#کتاب‌دا🪴 #قسمت‌سیصد‌هشتاد‌🪴 🌿﷽🌿 از آنجا که امیدوار بودیم جنگ هرچه زودتر تمام شود، گفتم: زود بر می گردیم. خیلی زود بعد گفتم شاید من جلوتر از شماها برم سعید که ذوق مدرسه رفتن داشت و باورش شده بود من به خرمشهر می روم، گفت: میری خرمشهر کتاب های من رو میاری؟ عراقی ها می ذارن کتاب هام رو بیاری؟ منظورش کتاب های کلاس اول سال قبل حسن بود. گفتم: اونا غلط میکنن نخوان. میریم بیرونشون می کنیم. اون وقت خودت رو میبرم خرمشهر، نه اینکه کتاب هات رو بیارم اینجا..... از فردا برای کنترل پسرها همراهشان رفتم. چون در اتاق های کانکس ها رو به هم باز می شده نمی توانستیم در را باز بگذاریم. بعضی از همسایه ها مراعات حریم ها را نمی کردند. به همین خاطر، در اتاق ما همیشه بسته بود و حس زندانی بودن را بیشتر در آدم تقویت می کرد. پسرها هم می خواستند ورجه ورجه کنند، نمی شد آنها را توی اتاق نگه داشت. از آن طرف می ترسیدم توی محوطه بروند. وضعیت بد بهداشت، اخلاق آدمهایی جورواجور با فرهنگ های مختلف و نگرانم می کرد می رفتم و موقع بازی کنارشان می ایستادم حسن و سعید و منصور خودشان را از فنس ها و پایه های تانکر آب بالا می کشیدند و پایین می پریدند. تا دو هفته کارم این بود آنجا بایستم و چشمم به این ها باشد بعضی وقت ها هم که دلم می گرفت، می رفتم بیرون کمپ، زیر آفتاب، کنار جاده ایی که به آبادان می رفت، می ایستادم. فکر میکردم تا آبادان چقدر راه است. می توانم این مسافت را پیاده بروم. چون می گفتند جاده ماهشهر - آبادان را عراقی ها گرفته اند. تصمیم داشتم از توی پایان ها به آن سمت بروم. وقتی حس می کردم این کار امکان پذیر نیست، اعصابم خرد می شد....دا می دانست وقتی توی خودم هستم نباید سراغم بیاید. خیلی کم طاقت شده بودم. تا حرفی پیش می آمد می زدم زیر گریه. لیلا هم ناراحت بود، با این حال خودش را با شرایط وقف داده بود. برای دلداری من می گفت: زهرا همین جا هم می تونیم کار کنیم. می ریم توی درمانگاه ها. أما من دلم رضایت نمی داد. روحم برای برگشتن پر می کنید. احساس می کردم که بال هایم را کنده اند... 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #کانال‌کمال‌بندگی #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef