🏴 #ابوحمزه_ثمالی 🔊 اللّهُمَّ اَشغَلْنَا بِذِكرِكَ وَ أنعِمْ عَلَینَا مِن فَضلِكَ وَارْزُقنا حَجَّ بِیتِكَ و زِیارَهِ قَبرِ نَبیِّكَ ◼️ فرازهایی از #دعای_ابوحمزه_ثمالی 🎤حجت الاسلام #میرزامحمدی

. 📙مداحی عالمانه📙: 🌸 شرح فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی 🍃 الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فِيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِينَ يَدْعُونِي ❇️ باران محبت او مثل همیشه می بارد! در شرح دعای ابوحمزه ثمالی سخن به اینجا رسید که حضرت امام سجاد(ع) عرض کردند: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فِيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِينَ يَدْعُونِي شکر خدای را که من او را می خوانم و او مرا پاسخ می گوید، گرچه هنگامی که او مرا می خواند من او را پاسخ نمی گویم. اولین نکته ای که در این فقره از دعاست این است که خداوند متعال همیشه آماده پاسخ گویی به بندگان است. باران رحمت خداوند همیشه در حال ریزش است. فقط ما هستیم که متاسفانه مانند کاسه هایی واژگون باران رحمت خدا را در خودمان نمی گیریم. باید روی این کاسه را به طرف آسمان برگردانیم تا از رحمت خدا استفاده کنیم. هر وقت بنده ای خدا را بخواند، خدا بدون استثنا او رو جواب می دهد و خداوند همیشه منتظر است که بندگانش او را صدا بزنند و او رو فرا بخوانند. امکان ندارد کسی به درگاه الهی رو بیاورد و خداوند به او جواب رد بدهد‌. البته نکته مهمی که در این جا وجود دارد این است که نباید فکر کنیم جواب دادن خداوند همیشه به این است که حاجت ما را ادا کند. خدا مثل پدر و مادر مهربانی است که اگر ببینند فرزندشان به آن ها روی آورده همیشه به او توجه می کنند، از او دستگیری می کنند، کمک می کنند، اما اگر آن بچه چیزی را تقاضا کند که به ضرر خودش است طبیعتاً پدر و مادر به جای اینکه آن خوراکی راوبه بچه بدهند به جای آن یک چیز بهتری به او می دهند و او را سرگرم می کنند و آرام می کنند. خداوند هم این طور است، کسی که او را صدا بزند حتما جواب می دهد اما گاهی ما از سر جهل درخواست هایی از خداوند داریم که مصلحت انسان نیست. به هر حال یکی از چیزهایی که باید همیشه توجه داشته باشیم این است که از طرف خداوند هیچ وقت مانعی نیست و همیشه در رحمت از آن طرف باز است. ماییم که باید به او رو کنیم. گرچه خداوند وقتی ما رو می خواند ما کوتاهی می کنیم و پاسخ نمی دهیم اما این سبب نمی شود که خدا مقابل به مثل کند چون اون رحمت نامتناهی است. رحمت نامتناهی هیچ وقت با بنده مقابله به مثل نمی کند و بنده را رها نمی کند و اگر هم صحبتی از درد و رنج و غضب و عذاب و امثال این هاست همه به واسطه دوری ما از خداوند است. خداوند مثل خورشید است. از خورشید چیزی جز نور سر نمی زند. اگر در ته اقیانوس هم تاریکی و ظلمتی هست به خاطر دوری از خورشید است. خداوند هم منبع رحمت است. اگر جایی اثری از عذاب و درد است به خاطر دوری از خداست نه که از او چیزی غیر از رحمت بیاید. به خاطر همین فرمود: «یا مَن سَبَقَت رَحمَتَه غَضَبَه» رحمت او همیشه بر غضبش پیشی گرفته و غضب او محصول دور شدن ما از اوست. در ادامه حضرت می فرماید: وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَسْأَلُهُ فَيُعْطِينِي