روزه بودَم زَهرى اُفتاده بجانم كه نمانَداثرم دست وپاميزنم ونيست كنارم پدرم جِگرم پاره شُد، اَمّا به دِلِ تَشت نريخت خواهرى نيست مَرا لَختِه ببيند جِگرم زَهر در آب نمود و آب را زَهرَم كرد روزه بودَم من و اِفطار به دِل زَد شَررَم مى كِشَم سينه و دِل را به زَمين ميخَندد فَرقى انگار ندارد كه چه آيد بِسَرَم آب آوَرد زَنى ، يادِ هِلال اُفتادم كَربَلا آن به آن ميگُذَرَد از نَظَرَم خاكِ اين حُجره كُجا و تَهِ گودال كُجا به تَنَم نِيزِه نَخُورده است وجُدانيست سَرَم پِدَرَم بود ، مَرا بِينِ عَبا مى پيچيد* گرچِه پاشيده زِهم نيست تَنَم دورو بَرَم* #سعیدخرازى