بسم‌الله الرحمن الرحیم #حضرت_زینب_س_ورود_کاروان_اسرا_به_کوفه #علیرضا_رجبعلیزاده_کاشانی روضه خوان و اشباه الرجال " بشیر بن خزیم اسدی روایت کرد: در کوفه زینب کبری همراه قافله‌ اسرا بود به خطبه برخاست... ...و اما بعد یا اهل الکوفه یا اهل الغدر و الخذل و الختلان... " ▶️ ...سپس روز از نفس افتاد و ـ راوی گفت ـ آوایِ اذان پیچید صدا، آری، صدای زخمیِ زن در گلویِ آسمان پیچید صدا، امّا صدایی چون صدای غربت مولا - که راوی گفت: طنین خطبه‌اش انگار در صفّین و گوشِ نهروان پیچید - نفس‌ها حبس شد در سینه، خَم شد شانه‌هایِ زیر بارِ شرم صدا تا در سکوتِ سربی و سنگینِ زنگِ اشتران پیچید ـ «و امّا بعد...» با انگشت، سویی را نشان می‌داد و... راوی گفت که: از آن¬سو چه بوی سیب سرخی در مشام کاروان پیچید! الا! سرهایِ در پَستویِ دکّان‌هایِ بی‌عاری به خود سرگرم! که باری با شما سودایِ زر طوماری از سود و زیان پیچید شمایان! با شمایم! «سایه‌ - مردانِ» شراب و شعر و شمشیر! آی! که نقل ننگتان هفتاد منزل در دهان این و آن پیچید بپرس آیا کجا بودید وقتی رود رودِ آب... راوی گفت: «شنیدم؟! یا که دیدم؟!» ... مثل دود آه من تا بی¬کران پیچید؟ کجا بودید وقتی شیهه‌ی خونین آن اسب غیور از دور میان دشنه‌ی دشنام و تیر طعنه و زخم‌زبان پیچید؟ خبر؛ آن دست¬های روی خاک افتاده‌ی چون پیچک سروی¬ست که دور از آب، دور ساقه‌ی تنهای دست باغبان پیچید خبر؛ آری، خبر ماییم در زنجیر و راه ـ این راهِ ناهموار ـ که با هر پیچ و خم وادی به وادی پا به پایِ ساربان پیچید نمی‌جنبید آب از آب ـ راوی گفت ...و شب شطّ علیلی بود شبی که داغ، با هر واژه دردی تازه شد، در استخوان پیچید نگاهش را ربوده بود ناپیدای دوری... [همچنان از کی؟] که روی منبر نی، صوت قرآن در سکوتِ روضه¬خوان پیچید چه بود این؟ این صدای گریه¬ی من بود؟ در من گریه می‌کرد ابر؟ که بود این؟ آی! راوی! او که نامش روضه شد در داستان پیچید؟... ⏹ © کانال رسمی "حسینیه؛ پایگاه تخصصی مدح و مرثیه"؛ @hosenih

بسم‌الله الرحمن الرحیم #ورود_کاروان_اهل_بیت_ع_به_کوفه #علیرضا_رجبعلیزاده_کاشانی روضه خوان و اشباه الرجال " بشیر بن خزیم اسدی روایت کرد: در کوفه زینب کبری همراه قافله‌ اسرا بود به خطبه برخاست... ...و اما بعد یا اهل الکوفه یا اهل الغدر و الخذل و الختلان... " ▶️ ...سپس روز از نفس افتاد و ـ راوی گفت ـ آوایِ اذان پیچید صدا، آری، صدای زخمیِ زن در گلویِ آسمان پیچید صدا، امّا صدایی چون صدای غربت مولا - که راوی گفت: طنین خطبه‌اش انگار در صفّین و گوشِ نهروان پیچید - @hosenih نفس‌ها حبس شد در سینه، خَم شد شانه‌هایِ زیر بارِ شرم صدا تا در سکوتِ سربی و سنگینِ زنگِ اشتران پیچید ـ «و امّا بعد...» با انگشت، سویی را نشان می‌داد و... راوی گفت که: از آن¬سو چه بوی سیب سرخی در مشام کاروان پیچید! الا! سرهایِ در پَستویِ دکّان‌هایِ بی‌عاری به خود سرگرم! که باری با شما سودایِ زر طوماری از سود و زیان پیچید شمایان! با شمایم! «سایه‌ - مردانِ» شراب و شعر و شمشیر! آی! که نقل ننگتان هفتاد منزل در دهان این و آن پیچید بپرس آیا کجا بودید وقتی رود رودِ آب... راوی گفت: «شنیدم؟! یا که دیدم؟!» ... مثل دود آه من تا بی¬کران پیچید؟ کجا بودید وقتی شیهه‌ی خونین آن اسب غیور از دور میان دشنه‌ی دشنام و تیر طعنه و زخم‌زبان پیچید؟ خبر؛ آن دست¬های روی خاک افتاده‌ی چون پیچک سروی¬ست که دور از آب، دور ساقه‌ی تنهای دست باغبان پیچید خبر؛ آری، خبر ماییم در زنجیر و راه ـ این راهِ ناهموار ـ که با هر پیچ و خم وادی به وادی پا به پایِ ساربان پیچید نمی‌جنبید آب از آب ـ راوی گفت ...و شب شطّ علیلی بود شبی که داغ، با هر واژه دردی تازه شد، در استخوان پیچید @hosenih نگاهش را ربوده بود ناپیدای دوری... [همچنان از کی؟] که روی منبر نی، صوت قرآن در سکوتِ روضه¬خوان پیچید چه بود این؟ این صدای گریه¬ی من بود؟ در من گریه می‌کرد ابر؟ که بود این؟ آی! راوی! او که نامش روضه شد در داستان پیچید؟... ⏹ © کانال رسمی "حسینیه؛ پایگاه تخصصی مدح و مرثیه"؛ @hosenih