-اعتماد.

آدما تا وقتی حرف قلبیشون رو اون لحظه نزنن، تا همیشه اون احساس درونشون زنده‌ست.

یقه‌ام را می‌گیرد حرف‌های خورده‌ام از گلویم بیرون می‌ریزد ضامن تفنگ را می‌کشد و ثانیه‌ای بعد، جسم زنده‌‌ام در خونِ مردگی‌اش لبخند می‌زند قصه تمام می‌شود و آدم‌ها بخاطر نقش‌هایی که خوب ایفا کرده‌ اند، تشویق می‌شوند و دنیا، در تاریکی فرو می‌رود.

-بمونه از عجیب‌ترین روزِ این سال‌های اخیر و از همه‌ی ترس‌هایی که تازه شروع شدن.

منتظر موندن در حالی که استرس داری یکی از سخت‌ترین موقعیت‌هاست.

. . .

[انگار صاعقه خورد بهم]

-[جات بینِ همه‌ی روزا خالیه]

چند وقت پیش که درمورد ستاره ها میخوندم، نوشته بود که بعضی از ستاره های بزرگ وقتی دارن کم کم برای همیشه خاموش میشن، درخشان ترین حالتشونو نشون میدن و بعد میمیرن. چندروز پیش وقتی زمین شناسی میخوندم درمورد این نوشته بود که دایناسور ها دقیقا تو اواخر آخرین دوره ای که وجود داشتن خیلی متنوع و بزرگ و سنگین بودن. قبلا خوندم که بعضی از درختا درست قبل از اینکه بمیرن بزرگترین شکوفه هارو میدن و بعضی از کوه های آتشفشانی درست قبل از خاموشی، فوران بزرگ و شدیدی دارن. انگار که اوج، پایانه.