این سرما سر صبح آمد و سرش را با آب سرد شست. و کلی بد و بیراه گفت. مثل آدمایی که اختلال حواس دارند این کیه؟ _این جوان اسمش رحیمه. از جوان های قوی هیکل روستا بوده که با خان سر مسئله درگیر میشه و زیر بار حرف زور خان میره افراد خان او را میبرند شیراز پیش خان بزرگ .خان بزرگ هر کار میکنه نمیتونه راضیش کنه که دست از دشمنی برداره و افراد خان با سنگ به سرش می‌زنند و به این حالت در میاد. هر روز صبح زود جلوی قلعه می ایسته و کلمات نامفهومی میگه. ما اینجا هواش داریم اگر کاری باشه برامون انجام میده و اگر بخواهیم چیز سنگین جابجا کنیم به او میگیم. وسط گپ شبانه موتور سیکلت آمد و دو تا از معلم های روستای مجاور آمدند داخل. این رسم بین معلم ها بود که به هم سر می زدند و راجع به اوضاع مملکت و روستاها و مدرسه ها صحبت می کردند. این کتاب معلم طرفدار سازمان مجاهدین قلب بودند و گاهی با آقای خرمدل می‌نشستند بحث کردن. آن شب هم بحث به همین مسائل کشیده شد با این تفاوت که دیگر محمد جواد تنها نبود و شش نفر به طرفدارانش اضافه شده بودند. آنقدر داغ شد و عبدالعلی آنقدر باحرارت با آنها بحث کرد که آن دو قهر کردند و در مدرسه را محکم به هم کوبیدند و رفتند. خرمدل خوشحال شد او از عبدالعلی تشکر کرد و گفت: قبل از اینکه این معلم ها معلم مدرسه ما بودن یک روز عکس های مسعود رجوی رهبر سازمان مجاهدین خلق را به بچه‌های مدرسه داده بودند تا در کوچه های روستا روی دیوار بزنند .من وقتی از فهمیدم عصبانی شدم و سوت زدم تا بچه ها جمع شدند و گفتم: همه عکس ها را آوردند و جلوی چشم همه پاره کردم بعد هم جلو پلاس شان را ریختم توی حیاط و از مدرسه بیرون شون کردم و مدتها قهر بودیم. دستت درد نکند امشب حسابی رویشان را کم کردی! 🌿🌿🌿🌿 فردا باید برمی‌گشتند جهرم .آفتاب نزده آمدن سر جاده و مینی‌بوس از راه رسید و قبل از ظهر آنها را به جهرم رساند. در راه جایشان را به پیرزن و پیرمرد ها و زن هایی که بچه شیرخوار داشتن داده و خودشان تا جهرم سرپا ایستادن. قرار گذاشتند شب بروند خدمت آیت الله حق شناس.شب بعد از نماز مغرب پشت سر آقا را افتاده رفتند منزل آقا .از محرومیت منطقه و کمبودها حرف زدند و راهنمایی خواستند.از خنده های آقا معلوم بود که از کارشان راضی نیست چونکه دوباره دست کرد و زیر زیلو مقداری پول برداشت و به علی داد. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_یازدهم هوای سرد و زمستانی کوهستان باعث شد که تصمیم بگیرند در برگشت برای بچه‌های روستایی فکری کنند .شب جوان‌های روستا به اتاق آقای خرمدل آمدند و با هم آشنا شدند و از همان شب در روستا نگهبان گذاشتند تا اگر دزدی آمد برخورد کنند. قرار شد از فردا کار مبارزه با خان را به طور جدی پیگیری کنند. آقای خرمدل به قلعه برود و با خان در مورد زمین برای مدرسه جدید روستا صحبت کند. فردا چاشت آقای خرمدل راهی قلعه شد و جوان ها را به عبدالعلی سپرد و گفت: آقای ناظم پور شما مواظب باش که این جوانان کنترل شان را از دست ندهند .همین جا پشت در قلعه منتظر بمونید اگر تا ۲۰ دقیقه دیگر برنگشتم به قلعه بریزید. آقای خرم دل بسم الله گویان وارد قلعه شد و طولی نکشید که برگشت اخم هایش در هم بود گفت: خان قبول نکرد که زمین برای ساخت مدرسه بدهد و توهین هم کرد و گفت ول کنین پاپتی ها سواد میخوان چیکار ؟بزار برن دنبال خرچرونی خودشون .فکر خودت باش کلاهت رو بگیر که باد نبره .هر چقدر زمین بخوای بهت میدم اما برای مدرسه نمیدم .زمین مال منه اگر کسی زمین خواست باید از من بخرد ‌هرچی گفتم آخه خان تو بزرگترین آبادی هستی .گفت: اگر بزرگتر هستم حرف همینه که گفتم .به تو هم نصیحت می کنم که دست از سر این پاپتی ها ورداری که برات فایده ای نداره بیا من هر جایی گودزاغ که بخوای به تو زمین میدم بهترین زمین اینجا مال تو» وقتی حرفه‌ای خان به گوش جوان‌های ده رسید خونشان به جوش آمد .اما آقای خرمدل و ناظم پور نبض شان را در دست گرفته و گفتند :بچه ها آرام باشید. الان وقتش نیست. شما باید به مردم بگید که خان چه گفته تا همه علیه خان بشن یه شب همه با هم بریزیم و حمله کنیم. با این قول و قرارها هرکس به سراغ کار خودش رفت و بچه ها با آقای خرم دل به مدرسه برگشتند و با کمک جوان‌های روستا بعد از ظهر را با سیمان کردن کف اتاق خرمدل و راه را بین ۲ تا کلاس سپری کردند. 🌿🌿🌿 با محکم تر شدن جلسات شبانه در اتاق آقای خرمدل نفرت از خان هم در بین جوانان ها بیشتر شد .شایعه زنجیر ۱۷ منی خان و چاهی که مخالفانش را در آن آویزان می‌کرد و رحیم نمونه‌های بسیار خوبی بود که در تحریک احساسات مردم تاثیر داشت. توهین جدید خان هم بنزینی بود که روی آتش احساسات روستاییان ریخته شد و شعله نفرت از آن در دل‌ها گر گرفت .