🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_پنجاه_نهم 🎙️به روایت تیمور مصطفی پور گفتم لااقل از آن همه شناسایی که رفته اید یک خاطره برایم تعریف کن.این خاطره را سال شصت و سه ، سید برایم تعریف کرد. گفت :یک بار که از شناسایی بر میگشتم مسیر را گم کردم و به روز خوردم .چون هوا داشت روشن میشد باید زودتر دنبال جان پناهی میگشتم. نیروی شناسایی به دست دشمن بیفتد حسابش با کرام الکاتبین است. مثل اسرای دیگر نیست. خیلی وقتها اصلاً اسارتش اعلام نمیشود و در بدترین شرایط نگه داری میشود. این افکار هم در ذهنم تاب میخورد در سوادِ تاریک و روشن صبحگاهی سرک میکشیدیم و چشم میدواندم که پلی سنگری تپه ای ،چاله ای تانک ساقط شده ای چیزی پیدا کنم و تمام روز را در آن پناه بگیرم تا شب دوباره از راه برسد و برگردم. در این چشم دواندنهای شتابان و جست و جوهای همراه با ناامیدی سیاهه یک سنگر قدیمی به چشمم خورد نزدیک شدم خیلی محتاط و آرام وراندازش کردم .گونیها کهنه و پوسیده بود. سر در سنگر مقداری فروریخته بود رد عبوری در پیرامون پیدا نمیشد .از خط دشمن هم فاصله ی زیادی داشت و به خط خودی نزدیکتر بود؛ اما به هر حال احتیاط داشت همین که دست روی گونیهای سردر گذاشتم که خم شوم و به داخل اگر چیزی پیدا باشد نگاهی بیندازم، شن ماسه ها از تاروپود گونیهای پوسیده بیرون زدند و به پایین ریختند. با صدای شره ی ماسه ها کمی عقب کشیدم اما پیش چشمم از گردو غبار تاریک شد. بلافاصله یکی از سنگر بیرون آمد و اسلحه رو سینه ام گذاشت که «لاتحرک» جای هیچ عکس العملی نبود، دستهایم را تا نیمه بالا برده بودم و پشتم به دیواره ی نامطمئن سنگر بود. اگر اندکی زیرپای من میزد فرش زمین می شدم در آن حالت خوف و رجا فقط نگاهش کردم .دقایقی را فقط زل زده نگاهش کردم او هم به من نگاه میکرد اول کار تفنگ را محکم روی سینه ی من فشار میداد اما کم کم نوک آن را فاصله داد. نگاهی به چپ و راست کرد و با تلخی و غضب گفت: «روح» اصلاً پشت سرم را هم نگاه نکردم. متوجه نبودم که الان روز کاملاً بالا آمده است و من بین دو خط خودی و دشمن در حال دویدنم. این قدر بود که معمولاً دم صبح خط آرام بود خط دشمن که به دلیل طلوع آفتاب دید نداشت، خط خودی هم معمولاً اول صبح تعطیل بود. این بود که با کمی زیگزاگ رفتن خود را به شیار سنگرهای کمین خودی رساندم و نجات پیدا کردم! #ادامه_دارد .. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_پنجاه_نهم روزی دیگر تعدادی شهید آوردند ،آنها را به غسالخانه بردیم ، در بین آنها شهیدی بود که قریب به چهل روز در منطقه مانده بود. همه ملزومات انفرادی اش را با خود داشت. گوشت بدنش به کلی ریخته و لباسهای خاکی بر استخوانهای فریادگر حدیث مظلومیتش بود خشاب قمقمه آب و سایر ملزومات را به همراه داشت .فقط تفنگش نبود . با همان ملزومات سینه به سینه خاک نهاد و در دل خاک آرمید نکته ای که در آن ایام خیلی توجه ام را به خود جلب کرد، این بود که در میان خانواده های شهدا و به طور کلی مراجعین به واحد تعاون هیچ خانواده مرفه و توانمندی را ندیدم! یک روز در لیست مفقودالاثرها با نام فردی به نام شمخال کرمی مواجه شدیم. او آشپز سپاه سپیدان بود بعد از اعزام به جبهه در آشپزخانه لشکر ۱۹ در جزیره مجنون کار میکرد. با شروع تک های شیمیایی در جزیره مجنون او را مفقودالاثر اعلام کرده بودند. چند روز بعد یکی از بستگانش به واحد تعاون مراجعه کرد و گفت شمخال را دیده است که در جزیره مجنون شیمیایی شده میگفت که وقتی او را دیده، نفسهای آخر را میکشید و اطمینان دارم صد در صد شهید شده است. بچه های تعاون اظهارات او را صورت جلسه و طبق روند جاری وضعیت شمخال را مفقودالجسد اعلام کردند. بعد از آن بنا شد برای مفقود الجسدها مقبره ساخته شود و مراسم ختم و فاتحه برگزار شود. برای شمخال کرمی قبری در روستای زادگاهش آماده شد و سنگی بر روی آن گذاشتند .بر روی سنگ نوشته شده بود که شمخال کرمی در جزیره مجنون به شهادت گذاشتند. رسیده و مفقودالجسد است. در کمال ناباوری بعدها با آزاد شدن اسراء از چنگال رژیم منفور بعث عراق شمخال کرمی جزو اولین آزادگانی بود که به کشور بازگشت. شمخال بعد از بازگشت بر سر قبر خود رفته بود وقتی به سپاه مراجعه کرد بچه ها با شوخی از قبرش سئوال کردند شمخال هم آدم شوخ طبع و خنده رویی بود و همان روحیه قبل از اسارت را داشت. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*