یکی از مسائل مهم در جامعه های متراکم مدرن این است که کالاهای عمومی را چه کسی تولید کند و به مردم بدهد. مثل درمان، راه، نیرو و... نظریه اول این بود که دولت خودش تولید کند و مردم از طریق مالیات عمومی یا قبوض عمومی هزینه آن را بدهند. بعد گفتند که اصلا چرا دولت تولید کند؟ بخش خصوصی تولید کند و بخش دولتی فقط #نظارت کند.... معروف ترین نقد به این ایده آخر، همین اتفاقی است که در این کلیپ می بیند. بخش خصوصی کالای عمومی و استراتژیک را مثل فرش زیر پایش، یا آبلیموی توی قفسه مغازه اش، #ملک_طلق خودش می داند! و در دنیای جدید بنگاه دار، خودش #گرگ، است و این بنگاه #شمشیری است در مقابل #شغالی به اسم #دولت! که در اصل یا پاکدست بوده و اهل معامله نبوده و یا رشوه بگیر بوده و شکمش سیر نمی شود. خلاصه بخش خصوصی خیلی گران تر است و قدرت و ثروت را یکجا می بلعد! آنچه به اسم خصوصی سازی نیروگاه ها و کارخانه های عظیم مواد اولیه یا مصارف عمومی می شنوید، در بطن خود این چالش عظیم را دارد و همه کسانی که آن را پیشنهاد دادند، از اول هم این را می دانستند! اما دولتها وقتی دچار چالش کارمند بی مسئولیت و دغدغه و در نهای رشوه بگیر می شوند، چشمهایشان را می بندند و خصوص سازی (مولد سازی!) را امضا می کنند! نویسنده متن روی فیلم، گفته است که این مشکل #دولت_کوچک است! نه برادر! این یک چرخه ترمیم ناپذیر در زیست جهان مدرن است! نهادسازی برای #انسان_سوداگر و پذیرش این اختلال بزرگ در او، در هیچ کجای دنیا یک درمان درست و حسابی که دست آخر همه طرفین، بصورت اخلاقی، جامعه پذیر بشوند ندارد! 🆔 @social_theory