وَ إِنْ كُنْتُ بَخِيلًا حِينَ يَسْتَقْرِضُنِي شکر خدای را که من هر وقت چیزی را از او درخواست می کنم و نیاز حقیقی به چیزی دارم او هیچ وقت نیازهای حقیقی من را رها نمی کند. حاجت های واقعی من را؛ نه حاجت های خیالی و توهمی؛ همیشه روا می کند ولیکن وقتی که او از من چیزی را تقاضا می کند و از من طلب قرض می کند من بخیل هستم و به او قرض نمی دهم. آیا خداوند واقعا از ما چیزی را قرض می گیرد؟! خب مسلما این طور نیست، چون ما هرچه داریم متعلق به خود خداوند است. اما خدا برای تربیت بندگانش گاهی به آن ها می گوید: بندگان من بیایید اموالتان راوبه من قرض بدهید، مالتان را، آبروی تان را در راه من خرج کنید تا من عوض بهتر آن را در دنیا و آخرت به شما عطا کنم. انسان از سر جهالتش گاهی این دعوت الهی را رد می کند و بخل می ورزد. انگار که این چیزی که در دست اوست ملک خودش است. غافل از اینکه خدا همانی را که به خود انسان داده به انسان می گوید همان را بده تا چیزی بهتر از او به تو عطا کنم. ادامه👇👇👇 #دعای_ابوحمزه_ثمالی #ابوحمزه_ثمالی ۵

📙مداحی عالمانه📙: 🌸 شرح فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی 🍃 الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فِيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِينَ يَدْعُونِي ❇️ باران محبت او مثل همیشه می بارد! در شرح دعای ابوحمزه ثمالی سخن به اینجا رسید که حضرت امام سجاد(ع) عرض کردند: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فِيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِينَ يَدْعُونِي شکر خدای را که من او را می خوانم و او مرا پاسخ می گوید، گرچه هنگامی که او مرا می خواند من او را پاسخ نمی گویم. اولین نکته ای که در این فقره از دعاست این است که خداوند متعال همیشه آماده پاسخ گویی به بندگان است. باران رحمت خداوند همیشه در حال ریزش است. فقط ما هستیم که متاسفانه مانند کاسه هایی واژگون باران رحمت خدا را در خودمان نمی گیریم. باید روی این کاسه را به طرف آسمان برگردانیم تا از رحمت خدا استفاده کنیم. هر وقت بنده ای خدا را بخواند، خدا بدون استثنا او رو جواب می دهد و خداوند همیشه منتظر است که بندگانش او را صدا بزنند و او رو فرا بخوانند. امکان ندارد کسی به درگاه الهی رو بیاورد و خداوند به او جواب رد بدهد‌. البته نکته مهمی که در این جا وجود دارد این است که نباید فکر کنیم جواب دادن خداوند همیشه به این است که حاجت ما را ادا کند. خدا مثل پدر و مادر مهربانی است که اگر ببینند فرزندشان به آن ها روی آورده همیشه به او توجه می کنند، از او دستگیری می کنند، کمک می کنند، اما اگر آن بچه چیزی را تقاضا کند که به ضرر خودش است طبیعتاً پدر و مادر به جای اینکه آن خوراکی راوبه بچه بدهند به جای آن یک چیز بهتری به او می دهند و او را سرگرم می کنند و آرام می کنند. خداوند هم این طور است، کسی که او را صدا بزند حتما جواب می دهد اما گاهی ما از سر جهل درخواست هایی از خداوند داریم که مصلحت انسان نیست. به هر حال یکی از چیزهایی که باید همیشه توجه داشته باشیم این است که از طرف خداوند هیچ وقت مانعی نیست و همیشه در رحمت از آن طرف باز است. ماییم که باید به او رو کنیم. گرچه خداوند وقتی ما رو می خواند ما کوتاهی می کنیم و پاسخ نمی دهیم اما این سبب نمی شود که خدا مقابل به مثل کند چون اون رحمت نامتناهی است. رحمت نامتناهی هیچ وقت با بنده مقابله به مثل نمی کند و بنده را رها نمی کند و اگر هم صحبتی از درد و رنج و غضب و عذاب و امثال این هاست همه به واسطه دوری ما از خداوند است. خداوند مثل خورشید است. از خورشید چیزی جز نور سر نمی زند. اگر در ته اقیانوس هم تاریکی و ظلمتی هست به خاطر دوری از خورشید است. خداوند هم منبع رحمت است. اگر جایی اثری از عذاب و درد است به خاطر دوری از خداست نه که از او چیزی غیر از رحمت بیاید. به خاطر همین فرمود: «یا مَن سَبَقَت رَحمَتَه غَضَبَه» رحمت او همیشه بر غضبش پیشی گرفته و غضب او محصول دور شدن ما از اوست. در ادامه حضرت می فرماید: وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَسْأَلُهُ فَيُعْطِينِي وَ إِنْ كُنْتُ بَخِيلًا حِينَ يَسْتَقْرِضُنِي شکر خدای را که من هر وقت چیزی را از او درخواست می کنم و نیاز حقیقی به چیزی دارم او هیچ وقت نیازهای حقیقی من را رها نمی کند. حاجت های واقعی من را؛ نه حاجت های خیالی و توهمی؛ همیشه روا می کند ولیکن وقتی که او از من چیزی را تقاضا می کند و از من طلب قرض می کند من بخیل هستم و به او قرض نمی دهم. آیا خداوند واقعا از ما چیزی را قرض می گیرد؟! خب مسلما این طور نیست، چون ما هرچه داریم متعلق به خود خداوند است. اما خدا برای تربیت بندگانش گاهی به آن ها می گوید: بندگان من بیایید اموالتان راوبه من قرض بدهید، مالتان را، آبروی تان را در راه من خرج کنید تا من عوض بهتر آن را در دنیا و آخرت به شما عطا کنم. انسان از سر جهالتش گاهی این دعوت الهی را رد می کند و بخل می ورزد. انگار که این چیزی که در دست اوست ملک خودش است. غافل از اینکه خدا همانی را که به خود انسان داده به انسان می گوید همان را بده تا چیزی بهتر از او به تو عطا کنم. #ابوحمزه_ثمالی ادامه👇👇👇

ادامه 👇👇👇 در ادامه امام سجاد (ع) می فرماید: و الحَمدُلله الَذى اُناديه كُلَما شِئتُ لَحاجَتى و اخلو به حَيثَ شِئتَ لِسِرى بِغَيرِ شَفيعِ فيقضى لى حاجتى. شکر خدای را که هر وقت که بخواهم با او خلوت کنم در هر جای عالم می توانم و هیچ وقت از من جدا نمی شود. بزرگان می گویند: بهترین محبوب، محبوبی است که هیچ وقت از محبش جدا نشود. انسان اگر محب غیر خدا باشد، محب غیر اولیای خدا باشد، بالاخره دنیا بین او و محبوبش فاصله می اندازد. به درد فراق دچار می شود، اما خداوند محبوبی است که همیشه همراه انسان است، از رگ گردن به انسان نزدیک تر است، هر وقت انسان در هر جایی که بخواهد با او خلوت کند به مناجات مشغول شود و محبت بورزد همیشه راه به سوی او باز است و هزاران هزار بار خدا را شکر که خودش را از سر کرامت و رحمتش به ما شناساند و در رحمتش را به روی ما باز کرد و اجازه داد هرگاه که بخواهیم با او انس و ارتباط بگیریم و رابطه برقرار کنیم و در این رابطه نیاز به هیچ واسطه ای هم نیست. اگر صحبتی هم از شفاعت اهل بیت(ع) و خوبان الهی در دربار خداست کار شفاعت آن ها این است که ما را از خواب غفلت بیدار کنند و به طرف خدا متوجه کنند نه اینکه خدا از ما جداست و آن ها می خواهند وساطتی بین ما و خدا انجام بدهند. شفیعان الهی وسیله ای هستند برای تحریک کردن و تشویق کردن ما برای توجه به خدا نه برای اینکه خدا را به ما متصل کنند. ان شا الله خداوند توفیق بدهد تا همیشه ساعات عمرمان را برای خلوت کردن با خدا استفاده کنیم. #رمضان۱۴۴۶ #شرح_ابوحمزه #ابوحمزه_ثمالی ۵ 🌸 شرح فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی إِذَا رَأَیْتُ مَوْلایَ ذُنُوبِی فَزِعْتُ و إِذَا رَأَیْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ خدایا من از خودم گلایه و ترس دارم حضرت سیدالساجدین (ع) در بخشی از دعای ابوحمزه می فرمایند: پروردگارا! ای مولای من! هنگامی که گناهان خودم را می بینم به ترس دچار می شوم و هنگامی که به کرم تو نظر می کنم، امیدوار می شوم. همیشه شنیدیم که انسان باید با دو بال خوف و رجا، امید و ترس حرکت کند اما سوال اینجاست که خدایی که انقدر مهربان است آیا ممکن است انسان از او بترسد؟ آیا از خدا ممکن است ضرری به کسی برسد که انسان نسبت به او خوف داشته باشد؟ خداوند منبع نور و رحمت است. خداوند در قرآن وقتی خودش را می خواهد وصف کند، می فرماید: الله نور السماوات و الارض. چیزی جز نور در وجود خدا نیست و از خدا جز نور در عالم سر نمی‌زند. پس ظلمت ها از کجا می آید، پس درد و رنج ها از کجا می آید، پس جهنم خدا از کجا می آید؟ از خدایی که سراسر نور است، امکان ندارد ظلمتی پدید بیاید. از خورشیدی که منبع نور است هیچ وقت ظلمت سر نمی زند. ظلمت ها به خاطر دور شدن از منبع نور است. انسان وقتی انتهای اقیانوس می رود، آنجا تاریک است اما تاریکی انتهای اقیانوس به خاطر خورشید نیست، به خاطر دوری از خورشید است وقتی از منبع نور فاصله گرفتیم به همان مقدار نور کمتر می شود و تاریکی بیشتر. بنابراین خدایی که دریای رحمت است هیچ وقت از او عذاب سر نمی زند‌. خداوند آنقدر رحمتش زیاد است که هرجا غضب او رفته پیش از غضبش، رحمتش رفته است. می گوییم: "یَا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ" ای خدایی که رحمتش بر غضبش پیشی گرفته است. پس ما از چه بترسیم؟! واقعیت این است که ریشه خوف ما خوف از این است که مبادا دامن خدای مهربان را رها کنیم و از او دور شویم. خداوند هیچ وقت بنده‌اش را رها نمی کند. اگر یک موقع هم کسی به بلا دچار شود و از خدا دور شود، در واقع او دامن خدا را رها کرده است. به همین جهت منشا خوف و ترس همیشه این است که مبادا انسان خدای مهربان را رها کنند. همین است که امام سجاد (ع) در دعا می فرمایند: "إِذَا رَأَیْتُ مَوْلایَ ذُنُوبِی فَزِعْتُ" وقتی گناهانم را می بینم، می ترسم. یعنی وقتی می بینم چه موقع هایی می توانستم دست به دامن تو بزنم، به طرف تو حرکت کنم و به تو نزدیک شوم ولی کوتاهی کردم و غفلت کردم از این غفلت ها می ترسم، اما "إِذَا رَأَیْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ" وقتی کرمت را می بینم، طمع می کنم و امیدوار می شوم. پس در حقیقت انسان همیشه باید از خودش بترسد و به خدا امیدوار باشد. دو بال خوف و رجا باید داشته باشیم. بال خوف ما خوف از کوتاهی کردنمان است و بال رجا، امیدواری به رحمت خداوند است. چرا گاهی در ادعیه می گویند از خدا بترس؟ منظور این هست که اگر کوتاهی بکنی و از رحمت خدا محروم شوی، به بیچارگی دچار می شوی، چون خالق همه عالم خداست و ، خب جهنم هم مخلوق خداست. لذا ترسیدن از جهنم را که محصول کوتاهی خود ماست گاهی به خدا نسبت می‌دهیم و می گوییم از عذاب خدا بترس اما عذاب محصول ماست که به خودمان ظلم کردیم. ما وقتی از خدا می ترسیم از خدا نمی ترسیم که از او به طرف جای دیگری فرار کنیم. به تعبیر حضرت در همین دعا "هارِبٌّ مِنْکِ إلِیْک" از او می‌ترسیم و به خودش پناه می بریم ۶

