شب که جوی نُقره‌ی مهتاب بیکرانِ دشت را دریاچه می‌سازد، من شراعِ زورقِ اندیشه‌ام را می‌گشایم در مسیرِ #باد؛ شب که آوایی نمی‌آید از درونِ خامُشِ نیزارهایِ آب‌گیرِ ژرف، من امیدِ روشنم را هم‌چو تیغِ آفتابی می‌سُرایم #شاد؛ شب که می‌خواند کسی نومید من ز راهِ دور دارم چَشم با لبِ سوزانِ خورشیدی که بامِ خانه‌ی همسایه‌ام را گرم #می‌بوسد؛ شب که می‌ماسد غمی در باغ من ز راهِ گوش می‌پایم سُرفه‌هایِ #مرگ را در ناله‌ی زنجیرِ دستانم که #می‌پوسد . ▪️ زندانِ موقتِ شهربانی ▪️ ۱۳۳۲ [هـ . ش] #احمد_شاملو 🔘 شِراع: بادبان / زورق: کشتی کوچک، قایق @jargeh