جگرم پارھ نکن پای نکش روی زمین ..! به خدا پشت و پناهم کمرم تا شدھ است ..💔

میگن آقا اباعبدالله دولا دولا از میدان برگشتن سمت خیمه ها .. عمود خیمه علمدار رو روی خاکا گذاشتن .. همه فهمیدن عمو دیگه برنمےگردھ ! همون موقع که ارباب صدا زدن : الان انڪسر ظهری !😭💔

چون که در بین حرم خوش قد و بالا بودی ؛ باورم نیست که اینگونه سرت وا شدھ است !💔

چقدر فاصله افتاد به ابروهایت .. از چه رو خوردھ به هم حالت گیسوهایت!💔

برادر ؛ چقدر شبیه بابا شدھ ای !💔(((:

خواستم بعد ظفرهای تو تکبیر کشم .. مرهمی بر جگر مادر بےشیر کشم ..

حال باید بنشینم به کنار بدنت .. با دلے سوخته از چشم ترت تیر کشم!💔

ماندھ ام فرق تو با تکه عبایے بندم ؛ یا که از پیکر تو نیزھ و شمشیر کشم !💔

باید اینبار به زینب عوض پاسخ خود ، جسم صد چاک در آیینه به تصویر کشم!😭💔

کودکان تا خبر از حال عمو پرسیدند ؛ عکس شیر حرمم بسته به زنجیر کشم!💔

تیر ها یک به یک از پای درت آوردند .. ای برادر چه بلایے به سرت آوردند؟💔

دیگه از اینجا انگار که ارباب، علمدار رو سفت تر بغل مےگیرن .. برای بار آخر ، یک بار دیگر با ناله برادر رو صدا مےزنن میگن بدون تو نمےتونم عباسم .. انگار همون بیت هاست که ارباب صدا میزنن : اویان ؛ اویان ای یار وفاداریم .. اویان ..!💔(((: