[شونزدهِ شهریور، چهارصد و سه.] + چی شد؟ تا اسمِ عموت اومد نیشِت باز شد؟

داستان‌های متفاوت، در زمان و موقعیت مشترک.

-

خیلی دوست داشتم انکارت کنم. یعنی کردم. چند ماهی می‌شه. و اولین‌بارم هم نیست. گاهی از این فراموش کردن می‌ترسم. من عادت کردم. به فکر کردن بهت، به خیال‌پردازی با مضمونِ تو و به هر چیزی که یه سرش بهت برمی‌گرده. ولی خب تا میام با خودم بگم "عطرت داره از پیرهنی که جا گذاشتی، می‌پره"، باز یادم می‌‌افته که نه. تو عجین شدی با من. تو از اولشم وجود نداشتی. نمی‌دونم چرا انزوا ام رو با حضورِ تو پر کردم. کم‌کم دارم این نمایشو باور می‌کنم. نمایشی که هیچ بازیگری نداره!

. . .

امید را پذیرفته‌ام و این درست به آن معناست که ناامیدی را پذیرفته‌ام. -بازم گروس.

[صدای نوازنده‌‌ای که نرفته روی صحنه]

[من و تک‌ستاره‌ی آسمان و زمینی که به شدت شلوغ است برای زیستن]

وای یادم رفت.