مردم می‌گفتند شاه رفت خان هم باید برود. نقشه کار چیده شد با وجود عبدالعلی ،عبدالرحیم ،علی اصغر و محمدرضا آقای خرمدل احساس تنهایی نمی کرد. مردم و جوانان سراپا خشم عده هم به بودن آنها دلگرم بودند و کم کم مردم آماده شده بیل و کلنگ و چوب و چماق و میزان برای آتش زدن در قلعه جمع‌آوری شد. شب موعود با نزدیک شدن هوا، فریادهای الله اکبر و مرگ بر خوان از هر جای گود زاغ به گوش می‌رسید. سنگ هایی که به قلعه پرتاب می شود با چوب و چماق هایی که به در قلعه می‌خورد لرزه بر اندام خان انداخته بود.یک ساعت بعد مردم می‌خواستند از دیوارهای بلند قلعه بالا رفته و به خانه خانه هجوم ببرند اما آقای خرمدل اجازه نداد.بعد شایعه شد که خان از راه آب قلعه فرار کرده و آثار خروج شان را با چادر زنانه پیدا کردند که روی زمین افتاده بود و خیلی زود معلوم شد که فرار خان واقعیت دارد و خود را به منزل یکی از اقوام رسانده و با موتورسیکلت به میمند رفته است. شادی و خوشحالی مردم قابل گفتن نبود. یاد شادی مردم در روزی افتاده بودند که شاه از کشور رفته بود. عبدالعلی پیشنهاد داد که نماز شکر بخوانند. از امسال مردم می توانستند روی زمین خودشان کار کنند حالا می توانستند به کمک مردم و جهاد سازندگی به فکر ساختن مدرسه باشند. شبها دفتر و خودکاری بر می داشتند و نقشه مدرسه را روی کاغذ می کشیدند.رفت و آمد بچه ها هر هفته یکی دو روز از جهرم به گود زاغ ادامه داشت. جلسه شبها جلسه خوبی بود و بچه‌ها نسبت به وضعیت کشور و جهان اطلاعات خوبی به دست می آوردند و بعد تکلیفشان را بهتر می فهمیدند. ضد انقلاب در کردستان اقدامات تروریستی را شروع کرده و هر روز خبر سر بریدن پاسدارها به گوش می رسید. به طوری که کم کم به این نتیجه رسیدند که خودشان را معرفی کنند تا به کردستان اعزام شوند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_عبدالعلی_ناظمپور* *#نویسنده_ایوب_پرندآور* *#قسمت_دوازدهم به جهرم که برگشتند فردایش عبدالرحیم با سر و روی ورم کرده و کبود آمد در خانه عبدالعلی و گفت: علی به دادم برس که کشتنم» علی وحشت زده پرسید: چی شده؟ چی به سرت اومده؟ دعوا کردی؟ _نه بابا دعوا چیه کار بابا و برادر هامه!گفتم می خوام برم کردستان فکر کردم می خوام برم جزء ضد انقلاب بشم !تا اومدم توضیح بدم ریختن روی سر مقاله و آورده‌ام کردن هر چی قسم خوردم که اشتباه فهمیدین می خوام برم با ضد انقلاب بجنگم .قبول نکردن! گفتن دروغ میگی میخوای بری جز سازمان مجاهدین بشی! میخوای بری پاسدارها را سر ببری! عبدالعلی نشست روی زمین و دست گذاشت روی شکمش و حالا نخند کی بخند .عبدالرحیم هم کلی با او خندید. عبدالعلی گفت: بازم خوبه که از دستشون جون سالم به در برد ای مگه چی گفتی که ولت کردن.؟ _عیدی زدم توی سرم و می گفتم می خوام میخوای بری مردم و بکشی! جنبشی ,نامرد ،بی دین، ضد انقلاب ،کمونیست! تازه مادرم هم اومده بود کمکشون و می گفت :شیرم حلالت نمیکنم همه جای بدنم درد میکنه. دست گذاشتم روی قران گفتم :به این قرآن قسم داریم اشتباه می کنید صبر کنید پنجشنبه بشه تا پسر عمو محمد جواد از سیمکان بیاد خودش براتون توضیح میده. گفتن: تا پنج شنبه صبر می کنیم تا پسر عمو از سیمکان بیاد اگه راست گفتی که هیچی اگه دروغ بگی خودمون می کشیمت. عبدالعلی آهی کشید و گفت :حق دارند شنیدم بعضی ها رفتند جز سازمان مجاهدین شدن خانواده‌ها نگران مردم آبرو دارند می‌ترسند بچشون جنبشی بشه. این زحمت همه زحمت کشیدن و خرج کردند تا بزرگ شدند .نامردها برای جوانهای مردم دام پهن کردن .احتمالاً سپاه باهاشون درگیر بشه. 🌿🌿🌿 سال ۵۹ دوم هنرستان بودند که عراق به ایران حمله کرد عبدالعلی که ۱۹ ساله بود چند بار مراجعه کرد تا به جبهه اعزام کنند اما نپذیرفتند.از جمله خبرهای تلخ و شیرینی می‌رسید. بزرگترها می رفتند و برمی گشتند امّا او هر کار می‌کرد به جبهه اعزامش نمی‌کردند. می‌گفتند :جثه ات کوچکه لاغری ! جنگ شوخی بردار نیست. باید بتونید توی گرمای اهواز بدوید. باید بتونی بجنگید. مگه جنگ بچه بازی! برو دنبال کارت بزار به کارمون برسیم. هشت ماه گذشت و بزرگتر شدند امتحانات خرداد ۶۰ تمام شد باز هوای جبهه به سر شان زد.جلال جعفرزادگان از بچه های هنرستان بی سی نفر را برداشت و رفت شیراز با گروه فدائیان اسلام و بی دردسر رفت جبهه جنوب. خبر رفتن جلال خون عبدالعلی و دوستانش را به جوش آورد. علی ۱۰ دست از دل برداشت و رفت شاه حسین و دعای توسل خواند و دست به دامن امامزاده شد و فردا کله صبح مصمم پاشد رفت اعزام‌نیرو. پاسدارها دیدن این بچه هم بیشتر از این حرفاست خواستند سنگ بزرگی جلوی پایش بیاندازند گفتند :باید بزرگترت بیاد امضا کنه. یا رضایتنامه باباتو بیاری تا اجازه بدین بری جبهه. آمد خانه به خانه خواهرش نشستن دو نفری چندتا متن روی کاغذ نوشتند تا پدر امضا کند. سفره شام عبدالعلی گفت که می خواهد برود جبهه و اعزام‌نیرو رضایتنامه خواسته و باید پدر پای رضایت نامه را امضا کند. بعد هم نامه را بلند خواند:به نام خدا اینجانب احمد ناظم پور بنا به مسئولیتی که خدای تبارک و تعالی بر دوش من و همه مسلمانان گذاشته و بنا به فرمان رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی رضایت کامل خود را جهت رفتن فرزندم عبدالعلی ناظم پور برای نبرد با کفار اعلام می‌کنم و پیروزی سپاهیان حق را بر سپاهیان کفر و نفاق آرزومندم. برقرار باد پرچم پر افتخار جمهوری اسلامی ایران احمد ناظم پور. نامه را به دست پدرش داد و با دست خط قدیمیش امضا کرد مادر گفت: من هم انگشت میزنم. بعد حسین با خودکار آبی سر انگشت مادر را رنگ کرد و مادر پای برگه را انگشت زد و بچه ها کنارش نوشتند عذرا ناظم پور. مادر با نفرین هایش به جنگ صدام رفت به حق زینب کبری الهی که سر دل تاول بزنه که چشم خودت با سربازان از کاسه در بیاد. رو به عبدالعلی گفت: مادر فردا خودم هم راحت میام اعزام‌نیرو خودم از زیر قرآن و دعوت می کنم به سلامتی بریج به میسپارمت دست ابوالفضل. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_سیزدهم پنجم تیرماه ۱۳۶۰ بود مادر چادرش را کشید روی سر و همراه علی آمد اعزام‌نیرو و کاغذ رضایتنامه را داد دست پاسداری که پشت میز نشسته بود و گفت: «سلام برادر این پسر من علی میخواد بره جبهه بین هم رضایت نامه که هم باباش امضا کرده هم خودم انشالله که صدام سرنگون باشه. انشالله که آمریکا نابود بشه .خدا همه رزمندگان مان را پیروز کند.» مسئول اعزام نیرو رضایت نامه را برداشت و خواند و از گوشه اتاق پوشه آبی رنگی را برداشت و با ماژیک مشکی روی آن نوشته عبدالعلی ناظم پور و به علی لبخندی زد و گفت: آهان حالا شد یه چیزی . کیف و لباس و حوله و مسواک و چیزهایی که لازم داری بردار ششم تیرماه اتوبوس از همین‌جا حرکت میکنه.» ششم تیرماه، سید محمد رستگار معلم و ناظم هنرستان او را توی خیابان دید که ساکش را روی دوش انداخته و بازم جبهه با لهجه غلیظ جهرمی پرسید: «فرصت باشه علی آقا کجا ایشالله؟» _ما را حلال کن آقامعلم داریم میریم دانشگاه.. _دانشگاه ؟!اونم دیپلم نگرفته؟!! _میدونی آقا معلم میریم دانشگاهی که امام گفته جبهه! خیلی اذیتتون کردیم حلالم کنید شاید برنگشتم. و خم شد دست آقای رستگار را بوسید او هم هیکل استخوانی و لاغر علی را بغل کرد و پیشانی اش را بوسید و گفت: «حلال زندگانیت پسرم .انشالله که سلامت برمیگردی. به خدا میسپارمت . تنهایی؟!کسی از بچه ها همراهت هست؟ _بله آقا محمدرضا زارعیان، عبدالرحیم خرمدل و اصغر  بهمن زادگان. 🌿🌿🌿🌿🌿 تعدادی از بچه های سال سوم و چهارم هنرستان در اعزام‌نیرو جمع بودند .شلوغش نکرده بودند می‌گفتند ممکن ستون پنجم به دشمن خبر بده. با سلام و صلوات سوار مینی‌بوس شده رفتند شیراز و لباس نظامی را تحویل گرفته و گذاشتن توی ساک ها.به گفته بودند فقط لباس شخصی بپوشید فردا با نیروهایی که از شیراز و لامرد آمده بودند سوار اتوبوس شده راهی جبهه شدند. از تابلو ها فهمیدند که دارند به سمت کردستان می‌روند. تا چشم وا کردند در مدرسه‌ای در کرمانشاه پیادشان کردند پایشان به زمین نرسیده بود که هواپیماهای عراقی رسیده و عده شان را روی سر شهر خالی کردند. می‌گفتند اصفهانی‌ها عملیاتی روی قله های نوسود انجام داده و عراقی‌ها را عقب رانده اند و آنها دارند تلافی می کند. فردا صبح  شان کرده رفتند برای شرکت در سخنرانی مردم کرمانشاه در میدان جلوی مسجد جمع شده و پاسداری که لباس کردی پوشیده بود محکم و مردانه صحبت می‌کرد و از مردم می‌خواست که هیچ ترسی نداشته باشند و مقاومت کنند. اسمش را پرسیدند گفتند: ابراهیم همت فرمانده سپاه کردستان است. مردم خیلی به همت علاقه نشان می‌دادند و دوستش داشتند. برگشتند مدرسه و اسلحه تحویل گرفتند.چند روز بعد تویوتای خاکی آمده و همه سوار شدند .فردا عصر در جبهه نوسود به روستای نودوشه رسیدند که قله های کاوزرا ،شمشی و کمر سیاه تازه از دست عراقی ها آزاد شده بود. بچه‌هایی که از قبل در خط بودن وسایلشان را جمع کرده و آماده رفتن بودند و فرمانده شان موارد لازم را به مصطفی رهنما و عبدالعلی ناظم پور توضیح داد. اسم این قله کاوزرا بود که بچه ها اسمش را کوه زهرا گذاشتند. کاوزرا قله بلندی بود که روی شهر طُویله عراق تسلط داشت و بچه های نجف آباد اصفهان با کمک ارتشی ها و نیروهای مردمی کرد تعداد زیادی شهید داده بودند تا آزاد شده بود. تعدادی از آنها روی قله کاو زرا و بقیه هم روی قله شمشی و کمر سیاه مستقر شدند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_عبدالعلی_ناظمپور* *#نویسنده_ایوب_پرندآور* *#قسمت_چهاردهم جسدهای عراقی همه جا ریخته بود.