#آیات_مهم_سوره_بقره مَنْ قَرَأَ أَرْبَعَ آيَاتٍ مِنْ أَوَّلِ اَلْبَقَرَةِ وَ آيَةَ اَلْكُرْسِيِّ وَ آيَتَيْنِ بَعْدَهَا وَ ثَلاَثَ آيَاتٍ مِنْ آخِرِهَا لَمْ يَرَ فِي نَفْسِهِ وَ مَالِهِ شَيْئاً يَكْرَهُهُ وَ لاَ يَقْرَبُهُ شَيْطَانٌ وَ لاَ يَنْسَى اَلْقُرْآنَ . (بحارالانوار ج۸۹ص۲۶۵) ازامام سجاد عليه السلام روايت شده  كه پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمود:  هر كه چهار آيه نخست سوره بقره و آيه الكرسي و دو آيه پس از آن و سه آيه پاياني آن سوره را تلاوت كند، در جان و دارايي اش هيچ گونه ناخوشايندي نبيند و شيطان به او نزديك نشود و قرآن را از ياد نبرد 🔹چهارایه اول بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیم ِ الم (۱)ذَٰلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ ۛ فِیهِ ۛ هُدًی لِّلْمُتَّقِینَ (۲) الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ (۳) وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ وَبِالْآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ (۴) 🔹آیت الکرسی و دو آیه بعدش اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ۚ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ ۚ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۗ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِندَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۖ وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ ۚ وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ ۖ وَلَا یَئُودُهُ حِفْظُهُمَا ۚ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ (۲۵۵)  لَا إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ ۖ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ ۚ فَمَن یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِالْوُثْقَیٰ لَا انفِصَامَ لَهَا ۗ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ (۲۵۶)  اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ ۖ وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَوْلِیَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَی الظُّلُمَاتِ ۗ أُولَٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (۲۵۷) 🔹سه آیه پایانی سوره بقره لِّلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۗ وَإِن تُبْدُوا مَا فِی أَنفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ یُحَاسِبْکُم بِهِ اللَّهُ ۖ فَیَغْفِرُ لِمَن یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَن یَشَاءُ ۗ وَاللَّهُ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ (۲۸۴) آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ ۚ کُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِکَتِهِ وَکُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ ۚ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا ۖ غُفْرَانَکَ رَبَّنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ (۲۸۵)  لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا ۚ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَعَلَیْهَا