#پارت57 آرش دوباره پیام داد: چه آرامشی در من است وقتی می ایی… و چه آشوبم بی تو ! دور نشو مرا از من نگیر … من حوالی تو بودن را دوست دارم. با دیدن پیام آخرش اشکم چکید. گوشی را گذاشتم کنار و دراز کشیدم. کاش پیام نمیداد. خدارو شکر که اسرا هنوز به اتاق نیامده بود، راحت می توانستم گریه کنم. باید خودم را کنترل می کردم. پتو راروی سرم کشیدم و شروع کردم به صلوات فرستادن. نمیدانم چقدر طول کشید یا چند تا فرستادم. آنقدری بود که لبهایم خشک شد. ولی من اهمیتی ندادم و ادامه دادم. انگارجنگی درونم صورت گرفته بود. که آخرش خواب از راه رسید. صبح با صدای آلارم گوشی‌ام بیدارشدم. یک لحظه فکر کردم نکند خواب دیده‌ام که آرش پیام داده. گوشی‌ام را باز کردم و نگاه کردم. نه، خواب نبود. پیام ها را خواندم. دوباره منقلب شدم، صدا دار نفسم را بیرون دادم وبرای وضو از تخت پایین آمدم. مادر و اسرا در سالن نماز می خواندند. به اتاق مادر رفتم وبعد از نماز کلی دعا وگریه کردم، از خدا خواستم قدرت روحی به من بدهد. شنیده بودم که اگر هر کس با نفسش مبارزه کند قدرت روحی پیدا می کند. از خدا خواستم که کمکم کندتا بتوانم مبارزه کنم. در مترو پیام فرستادن آرش را، برای سوگند پیامکی گفتم. وقتی به خیابان دانشگاه رسیدم دیدم سوگند زنگ زد و گفت: – الان کجایی؟ با تعجب گفتم: –سلامت کو؟ ــ سلام. کجایی؟ ــ نزدیکم، یه دقیقه دیگه می رسم. ــ خیلی جدی گفت: – همونجا وایسا تکون نخور امدم. ــ اتفاقی افتاده؟ بدون این که سوالم را جواب بدهد گوشی را قطع کرد و من حیران ماندم. چند دقیقه ایی همانجا ایستادم که دیدم با سرعت بالابه طرفم می آید. نفس نفس زنان به من رسید. دستم را گرفت و کشید دنبال خودش. مسیرش بر خلاف مسیردانشگاه بود. با نگرانی پرسیدم: – سوگند میگی چی شده یا می خوای نصف جونم کنی؟ به پیچ خیابان که رسیدیم پشت سرش را نگاه کرد و نفس راحتی کشید. –بریم مترو. اخم هایم رانشانش دادم. –کسی دنبالته؟ ــ با تعجب گفت: –دنبال من نه، دنبال تو. ــ چشم هایم گرد شدند و گفتم: –کی؟ ــ آرش. دستم را از دستش بیرون کشیدم و گفتم: – درست حرف بزن ببینم چی میگی. ــ سرعت قدم هایش راکمتر کرد. – وقتی رسیدم دانشگاه، تازه پیامت رو خوندم. بعدش آرش امد سراغت رو از من گرفت، پرسید امروز میای یا نه. منم چون پیامت رو خونده بودم.گفتم معلوم نیست. چند بارهم امد خیابون رو نگاه کردو رفت. منم تو یه فرصت مناسب جوری که متوجه نشه بیرون زدم. – خب که چی؟ ــ اولا: کچی نه و بز. دوما: امروز نمیریم دانشگاه. با صدای بلند گفتم: – نمیریم؟ اخم کرد. – راحیل نریم بهتره. ممکنه یه حرفی چیزی بگه تو رو هوایی کنه، بابا تازه حال و هوات یه کم درست شده، حرف من رو گوش کن و نرو. اصلا بیا من می برمت یه جای خوب که به صدتا دیدن آرش بی‌ارزه. همه ی حرف هایش را قبول داشتم ولی این دل لعنتی را چه می کردم. سرم را پایین انداختم و زیر لب گفتم: –کاش حداقل یه کلاس رو می رفتیم. دستش را گذاشت پشت کمرم وبه طرف مترو هدایتم کرد. – مقاومت کن راحیل. دیگه پای رفتن نداشتم، می خواستم بگویم حداقل بروم خودم از دور ببینمش. ولی خودم می دانستم کار عبثی بود. پاهایم التماسم می کردند برای برگشتن ومن وقتی اهمیتی ندادم انگارانرژی‌ام به طوریک جا تخلیه شد. سوارقطار که شدیم پرسیدم: –کجا میریم؟ ــ با لبخند گفت: –یه جایی که سر ذوق میای. ــ کجا؟ ــ باغ گیاه شناسی. بلیطش رو یکی از مشتریا دیروز آورد. منم دیدم تو اهلشی...یه چشمکی زدو ادامه داد...گفتم امروز بعد از دانشگاه بریم. حالا یه چند ساعت زودتر میریم.تازه وقت بیشتری هم داریم. فقط چون سه تا بلیط داریم می خوای بگو دختر خالتم بیاد. نگاهی به ساعتم انداختم و گفتم شاید الان خواب باشه. گوشی رابرداشتم و به سعیده زنگ زدم. با این که خواب بود ولی از دعوتمان استقبال کردو گفت میاد..اسم آخرین ایستگاه مترویی که باید پیاده می شدیم را گفتم. او هم گفت که زود خودش را می رساند. وقتی از ایستگاه مترو بیرون امدیم هنوز سعیده نیامده بود. سوگند گفت: –برم شیرو کیک بگیرم بخوریم. آب پرتقال بگیرم یا شیر می خوری؟ –واسه خودت بگیر من نمی خورم. با ناراحتی به طرفم امد. –راحیل، تازه به غذا خوردن افتاده بودی، ببین با یه پیام چه بلایی سرت آورد. بهش این اجازه رو نده. به هیچ کس اجازه نده. از حرفش جان گرفتم و لبخند زورکی زدم. –به یه شرط می خورم، که تو مهمون من باشی. خنده ایی کرد و گفت: –باشه. رفتم مغازه ونایلونی پر از کیک و کلوچه و شیرو آب میوه خریدم. وقتی برگشتم دیدم سعیده هم امده. داخل ماشین نشستیم ونایلون را به دست سوگند دادم. نگاهی به نایلون کردو گفت: –بیچاره شوهرت...آخه این چه وضع خرید کردنه...حواست باشه طرف پول دار باشه ها، وگرنه با این ولخرجیهای تو، حتما به سال نکشیده طلاقت میده. ✍#به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور #ادامه‌دارد...

🎖🔮🎖🔮 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت57 ساعت کاری تمام شد. سیستم را خاموش کردم تا به خانه بروم. صدای صحبت آقای طراوت را شنیدم که از اتاق راستین می‌آمد. انگار در اتاق باز بود چون می‌شنیدم که در مورد کارشناسی که رفته بود برایش توضیح میداد. زود وسایلم را جمع کردم تا قبل از این که مرا ببیند بروم. همین که خواستم از در اتاق بیرون بروم با هم روبرو شدیم. لبخند زد. –عه، امروز چرا زود میرید؟ نگاهی به ساعت مچی‌ام انداختم. –ساعت کاری تموم شده. –میدونم. ولی شما که آخر از همه می‌رفتید. واسه همین من امدم شرکت وگرنه از همون طرف میرفتم خونه. بعد با لبخند شاخه گلی که پشت سرش نگه داشته بود را مقابلم گرفت. –برای شماست. نمی دانستم چه کار کنم. در گیر یک جور رو دروایسی و دو دلی شده بودم. دلم نمی‌خواست گل را بگیرم. با تردید به دستش نگاه کردم. "یعنی گل به دست رفته بود پیش راستین؟" –خانم مزینی امروز دعوت من رو به خوردن یه قهوه قبول می‌کنید؟ باید حرفی میزدم. خودم اینجا ولی تمام حواسم به در اتاق راستین بود. –من باید امروز زودتر برم. برام میخواد خواستگار بیاد. اخم ریزی کرد. –ای بابا واسه ازدواج همیشه وقت هست. چه عجله‌اییه به این زودی خودتون رو بندازید تو درد سر. ازدواج کنید که چی بشه؟ "میگه به این زودی! نمیخوام ننه بزرگ بچم بشم. واقعا که، حداقل یه نوک سوزن غیرتی میشدی، ککشم نگزید. " همان لحظه راستین از اتاقش بیرون آمد و با دیدن ما اخم کرد. نگاه تحقیرانه‌ایی به گلی که هنوز در دست کامران بود انداخت و رفت. متنفر شدم از آقای طراوت، از گلی که آورده بود از حرفهایش، اصلا چرا از آنها متنفر باشم از خودم متنفرم که چرا از همان روز اول گلش را پس ندادم که کار به اینجا نکشد. اخم کردم و بدون این که گل را بگیرم گفتم: –ببخشید آقای طراوت من کار دارم باید زودتر برم. گل را طرفم گرفت. –گلتون. –دیگه هیچ وقت برای من گل نیارید. از شرکت بیرون زدم. چند قدم آن طرف‌تر پارکینگ بود. آنقدر غرق خودم بودم که متوجه‌ی بیرون آمدن ماشین راستین از پارکینگ نشدم. صدای بوق گوش‌خراشش باعث شد درجا باایستم. چیزی نمانده بود با ماشینش برخورد کنم. شیشه‌ی ماشین را پایین کشید و گفت: –هیچ معلومه حواست کجاست؟ عصبی شدم. کنار ماشین ایستادم. –حالا من حواسم نیست شما باید من رو زیر بگیرید؟ لبخند زد و نگاه معنا داری به دستم انداخت. یک دستش را بالا برد. –حسابی ترسیدیا، معذرت. راستی به کامران که چیزی نگفتی؟ –چی باید می‌گفتم؟ –در مورد حسابر... یک لحظه لبهایم را روی هم فشار دادم و حرفش را بریدم. –چرا باید بگم؟ پوزخندی زد و گفت: –آخه اون خیلی حرفه‌اییه، برای این که حرف از زیر زبون این و اون بکشه چه کارا که نمی‌کنه. شاید درست می‌گفت، کامران حرفه‌ایی بود ولی دل من اهلی او نبود. ترفندهایش روی من تاثیری نداشت. با صدایش از خیالاتم بیرون آمدم. –حالا بیا بالا برسونمت. هم مسیریم دیگه. مغرورتر از آن بودم که تعارفش را قبول کنم. –نه، ممنون، خودم میرم. نگاهی به در شرکت انداخت. اخم کرد. بعد با تحکم گفت: –فعلا بیا بشین تا یه مسیری ببرمت. وقتی تردیدم را دید پیاده شد و در عقب را باز کرد. کمی‌ از جذبه‌اش ترسیدم. –آخه خودم برم راحت‌ترم. این بار با جدیت بیشتری گفت: –باشه خودت برو، فقط الان سوار شو سر خیابون پیادت می‌کنم. با تعجب سوار ماشینش شدم. وقتی ماشین حرکت کرد، کامران را دیدم که جلوی در شرکت ایستاده بود و ما را نگاه می‌کرد. از آینه نگاه گذرایی به راستین انداختم. اخم داشت و خیره و متفکر به روبرو نگاه می‌کرد. انگار نافش را با اخم بریده‌اند. ولی برای من اخمش هم خوب بود. باورم نمیشد فاصله‌مان اینقدر کم باشد. درست پشت سرش نشسته بودم. بوی خوبی می‌آمد، شبیهه بوی میوه. موسیقی عاشقانه‌ای که در حال پخش بود حس عجیبی داشت. یک حسی قوی، آنقدر قدرتمند که اجازه نمی‌داد در افکارم جز او به موضوع دیگری بپردازم. انگار قلبم سیبل بود و کلمه‌ به کلمه‌ی خواننده تیر بود که پشت سر هم درست در مرکز قلبم روی نشانه‌ی وسط می‌نشست. جراحت قلبم را واضح احساس کردم، نفسم می‌رفت که نیاید. تنها کاری که کردم گفتم: –ببخشید میشه همینجا نگه دارید؟ از آینه نگاهم کرد. –مگه با مترو نمیری؟ –چرا، بقیش رو پیاده میرم. –هوا گرمه، تا ایستگاه می‌رسونمت. ترافیک بود ماشینها مثل لاک‌پشت حرکت می‌کردند. با ماشین حداقل ده دقیقه طول می‌کشید. طاقت ماندن نداشتم. خواستم بگویم حداقل آن موسیقی لعنتی را خاموش کن. اما گفتم: –ممنون، خودم میرم. نوچی کرد. –تعارف نکن، می‌رسونمت. –عاجزانه نگاهش کردم. قلبم چیزی نمانده بود از سینه‌ام بیرون بزند. –میشه خواهش کنم نگه دارید؟ مبهوت پرسید: –حالتون خوبه؟ –نه، باید زودتر هوای آزاد به سرم بخوره. شیشه را پایین داد. –گرمتونه؟ می‌خواهید کولر رو زیاد کنم؟ سرم را به علامت منفی تکان دادم. کنار خیابان ترمز کرد.