🌸 شرح فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی 🍃 وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لاَ أَرْجُو غَيْرَهُ وَ لَوْ رَجَوْتُ غَيْرَهُ لَأَخْلَفَ رَجَائِي‏ ❇️ در خانه او برای گدایی برو نه داد و ستد! حضرت زین العابدین (ع) در فقره ای از دعای ابوحمزه ثمالی می فرمایند: پروردگارا ما نسبت به تو آرزوهای بلند و امیدهای فراوانی داریم. چرا انسان هرگز نباید از رحمت خدا نا امید شود؟ چرا آرزوهای دور و دراز خودش را باید از خداوند طلب کند؟ سِرِّ مسئله چیست؟ انسان وقتی به چیزی امیدوار است که احتمال بدهد اسباب شدن فراهم شود. وقتی آرزو دارد، امید دارد که ببیند آن چیزی که به دنبالش بود شدنی است. اگر انسان حقیقت توحید را بفهمد و واقعا لمس کند که همه کاره عالم خداوند است کسی دیگر در عالم در کنار خداوند کاره ای نیست، همه در زیر دست او قرار دارند و با جان و دل ببیند که اسباب العلل همه در دست قدرت اوست، می فهمد که از جانب خداوند هیچ وقت در هیچ کاری نا امیدی راه ندارد. امکان ندارد که خداوند چیزی را اراده کند و کاری در این عالم اتفاق نیفتد. نا امیدی برای وقتی است که انسان تکیه به اسباب العللی کند که آن ها محدود هستند. دستشان به همه جا نمی رسد و ما هم چون خیلی مواقع در زندگی به غیر خدا اتکا داریم ناامید می شویم. اما انسان مومن واقعی که جز به یاد خدا نیست و جز به او تکیه نمی کند هیچ وقت در زندگی‌اش بن بست ندارد. چون فهمیده به کسی تکیه می کند که همه کاره عالم است. مومن هیچ وقت افسرده نمی شود. موحد واقعی هیچ وقت در زندگی به بن بست نمی رسد. ممکن است کسی بگوید درست است که خداوند کریم است، درست است که همه کارهای عالم دست خداست اما بالاخره کارهای خدا حکمت دارد، خدا بی قابلیت به کسی چیزی نمی دهد. ما وقتی که نا امید می شویم، از خدا نا امید نیستیم از این که خودمان بی قابلیت هستیم نا امید می شویم. به خودمان که نگاه می کنیم می بینیم با این بار سنگین گناه، با این همه کوتاهی، با این همه تنبلی ما سزاوار اکرام و انعام خدا نیستیم لذا نا امید می شویم. به افسردگی دچار می شویم. اما واقعیت مطلب این است که گرچه نعمت های خدا قابلیت می خواهد، اما قابلیت را هم خود خدا عطا می کند. اگر همه کاره عالم خداوند است پس هیچ وقت از داشتن قابلیت هم نباید نا امید شد.  به قول عارف بزرگ مرحوم آیت الله ملکی تبریزی انسان در خانه خدا برای گدایی می رود نه برای داد و ستد. نمی رود یک چیزی بدهد، یک چیزی در عوضش بگیرد. گدا همیشه مجانی طلب است، اگر نظام عالم این طور است که انسان همیشه در مقابل خداوند باید مجانی طلب باشد و گدایی بکند دیگر نا امیدی معنی ندارد. در خانه خدای کریم می رویم و از او تقاضا می کنیم که خدایا خودت قابلیت عطا کن و بعد از قابلیت هم نعمت بده که با کریمان کارها دشوار نیست. 📚منبع: شرح دعای ابوحمزه ثمالی، استاد شیخ محمد حسن وکیلی #ابوحمزه_ثمالی #رمضان۱۴۴۶ #شرح_ابوحمزه #مداحی_عالمانه .