مَا اکْتَسَبَتْ ۗ رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِینَا أَوْ أَخْطَأْنَا ۚ رَبَّنَا وَلَا تَحْمِلْ عَلَیْنَا إِصْرًا کَمَا حَمَلْتَهُ عَلَی الَّذِینَ مِن قَبْلِنَا ۚ رَبَّنَا وَلَا تُحَمِّلْنَا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ ۖ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا ۚ أَنتَ مَوْلَانَا فَانصُرْنَا عَلَی الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ (۲۸۶) https://eitaa.com/jorenab

#حسن_معاشرت_دو در روایتی که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است چارچوب معاشرت با مردم بیان شده است حضرت در ابتدا می فرماید حسن معاشرت با بندگان خداوند در غیر معصیت الهی فضل الهی است که نصیب بنده اش می شود « قَالَ الصَّادِقُ ع حُسْنُ الْمُعَاشَرَةِ مَعَ خَلْقِ اللَّهِ تَعَالَى فِي غَيْرِ مَعْصِيَةٍ- مِنْ مَزِيدِ فَضْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِنْدَ عَبْدِهِ» آنگاه چارچوب معاشرت را اینگونه بیان می کند 1-« وَ مَنْ كَانَ خَاضِعاً فِي السِّرِّ كَانَ حَسَنَ الْمُعَاشَرَةِ فِي الْعَلَانِيَةِ » هر کس در پنهانی خاضع باشد یعنی در برابر خداوند متعال فروتن باشد در آشکارا دارای گشاده روئی در برخورد ه است  پس اولین نکته در  مراوده نیکو با مردم این است که انسان خودرا درست تربیت نماید . 2-« فَعَاشِرِ الْخَلْقَ لِلَّهِ »  در معاشرت وبرخورد با مردم باید خداوندرا در نظر گرفت یعنی هیج گاه برای مطامع دنیوی نباید با کسی رفاقت کرد زیرا هرچه برای غیر خداوند باشد از بین رفتنی است 3-« وَ لَا تُعَاشِرْهُمْ لِنَصِيبِكَ مِنَ الدُّنْيَا » برای آنکه بهره ای از دنیا ببری با کسی رفاقت نکن  گاهی برخی دوستی ها بخاطر مطامع دنیوی است مبنی بر اینکه اگر در کنار فردی خاص قرار بگیرد به موقعیتی یا به مالی می رسد این گونه دوستی سرانجام خوشی نخواهد داشت 4-« وَ لِطَلَبِ الْجَاهِ وَ الرِّيَاءِ وَ السُّمْعَةِ » دوستی برای بدست آوردن موقعیت اجتماعی یا برای ریاء کاری واینکه دیگران ببینند با چه کسی رابطه داری نباشد وهمینطور برای اینکه به گوش دیگران برسد که با چه کسانی رفت وآمد داری نباشد فرق بین«رِّيَاءِ» وَ «سُّمْعَةِ » این است که ریاء برای آن است دیگران ببینند وسمعه برای آن است که دیگران بشنوند وهردو  نادرست است 5-« وَ لَا تَسْقُطَنَ بِسَبَبِهَا عَنْ حُدُودِ الشَّرِيعَةِ- مِنْ بَابِ الْمُمَاثَلَةِ وَ الشُّهْرَةِ »بخاطر همراهی کردن با گروهی ویا برای مشهور شدن از حدود شرعی خارج نشو یعنی رفاقت نباید به احکام شرعی صدمه بزند بلکه باید در چارچوب دین تعریف شود وعلت این نکته را می فر ماید برای این است روز قیامت تو تنها به دیدار حق خواهی شتافت وآنان هرگز برای تو فائده ای نخواهند داشت تو با فروختن آخرت خویش به دنیای دیگران کمک کردی « فَإِنَّهُمْ لَا يُغْنُونَ عَنْكَ شَيْئاً وَ تَفُوتُكَ الْآخِرَةُ بِلَا فَائِدَةٍ » 6-« وَ اجْعَلْ مَنْ هُوَ أَكْبَرُ مِنْكَ بِمَنْزِلَةِ الْأَبِ » اگر رفیقی داری که از تو بزرگتر است اورا بمنزله پدر خویش بدان وحرمتش را حفظ کن وسعی کن خودت را در برابرش خاضع نشان دهی 7-« وَ الْأَصْغَرَ بِمَنْزِلَةِ الْوَلَدِ » اگر دوست تو از تو کوچکتر است بمنزله فرزند خودحساب کن وهمانگونه که از اشتباهات فرزندخویش چشم پوشی می کنی از اشتباهات دوست خود نیز چشم پوشی کن 8-« وَ الْمِثْلَ بِمَنْزِلَةِ الْأَخِ »اگر رفیقی داری که هم سن توست مانند بردارت با برخورد کن ونسبت به او ایثار کن سعی کن بجای آنکه کارهای خودرا بردوش او افکنی کارهای اورا بر دوش بگیری 9-« وَ لَا تَدَعْ مَا تَعْمَلُهُ يَقِيناً مِنْ نَفْسِكَ بِمَا تَشُكُّ فِيهِ مِنْ غَيْرِكَ »آنچه را خود یقین داری وانجام میدهی بخاطر شک دیگران ترک مکن  جز معصومین ( علیهم السلام) کسی کامل نیست اگر به کاری که برای کسی می کنی یقین داری به تردیدها وشکهای دیگران توجه نکن تو کار خودرا انجام بده 10-« وَ كُنْ رَفِيقاً فِي أَمْرِكَ بِالْمَعْرُوفِ شَفِيقاً فِي نَهْيِكَ عَنِ الْمُنْكَرِ » در امر به معروف با دوست خویش مدارا کن ودر نهی از منکر دلسوزانه اورا نهی کن تا نشان دهی  عملش را هدف گرفته ای نه خودش را زیرا گاهی عده ای ناشیانه بجای امر به معروف ونهی از منکر ترور شخصیتی می کنند واین نه تنها مفید نیست که نتیجه عکس خواهد داد 11-« وَ لَا تَدَعِ النَّصِيحَةَ فِي كُلِّ حَالٍ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً » خیر خواهی را تحت هیج شرایطی ترک مکن چون خداوند فرمود با مردم به نیکی سخن گویید پس با زبان خوش حرفهایی که می تواند دوست را به سوی حق هدایت کند را بیان کن 12-« وَ اقْطَعْ عَمَّنْ تُنْسِيكَ وُصْلَتُهُ ذِكْرَ اللَّهِ- وَ تَشْغَلُكَ أُلْفَتُهُ عَنْ طَاعَةِ اللَّهِ- فَإِنَّ ذَلِكَ مِنْ أَوْلِيَاءِ الشَّيْطَانِ وَ أَعْوَانِهِ- »هرکس تورا از یاد خداوند متعال دور می کند وانس با اوتورا از یاد خداوند باز میدارد اجتناب کن چون او از یاران شیطان است 13-«  وَ لَا يَحْمِلَنَّكَ رُؤْيَتُهُمْ إِلَى الْمُدَاهَنَةِ عَلَى الْحَقِّ فَإِنَّ ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ الْعَظِيمُ وَ يَفُوتُكَ الْآخِرَةُ بِلَا فَائِدَة»([1])با کسانی كه ديدن آنها، باعث سستی تودر حق گفتن گردد رفاقت مكن، زیرادوستى با آنها، زيان بزرگی است و موجب از دست رفتن آخرت خواهد بود -بحارالانوار ج71 ص160[1] https://eitaa.com/jorenab

الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم https://eitaa.com/jorenab

#مناجات_الخائفين بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ إِلهِى أَتَراكَ بَعْدَ الْإِيمانِ بِكَ تُعَذِّبُنِى؟ أَمْ بَعْدَ حُبِّى إِيَّاكَ تُبَعِّدُنِى؟ أَمْ مَعَ رَجائِى لِرَحْمَتِكَ وَصَفْحِكَ تَحْرِمُنِى؟ أَمْ مَعَ اسْتِجارَتِى بِعَفْوِكَ تُسْلِمُنِى؟ حَاشَا لِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ أَنْ تُخَيِّبَنِى. لَيْتَ شِعْرِى أَ لِلشَّقاءِ وَلَدَتْنِى أُمِّى؟ أَمْ لِلْعَناءِ رَبَّتْنِى؟ فَلَيْتَها لَمْ تَلِدْنِى، وَلَمْ تُرَبِّنِى، وَلَيْتَنِى عَلِمْتُ أَمِنْ أَهْلِ السَّعادَةِ جَعَلْتَنِى، وَبِقُرْبِكَ وَجِوارِكَ خَصَصْتَنِى، فَتَقَرَّ بِذلِكَ عَيْنِى، وَتَطْمَئِنَّ لَهُ نَفْسِى. إِلهِى هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوهاً خَرَّتْ ساجِدَةً لِعَظَمَتِكَ؟ أَوْ تُخْرِسُ أَ لْسِنَةً نَطَقَتْ بِالثَّناءِ عَلى مَجْدِكَ وَجَلالَتِكَ؟ أَوْ تَطْبَعُ عَلى قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلى مَحَبَّتِكَ؟ أَوْ تُصِمُّ أَسْماعاً تَلَذَّذَتْ بِسَماعِ ذِكْرِكَ فِى إِرادَتِكَ؟ أَوْ تَغُلُّ أَكُفّاً رَفَعَتْهَا الْآمالُ إِلَيْكَ رَجاءَ رَأْفَتِكَ؟ أَوْ تُعاقِبُ أَبْداناً عَمِلَتْ بِطاعَتِكَ حَتَّى نَحِلَتْ فِى مُجاهَدَتِكَ؟ أَوْ تُعَذِّبُ أَرْجُلًا سَعَتْ فِى عِبادَتِكَ؟ إِلهِى لَاتُغْلِقْ عَلى مُوَحِّدِيكَ أَبْوابَ رَحْمَتِكَ، وَلَا تَحْجُبْ مُشْتاقِيكَ عَنِ النَّظَرِ إِلى جَمِيلِ رُؤْيَتِكَ. إِلهِى نَفْسٌ أَعْزَزْتَها بِتَوْحِيدِكَ كَيْفَ تُذِلُّها بِمَهانَةِ هِجْرانِكَ؟ وَضَمِيرٌ انْعَقَدَ عَلى مَوَدَّتِكَ كَيْفَ تُحْرِقُهُ بِحَرارَةِ نِيرانِكَ؟ إِلهِى أَجِرْنِى مِنْ أَلِيمِ غَضَبِكَ، وَعَظِيمِ سَخَطِكَ، يَا حَنَّانُ يَا مَنَّانُ، يَا رَحِيمُ يَا رَحْمانُ، يَا جَبَّارُ يَا قَهَّارُ، يَا غَفَّارُ يَا سَتَّارُ، نَجِّنِى بِرَحْمَتِكَ مِنْ عَذابِ النَّارِ، وَفَضِيحَةِ الْعارِ، إِذَا امْتازَ الْأَخْيارُ مِنَ الْأَشْرارِ، وَحَالَتِ الْأَحْوالُ وَهَالَتِ الْأَهْوالُ، و قَرُبَ الْمُحْسِنُونَ وَبَعُدَ الْمُسِيئُونَ، وَوُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ وَهُمْ لَايُظْلَمُونَ https://eitaa.com/jorenab

رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِینَ سَبَقُونَا بِالْإِیمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِی قُلُوبِنَا غِلًّا لِّلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّکَ رَءُوفٌ رَّحِیمٌ (حشر۱۰) پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشی گرفتند بیامرز، و در دلهایمان حسد و کینه ای نسبت به مؤمنان قرار مده. پروردگارا، تو رئوف و مهربانی https://eitaa.com/jorenab

#ارزش_عمل « وَ قَالَ ع‏ مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ يُسْرِعْ بِهِ نَسَبُه‏» (نهج البلاغه حکمت ۲۳) توضیح :بحث عمل یکی از مباحث مهم در حوزه تربیت اسلامی است بدین بیان که آنچه انسان را به بالندگی می رساند عمل فرد است وهمینطور فرد را به سقوط می کشاند نیز عمل است زیرا انسان به دنیا آمد تا بوسیله عمل خود را تربیت نماید وبدین وسیله مورد آزمایش قرار گیرد «إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشاجٍ نَبْتَلِيه‏»([1]) اگر عمل زشت وبد بود انسان را به حیوانیت حتی پایینتر ازآن سوق می دهد«إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلا» ([2])  واگر عمل درست  باشد انسان را به  تعالی وکمال رهنمون می شود.« الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبى‏ لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب‏»([3]) حضرت می فرماید« مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ يُسْرِعْ بِهِ نَسَبُه » کسی که عملش اورا به کندی حرکت دهد  نسبش اورا به تندی نمی برد . نکته ای که توجه به آن لازم است اینکه معیار صحت وسقم عمل چیست و کندی وتندی که در کلام حضرت است مربوط به چیست؟ از منظر قرآن کریم از آنجا   که کل هستی  برای خداوند است ،به سوی خداوند در حرکت است «اللَّهِ الَّذِي لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُور»([4]) واین حرکت به دو صورت است 1- یا در صراط مستقیم است یعنی همان راهی است که انسانرا به سوی خداوند رهنمون می شود که خود دو گونه است الف- این راه به تندی وبا سرعت طی  می شود ب- با کندی وبه آرامی طی می شود 2-غیر مستقیم راهی که موجب گمراهی وتباهی است  خداوند متعال برای آنکه انسانها  بدرستی راه به سوی اورا بروند پیامبرانی فرستاد ودستوراتی را از طریق آنان به مردم گوشزد نمود که این دستورات به پنج دسته تقسیم می شود اول: بودن آنها الزامی است بگونه ای که نبود آنها موجب  گم کردن مسیر می گردد از آن به «وا جبات» یاد می شود دوم: نبود آنها ضروری است بگونه  که بودن آنها موجب تاریک نمودن راه واز دست دادن فرصت برای رفتن می شود که از آن به «محرمات» یاد می شود سوم :بودن آن می تواند کمک شایانی برای رسیدن به مقصد بکند مانند  اینکه کسی مسیری را می رود داشتن نقشه الزامیست ولی اگر نقشه خوانی هم بهمراه فرد باشد تا اورا در پیدا کردن راه یاری نماید با خیال راحت تری مسیر را می رود که از آن به «مستحبات »  یاد می شود چهارم : نبود آنها می تواند برای رفتن  کمک  کند مانند نبود گرد وغبار که  را ه را بهتر نشان می دهد ویا نبود گرما که راه رفتن را سخت می کند و ازآن به «مکروهات» یاد می شود پنجم  فی نفسه امر خوبی است  که از آن می شود در جهت بهتر رفتن ویا بدتر رفتن بهره برد مانند غذا که اگر باندازه خورده شود می تواند برای رفتن وتجدید قوا مؤثر باشدواگر کسی پرخوری کند خود را اذیت می کند ودر رفتن به زحمت می افتد که از آ« به «مباح » یاد می شود  و هرگاه انسان به دستورات الهی که توسط رسول گرامی اسلام ( صلی الله علیه وآله وسلم ) آورده شده است وبوسیله اهل بیت عصمت وطهارت ( علیهم السلام) تبیین وتفسیر واجرا می شود عمل کند  به راحتی این مسیر را طی می کند  وکندی وتندی رفتن این مسیر بستگی به مقدار عمل به دستورات الهی دارد.. پس انسان به سوی خداوند در حرکت است وراه رفتن پیروی از دستورات دینی است ووسرعت ویا کندی حرکت بمقدار عمل به این دستورات بستگی دارد -انسان : 2[1] -فرقان :42[2] -رعد:29[3] -شوری "53[4] https://eitaa.com/jorenab

#شعر_فرزدق_درباره_امام_سجاد هَذا الّذي تَعرِفُ البَطْحاءُ وَطْأتَهُ وَالبَيْتُ يعْرِفُهُ وَالحِلُّ وَالحَرَمُ هذا ابنُ خَيرِ عِبادِ الله كُلّهِمُ، هذا التّقيّ النّقيّ الطّاهِرُ العَلَمُ هذا ابنُ فاطمَةٍ، إنْ كُنْتَ جاهِلَهُ بِجَدّهِ أنْبِيَاءُ الله قَدْ خُتِمُوا يُغْضِي حَياءً، وَيُغضَى من مَهابَتِه فَمَا يُكَلَّمُ إلاّ حِينَ يَبْتَسِمُ ما قال: لا قطُّ، إلاّ في تَشَهُّدِهِ ،لَوْلا التّشَهّدُ كانَتْ لاءَهُ نَعَمُ او(امام زین العابدین علیه السلام ) کسی است که قدم هایش را مکه و کعبه وحِل(خارج حرم) و حرم اورا می شناسد او فرزند بهترین بندگان خداست پرهیزکار پاکیزه پاک و نشانه الهی برای مردم است او فرزند حضرت فاطمه است اگر نمی شناسی و جدش خاتم پیامبران است او از حياء چشم را بر هم مى‌گذارد و از هيبتش چشم بر هم گذارده مى‌شود و سخن گفته نمى‌شود با او مگر وقتى كه لبخند مى‌زند هرگز به کسی نه نگفت مگر در تشهد اگر تشهد نبود هیچگاه از او نه نمی شنیدی @jorenab