📝 #یادداشت_ویژه | اگر شما هم خوب شروع می‌کنید اما ادامه نمی‌دهید، بخوانید!👇 🔶 گاهی یک #تلنگر، گاهی شناخت و کسب معرفت، گاهی هم احساس عدم تعادل در زندگی، نیاز به ابداعِ یک تغییر مشکل‌گشا را در ما بیدار می‌کند. در این مواقع، پس از خلوتی با عقل و دل، برای ایجاد تغییر، یک تصمیم عالی می‌گیریم و برنامه‌ای تازه نفس و خوش آتیه را وارد زندگی‌مان می‌کنیم. ♦️ روزهای اول با قدرت و پرانگیزه پیش می‌رویم. گاهی چند هفته، مصمم، برنامه‌ی ریخته‌ شده را دنبال می‌کنیم. اما چیزی نمی‌گذرد که بین ما و اجرای برنامه فاصله می‌افتد. اوایل یک روز در میان و دو روز در میان و اندکی بعد چند روز در میان؛ طبق برنامه‌ عمل می‌کنیم. و دیری نمی‌پاید که آهنگ زندگی دوباره همان موسیقی از رده خارج شده‌ی پیشین می‌شود. تغییر را بوسیده، کنار می‌گذاریم و به همان روال سابق برمی‌گردیم... گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته! 🔷 به راستی چه اتفاقی می‌افتد؟! تلنگر اولیه، بی‌رنگ و کم جان می‌شود؟! شناخت و معرفتی متضاد با آنچه کسب کرده بودیم، بدست می‌آوریم؟ توازن و تعادل دلخواه به زندگی‌مان برمی‌گردد؟! یا... 💠 یکی از دلایلِ مهم دنبال نکردن تصمیمات جدید و ادامه ندادن برنامه‌ریزی‌ها، این است که معمولا برای اجرا، به دنبال شرایط ویژه‌ای هستیم. اگر آن شرایط ویژه مهیا شد، فعالیت مدنظرمان را انجام می‌دهیم. اما اگر روزی شرایط با ایده‌آل‌مان فاصله داشت، آن روز به راحتی از اجرای برنامه صرف نظر می‌کنیم. 🔰 به طور مثال، تصمیم می‌گیریم فلان کتاب ارزشمند را بخوانیم. با خودمان قرار می‌گذاریم، از سکوت نابِ اول صبح‌ بهره ببریم و پیش از بیدار شدن دیگران مطالعه و خلاصه برداری کنیم. حالا اگر صبح به هر دلیلی شرایط مطابق انتظارمان پیش نرفت، با گفتن این جمله که: «بگذار فردا انجامش می‌دهم.» قید مطالعه‌ی آن روز را می‌زنیم. ✔️ در صورتی که وقتی نطفه‌ی یک #برنامه جدید بسته می‌شود، باید آنقدر در اجرا #استمرار داشته باشیم که آن برنامه‌ی نحیف به عادتی استوار تبدیل شود. 🔰 اگر سر صبح، کارگرانِ ساختمانِ نیمه‌کاره‌ی همسایه شروع به کار کردند و سکوت را شکستند؛ اهمیت ندهید. قید سکوت را بزنید نه قید مطالعه را. اگر به هر دلیلی نتوانستید خلاصه نویسی کنید، ایرادی ندارد. مطالعه را لنگ خلاصه‌نویسی نگذارید. بعدا می‌توانید خلاصه‌ی نوشته نشده را جبران کنید اما عادتِ از دست رفته را نه! 🔸 برای استوار شدن عادت‌ها، به دنبال شرایط خاص و ایده‌آل نگردید. کمال‌گرا نباشید و به سادگی از هر فرصتی برای اجرا بهره ببرید. نگذارید وقفه‌‌های متعدد در برنامه، بین شما و تصمیم جدید جدایی بیندازند. در صورت جور نبودن شرایط، متناسب با وضعیت موجود برنامه‌ را پیگیری کنید. 🔹 بهترین راه این است که از همان ابتدا با در نظر گرفتن برنامه‌‌ی سبک و شرایط منعطف، موانع احتمالی را پس بزنید. سخن پایانی آنکه، نگاه ایده‌آلی و تمایل به #کمال‌_گرایی در انجام کارها، نه تنها بهترین نتیجه را به بار نمی‌آورد که با سنگ اندازی‌های بیرحمانه، شما را از آنچه می‌خواهید باشید، دورتر و دورتر می‌کند. ✍ مرضيه فخریه (پژوهشگر حوزه سبک زندگی) ↗️ برای✌️نفر از دوستان خود ارسال کنید. ➕ به جمع #فاتحان بپیوندید👇🏻 http://eitaa.com/joinchat/1944846336C1ad9e574d5 @haamsafar

