✍قسمت دوم؛ پریشانی و اضطراب عمه سادات برایم مجسم شد. حال بسیار غریب و قابل ترحمی داشتم. هر آنچه از نذر و توسل بلد بودم، انجام دادم اما فایده نداشت. یک ساعت، دو ساعت، سه ساعت، نزدیک چهار ساعت گذشت. یواش یواش داشتم شاکی می‌شدم که چرا هیچ کدام از التماس‌ها و نذرهای من موثر نیست؟ چرا فرجی نمی‌شود؟جواب همسرم را چه بدهم؟ اگر مجبور شوم کل مسیر را تنها برگردم چه؟ هر لحظه دلهره و واهمه و اضطراب و اضطرارم بیشتر و بیشتر می‌شد. داشتم از پیدا شدن و ملحق شدن به بقیه، قطع امید می‌کردم. به سمت یکی از موکب‌ها به راه افتادم تا کمی استراحت کنم و دوباره دنبال همراهان بگردم. که درعین ناباوری و معجزه‌وار، خیلی اتفاقی یکی از همراهان که ایشان هم ناامیدانه دنبال من می‌‌گشت را دیدم. حال آن لحظه من از فرط شادی و ذوق قابل توصیف نیست، انگار دنیا را به من داده بودند. همان لحظه تلنگری به من زده شد که تو حق نداری توسل کنی و بعد شاکی بشوی. تو از هیچ کدام از ائمه طلب نداری. از خانم ام‌البنین خواستم ادب در برابر خدا و ائمه را به من هم یاد بدهند. این آموزنده‌ترین، ملموس‌ترین، سخت‌ترین و درعین حال شیرین‌ترین درس سفر اربعین من بود. #الهام_موسوی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan