مدعای آقای کدیور: صد لعن انتهایی زیارت عاشورا، و مشخصا لعن #خلفای_سه_گانه، یقینا در کتاب #مصباح_المتهجد_کبیر #شیخ_طوسی (۳۸۵-۴۶۰) – معتبرترین کتاب دعایی شیعه - نبوده است، و از قرن دهم به تدریج وارد نسخه‌های این کتاب شده است دلیل اول : در قدیمی ترین نسخه‌ی مصباح المتهجد که متعلق به سال ۵۰۲ - یعنی ۴۲ سال بعد از وفات شیخ طوسی - توسط عبدالجبار بن علی نقاش رازی نوشته شده، و در کتابخانه آستان قدس رضوی مشهد به شماره ۸۸۲۲ نگاهداری می شود، و با نسخه‌ی به خط مصنف مقابله شده، از (اللهم العن اباسفیان) تا ذکر سجده (اللهم لک الحمد حمد الشاکرین …) به چشم نمی خورد. البته با خط دیگری که به قدمت خط متن نیست در هامش صفحه فقرات مورد بحث نوشته شده است. در پنج نسخه‌ی قدیمی دیگر تا قرن دهم نیز وضع به همین منوال است: متن خالی از فقرات یادشده است، و در هامش صفحات با خطی کاملا جدید و متفاوتْ فقرات مورد بحث اضافه شده است. دلیل دوم: گزارش #سید_بن_طاووس (۵۸۹-۶۶۴) در کتاب مصباح الزائر، در نسخه‌ی اصل مصباح المتهجد کبیر به خط شیخ طوسی که در نزد وی بوده، فقرات مورد بحث نبوده است. سید بن طاووس از سوی مادر نوه‌ی شیخ طوسی است. @hadihoseiniasl