🌸 شرح فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی 🍃 وَأَعْلَمُ أَنَّكَ لِلرَّاجِى [لِلرَّاجِينَ] بِمَوْضِعِ إِجابَةٍ وَ لِلْمَلْهُوفِينَ بِمَرْصَدِ إِغاثَةٍ ❇️ دلت که شکست اما امیدوار بودی دعایت پرواز می‌کند. حضرت علی بن الحسین(ع) در قسمتی از دعای ابوحمزه می فرمایند: خداوندا تو نسبت به امیدواران و دل شکستگان در مسند اجابت و فریادرسی هستی. یکی از شرایط استجابت دعا دل شکستگی و یکی دیگر هم امیدواری است. چه رابطه‌ای بین امیدواری و دل شکستگی با استجابت دعا وجود دارد؟ حقیقت دعا عبارت است از خواندن خداوند، تکیه کردن قلب انسان به خدا و دل دادگی به او. انسان وقتی سیم وجودش به خدا متصل می شود از عالم بالا نور می گیرید، از عالم بالا انرژی می گیرد، مثل دعا کردن مثل شخصی است که در زیر باران نشسته، باران رحمت جاریست اما کاسه وجود خودش را واژگون گرفته است. هیچ بهره ای از این باران نمی برد. موقع دعا کاسه وجود را به طرف آسمن می کند و سعی می کند از باران رحمتی که همیشه نازل هست استفاده کند. ما وقتی دعا می کنیم در اراده و تصمیم خدا تغییر ایجاد نمی شود. خداوند همانطور که همیشه بوده همان طور است. ما وقتی دعا می کنیم خودمان را به خدا وصل می کنیم. به او دل می دهیم و این ما هستیم که تغییر می‌کنیم و استفاده می کنیم. دعایی حقیقت دعاست که در آن دلدادگی باشد. دعایی حقیقت دعاست که در آن انسان از صمیم قلب خودش را به خدا بسپارد. به درگاه او رو بیاورد و به او متصل شود و گرنه اگر لق لقه لسان باشد و حرفی را با زبان بگوییم و در دل اتصالی برقرار نشود آن خیر و رحمتی که می خواهد از عالم بالا بیاید و قلب و دل ما را جذب خود کند نصیب انسان نمی شود. اگر فهمیدیم حقیقت دعا یعنی دل دادگی به خداوند، آن وقت می فهمیم که انسان وقتی واقعا دعا می کند که در وجود خودش فقر و نیاز خودش را احساس کرده باشد و فهمیده باشد خودش دست خالی است و نمی تواند تکیه به دیگری کند. آدمی که فکر می کند از خودش کاری بر می آید، آدمی که فکر می کند از اسباب ظاهری کاری بر می آید، از صمیم دل به خدا تکیه نمی کند. به خاطر همین انسان ها وقتی به این مشکل برخورد می کنند اول این در و آن در می زنند هر کاری از دستشان بر بیاید می کنند چون امیدشان به اسباب و علل است. وقتی امیدشان از همه جا قطع شد، وقتی از همه جا ناامید شدند و با تمام وجود فهمیدند که قدرتشان محدود است و دستشان خالیست، آن وقت است که رو به درگاه خدا می آورند و می شوند انسان دل شکسته، می شوند انسان مصیبت زده و ملهوف. وقتی انسان دل شکسته شد آن وقت خدا را پیدا می کند و وقتی با دل شکستگی در خانه خدا رفت خداوند هم دست نوازش بر سرش می کشد. عزیز من چرا زودتر از این به در خانه من نیامدی؟! از اول دوای درد تو این جا بود. در خانه خدا دل شکستگی می خرند. اگر از انسان بپرسند خدا را کجا می شود یافت؟ جوابش این حدیث قدسی است که فرمود: أنا عند المنكسرة قلوبهم من نزد کسانی هستم که دلهای آن ها شکسته است. وقتی انسان در درون خودش خورد شد و فقر خودش را فهمید آن وقت عظمت خدا را احساس می کند. آن وقت به خدا پناه می برد و تکیه می کند. اینجاست که حقیقت دعا اتفاق می افتد. شرط دوم دعا کردن هم امید داشتن است یعنی باور داشته باشیم که به خدایی که تکیه می کنیم قدرتمند و تواناست. حاکم مطلق عالم است. هر کاری از دست او بر می آید. به همین جهت حضرت در دعا فرمودند: خدایا می دانم که تو نسبت به کسانی که امیدوار هستند و کسانی که دل شکسته و مصیبت زده هستند روی اجابت و پاسخ گویی داری و آن ها را به طرف خودت می کشانی و حاجاتشان را مستجاب می کنی. 📚منبع: شرح دعای ابوحمزه ثمالی، استاد شیخ محمد حسن وکیلی #ابوحمزه_ثمالی #رمضان۱۴۴۶ #شرح_ابوحمزه #مداحی_عالمانه .

🌸 شرح فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی 🍃 وَأَعْلَمُ أَنَّكَ لِلرَّاجِى [لِلرَّاجِينَ] بِمَوْضِعِ إِجابَةٍ وَ لِلْمَلْهُوفِينَ بِمَرْصَدِ إِغاثَةٍ ❇️ دلت که شکست اما امیدوار بودی دعایت پرواز می‌کند. حضرت علی بن الحسین(ع) در قسمتی از دعای ابوحمزه می فرمایند: خداوندا تو نسبت به امیدواران و دل شکستگان در مسند اجابت و فریادرسی هستی. یکی از شرایط استجابت دعا دل شکستگی و یکی دیگر هم امیدواری است. چه رابطه‌ای بین امیدواری و دل شکستگی با استجابت دعا وجود دارد؟ حقیقت دعا عبارت است از خواندن خداوند، تکیه کردن قلب انسان به خدا و دل دادگی به او. انسان وقتی سیم وجودش به خدا متصل می شود از عالم بالا نور می گیرید، از عالم بالا انرژی می گیرد، مثل دعا کردن مثل شخصی است که در زیر باران نشسته، باران رحمت جاریست اما کاسه وجود خودش را واژگون گرفته است. هیچ بهره ای از این باران نمی برد. موقع دعا کاسه وجود را به طرف آسمن می کند و سعی می کند از باران رحمتی که همیشه نازل هست استفاده کند. ما وقتی دعا می کنیم در اراده و تصمیم خدا تغییر ایجاد نمی شود. خداوند همانطور که همیشه بوده همان طور است. ما وقتی دعا می کنیم خودمان را به خدا وصل می کنیم. به او دل می دهیم و این ما هستیم که تغییر می‌کنیم و استفاده می کنیم. دعایی حقیقت دعاست که در آن دلدادگی باشد. دعایی حقیقت دعاست که در آن انسان از صمیم قلب خودش را به خدا بسپارد. به درگاه او رو بیاورد و به او متصل شود و گرنه اگر لق لقه لسان باشد و حرفی را با زبان بگوییم و در دل اتصالی برقرار نشود آن خیر و رحمتی که می خواهد از عالم بالا بیاید و قلب و دل ما را جذب خود کند نصیب انسان نمی شود. اگر فهمیدیم حقیقت دعا یعنی دل دادگی به خداوند، آن وقت می فهمیم که انسان وقتی واقعا دعا می کند که در وجود خودش فقر و نیاز خودش را احساس کرده باشد و فهمیده باشد خودش دست خالی است و نمی تواند تکیه به دیگری کند. آدمی که فکر می کند از خودش کاری بر می آید، آدمی که فکر می کند از اسباب ظاهری کاری بر می آید، از صمیم دل به خدا تکیه نمی کند. به خاطر همین انسان ها وقتی به این مشکل برخورد می کنند اول این در و آن در می زنند هر کاری از دستشان بر بیاید می کنند چون امیدشان به اسباب و علل است. وقتی امیدشان از همه جا قطع شد، وقتی از همه جا ناامید شدند و با تمام وجود فهمیدند که قدرتشان محدود است و دستشان خالیست، آن وقت است که رو به درگاه خدا می آورند و می شوند انسان دل شکسته، می شوند انسان مصیبت زده و ملهوف. وقتی انسان دل شکسته شد آن وقت خدا را پیدا می کند و وقتی با دل شکستگی در خانه خدا رفت خداوند هم دست نوازش بر سرش می کشد. عزیز من چرا زودتر از این به در خانه من نیامدی؟! از اول دوای درد تو این جا بود. در خانه خدا دل شکستگی می خرند. اگر از انسان بپرسند خدا را کجا می شود یافت؟ جوابش این حدیث قدسی است که فرمود: أنا عند المنكسرة قلوبهم من نزد کسانی هستم که دلهای آن ها شکسته است. وقتی انسان در درون خودش خورد شد و فقر خودش را فهمید آن وقت عظمت خدا را احساس می کند. آن وقت به خدا پناه می برد و تکیه می کند. اینجاست که حقیقت دعا اتفاق می افتد. شرط دوم دعا کردن هم امید داشتن است یعنی باور داشته باشیم که به خدایی که تکیه می کنیم قدرتمند و تواناست. حاکم مطلق عالم است. هر کاری از دست او بر می آید. به همین جهت حضرت در دعا فرمودند: خدایا می دانم که تو نسبت به کسانی که امیدوار هستند و کسانی که دل شکسته و مصیبت زده هستند روی اجابت و پاسخ گویی داری و آن ها را به طرف خودت می کشانی و حاجاتشان را مستجاب می کنی. 📚منبع: شرح دعای ابوحمزه ثمالی، استاد شیخ محمد حسن وکیلی #ابوحمزه_ثمالی #رمضان۱۴۴۶ #شرح_ابوحمزه #مداحی_عالمانه .

🌺 فرازی از دعای #ابوحمزه_ثمالی وَ مَا قَدْرُ أَعْمَالِنَا فِي جَنْبِ نِعَمِكَ وَ كَيْفَ نَسْتَكْثِرُ أَعْمَالاً نُقَابِلُ بِهَا كَرَمَكَ . . . نمونه‌ای از #مداحی_عالمانه توجه به توازن #خوف و #رجاء در مداحی و بالاخص مناجات است. مراقب باشیم که اگر فقط از رحمت خدا بگوییم و از خوف خدا سخنی بر زبان نیاوریم در مسیر هدایت ترت و قرآن حرکت نکرده‌ایم . . . #مداحی_عالمانه #گریز_مناجاتی #دکتر_حسین_محمدی_فام

#ابوحمزه_ثمالی . 🔊 #شب_نوزدهم_رمضان 🔊 بخش دوم #دعای_ابوحمزه_ثمالی l إِلهِی لَاتُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِک، وَ لَا تَمْکرْ بِی فِی حِیلَتِک