در کاوز را مصطفی رهنما فرمانده و عبدالعلی ناظم پور هم معاونش شد. مصطفی بزرگتر از بقیه و بسیار متین و شجاع بود.عبدالعلی هم صمیمی با همه دوست بود که تعدادشان برای نگهبانی کمبود و شب و روز باید نگهبانی می‌دادند. از رفتن که از سنگرهای عراقی و سایر بیاورند کنسرو،پتو نارنجک، مهمات و هرچه که می شود همراه خود به سنگر آوردند.با گونی سنگرهای عراقی نمازخانه ساختمان و مصطفی رهنما هم پیش نمازشان شد البته آب نبود و نماز را با تیمم می خواندند روزی دو نفر می رفتند و از پایین کوه غذا و آب را می‌آوردند بالا. پایین رفتن از پله کاوزرا آسان بود اما بالا آمدن چند ساعت طول می کشید.۲ ساعت قبل از ظهر از کوه سرازیر می شدند تا بر می گشتند تا ساعت بعد از ظهر بود عراقی ها هم با خمپاره از آنها در مسیر پذیرایی می کردند. بوی تعفن جسد ها اذیت می‌کرد خاک نبود که روی جسد ها بریزند روی آنها را با سنگ می پوشاندند اما آفتاب می زد و جسدها باد می‌کرد و بوی بد می‌داد .مکافات وقتی بود که دستهای بادکرده می ترکید و کرم می‌زد و تعفنش منطقه را می‌گرفت. باد بوی دست ها را می پراکند نفس کشیدن مشکل می شد.مجبور بودند چفیه را دور بینی ببندند .در مسیر پایین رفتن شان از کوه در لبه پرتگاه جسدی کنار زنگ بزرگی زیر درختی افتاده بود.از برچسب زیر سنگ به آن کرده بودند حالشان به هم خورده بود و رقابت شان می شد سراغ این هم بروند. نشسته کتاب بعد از چند روز عبدالرحمان زارعی آن که رفته بود آب بیاورد متوجه شد که این جسد باد نکرده و بوی بد نمی دهد. نزدیک به یک ماه از استقرار شان می گذشت و هر کس که برای غذا آوردن می‌رفت خبر می‌داد که از جسد بویی حس نکرده .شده بود راز اما کسی حوصله کشف آن را نداشت.یک روز ۲و ۳ نفر از بچه های نجف آباد که در همین‌جا عملیات کرده بودند آمدند و گفتند که دنبال جسد یکی از شهدا می گردند. عبدالعلی و عبدالرحمان همراهشان رفته و هر جا جسدی را زیر سنگ دفن کرده بودند نشان دادند. اما همه عراقی بودند یک مرتبه یادشان آمد که یک دست هم لبه پرتگاه افتاده و تا حالا سراغش نرفته اند. با هم رفتند که جسد را ببینند انگشت به دندان شدند. جسد سالم بود همان بود که دنبالش می گشتند. بچه های نجف آباد افتادند روی جسد شهید و شروع کردند آن را بوسیدند. بعد برانکارد و طناب آورده و آن را عقب بردن سر و صدا وارد سنگر شان شد. نگهبان هم متوجه نشده بود با لباس کردی و یک کلاش و بیسیم دستی.همه شوکه شدن همه را بوسید و احوالشان را پرسید خیلی مهربان بود علاقه بچه ها به همت بیشتر شد. مخصوصاً که بروی نگهبان‌ها هم نیاورد که چرا متوجه حضورش نشده اند. از مشکلات پرسید و به خاطر کمبود ها عذر خواهی کرد از اینکه دارند سختی‌ها را تحمل می‌کنند تشکر کرد ۲۰ دقیقه ای ماند و با مهربانی از بچه ها خداحافظی کرد. عبدالعلی در یک نگاه مجذوب همت شد انگار چیزی از چشم‌های همت در قلبش ریخته بود. از همان برنامه سخنرانی در کرمانشاه تصمیم گرفته بود همت را الگوی خودش قرار دهد. همه خیلی زود دلتنگ همت شدند می دانستند که باید همه جای منطقه را فرماندهی کند و خیلی کار دارد .همت یک بار دیگر هم آمد انگار فهمیده بود که عبدالعلی و بقیه بچه ها چقدر دلتنگ شده اند. یک روز ماموریتی به آنها دادند که باید عملیاتی روی قله کمر سیاه انجام می‌دادند.منافقین تازه دکترآیت را ترور کرده بودند و اسم عملیات را شهیدآیت گذاشتند.از کاوزرا به مسئولیت مصطفی رهنما و عبدالعلی ناظم پور به سمت کمر سیاه حرکت کردند. روی قله کمر سیاه ۱۵ نفر از کردها مستقر بودند که اسم بزرگتر شان« کاک علی» بود پایین کمرسیاه روستایی بود کردنشین و خالی از سکنه متعلق به همین رزمندگان کردی که روی قله بودند. چشمه ای در دامنه کمر سیاه بود که آب آن به رودخانه می رفت و عراقی‌ها برای برداشتن آن آب به رودخانه می آمدند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_پانزدهم زمزمه ی از بین بردن عراقی‌ها با ریختن سم در آب چشم در بین بچه‌ها پیچید .عبدالعلی گفت: ببینید بچه ها میشه با مقداری سم راقی ها را از بین برد و شاید لازم به جنگیدن هم نباشد ولی این جنگ نامردیه دین و فرهنگ ما به ما اجازه نمیده این کار را بکنیم. شاید اگر این چشمه دست عراقی‌ها بود یک قطره آب هم به ما نمی‌دادند. همونطور که به امام حسین ندادند اما ما این کار را نمی‌کنیم و جنگ جای خودش بحث اخلاقیات هم جای خودش. یک ساعت بعد یکی از کردها که بیسیم چی بهم بود از پله بالا آمد .کردها احترام گذاشته و گفتن این بیسیم‌چی مونه. میره گشت ماشالله خیلی زرنگه !میره عراقی میکشه و سرنیزه شان را میاره تا حالا ده تا بیشتر عراقی کشته! عبدالرحمان یواش به عبدالعلی گفت :چرا سر نیزه ؟چرا اصلا ایشان را نمیاره؟! مرد کرد از دیدن بچه ها جا خورد اما چیزی نگفت و گوشه ای نشست. عبدالعلی یواش به عبدالرحمان گفت :مواظبش باش مشکوکه. ساعتی بعد مرد کرد به بهانه گشت زدن از جا حرکت کرد. عبدالعلی و عبدالرحمان دوتا از کردها را برداشته به بهانه آشنایی با منطقه را افتادند. اما یواشکی مراقب مرد کرد بودند که از لابلای درخت ها عوض شد و به ته دره رسید. اطرافش را نگاه کرد و مسیرش را کج کرد و از پشت تپه با احتیاط به سمت عراقی‌ها رفت فاصله نزدیک بود و سنگرهای عراقی را می شد دید. دو مرد کُرد  گفتند :الان میره عراقی میکشه برمیگرده. عبدالرحمان کم کم حال ایشان کرد که احتمالاً قضیه جاسوسی در کار است و مواظب باشند اما کوردها بهشان برخورد همه از زیر درختان چهار چشمی نگاه می کردند که یک دفعه دیدن یک عراقی از سنگر بیرون آمد و مرد کرد هم از پشت بر تپه پیدایش شد  و به طرفش رفت و با هم دست دادند و وارد سنگر شدند.چشم کردها می خواست از حدقه بیرون بزند.طولی نکشید که از سنگر عراقی ها بیرون آمد سرباز عراقی هم که پشت سرش بود بیرون آمد و دستی به شانه اش زد و از هم جدا شدند. جاسوس کرد اطرافش را نگاهی کرده به مسیر برگشت را با احتیاط آمد تا به بچه ها رسید .تا رسید بچه‌ها از پشت درختا پریده و سریع اسلحه و بیسیم اش را گرفته و به جرم جاسوسی دستگیرش کردند. عملیات را برای صبح زود طراحی کردند تا آفتاب نزده اول سیم‌تلفن سنگر عراقی‌ها را قطع کرده و با صدای الله اکبر حمله کردند بعد از یک ساعت درگیری قله فتح شد. خیلی از عراقی‌ها کشته شده یک نفر اسیر و بقیه فرار کردند و نیروهای ایرانی فقط یکی دو نفر زخمی شده بودند بعد از دوماه ماندن در منطقه این عملیات آب و هوای شان را عوض کرده بود و به پیشنهاد یکی از بچه ها قرار شد مسابقه خرما خوری بگذارند. بچه های جهرم که معروف بودند به خرماخور داوطلب شدند.جایمند آمد وسط و محبی هم دست بالا کرد کارتون خرما را جلوی ایشان گذاشتند و مسابقه در هیاهوی بچه‌ها شروع شد.هرکسی هسته‌ها را باید در کاسه جلوی خودش می انداخت و داور ها هم باید آخر کار هست ها را می شمرد .مسابقه تمام شد هسته‌های هر دوتاکاسه را شمردند. ۱۲۰ تا محبی و۱۰۰ تا  جایمند محبی برنده شد و بچه‌ها هورا کشیدند. جبهه نوسود سه ماه طول کشید صمیمیت ها زیاد شده بود و بچه‌ها به هم دل بسته بودند. سوم مهر برگه پایان ماموریت را دادند دستشان ۱۸ روز هم مرخصی آخر برگه اضافه شده بود. وقتی بر می گشتند در اتوبوس ،بهمن زادگان حالش گرفته بود  عبدالعلی آمد کنارش نشست و گفت :خیلی گرفته.ای چته؟ اصغر آهی کشید و گفت: علی دیدی شهید نشدم! انگار کسی گلومو فشار میده احساس دلتنگی می کنم به خدا داره به قلبم فشار میاد؟!» عبدالعلی سرش را بوسید و گفت: غصه نخور کاکا !خدا بزرگه هر چه خیر و صلاح خودش باشه میشه. تام در جایش بلند شود دید کاغذی زیر صندلی اتوبوس افتاده برداشت نوشته بود:اینجانب علی اصغر بهمن زادگان بر اساس شناختی که از اسلام و مکتب و خون و شهادت دارم  جهت جهاد در راه خدا به جبهه جنگ علیه باطل می روم تا بلکه بتوانم قطره از خون خود را نثار اسلام و امام بکنم. چیزی نگفت کاغذ را تا کرد و آن را در جیب علی اصغر گذاشت و لبخندی زد. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_شانزدهم به تهران که رسیدن شهر عزادار بود عکس آیت‌الله حق‌شناس روی در و دیوار شهر چسبانده بودند .نزدیک بود بچه‌ها سکته کنند. علی حالش بد شد. تا رسید خانه افتاد به دامان مادر و بلند بلند گریه کردن‌. لباس مشکی اش را پوشید و سریع رفت قبرستان آلونی چند متر پایینتر از اولین ردیف شهدا پارچه سبزی روی قبر تازه‌ای فهم بود و عکس آیت الله حق شناس میان تاج گلی روی قبر بود با صدای قران که از بلندگوی قبرستان پخش می شد چند نفر بالای قبل بودند اما علی که حواسش به هیچ کس نبود خودش را از بالا روی قبر انداخت. 🌿🌿🌿🌿 پایش به جهرم نرسیده بود که تصمیمش را برای اعزام مجدد گرفت این بار به جنوب برود اعزام بزرگی بود و از همه جای فارس به شیراز آمده بودند آنها یک گروه ۳۲ نفره بودند که بزرگتر شان محمدجواد شادمند بود. اسم گروهشان گروه شین جیم مخفف شهدای جهرم یا جیم شین مخفف جواد شادمند بود .او مربی تکواندو و آمادگی دفاعی بسیج بود و در کلاسهای بسیج جهرم بچه ها را آموزش می داد. آمدند پادگان لشگر ۹۲ زرهی اهواز که مال ارتش بود .فرمانده پادگان شهید شیر علی سلطانی بود که صدای گیرایی داشت و خیلی قشنگ نوحه و دعا می خواند بچه ها جذب اخلاق شده بودند. آنقدر نیرو زیاد بود که غذا به همه نمی رسید و مجبور بودند با نان خشک شکمشان را سیر کنند .کم کم نیروها به جبهه های مختلف اعزام شده و آنها را هم فرستادن دزفول. پایگاه هوایی دزفول پر بود از آدم های جورواجور با لباس های مختلف.