هو مرحوم بهاری همدانی: #آداب_رفاقت _سوّم از حق متعلّق به زبان ایضا چند قسم است: اوّلا مَهما اَمکَن[به هر اندازه که ممکن است] اظهار محبّت خود را نسبت به او بنماید، چه اینکه این از اسباب ثبوت اخوّت است. ثانیا: افشاء محامد[خوبی های] او را بکند، چه در حضور و چه در غیاب اگر چه در اخبار مدحِ حضوری منع شده است لکن در بعضی موارد، برای الفت شاید مضر نباشد. ثالثا: اگر حاجت به تعلیم دارد، از تعلیم او مضایقه نکند، به نحوی که آداب معلّم باید ملاحظه شود که از جمله آن اینست که اگر صاحب یک علم مخصوصی است، علوم دیگر را تخطئه نکند، اگر فقیه است نگوید حکمت چه کار آید، مَشحون به شبهات باطله است یا حکیم است نگوید فقه چه کار آید، مطالب احکام زنان کجا، معرفت الهی کجا و هکذا[همچنین] تمام این مذمّتها منشاء ندارد، جز جهل بر آن علم، زیرا که هر یک از علوم را فایده ایست در محل خود مگر اینکه شرعا به خصوص نهی داشته باشد یاد گرفتن آن. مهما امکن[تا جایی که ممکن است] در خُفیه[تنهایی] اورا تعلیم نماید تا مردم به جهل او ملتفت نشوند، تا خجل شود یا مفتضح گردد. زیرا که از علامات فارقه میان نصیحت کردن و افتضاح کردن اِعلان و اِسرار است. اگر عیبی را در او مطلع شدی، دیدی از تو مخفی می دارد، دیگر او را اظهار مکن و اگر دیدی طبیعت بر او غالب است و نمی تواند ترک کند باز سکوت اولی است. #تذکره_المتقین برگرفته از ص ۶۴ و ۶۵ #آداب_دوستی #کتاب #مواعظ #آداب @aasi_khorasani

هو از ديگر آداب طريق براي مريدِ مُبتدی، مشغول شدن به ذكر قلبی است كه پس از مشغول شدن به رابطه ی روحِ مرشد، انجام شده و مريد با قلبِ خود به ذكر خداوند می پردازد. و كيفيت آن چنين است كه شخص اولًا، نَفَسِ خود را حبس نموده و نوكِ زبان را به سقف دهان بچسباند، و قلب خود را مانندِ ظرفی تصوّر کند و بدون تحرّكِ زبان و بدون صوت و صرفاً در خاطرِ خود لفظ جلاله ی الله - كه اسم اعظمِ حق تعالي مي باشد- را بر قلب خود وارد کرده و توجه نمايد، كه تعداد لفظ جلاله ی الله را به عددِ فرد در دلش ذكر نمايد. و هر گاه نفَس در سينه اش تنگ گشته و به تاز نمودن َنفَس احتياج داشت ، ذكر را بر عددِ فردی از سه تا بيست و يك، قطع كرد و تجديدِ نفس نمايد و دوباره به همان كيفيّت ، به ذكر قلبی ادامه دهد. و در هنگام مشغول شدن به ذكر قلبی، بايد بر معنيِ مدلولِ لفظِ جلاله ی الله كه ذات بي مثال باری تعالی است ، توجه نموده و اين حضورِ معنی را در تمام اوقاتی كه به ذكر می پردازد، داشته باشد، تا جاي جايِ قلبش، نورانی و از محبت ّ پروردگار، مملوّ شود و هر آنچه غیر از الله هست از صفحه قلب او پاک شود.همچنین باید هنگام ذکر قلبی بر حسب توانایی اش لفظ جلاله الله را با قدرت بر قلب خود ضرب کند به گونه ای که قلبش احساس اَلم کوبیدن لفظ را احساس نمايد مدت زمان مشغول شدن به ذکر قلبی هم حداقل نیم ساعت یا بیشتر در شبانه روز باشد در اوقات دیگر نیز که مشغول کسب و کار دنیایی است غافل نبوده و باید همزمان با فعالیت دنیایی و استراحت به رابطه یا ذکر قلبی مشغول باشد و این مانعی برای اشتغال به کارهای دنیایی نخواهد بود. #آداب رابطه و ذکر قلبی در طریقت عالیه نقشبندیه