💥ضروت تفکیک کنشگری «حرکه النهضه» از «حزب النهضه»در تونس (تحلیلی بر زمینه های بازداشت اخیر شیخ راشد الغنوشی) ✍️ به قلم: مختار شیخ حسینی ➣ https://eitaa.com/muslimnair مُسْلِمْنا 🔹اعمال محدودیت های جدید بر اسلامگرایان تونسی اصلاً جای خوشحالی ندارد. آنچه در ایران باعث انتقاد برخی کارشناسان به اسلام گرایان تونسی شده است به دلیل عدم تفکیک بین «حركه النهضه» و «حزب النهضه» در تحلیل هاست. تا قبل از انقلاب تونس ما با حركه النهضه مواجه بودیم که در قامت مهم ترین مخالف حکومت بن علی مبارزه می کرد و نماینده رسمی اخوان و اسلامگرایان سیاسی بود و در این سطح از نقش آفرینی، ارتباط فکری و عملی آن با انقلاب اسلامی نیز هم افق بود. 🔸هر چند انقلاب مقدماتی دارد اما در نهایت در یک لحظه رخ می دهد و بعد از آن لحظه، مرحله پیاده سازی آرمان های انقلاب است که کاری بس دشوار است. چون هر چند ارمان اسلام گرایان «وصول الی السلطه» در آن لحظه تحقق می یابد؛ اما ابهامات و پیچیدگی های «مابعد السلطه» فراروی آنها قرار می گیرد و باید با گذار از «حکم» به «الحوکمه» (حکمرانی=چگونگی حکومت کردن) بپردازند. در واقع حرکه النهضه در فضای مابعد الثوره، بازیگری در کنار چند بازیگر مهم دیگر در نظم بخشی به تحولات پس از انقلاب است و تفاوت مهم اش با تجربه انقلاب اسلامی ایران این است که النهضه، پشتوانه حدود ۹۹درصدی مردم را مانند تجربه ایران را در اختیار نداشت تا نظام مطلوبش را سامان دهد. 🔹از این رو النهضه در مابعد الثوره با واقعیتی مواجه شده که باید به اندازه سهمش از افکار عمومی بازیگری کند، لذا با برخی بازنگری ها در کنگره دهم، خودش را به عنوان (حزب النهضه) مطرح کرد تا در ذیل نظم موجود بر اساس قاعده (علی قدر المقدور) کنشگری کند. (برخی از کارشناسان ایرانی این موضوع را سکولار شدن النهضه می دانند که از منظری می تواند رویکردی واقعگرایانه و عقلانی باشد) و ما می دانیم که حزب درون گفتمان بازیگری می کند و جنبش علیه گفتمان مسلط. 🔸تونس تجربه ای بود که اسلام گرایان سیاسی در جایی که اکثریت نیستند «شریک در قدرت بودن» را تجربه کنند. لذا مقایسه اسلامگرایان تونسی با اسلامگرایان در ایران مابعد انقلاب اسلامی (که اکثریت مطلق بودند و به تاسیس نظام پرداختند) قیاس مع الفارق است. در ایران گذار از جنبش به تاسیس نظام بود اما در تونس (به دلیل عدم پایگاه مردمی) گذار از جنبش به حزب. 🔹 تجربه تونس می‌توانست اسلام گرایان سیاسی را در جایی که قدرت تاسیس نظام ندارند، شریک در قدرت بودن را تا حد ممکن تجربه کنند. در مورد تجربه تونس در دهه گذشته باید این نکته مورد توجه قرار گیرد که پس از تصویب قانون اساسی ۲۰۱۴ حرکه النهضه به عنوان یکی از مهم ترین بازیگران باید ذیل همین قانون اساسی بازیگری می کرد. آن هم در تونسی که سکولاریسم، چپ و حتی الحاد ریشه پر رمقی دارد و اگر مانعی سر راهش نباشد همه قوانین فرانسه را حتی در احوال شخصیه اجرا می کند و کمپین های دفاع از حقوق همجنسگرایی و ... آزادانه مطالباتشان را دنبال می کنند. 🔸پروژه ای اماراتی – عربستانی به رهبری خانم عبیر موسی در پارلمان آغاز و هدف ان نسبت دادن همه ناکارآمدی ها به اسلامگرایان و شخص شیخ راشد بود و با فراهم شدن فضای رسانه ای و تعطیلی کرونا، قیس سعید فرصت را فراهم دانسته و فعالیت پارلمان را متوقف و سپس منحل کرد و بازنگری قانون اساسی را به رای گذاشت.... 💠 .... نکته آخر اینکه بازیگری اسلامگرایان در کشوری که بخشی از قدرت اند بسیار سخت تر از جایی است که اکثریت اند. مطالعه کامل یادداشت ⬅️↙️ zaya.io/lc2b3   📩 ارتباط با دکتر مختار شیخ حسینی استادیار علوم سیاسی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی m.sheikhhosseini@isca.ac.ir instagram: sheikhhosseini64 🏷 #اسلام_سیاسی #تونس #حرکه_النهضه #مختار_شیخ_حسینی ⬅️پژوهشگاه را در فضای مجازی دنبال کنید 🌐 https://takl.ink/Isca.ac.ir