از وقتی متوجه شدم
که رفتار دیگران،
بازتابی از مشکلات،
کمبودها
و ترومای درونیشان است،
هیچ چیز را
به خودم نمیگیرم...
صدای اذونو شنیدی؟
آها اره
خدا دقیقا داره
روزی ۳ بار
بهت یادآوری میکنه
حواسم بهت هستا
غصه نخور باباجون !
آزمون واقعی شخصیت
این است
که چگونه
با کسی که هیچ سودی
برای شما ندارد
رفتار میکنید...!
چقدر حکیمانه
علیبنابیطالبعلیهالسلام
فرمود:
هرکس مردم را امتحان کرد؛
تنهایی را برگزید...
[غررالحکم،حدیث ۷۶۴۷]
واقعیت اینه که شما انسانی
با روان سالم پیدا نمیکنید..!
پس بگردید یکیو پیدا کنید
که حداقل نوع اختلال روانیش
واستون قابل تحمل باشه
بچسبید به همون!
گاهی یکی یه چیزی میگه،
یه چیز خیلی ساده و معمولی...
ولی من دلم میشکنه و هزار تیکه میشه!
بعد با خودم فکر میکنم واقعا نفهمید؟!
مگه میشه؟ فکر نکرد من چه حالی میشم؟
بعد فکر میکنم، چقدر احتمالا خودم
حرفهایی زدم که دل بقیه رو
شکستم و نفهمیدم...
آدمها پر از زخمن،
گاهی هم ما زخم نمیزنیم،
یه زخم قدیمی رو فشار میدیم..!
من به این جمله ایمان دارم
[خدا هیچ وقت دیر نمیکنه]
هر چیزی رو توی زمان درستش بهت میده
شرطش اینه اول اعتماد کنی بهش
دوم اینکه صبر داشته باشی...
تنها که شدید
و دورتان که خالی شد،
غمگین نشوید و گلایه نکنید!
به این فکر کنید
که شاید خدا
آنقدر دوستتان داشته
که حس کرده
در آن موقعیت زمانی،
بهترین حالت این است
تنها بمانید
و ذهنتان از هر معاشرت
و دغدغهی بیحاصلی
به دور بماند
تا به دستاورد عظیمی
دست پیدا کنید
و گامهای بلندتری بردارید.
آدمها معمولا در تنهایی است
که خلاقانه میاندیشند
و معمولا در تنهایی است
که شاهکار خلق میکنند.
تنها که شدید
و به محدودیت که رسیدید،
بگردید
و قلهی در انتظار فتح شدن
و بالهای در آستانهی پروازتان
را پیدا کنید
و انرژیتان را
عوضِ هر معاشرت
و گلایه و اندوهی،
وقف رشد و ارتقای خودتان کنید.