خاکی شخصی پلنگی یکی پوتین پایش بود یکی کفش ورزشی بعضی ها کفش های تخت سبز پوشیده بودند و تعدادی هم کفش مجلسی. هرکس در کرده بود خودش را برساند لباس مهم نبود مهم حضور بود. بچه های گروه شین جیم هم در گوشه‌ای از پایگاه شلوغ کرده و سر به سر هم می‌گذاشتند.بالاخره صدای بلندگو در آمد و از جلو نظام دادند. همه توی صف ردیف شدند و نشستند روی زمین جهرمیها گروه سنگینی بودند کار تقسیم بندی نیروها شروع شد. جواد شادمند گفت من هر وقت بلند شدم شما هم بلند شید. اول تک تیرانداز خواستند جواد بلند شد و پشت سرش گروه همه با هم بلند شدند اما از آنها کسی را انتخاب نکردند. گفتند تیربارچی. آنها باز هم بلند شدند اما کسی از آن‌ها را انتخاب نشد. کمک تیربارچی آرپی جی زن کمک آرپی‌جی امدادگر بیسیمچی هر بار که صدا میزدند جهرمیها بلند می‌شدند اما کسی از آنها را انتخاب نمی کردند. در همین گیر و دار یک پاسدار خوزستانی لاغر اندام و بلند قد که موهای بوری داشت با لهجه جنوبی اش بلند داد زد: تخریبچی! _چی چی چی؟ با اینکه کسی نمی دانست تخریبچی یعنی چی اما باز هم ۳۲ نفرشان با هم بلند شدند پاسدار آمد سراغ جهرمیها و محمدجواد شادمند را که سنش از همه بیشتر بود و کنار گروه ایستاده بود صدا زد و به او چیزهایی گفت. محمدجواد قلم و کاغذی از جیبش درآورد همه ساکت شدند. _گوش کنید بچه ها ایشون برادر خیاط ویس هستند ۳۰ نفر نیرو میخوان برای آموزش تخریب من خودم که می خوام برم اگر از شما کسی دوست داره بیاد دستشو بالا بگیره اسمشو می نویسیم. نادر رزمجو گفت: تخریب یعنی چی؟ _یعنی رفتن و برگشتن! دیگر کسی نپرسید تخریب چیه و قرار است آموزش تخریب چه چیزی ببینند یا چه چیزی را تخریب کنند اما یکی از اولین کسانی که بلند شد و اسم نوشت عبدالعلی ناظم پور بود. اسماعیل رحمانیان خیاط ویس گفت:هالک و بچه آبادان و جنگ شده رفتیم جهرم تو صدا و سیمای آبادان کار کردم دانند گی هم بلدم خلاصه هر کاری باشه من یکی دربست در خدمتم. و این چنین همه از نوشتن تا به سمت سرنوشتشان بروند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🚨 درخواست عجیب مادر شهید از #رهبر_انقلاب 💠حجت‌الاسلام سید‌ حسین مومن می‌گوید: به مادر شهیدان فاطمی خبردادند که یک نماینده از بیت رهبری به منزل شما می‌آید، حاجیه خانم روی ویلچر نشسته بود، تا در باز شد دید مقام معظم رهبری وارد خانه شد، حاجیه خانم با پاهایی که قوّت ندارد چندبار از روی ویلچر به احترام آقا می‌خواست بلند شود که حضرت آقا به دختر حاجیه خانم فرمودند: به حاجیه خانم بگویید بنشینند و بلند نشوند. این مادر شهید به رهبر انقلاب گفت: حضرت آقا! میشه یک خواهش بکنم چند لحظه بایستید و من با ویلچر دور شما بگردم؟ ایشان چندین بار دور آقا گشت و زیر لب زمزمه می‌کرد، الهی درد و بلای شما به ما بخورد. در این دیدار رهبر انقلاب فرمودند اگر کار خاصی دارید بفرمایید، عرض کرد، نه آقا کار خاصی نیست، فقط یک خواهشی دارم آن هم اینکه دوست دارم چهلمین امضا در #کفن من امضاء شما باشد! ایشان با افتخار قبول کردند و در کفن مادران شهیدان فاطمی نوشتند: باسمه تعالی اللّهُمَّ إنّا لا نَعْلَمُ مِنْها إلاّ خَیْراً وَاَنْتَ اَعْلَمُ بِها مِنّا سید علی حسینی خامنه‌ای 🔻 از اون روز هرکس ملاقات حاجیه خانم می‌رفت این کفن رو نشان می‌داد و با افتخار اظهار می‌کرد که این کفن را آقایم امضا کرده است. 🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_شانزدهم نادر رزمجو گفت: تخریب یعنی چی؟ _یعنی رفتن و برگشتن! دیگر کسی نپرسید تخریب چیه و قرار است آموزش تخریب چه چیزی ببینند یا چه چیزی را تخریب کنند اما یکی از اولین کسانی که بلند شد و اسم نوشت عبدالعلی ناظم پور بود. اسماعیل رحمانیان خیاط ویس گفت:هالک و بچه آبادان و جنگ شده رفتیم جهرم تو صدا و سیمای آبادان کار کردم دانند گی هم بلدم خلاصه هر کاری باشه من یکی دربست در خدمتم. و این چنین همه از نوشتن تا به سمت سرنوشتشان بروند. 🌿🌿🌿🌿 گلف اسم جایی بود در اهواز که باشگاه گلف انگلیسی‌ها و آمریکایی‌ها در زمان شاه بوده و حالا شده بود قرارگاه مرکزی کربلا و مرکز فرماندهی جنگ در جنوب کشور که گوشه‌ای از آن برای آموزش تخریب در نظر گرفته شده بود. برادر خیاط ویس آنها را توجیه کرد و گفت:این اولین تجربه کلاسیک آموزش تخریب و شما اولین گروهی هستید که ما تصمیم گرفتیم انواع و اقسام مین‌ها را بهتان آموزش بدیم.