یه طوری از بعد میان‌ترم‌ها دانشگاه رو رها کردم که بله فقط "دیگر تنها گریه حالم را میداند".

آهههههههههه به شدت🚶🏻‍♂

هم‌اکنون مود من: به اضافه کتاب و کاغذ و خودکار..

"این ترمم حالا یه جوری پاس میکنم. شاید بپرسید چطوری؟ باید بگم ممنونم. شما چطوری؟"

از نگاه کردن به مانده‌حسابم وحشت دارم.

میزان کار انجام دادنم با تعداد لیوان چای‌هایی که میخورم، رابطه مستقیم داره، هرچی شلوغ‌تر و فعال‌تر باشم بیشتر چای میخورم.

میزان سختی اون درس/کار هم رابطه مستقیمی با ولوم و ریتم آهنگی که گوش میدم داره.

دیگه دارم به مرحله چمدون بستن برای تیمارستان میرسم.

البته که اینا فرمالیته‌ست.

دلم میخواد برگردم به زمانی که بعد از کلاس والیبال سالن مسجد فائق با دوستم تبادل CD بن‌تن انجام میدادیم :) و گاهی هم تا خونه نوشمک و باغلار میخوردیم و برای همدیگه تعریف میکردیم.

عجب.