_『✨』 گاهے‌ چشم‌هـٰا ؛ مرهم‌درد‌ ها می‌شوند !" - بھ نوای چکامہ و بھ قلم‌ علیھان و غریب • • رادیـو طنـٰان •

‌ در طنین ِ خنده‌هـا ؛ تنها لبخند بی‌جان از برای من بود ! که مبادا غرق شدنم ، در میان‌جمع حاشا شود . . دیدن چشم‌هـایی به وسعت دریا به هنگام شب ؛ آرزویی‌ ست ك به‌رسوایی‌‌اش می‌ارزد . "🤍"

‌ نرمی آغوشت همانند ابر ، طراوت لبخندت هماننـد دشت . . موج موهایت همانند دریا و تو ، در تمام زیبایـی‌هـٰا خلاصه میشوی ! .

‌ صبحگاه روزهایت چگونه می‌گذرد ؟ آیا امروزهم با نوازش آغوش آفتاب در میان پرده‌ی حریر صورتی ِ اتاقت ، چشم گشودی؟ آیا بازهم صبحگاه‌های زندگیت‌را با لبخندهای مردی سرشار از عشق♥️ در پشت پنجره‌ی اتاقت به وقت شنیدن صدای گنجشکان آغاز می‌کنی ؟ می‌شنوی؟ گنجشکان غمم را می‌نوازند . . گنجشکان می‌نوازند اما آن لبخند پر از عشق صبح‌هایت ، دیگر نیست . . !"

‌ و آنگاه بیدار خواهیم شد ؛ که روح تسخیر شده و قلب ، جایش خالیست . .

‌ و‌ من‌ عشق‌ را‌ زمانی‌ تجربه‌ کردم‌ که‌ دیدنش‌ آشوب‌ را‌ به‌ جانُ‌ دلم‌ انداخت ، صدایش‌ برایم‌ مسکنی‌ شد ، و‌ چشم‌هایش‌ درمان‌ ِ درد‌های‌ ناعلاجم . .

‌ و عشق زمانی رقم میخورد ؛ که جسم هست اما . . روح و جان گم شده در اعماقِ چشم ها .

‌ گاهی تنفر ، عشق را درون خود هضم می‌کند ؛ تا روح و جان صرف ِ قلبی‌ شود که محبوس محبت ست ‌و ابایی ندارد .

‌ تنفری وجود نداشت. تمامش خیالات پوچِ ذهنی بود که می‌خواست دلبستگی را از خود دور کند. حالا اعتراف می‌کند؛ "من تمام وجودم متعلق به اوست".

‌ چشمانش خیس می‌شود؛ اشک از گونه هایش پایین می‌آید. به راستی بدون او چگونه می‌توان زیست؟

گاهی احساس میکنم؛ برونگرا بودنم انسان هارا دچار اشتباهات زیادی میکند. اینکه پیش خودشان فکر نمی‌کنند شاید پشت این لبخندهای مکرر احساسات و احتیاجات زیادی نهفته و نسبت به برآورده کردنشان مسئولند. یا حتی وقتی راحت در جمع ها معاشرت میکنم؛ حرف هایی هم دارم که بیخ گلویم چسبیده و گاهی روزها گلویم را منفجر می‌کند از فرط اینکه نمی‌توانم بگویم. انسان هایی در زندگی ام دارم، که مورد محبت دائمی من هستند اما هیچگاه پیش خودشان فکرنمی‌کنند اگر فلان جمله را غیرمستقیم می‌گویم نشان از این دارد که حرف دلم را به صراحت در سایه ای از جملات نهفته‌ام.