ما اینجا به وسیله مربیانم آن روش پیدا کردن و خنثی کردن و همینطور کاشتن مین را به شما یاد می دهیم. کلاس هاتون صبح و عصر برگزار میشه و شب‌ها هم کار عملی داریم. حالا همه با هم یک صلوات مردانه بفرستید. از فردا صبح کلاس ها شروع شد آشپزخانه یکی از ساختمان ها کلاس درس شان بود و تعدادی مین را در کابینت و قفسه ها چیده بودند. مین های برش خورده مخصوص آموزش را از ارتش آورده و با آن آموزش می‌دادند اولین جمله ای که یادشان دادند این بود: «در تخریب اولین اشتباه آخرین اشتباه است. کم‌کم مین را شناخته و فهمیدند که بعضی از مین ها ضد نفر است یعنی اگر پا روی آن بگذارید پایت قطع میشود. بعضی از مین‌ها ضد نفرات است که به چند نفر آسیب می‌رساند. بعضی هم ضد تانک و ضد خودرو بودند همه نوع مین نبود. همه نوع مین بود.لقمه ای گوجه ای، واکسی ،سوسکی چهل تکه یا گوشت کوبی .تلویزیونی که رنگش سفید و ساخت ایران بود. مین والمر مین. ام ۱۹ که مین آمریکایی خیلی بزرگی بود. این مانور که به آن فضول میدان می گفتند. میم ام ۱۶ و امین عراقی ام هاش ۴۶. باید همه چیز را نکته به نکته به خوبی می‌شناختند. غفلت از یک نکته کوچک خسارت بزرگی همراه داشت.مربیان می‌گفتند بعضی از اینها هست که اگر به آنها فشار بیاد منفجر میشه اما بعضی دیگر اگر فشار را از روی برداریم عمل می‌کند. پس اگر اشتباه کنیم اولین اشتباه آخرین اشتباهه. تله کردن هم یاد گرفتند.یک تکه سیم نازک و محکم به زمین وصل کرده و به یک چیزی می بستند که تا پای کسی به آن می خورد منفجر می شد.تله چیز خطرناکی بود مربی ها می گفتند که عراقی‌ها جسد شهدای ایرانی را تله می‌کنند و زیر جسدها میان می‌گذارند و تا جسد را حرکت بدهیم فشار از روی مین برداشته شده و منفجر می‌شود. این حرف‌ها باعث می‌شد که که بچه‌ها بیشتر دقت کنند تا نکات ریز را یاد بگیرند و در دفتر هایشان یادداشت کنند. این روزها آموزش بود و شب‌ها میدان مین و کار عملی. پول نکشید که یاد گرفتن چطور میل بکارند چطور خنثی کنند و چطور تله کنند. روز با بیدار شدن یواشکی آنهایی که اهل نماز شب بودند شروع می‌شد.قالتاق ها هم با داد و بیداد و صوت خیاط ویس با زور چشم باز می‌کردند و این دو و نرمش بود که حالشان را جا می‌آورد. آموزش سخت و فشرده بود اما شوخی و خنده همه چیز را آسان کرده بود.دعاها و زیارت عاشورا را ناظم پور و جلال صحراییان هم با سوز خاصی نوحه می خواند: «این دل تنگم عقده ها دارد گوییا میل کربلا دارد» ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_هفدهم روزی رسید که هر کس باید دنباله سرنوشت می رفت.برادر خیاط ویس بچه های گروه شین را در دو قسمت کرد.بیست و چند نفر را فرستاد بستان .ده نفر دیگر پتوها و وسایل را پشت تویوتا ریخته و روی آن نشستند.خیاطی از خودش نشست پشت تویوتا و از اهواز بیرون وقتی از پل ایسنا در ای که روی رودخانه کرخه بود داشتند رد میشدن ایستاد و خاطرهوقتی از پل ایسنا در ای که روی رودخانه کرخه بود داشتند رد میشدن ایستاد و خاطره ایستادگی بچه‌های سپاه دزفول را که با چندتا آرپیجی غیرت کرده و جلوی عراقی‌ها ایستاده بودند با آب و تاب برای ایشان تعریف کرد ‌ یک تانک توی رودخانه سقوط کرده بود و لوله بلند آن از آب بیرون بود. دیدن جنازه سوخته تانک‌ها دل آدم را خنک می کرد.از پل به راز پیچیده و رفتن دشت عباس و تویوتای خاکی کنار چند آلونک قدیمی و بی در و پیکر ایستاد که و معلوم بود که زمانی آغل گوسفندان عشایر منطقه بوده. دیواره آسیا از ۲۱۰ آتش و کف آن پر از خاک و خاکستر. خیاط ویس محمدجواد شادمند را فرمانده آنها و عبدالعلی را معاونش قرار داد.از صحبت‌های خیاط نیز معلوم شد که اسم اینجا کمپ احسان است که روزگاری از عشایر منطقه با گوسفندان از این مکان استفاده می‌کردند. جایی که به همه چیز شباهت داشت الا به کمپ. محمدرضا زارعیان، علی اصغر بهمن زادگان مسعود ذبایحی،جلال جعفرزادگان، ناصر صابر،مهدی بقایی مهدی رازبان و عبدالصمد زارع. هشت نفری بودند که وقتی کاشف به عمل آمد معلوم شد برای یک عملیات ایذایی به اینجا آمده اند. معنی ایذایی را برادر خیاط گفت یعنی عملیات فریب.آنها باید در این قسمت با عراقی ها درگیر می‌شدند تا ذهنشان متوجه این منطقه شود و عملیات اصلی در جای دیگر انجام گیرد احتمالاً عملیات اصلی در بستان بود. برای اینکه اتاقک قابل سکونت شود مجبور شدند کف آن را یک لایه پلاستیک پهن کنند.دیوار ها را هم یک متر پلاستیک چسباندن تا سیاهی به لباسشان نچسبد. در و پنجره را هم پتو زد تا از سرما در امان باشند.شادمند ظرفی برای آتش پیدا کرد تا شب ها در آن آتش روشن کنند و ذغال افروخته زهر شده را داخل اتاق ببرند و گرم شوند. شب باران گرفت و سقف اتاق چکه کرد.