#الهام #پارت57 _بلــــه ! البته از نوع نا محسوس ... حالا چرا اینجا وایستادی بیا بریم بشینیم _من خسته شدم نمیشه برگردیم ؟ _به این زودی ؟ تازه میخواستیم با بچه ها بریم کارتینگ ! _ دیرم میشه نمیتونم بیام خودتون برید الانم اگر میخوای بمونی بمون من خودم میرم _حالا چرا قهر میکنی عزیزم ؟ یعنی انقدر خلم موش خجالتیمو اینجا ول کنم و خودم برم دنبال رفقام؟ بیا یکم بشینیم خودم میرسونمت خوبه ؟ اینکه دوباره مهربون شده بود و من رو به دوستاش ترجیح داده بود باعث شد نرم بشم یه لبخند کوچیک بزنم و دوباره باهاش برم پیش بچه ها !! خیلی نموندیم که من بازم از دست این جمع زیادی راحت و دوستانه حرص بخورم و زودتر از اونها بلند شدیم و خداحافظی کردیم .ضمن اینکه بازم نگاه عجیب اشکان بدرقه راهمون شد ! وقتی توی ماشین داشتیم برمیگشتیم به پارسا گفتم : _تو همه دوستات همین مدلی هستن ؟ _چه مدلی ؟اگه منظورت از دوست اشکانه که باید بگم اون دوست من نیست دوسته ایمانه ولی همه جا مثل چتر خودشو پهن میکنه عادتشه ! پوزخندی زد و ادامه داد : _منم یه حسابایی باهاش دارم که خیلی وقت پیش باید تصفیش میکردم ! ولی هنوزم دیر نشده _من نمیدونم دوستته یا دشمنت ولی من که اصلا از نگاه های خیرش خوشم نیومد ! با تردید منتظر عکس العمل پارسا نشستم که ببینم چجوری برخورد میکنه . راهنما رو زد و پیچید سمت چپ نیم نگاهی بهم کرد و گفت : _نگاه های خیره اش به کجا !؟ _ به من !! بلند خندید و دستش رو زد روی فرمون .. _ چی میگی دختر خوب ! اون خودش هزار تا دوست دختر لارج داره صد بار از تو خوشگل تر و پایه تر ! اگه میگفتن برای حس اون لحظه ام یه اسمی بذارم حتما واژه لال شدن یا میخ کوب شدن رو انتخاب میکردم ! یادمه چند سال پیش که یکی از فامیلای دورمون تو یه مهمونی خانوادگی به من و ساناز خیلی خیره نگاه کرده بود همین که رفتن من بلند گفتم فلانی چقدر بد نگاه میکرد و همین حرف بی فکرانه من باعث شده بود که احسان دیگه نذاره جایی که اون هست من و سانی باشیم و کلی هم غیرتی بازی در آورده بود و خط و نشون کشیده بود ! و مامان همون شب بهم گفته بوده که آدم جلوی مردهایی که دوستش دارن مثل داداش یا پدرش نباید از نگاه های خیره مردای نامحرم بگه چون داره پا روی غیرتشون میذاره و این اصلا چیز خوبی نیست گاهی وقتها بهتره یه چیزایی رو نادیده بگیریم تا آشوب به پا نشه ! ‌