📝 #یادداشت_ویژه | تشویق کودک 🔹تشویق از سوی دیگران همیشه خوشایند و به یادماندنی است و لذت دست یابی به موفقیت را در ما چندبرابر می‌کند. آخرین باری که فرزند خود را تشویق کردید چه زمانی بود؟ همین امروز یا مدت‌ها پیش؟ اصلاً تشویق به چه معناست و حد و اندازه‌ی مطلوب آن چقدر است؟ در این یادداشت به تاثیر تشویق بر عزت نفس می‌پردازیم. 🔹بچه‌ها دائماً در حال یادگیری فعالیت‌های جدید هستند.‌ آن‌ها تلاش می‌کنند مهارت‌های بیشتری را بیاموزند و در این بین نیاز به توجه اطرافیان خود دارند تا بازخورد خوبی از آن‌ها دریافت کنند. تشویق ما به آن‌ها کمک می‌کند تا حس خوبی نسبت به خود داشته باشند و خود را در رسیدن به اهداف شان لایق و توانمند ببینند. اگر تلاش کودک را به خوبی ببینیم‌ و او را تایید کنیم باعث می‌شویم از توانایی‌های خود آگاه شده و به فکر رشد و پیشرفت آن‌ها باشد. 🔹چگونه تشویق کنیم؟ یک تشویق خوب باید واقعی، بدون تظاهر و دروغ باشد. بچه‌ها به خوبی فرق تعریف اغراق آمیز و تشویق را می‌فهمند. عبارت‌های تعارفی و تکراری مانند عالیه، کارت خیلی خوب بود و ‌... که بدون احساس و از روی رفع تکلیف بیان می‌شوند تشویق خوبی محسوب نمی‌شوند. 🔹با بیان احساس و نظر شخصی خود حس بهتری به طرف مقابل می‌دهیم. وقتی جمله‌ی خود را با «من» آغاز می‌کنیم تشویق ما واقعی بنظر می‌رسد. «من از این که این رنگ‌‌های زیبا را در نقاشی‌ات به کار بردی خیلی لذت بردم» قطعاً تشویق بهتری است تا این که بگوییم «آفرین، چه نقاشی قشنگی کشیدی» 🔹هدف از تشویق آگاهی کودک از توانایی‌های خود‌ و رسیدن به رضایت درونی است. ما باید به بچه‌ها نشان دهیم تا منتظر قضاوت دیگران نباشند بلکه خودشان توانایی ارزیابی کارهای خودشان را داشته باشند‌ و نقاط ضعف و قوت شان را شناسایی کنند نه این که با تشویق‌های افراطی و تاییدهای بیجا مانع کشف نقاط ضعف شان شویم. جملاتی مانند «من فکر می‌کنم در نیمه‌ی دوم بازی، بسیار بهتر عمل کردی. مگه نه؟! » یا «برای تحقیق مدرسه‌ات خیلی خوب تلاش کردی. آیا خودت هم از نتیجه‌ی کار راضی هستی؟» 🔹تشکر نوعی تشویق کردن است. مثلاً وقتی می‌گوییم «از این که امروز در مرتب کردن خانه به من کمک کردی، واقعاً متشکرم» نه تنها تشکر کردیم بلکه کار مثبت او‌ را تایید کرده و تلاش و مشارکت‌ و همکاری او را هم بیان کرده‌ایم. «از این که امروز با برادرت مهربان بودی و‌ با حوصله برخورد کردی ممنونم» «ممنونم که با من تماس گرفتی و اطلاع دادی که امشب دیرتر به خانه برمیگردی. وقتی دیر می‌آیی ما واقعاً نگران می‌شویم» این نوع تشویق یعنی بیان نقاط قوت طرف مقابل بدون شک باعث تقویت رفتارهای مثبت او‌ خواهد شد و بسیاری از رفتارهای نامناسب او را در طول زمان از بین می‌برد. ✍ ریحانه سادات موسوی (کارشناسی روانشناسی و مربی حوزه‌ی کودک) #فرزندپروری ↗️ برای✌️نفر از دوستان‌تون ارسال کنید. ➕ به جمع #فاتحان بپیوندید👇🏻 http://eitaa.com/joinchat/1944846336C1ad9e574d5 @haamsafar 🌺