چاره ای نبود تنگ و لیوان پلاستیکی ها را زیر چکه ها گذاشتند تا پتوها خیس نشود فردا با خاک و خاکستر سوراخ های سقف را پر کنند. هر روز آشپزخانه لشکر ۲۱ حمزه ناهار را پلو با خورشت میپخت که شایع بود از گاو گوسفندانی که ترکش خورده یا صاحبان شان آنها را رها کرده‌اند برای غذا استفاده می‌شود. چند روزی که گذشت خیاط وی سر و کله اش پیدا شد و دستور داد که باید به کمپ جدید بروند ریختند بالای تویوتا و چند کیلومتر آن طرف‌تر نزدیک به خط مقدم در دل تپه یک جایی که تازه لودر خاکبرداری کرده بود پیاده شدند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🔻#خاطرات_شهدا | #خاطرات_تفحص 📎 به مردم بگویید امام زمان پشتوانه‌ی این انقلاب است ➖ بعد از جنگ، در حال تفحص در منطقه‌ی کردستان عراق بودیم که به‌طرز غیرعادی جنازه‌ی شهیدی را پیدا کردیم. از جیب شهید، یک کیف پلاستیکی در آوردم. داخل کیف، وصیت‌نامه قرار داشت که کاملا سالم بود و این چیز عجیبی بود. در وصیت‌نامه نوشته بود: 🔅 من سیدحسن بچه‌ی تهران و از لشکر حضرت رسول(ص) هستم... پدر و مادر عزیزم! شهدا با اهل بیت ارتباط دارند. اهل بیت، شهدا را دعوت می‌کنند... پدر و مادر عزیزم! من در شب حمله یعنی فردا شب به شهادت می‌رسم. جنازه‌ام هشت سال و پنج ماه و ٢۵ روز در منطقه می‌ماند. بعد از این مدت، جنازه‌ی من پیدا می‌شود. و زمانی که جنازه‌ی من پیدا می‌شود، #امام_خمینی در بین شما نیست. این اسراری است که ائمه به من گفتند و من به شما می‌گویم. به مردم دلداری بدهید. به آن‌ها روحیه بدهید و بگویید که #امام_زمان (عج) پشتوانه‌ی این انقلاب است. بگویید که ما فردا شما را شفاعت می‌کنیم. بگویید که ما را فراموش نکنند. 🔸 بعد از خواندن وصیت‌نامه درباره‌ی عملیاتی که لشکر حضرت رسول (ص) آن شب انجام داده بود تحقیق کردیم. دیدیم درست در همان تاریخ بوده و هشت سال و پنج ماه و ٢۵ روز از آن گذشته است. ✍ به روایت #حاج_حسین_کاجی 📚 برگرفته از کتاب #خاطرات_ماندگار 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_هجدهم زاغه مهمات بزرگی در دل تپه بود که باید از آن نگهبانی می‌دادند با خنده بازاری که محمدرضا زارعی آن راه می‌انداخت و شیرین کاری هایی که علی اصغر بهمن زادگان میکرد وقتشان را پر می‌کردند. علی اصغر می‌گفت که هیپنوتیزم بلد است و بچه‌ها را خواب می کرد.یک شب یک نفر را خواب کرد و به طوری که تکه آتشی به دستش نزدیک کردند و روی دستش گذاشتند اما بیدار نشد. بعد از بیمار بیداری دست شروع به سوختن کرد و بچه‌ها باورشان شد که علی اصغر هیپنوتیزم بلد است.می‌گفت هیپنوتیزم را از محسن دور اندیش که مربی نظامی بسیج سپاه جهرم هست یاد گرفته. اولین پیمانی که بین بچه های گروه شین جیم بسته شد هر بود به یک شب بارانی است که دستها را روی هم گذاشتند و قول دادند هر کس که از این جمع شهید شد بقیه دوستانش را شفاعت کند.این پیمان باعث شده بود که صمیمیت بیشتری بین شان به وجود بیاید ساعتهای بیکاری وقتی مرور کلاس‌های تخریب و برگزاری کلاسهای اخلاق بود شخصیت واقعی عبدالعلی به عنوان مربی اخلاق کم کم برای بچه‌ها داشت روشن میشد.با صمیمیت بیش از حد و تواضع دیدنی و دلسوزی های برادرانه بدجوری توی دل همه نشسته بود همینجا بود که دشت عباس به بسیجی‌ها یک هدیه داد یک برادر خوب و دلسوز به نام «کاکاعلی» کاکاعلی یک لقب افتخاری بود که بسیجی های تخریبچی به او داده بودند تا به این شکل جبران برادری ها و دلسوزی های عجیب غریبش بشود. این لقب هر نوع فاصله را از میان برداشته بود و کسی با عبدالعلی احساس غریبی نمی کرد. 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 شب هشتم آذرماه سال ۱۳۶۰ بود که نگهبان خبر از درگیری شدید در منطقه جنوب داد.همه بیرون آمده و انفجارها و روشن شدن منور ها را از دور تماشا می‌کردند.به این نتیجه رسیدند که عملیات بوستان شروع شده و آنها سهمی در آن ندارند. حالشان گرفته شد با هزار کیلو عسل هم نمیشد خوردشان. از دست خیاط ویس عصبانی بودند. فردا کسی دل و دماغ دو و نرمش صبحگاهی نداشت.کاکا علی همه را به خط کرد و برایشان حرف زد و یادشان آورد که مهمتر از همه چیز ادای وظیفه است که آنها به وظیفه شان عمل کرده‌اند و باید خوشحال باشند و خدا را شکر کنند. یک شب سفره شام را پهن کرده بودند که طبق معمول زیر نور فانوس شام بخورند .مسعود ذبایحی رادیوی تک موج را روشن کرده بود که اخبار فارس را گوش کنند و پیچش را می‌چرخاند که صدای گوینده صاف تر شود. رادیو اعلام کرد که فردا در جهرم پیکر مطهر شهید محسن دوراندیش که در عملیات آزادسازی بستان به شهادت رسیده تشییع میشود. یک بار مثل برق گرفته ها خشک شان زد و لقمه در دهانشان خشک شد.تا چند دقیقه کسی حرفی نزد جواد شادمند بلند بلند شروع کرد به گریه کردن .شب سکوت تلخی سنگر را گرفته بود و صدای گریه و خاطره گویی بهمن زادگان و شادمند از شهید دوراندیش هر از چند دقیقه این سکوت را می شکست و دوباره سکوت سنگین ادامه پیدا می‌کرد. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